Ὁ φθόνος εἶναι ἡ μεγαλύτερη δύναμη τοῦ
ἐχθροῦ…
Ὁσίου
Σωφρονίου (Σαχάρωφ)
Ποιό εἶναι τὸ ὅπλο τοῦ ἐχθροῦ ἐναντίον τῆς σωτηρίας μας; Ὁ φθόνος.
Στὸ Εὐαγγέλιο ὁ Πιλᾶτος γνωρίζει ὅτι οἱ Ἑβραῖοι θέλουν νὰ σκοτώσουν τὸν
Χριστὸ ἀπὸ φθόνο.
Ὁ φθόνος εἶναι ἡ μεγαλύτερη δύναμη τοῦ ἐχθροῦ.
Γι’ αὐτό, πάνω ἀπ’ ὅλα πρέπει ν’ ἀποφεύγουμε τὸν λογισμὸ τῆς ζηλοφθονίας.
Ἀπό τό βιβλίο: «Περί Πνεύματος
καί Ζωῆς», (175), σελ. 67.
Ἡ
ταπείνωση καὶ ἡ θεωρία
Ὁσίου Καλλίστου Ἀγγελικούδη*
Θαυμαστὰ τὰ ἔργα Σου, Κύριε, καὶ διαπιστώνοντάς τα ἡ ψυχή μου ἐξίσταται. Ἡ αἰτία τῆς ὑψώσεως τοῦ νοῦ γίνεται πολὺ μεγάλη ἀφορμὴ γιὰ ταπείνωση, κι ἐκεῖνο ποὺ ὑψώνει ἀπείρως τὴν ψυχή, αὐτὸ τὸ ἴδιο τὴν ταπεινώνει ὑπερβολικά. Πὼς δηλαδὴ ἀρχὴ τῆς θεωρίας εἶναι ἡ ταπείνωση, καὶ τελείωση τῆς ταπεινώσεως ἡ θεωρία. Ἀκόμη κι ἂν κανεὶς γνωρίσει ὅλη τὴ σοφία τοῦ κόσμου τούτου, χωρὶς ταπείνωση εἶναι ἀδύνατο νὰ ἀποκτήσει ὑψοποιὸ θεωρία. Λέω ὑψοποιὸ θεωρία, γιὰ νὰ τὴν διακρίνω ἀπὸ τὴν θεωρία ποὺ εἶχαν οἱ Ἕλληνες, ποὺ δὲν ἦταν ὑψοποιός. Χωρὶς ὑψοποιὸ θεωρία δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ ταπεινωθεῖ ὁ ἄνθρωπος οὔτε ἂν κάμψει τὸ λαιμό του σὰν κρίκο1. Ὦ ἡ ἀνείπωτη σοφία τοῦ σοφοῦ Δημιουργοῦ μας!
Παῖξε μὲ τὸν Θεὸ γυιέ μου…
«...Μιὰ
μέρα ἕνας Ἅγιος σταμάτησε στὸ σπίτι μας. Ἡ μητέρα μου τὸν εἶδε στὴν αὐλὴ νὰ
κάμει τοῦμπες γιὰ νὰ διασκεδάσει τὰ παιδιά.
– Ὦ, μοῦ εἶπε, εἶναι ἕνας στ’ ἀλήθεια Ἅγιος·
μπορεῖς, γυιέ μου, νὰ πᾶς κοντά του.
Ὁ Ἅγιος ἔβαλε τὸ χέρι του στὸν ὦμο μου καὶ μοῦ εἶπε:
Ὅλες οἱ
προσευχὲς τῆς Ἐκκλησίας εἶναι αὔρα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος…
Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης*
Ἡ προσευχὴ εἶναι πνοή, πνεῦμα.
Ὅταν μιλοῦμε
στὸν Θεό, ἀναπνέουμε μέσα στὸ Ἅγιο Πνεῦμα: «ἐν
Πνεύματι Ἁγίῳ προσευχόμενοι» (Ἰούδ. 20).
Ὅλες οἱ προσευχὲς τῆς Ἐκκλησίας εἶναι αὔρα
τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
*
Ἀπὸ τὸ θαυμάσιο βιβλίο «Ἡ ἐν Χριστῷ ζωή μου», (127) σελ. 72-73.
Πατριαρχική
καί Συνοδική Ἐγκύκλιος Ἐπιστολή ἀπολυθεῖσα ἐπί τῷ
ἑορτασμῷ τῆς 1700ῆς ἐπετείου τῆς ἐν Νικαίᾳ Α΄
Οἰκουμενικῆς Συνόδου
† Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ
ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ – ΝΕΑΣ
ΡΩΜΗΣ
ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ
ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ
ΠΑΝΤΙ
Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΧΑΡΙΝ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗΝ ΠΑΡΑ ΘEΟΥ
* * *
Ὕμνον εὐχαριστίας ἀναπέμπομεν τῷ πανσθενουργῷ, παντεπόπτῃ καί παντευεργέτῃ Θεῷ τῷ ἐν Τριάδι, τῷ ἀξιώσαντι τόν λαόν Αὐτοῦ φθάσαι τήν 1700ήν ἐπέτειον τῆς ἐν Νικαίᾳ Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, τῆς πνευματοκινήτως μαρτυρησάσης περί τῆς γνησίας πίστεως εἰς τόν συνάναρχον τῷ Γεγεννηκότι καί παναληθῶς Αὐτῷ ὁμοούσιον Θεόν Λόγον, «τόν δι᾿ ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους καί διά τήν ἡμετέραν σωτηρίαν κατελθόντα καί σαρκωθέντα καί ἐνανθρωπήσαντα, παθόντα καί ἀναστάντα τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ καί ἀνελθόντα εἰς τούς οὐρανούς, καί ἐρχόμενον κρῖναι ζῶντας καί νεκρούς».