Ἡ ἐξουσία ἀφέσεως ἁμαρτιῶν

Ἡ ἐξουσία ἀφέσεως ἁμαρτιῶν

«Ἐξουσίαν ἔχει ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἀφιέναι ἐπὶ τῆς γῆς ἁμαρτίας»

(Μάρκ. β΄ 10)

Ἀρχιμ. Δανιὴλ Ἀεράκη*

Ἐξουσία καὶ ἀντιπολίτευση

   Βλέπουμε στὸ Εὐαγγέλιο τῆς Κυριακῆς Β΄ Νηστειῶν μία ἐξουσία καὶ τὴν ἀντιπολίτευσή της. Ἡ ἐξουσία δυνατή, ἰσχυρή, θεϊκή. Καὶ ἡ ἀντιπολίτευση κακόβουλη, πικρόχολη καὶ ὁπωσδήποτε ἀσθενική. Ἡ ἐξουσία εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Ἡ ἀντιπολίτευση εἶναι οἱ γραμματεῖς καὶ οἱ φαρισαῖοι.

   Ἡ ἐξουσία τοῦ Χριστοῦ εἶναι προκλητική. Προκαλεῖ νὰ τὴν ἀναγνωρίσεις. Ὅπως σὲ προκαλεῖ ὁ ἥλιος ν’ ἀνοίξεις τὰ μάτια καὶ ν’ ἀπολαύσεις τὸ φῶς, ἔτσι ὁ Χριστὸς μὲ τὰ θαύματά του σὲ προκαλεῖ ν’ ἀνοίξεις τὰ μάτια τῆς πίστεως, νὰ τὸν πιστέψεις. Ὅπως ὁ ἥλιος δόθηκε «εἰς ἐξουσίαν τῆς ἡμέρας» (Ψαλμ. ρλε΄ 8), ἔτσι ὁ Χριστὸς δόθηκε ἐξουσία γιὰ ὅλη τὴν διαδρομὴ τῆς ἱστορίας.

   Δύσκολα μπορεῖ ν’ ἀντισταθεῖ κανεὶς στὴν ἐξουσία τοῦ Χριστοῦ, ποὺ εἶναι ἐξουσία ἀγάπης, ἐξουσία ἐλευθερίας, ἐξουσία σωτηρίας. Δύσκολα μπορεῖ κανεὶς νὰ ταχθεῖ στὴν ἀντιπολίτευση τοῦ Χριστοῦ.

   Προσέξατε τὸ σκηνικὸ τοῦ θαύματος, ποὺ συνέβῃ στὴν Καπερναούμ, στὴν πρωτεύουσα τῶν θαυμάτων τοῦ Ἰησοῦ;

   Πρόκειται γιὰ τὴν θεραπεία τοῦ παραλυτικοῦ. Σὲ κάθε βῆμα του ὁ Χριστὸς εἶχε καὶ τὸν ἀντίποδα τῶν ἀντιπάλων. Σὲ κάθε λόγο του εἶχε τὸν ἀντίλογο τῶν ἐχθρῶν του. Σὲ κάθε ἐνέργειά του τὸν ἀκολουθοῦσαν οἱ κατάσκοποι. Ἦσαν οἱ φαρισαῖοι καὶ οἱ γραμματεῖς. Αὐτοὶ ἀποτελοῦσαν τὴν ἀντιπολίτευση.

   Καὶ ἡ συμπολίτευση τοῦ Ἰησοῦ; Ἀποτελεῖται ἀπὸ τὸν λαό. Συνήθως λέγεται, ὅτι πηγὴ τῆς κοσμικῆς ἐξουσίας εἶναι ὁ λαός. Πηγὴ τῆς πνευματικῆς ἐξουσίας δὲν εἶναι ἁπλῶς ὁ λαός, ἀφοῦ καὶ ὁ λαὸς κάποτε παθαίνει ὁμαδικὴ παράκρουση καὶ ἐκλέγει φαύλους ἢ χειροκροτεῖ τυράννους. Πηγὴ τῆς πνευματικῆς ἐξουσίας εἶναι ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ, ἢ μᾶλλον εἶναι ὁ Θεὸς καὶ ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς ἀντλοῦσε τὴν ἐξουσία του ἀπὸ πολὺ βαθειά. Ἀπὸ τὸν Τριαδικὸ Θεό. «Ἐδόθῃ μοὶ πᾶσα ἐξουσία ἐν οὐρανὸ καὶ ἐπὶ γῆς» (Ματθ. κη΄ 18).

   Στὸ θαῦμα τοῦ Εὐαγγελίου βλέπουμε τὸν λαὸ κοντὰ στὸν Ἰησοῦ Χριστό, νὰ ζεῖ τὴν ποικίλη ἐξουσία τοῦ Θεανθρώπου. Τὸ σκηνικὸ πολὺ γνωστό. Σ’ ἕνα σπίτι διδάσκει ὁ Χριστός. Τόσος κόσμος μαζεύτηκε, ὥστε παρουσιάσθηκε συνωστισμὸς καὶ στὶς πόρτες τὸ ἀδιαχώρητο παντοῦ. Τέσσερις πιστοὶ ἄνδρες σηκώνουν μὲ τὴν ἀγάπη τους κάποιον παραλυτικό. Δὲν μποροῦν νὰ περάσουν. Τὸν κατεβάζουν ἀπ’ τὴν στέγη. Ὁ Χριστὸς σταματᾷ τὸ γενικὸ κήρυγμα καὶ ἀπευθύνεται προσωπικὰ στὸν παραλυτικό:

   – Παιδί μου, σοῦ συγχωροῦνται οἱ ἁμαρτίες.

   Λόγος πρωτοφανής. Προκαλεῖ τὴν ἀντίδραση τῆς ἀντιπολιτεύσεως, τῶν γραμματέων. Σκέπτονται, ὅτι στὰ χείλη ἑνὸς ἀνθρώπου ὁ λόγος αὐτὸς ἀποτελεῖ βλασφημία. Ὁ Θεάνθρωπος Κύριος διαβάζει τὶς σκέψεις, τοὺς διαλογισμούς τους. Καὶ μὲ δύο ἐπιχειρήματα τοὺς ἀποστομώνει.

   Τὸ ἕνα ὁ λόγος του. Τί εἶναι, ρωτάει, πιὸ ἐντυπωσιακό: Νὰ πῶ «Παιδί μου, σοῦ συγχωροῦνται οἱ ἁμαρτίες», ἢ νὰ πῶ «Σήκω καὶ περπάτα»; Ἀσφαλῶς τὸ δεύτερο. Θὰ τὸ κάνω, λοιπόν. Τὸ ἄλλο ἐπιχείρημα ἡ κίνηση, ποὺ κίνησε καὶ τὸν ἀκίνητο παραλυτικό. «Σοῦ λέγω, σήκω, πᾶρε τὸ κρεββάτι σου καὶ περπάτα».

   Κατάπληκτος ὁ κόσμος βλέπει τὸ θαῦμα. Καὶ καταλήγει στὸ συμπέρασμα: «Οὐδέποτε οὕτως εἴδομεν» (στ. 12). Ναί, οὐδέποτε ἐµφανίσθηκε τέτοια ἐξουσία σὰν τὴν ἐξουσία τοῦ Χριστοῦ.

Ἐξουσία διδακτική, θαυματουργική

   Τί εἶναι ἡ ἐξουσία τοῦ Χριστοῦ;

   • Ἐξουσία διδακτική. Εἶναι διδάσκαλος ὁ Χριστός. Ὄχι ἁπλῶς διδάσκαλος: Ὁ Διδάσκαλος. Διδάσκαλος χωρὶς νὰ διδαχθεῖ δὲν ὑπάρχει. Μόνο ὁ Χριστὸς δὲν χρειάσθηκε νὰ διδαχθεῖ ἀπὸ διδασκάλους, γιὰ νὰ γίνει διδάσκαλος, ἀφοῦ ὁ ἴδιος εἶναι ἡ πηγὴ τῆς διδασκαλίας. Γι’ αὐτὸ ὁ λόγος του μαγνήτης. Κοιτᾶξτε, πῶς συγκεντρώθηκε ὁ λαὸς στὸν τόπο τῆς διδασκαλίας του. «Καὶ ἐλάλει αὐτοὺς τὸν λόγον» (στ. 2). Χριστὸς χωρὶς λόγο δὲν ὑπάρχει, διότι εἶναι ὁ Λόγος, ὁ Μονογενὴς Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ. Καὶ Ἐκκλησία χωρὶς λόγο δὲν εἶναι Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ Λόγου. Εἶναι μία μαρμάρινη βρύση, ποὺ ὅμως δὲν στάζει σταλαγματιὰ νερό.

   Μιλάει ὁ Χριστός! «Καὶ εὐθέως συνήχθησαν πολλοί, ὥστε μηκέτι χωρεῖν μηδὲ τὰ πρὸς τὴν θύραν» (στ. 2). Μιλάει ὁ Χριστός. Μιλάει ἡ αὐθεντία τοῦ οὐρανοῦ. Μιλάει ὁ Χριστός. Μιλάει τὸ ἀλάθητο στόμα. Ἂς μᾶς ποῦν ὅσοι πολεμοῦν ἢ ἀρνοῦνται τὸν Ἰησοῦ, ἔστω ἕνα λαθεμένο λόγο, ποὺ βγῆκε ἀπὸ τὸ στόμα του. Μιλάει ὁ Χριστός. Ἠρεμεῖ ἡ καρδιά. Μιλάει ὁ Χριστός. Ἐξημερώνονται τὰ θηρία. Κάποτε στάλθηκαν ὡπλισμένοι «μπράβοι» τῶν φαρισαίων νὰ συλλάβουν τὸν Χριστό. Τὰ ὅπλα τους ἀχρηστεύθηκαν ἀπὸ τὸ παντοδύναμο ὅπλο τοῦ λόγου τοῦ Χριστοῦ. Ἀφοπλίσθηκαν ἀπὸ τὸν λόγο Του. Καὶ εἶπαν: «Οὐδέποτε οὕτως ἐλάλησεν ἄνθρωπος, ὡς οὗτος ὁ ἄνθρωπος» (Ἰωάν. ζ΄ 46).

   Γιατί εἶχε τόση δύναμη ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ; Διότι μιλοῦσε «ὡς ἐξουσίαν ἔχων καὶ οὐχ ὡς οἱ γραμματεῖς» (Ματθ. ζ΄ 29). Ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ οὔτε συμπληρώσεις οὔτε ἀφαιρέσεις οὔτε τροπολογίες δέχεται. Εἶναι ὁ τέλειος λόγος. Καὶ εἶναι ὁ τέλειος λόγος, διότι τὸν κηρύττει ὁ Ἰησοῦς ἀνεβασμένος στὸ πιὸ δυνατὸ βῆμα. Τὸ δυνατώτερο βῆμα εἶναι τὸ βῆμα τῆς Θεότητος.

   • Ἡ ἄλλη ἐξουσία τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ θαυματουργική. Ὅλοι ὅσοι ζητοῦν τὴν ψῆφο τοῦ λαοῦ, γιὰ νὰ γίνουν ἐξουσία, ἔχουν τοὐλάχιστον τὴν ταπείνωση νὰ λένε: «Μὴ περιμένετε νὰ σᾶς κάνουμε θαύματα. Δὲν εἴμαστε θαυματοποιοί...».... Νά σὲ τί διαφέρει ἡ ἐξουσία τοῦ Ἰησοῦ. Περιμένουμε θαύματα ἀπὸ τὸν Ἰησοῦ. Καὶ κάνει ὁπωσδήποτε θαύματα. Θαύματα καταπληκτικά. Ὁ κόσμος εἶναι ἐντυπωσιασμένος. «Ἐξίσταντο οἱ ὄχλοι» (Ματθ. ιβ΄ 23). Ἀπορία, θαυμασμός, κατάπληξη, θάμβος, ἔκσταση.

   • Φουρτουνιασμένη ἡ θάλασσα! Μ’ ἕνα Του λόγο γαληνεύει.

   • Σπαρταράει ὁ δαιμονισμένος! Μ’ ἕνα Του λόγο συνετίζεται.

   • Σκοντάφτει ὁ τυφλός! Μ’ ἕνα Του λόγο ἀνοίγει τὰ κατάκλειστα μάτια του.

   • Μάρμαρο ὁ παραλυτικός! Μ’ ἕνα Του λόγο ἀναπηδᾶ.

   • Νεκρὸ τὸ ἀγόρι τῆς Ναΐν! Μ’ ἕνα Του λόγο ἀνασηκώνεται ἀπὸ τὸ φέρετρο.

   • Πεινάει ὁ λαός! Μ’ ἕνα Του λόγο χορταίνει.

   Ποιός εἶναι αὐτός, ποὺ καὶ τὰ στοιχεῖα τῆς φύσεως καὶ τὰ δαιμόνια καὶ οἱ ἄρρωστοι «ὑπακούουσιν αὐτῷ»; (Ματθ. η΄ 27). Γι’ αὐτὸν τὸ θαῦμα εἶναι ὅ,τι γιὰ μᾶς ἡ ἀνάσα.

   – Τί ἔχει παραπάνω ἀπὸ μένα ὁ ἀρχηγός σου; ρώτησε εἰρωνικὰ ἰσχυρὸς κοσμικὸς ἡγέτης ἕνα πιστὸ κληρικό. Καὶ συνέχισε: Ὅλη τὴν δύναμη τὴν μάζεψα στὰ χέρια μου. Δὲν εἶναι πλέον ἀνίκητος ὁ δικός σου ἀρχηγός...

   Καὶ ὁ κληρικὸς τοῦ ἀπάντησε:

   – Θέλεις νὰ νικήσεις τὸν δικό μου Ἀρχηγό; Θέλεις νὰ σὲ πιστέψει ὁ κόσμος ὡς δυνατότερο καὶ ἀπὸ τὸν Ἰησοῦ; Πήγαινε σ’ ἕνα μαρμάρινο ἄγαλμα καὶ δῶσε ἐντολὴ νὰ τρέξει. Ἂν σὲ ἀκούσει, εἶσαι δυνατός. Πήγαινε σ’ ἕνα μνῆμα, ποὺ ἔχει ἀρχίσει ἡ σήψη τοῦ νεκροῦ καὶ δῶσε διαταγή: «Δεῦρο ἔξω». Ἂν σηκωθεῖ ὁ νεκρός, εἶσαι δυνατός. Ὁ Χριστός μου στάθηκε μπροστὰ στὸ μαρμάρινο ἀπὸ τὴν παραλυσία σῶμα καὶ ἔδωσε τὸ γυμναστικὸ παράγγελμα: «Ἔγειρε». Καὶ σηκώθηκε. Ὁ Χριστός μου στάθηκε στὸ μνῆμα τοῦ Λαζάρου καὶ τὸν ἀνακάλεσε στὴν ἐνεργὸ ὑπηρεσία, τὸν ἔφερε ἀπὸ τὸν θάνατο στὴν ζωή, ἀπὸ τὴν ἀκινησία στὴν κίνηση, ἀπὸ τὴν ἀδράνεια στὴν δράση... Νὰ γιατὶ ἡ ἐξουσία Του εἶναι ἀπείρως ἀνώτερη ἀπὸ κάθε ἄλλη ἐξουσία.

Λαϊκή, πατρική, πληροφορική

   • Ἔχει καὶ τρίτη ἐξουσία ὁ Χριστός. Εἶναι ἡ λαϊκὴ ἐξουσία. Κανένας ἄλλος δὲν εἶναι τόσο φιλόλαος, ὅσο ὁ Χριστός. Εἶναι δημοφιλής, χωρὶς νὰ εἶναι δημαγωγός. Ἡ ἐντύπωση ἀπὸ τὸ θαῦμα τῆς θεραπείας τοῦ παραλυτικοῦ ἦταν τέτοια, ὥστε «ἐξίστασθαι πάντας καὶ δοξάζειν τὸν Θεὸν λέγοντας, ὅτι οὐδέποτε οὕτως εἴδομεν» (στ. 12). «Οὐδέποτε». Αὐτὸ τὸ  «οὐδέποτε» εἶναι ἀπόλυτο. Ποτέ, οὔτε στὸ παρελθὸν οὔτε στὸ παρὸν οὔτε στὸ μέλλον θὰ ἐμφανισθεῖ πρόσωπο μὲ τόση λαϊκὴ ἐξουσία, ν’ ἀγαπᾶ τόσο τὸν λαὸ καὶ ν’ ἀγαπᾶται τόσο ἀπὸ τὸν λαό.

   Ὅλοι οἱ ἄρχοντες, ποὺ κόπτονται γιὰ τὸν λαό, εἶναι ἐν πολλοῖς ἐκμεταλλευτὲς τοῦ λαοῦ. Ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ Σωτῆρας τοῦ λαοῦ. Φαντασθῆτε ἀρχηγό, ἀντὶ νὰ στήνει ἐξέδρα νὰ μιλήσει στὸν λαό, νὰ στήνει σταυρὸ νὰ θυσιασθεῖ γιὰ τὸν λαό. Σταυρὸ ἔστησε ὁ Χριστός. Ὁ Σταυρὸς τὸ δικό του μπαλκόνι.

   Ὅλοι οἱ ἄρχοντες εἶναι κομῆτες τῆς λαϊκῆς ἐξουσίας. Γιὰ λίγο περνοῦν στὸ ἱστορικὸ στερέωμα καὶ χάνονται ὕστερα στὸ χρονοντούλαπο τῆς ἱστορίας. Ἕνας ὁ ἥλιος τῆς λαϊκῆς ἐξουσίας, ποὺ πάντοτε ἐξουσιάζει: Ὁ Ἰησοῦς Χριστός, «οὖ τῆς βασιλείας οὐκ ἔσται τέλος» (Λουκ. α΄ 33).

   • Τετάρτη ἐξουσία τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ πατρική. Φαντασθῆτε γιατρὸ τριάντα ἐτῶν ν’ ἀποκαλεῖ ἕναν ἄρρωστο ἑξῆντα ἐτῶν «παιδί του». Αὐτὸ βλέπουμε στὸν Χριστό. Πῶς προσφωνεῖ τὸν παραλυτικό, ποὺ ἦταν μεγαλύτερός του στὴν ἡλικία; «Τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου» (στ. 5). Ὁ Χριστὸς εἶναι νέος ὡς πρὸς τὴν ἀνθρώπινη ἡλικία. Εἶναι ὅμως ὁ Παλαιὸς τῶν ἡμερῶν ὡς Θεός. Εἶναι καὶ Πατέρας μας, διότι εἶναι ὁ Θεός μας.

   • Βλέπουμε καὶ πέμπτη ἐξουσία τοῦ Χριστοῦ στὸ θαῦμα τοῦ παραλυτικοῦ ἐξουσία, ποὺ μέχρι σήμερα ἄνθρωπος δὲν μπόρεσε ν’ ἀποκτήσει. Ὁ Χριστὸς τὴν ἔχει, διότι δὲν εἶναι ἄνθρωπος ἁπλῶς. Εἶναι Θεάνθρωπος. Πρόκειται γιὰ τὴν ἐξουσία τῆς... πληροφορικῆς. Πολὺς λόγος στὶς ἡμέρες μας γιὰ τὴν Πληροφορική. Ὑπάρχει σήμερα ἡ τεχνολογία τῆς Πληροφορικῆς. Στὰ περίφημα «κομπιοῦτερς» συγκεντρώνονται καὶ κωδικοποιοῦνται πληροφορίες. Ὁ ἄνθρωπος περνάει στὴν ἠλεκτρονικὴ μνήμη τὶς γνώσεις του. Φαντασθῆτε νὰ ὑπῆρχε ἕνα κομπιοῦτερ, ὅπου πατῶντας κάποιο κουμπὶ νὰ καταγράφονται οἱ σκέψεις τοῦ ἄλλου, τὸ τί σκέπτεται, τὸ τί ἔχει στὸ μυαλό του! Θὰ εἴχαμε ἀστυνόμευση τῆς σκέψεως. Ἢ φαντασθῆτε νὰ ὑπῆρχε ἕνα κομπιοῦτερ, ὅπου πατῶντας κάποιο κουμπὶ νὰ καταγράφεται καὶ νὰ ἐμφανίζεται στὴν ὀθόνη μία πράξη, ποὺ ἔκανες πρὶν ἀπὸ δέκα ἢ εἴκοσι χρόνια.

   Ἐκεῖνος, ποὺ θ’ ἀποκτήσει τέτοια μηχανήματα, θὰ ἔχει τὴν ἰσχυρότερη ἐξουσία. Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ἔχει τὴν ἐξουσία τῆς πληροφορικῆς, χωρὶς φυσικὰ νὰ ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ καμμία τεχνολογία. Βλέπουμε καὶ τὴν ἐξουσία του αὐτὴ στὸ θαῦμα τοῦ παραλυτικοῦ. Σκέφτηκαν κάτι οἱ γραμματεῖς. Δὲν πρόλαβαν κἂν νὰ τὸ ψιθυρίσουν. Καὶ ὁ Χριστὸς τὸ ἀποκαλύπτει: «Τί ταῦτα διαλογίζεσθε ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν;» (στ. 8). Διάβασε τὶς σκέψεις τους, ὅπως διαβάζει καὶ τὶς δικές μας. «Ἐπιγνοὺς ὁ Ἰησοῦς τῷ πνεύματι αὐτοῦ» (στ. 8). Εἶναι ὁ παντογνώστης. Πῶς; Ἀφοῦ εἶναι ὁ ἀληθινὸς Θεός.

   Ὁ Χριστὸς ὡς Θεὸς παντοδύναμος καὶ παντογνώστης ἔχει τὴν ἐξουσία, τὴν δύναμη, νὰ γνωρίζει τὶς σκέψεις μας, τὶς ἐπιθυμίες μας, τὰ κρύφιά μας, τὶς κακίες τῆς ψυχῆς μας, ἀλλὰ καὶ τοὺς πόθους μας. «Καὶ τὰ μήπω πεπραγμένα γεγραμμένα Σοι τυγχάνει» (ἀκολουθία τῆς θείας Μεταλήψεως).

Ἡ σπουδαιότερη ἐξουσία

   • Ἀπὸ ὅλες τὶς ἐξουσίες, ποὺ ἀναφέραμε, ἡ σπουδαιότερη εἶναι ἐκείνη, ποὺ ὁ Ἴδιος ὑπογραμμίζει μία ἐξουσία, ποὺ ἄνθρωπος ἀποκλείεται νὰ ἔχει. Σ’ αὐτὸ συμφωνοῦν συμπολίτευση καὶ ἀντιπολίτευση μέσα στὸ Εὐαγγέλιο. Λέγει ἡ ἀντιπολίτευση τῶν γραμματέων: «Τίς δύναται ἀφιέναι ἁμαρτίας εἰ μὴ εἷς ὁ Θεός;» (στ. 7). Συμφωνοῦμε μὲ τοὺς γραμματεῖς καὶ τοὺς φαρισαίους. Σ’ ἕνα διαφωνοῦμε μαζί τους ὡς πρὸς τὸ σημεῖο αὐτό, ὅτι δὲν ἀναγνωρίζουν τὴν Θεότητα τοῦ Χριστοῦ, ὅτι, δηλαδή, αὐτὸς ὁ Θεός, γιὰ τὸν ὁποῖον μιλᾶνε, εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός.

   Ὁ Χριστὸς ἔχει ἐξουσία ἀφέσεως ἁμαρτιῶν. Μπροστά του βλέπει ἕνα θῦμα τῆς ἁμαρτίας, τὸν παραλυτικό. Πίσω ἀπὸ τὸν καρπὸ τῆς ἀσθενείας κρύβεται κάποια ρίζα σάπια εἶναι ἡ ἁμαρτία. Στὴν περίπτωση ἐκείνη τοῦ παραλυτικοῦ ἡ ἀρρώστια ἦταν καρπὸς τῆς ἁμαρτίας. Τίποτε δὲν κατορθώνει κανείς, ἂν δὲν κτυπήσει τὴν ρίζα. Ὁ Χριστός, λοιπόν, κτυπᾶ τὴν ρίζα πρῶτα, δηλαδή, τὴν ἁμαρτία. Εἶναι ὁ μόνος, ποὺ μπορεῖ νὰ ἐξαφανίσει τὴν ρίζα τῆς ἁμαρτίας. Γι’ αὐτὸ πρὶν πεῖ: «Σήκω καὶ πᾶρε τὸ κρεββάτι σου», λέγει: «Τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου» (στ. 5).

   Τὴν ἐξουσία νὰ συγχωρεῖ ἁμαρτίες τὴν ἔχει ὁ Χριστὸς ὡς Θεός. Δὲν τὴν ἔκλεψε. «Οὐχ ἁρπαγμὸν ἡγήσατο τὸ εἶναι ἴσα Θεῷ» (Φιλιπ. β΄ 6). Οἱ γραμματεῖς θέλησαν νὰ κατηγορήσουν τὸν Κύριο «ἐπὶ ἀντιποιήσει θεϊκῆς ἀρχῆς». Ἀλλὰ δὲν ἔπιασε ἡ κατηγορία αὐτή, διότι προσέκρουσε στὸν βράχο τῆς ἀδιαμφισβήτητης Θεότητος τοῦ Χριστοῦ.

   Τὴν ἐξουσία τῆς ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν τὴν κατοχύρωσε ὁ Κύριος. Ὅταν κάποιος εὐρεσιτέχνης ἀνακαλύψει κάτι πρωτότυπο, τὸ κατοχυρώνει μὲ τὴν σφραγῖδα τοῦ κράτους. Ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ τεχνίτης τῆς ἀγάπης, ποὺ βρῆκε, ἢ μᾶλλον, προσέφερε τρόπο συγχωρήσεως, ἀφέσεως ἁμαρτιῶν. Καὶ τὸν σφράγισε. Πῶς; Μὲ τὸ πανάγιο Αἷμα του.

   Ἀπὸ ὅλα τὰ θαύματα τοῦ Χριστοῦ τὸ μεγαλύτερο καὶ σπουδαιότερο εἶναι ἡ ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν μας, τὸ ὅτι, δηλαδή, παίρνει ἕνα σφουγγάρι καὶ σβήνει ὅλα τὰ ἁμαρτήματά μας. Ὑμνεῖ ὁ Δαβὶδ τὴν ἐξιλαστικὴ δύναμη τοῦ Χριστοῦ: «Τὸν εὐιλατεύοντα πάσας τὰς ἀνομίας σου, τὸν ἰώμενον πάσας τὰς νόσους σου» (Ψαλμ. ρβ΄ 3). Λέγει δὲ σχετικὰ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος: «Ὁρῶμεν αὐτὸν συναναστρεφόμενον καὶ τοσαῦτα καὶ τοιαῦτα θαυμάσια ἔφ’ ἑκάστης ἐργαζόμενον, λεπροὺς καθαίροντα, νεκροὺς ἐγείροντα, τὰ πηρώματα τῆς φύσεως διορθούμενον, δαίμονας ἐλαύνοντα, νόσους ἰώμενον, μετ’ ἐξουσίας πολλῆς ἁμαρτημάτων ἄφεσιν χαριζόμενον» (Ε.Π.Ε. 3, 60).

   Ἡ ἐξουσία ἀφέσεως ἁμαρτιῶν εἶναι ἡ σπουδαιότερη καὶ γιὰ ἄλλο λόγο, διότι εἶναι παγκόσμιος. Ὁ Χριστὸς εἶναι Σωτῆρας ἐπὶ διεθνοῦς ἐπιπέδου. Ποῦ τῆς γῆς δὲν ὑπάρχουν ἁμαρτωλοί; Ποιός κάτοικος τοῦ πλανήτου μας δὲν εἶναι ἁμαρτωλός; Ἔχει, λοιπόν, ἐξουσία πάνω σ’ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους ὄχι γιὰ νὰ κάνει πιὸ σφικτὲς τὶς ἁλυσίδες τους, ἀλλὰ γιὰ νὰ σπάει τὶς ἁλυσίδες τους.

   Τὴν λυτρωτικὴ ἐξουσία τοῦ Χριστοῦ τὴν αἰσθάνεται ὁ ἁμαρτωλός, ὅταν ἐξομολογῆται. Δὲν εἶναι ἕνας καὶ δύο. Εἶναι μυριάδες ἐκεῖνοι, ποὺ ἔνοιωσαν στὴν ἐξομολόγηση τὴν ἀγαλλίαση, τὴν λύτρωση, τὴν ἀπαλλαγὴ ἀπὸ τὸ ἄγχος. Ὅσα φάρμακα ἠρεμιστικὰ καὶ ἂν πάρεις, δὲν σὲ λυτρώνουν ἀπὸ τὸ αἴσθημα τῆς ἐνοχῆς, ποὺ προκαλεῖ ἡ ἁμαρτία. Σὲ λυτρώνει μόνο ἕνα, τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ τὸ Αἷμα.

   Οὔτε ψυχολόγοι οὔτε παιδαγωγοὶ οὔτε ψυχίατροι οὔτε κοινωνιολόγοι μποροῦν νὰ μᾶς βοηθήσουν στὸ δρᾶμα καὶ στὸ τραῦμα τῆς ἁμαρτίας. Μόνο ἕνας, ὁ Ἰησοῦς Χριστός, μᾶς βοηθεῖ ἀποτελεσματικά.

   Αὐτὸς ὁ Χριστὸς ἔχει ἐμπιστευθεῖ τὴν ἐξουσία τῆς ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν στὴν Ἐκκλησία. Ὅπως μεγάλοι δωρητὲς σὲ τράπεζα καταθέτουν κάποια δωρεά τους γιὰ μᾶς, ἔτσι ὁ Χριστός, ὁ μεγάλος μας Εὐεργέτης, στὴν Ἐκκλησία, στὴν Τράπεζα τοῦ Αἵματος, ἄφησε τὴν δωρεὰ τῆς σωτηρίας μας. Ποιός ἐξουσιαστὴς χρησιμοποιεῖ τὴν ἐξουσία του ὄχι γιὰ καταπίεση, ὄχι γιὰ τιμωρία, ἀλλὰ γιὰ λύτρωση, γιὰ βράβευση τῶν κακοποιῶν, ποὺ μετανοοῦν; Μόνο ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ «ἀληθινὸς Θεὸς ἡμῶν».

* Ἀπὸ τὸ βιβλίο: «Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΧΘΕΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ Κυριακοδρόμιο Εὐαγγελίων», ἔκδοσις δευτέρα, Ἀθήνα 1999, σελ. 264 - 268. (Τὰ ἔντονα στοιχεῖα, ὑπὸ ἱερομ. Ν.)