Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ δὲν εἶναι πολυλογία

 

Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ δὲν εἶναι πολυλογία

 

Ὁσίου Πέτρου τοῦ Δαμασκηνοῦ*

 

   Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, λέει ὁ ἅγιος Μάξιμος¹, δὲν εἶναι πολυλογία· ἀλλὰ καὶ ἂν ποῦμε ὅλοι οἱ ἄνθρωποι πολλά, τότε ἕνα λόγο τοῦ Θεοῦ δὲν ὁλοκληρώσαμε. Γιὰ παράδειγμα· εἶπε ὁ Θεός: «Νὰ ἀγαπᾶς τὸν Κύριο καὶ Θεό σου μὲ ὅλη κ.λ.π.»². Πόσα ἆραγε δὲν εἶπαν καὶ δὲν ἔγραψαν οἱ Πατέρες, καὶ ἀκόμη λένε καὶ γράφουν, καὶ δὲν ὁλοκλήρωσαν τὸ ἕνα αὐτὸ ρητό; Γιατὶ τὸ «μὲ ὅλη τὴν ψυχή», ὅπως λέει ὁ Μέγας Βασίλειος, εἶναι τὸ νὰ μὴν ἀγαπᾶ κανεὶς τίποτε ἄλλο μαζὶ μὲ τὸν Θεό. Ἐπειδὴ ἂν ἀγαπᾶ κανεὶς τὴν ψυχή του, δὲν ἀγαπᾶ μὲ ὅλη του τὴν ψυχὴ τὸν Θεό, ἀλλὰ μὲ τὴν μισή. Ἂν λοιπὸν ἀγαποῦμε τοὺς ἑαυτούς μας κι ἄλλα ἀναρίθμητα πράγματα, πῶς μποροῦμε ν’ ἀγαποῦμε τὸν Θεὸ ἢ πῶς τολμοῦμε νὰ τὸ ποῦμε αὐτό;

Ἀπόσβεση χρεῶν

 

Ἀπόσβεση χρεῶν

«Ὀφειλέτης μυρίων ταλάντων»

(Ματθ. ιη΄ 24)

 

Ἀρχιμ. Δανιὴλ Ἀεράκη*

 

   Πῶς λύνει τὶς διαφορές του ὁ Θεός; Πῶς λύνουν τὶς διαφορές τους οἱ ἄνθρωποι; Μὲ πόλεμο λύνουν τὶς διαφορές τους οἱ ἄνθρωποι. Καὶ αὐτό, διότι ὑπάρχουν συμφέροντα καὶ μίση. Ἀβυσσαλέο πολλὲς φορὲς τὸ μῖσος μεταξὺ τῶν κρατῶν, μεταξὺ τῶν ἐθνοτήτων μέσα στὸ ἴδιο κράτους, μεταξὺ πόλεων, μεταξὺ οἰκογενειῶν, μεταξὺ συζύγων, μεταξὺ ἀδελφῶν, μεταξὺ ἀνθρώπων. Ἔχουν πολυετεῖς ἀνοικτοὺς λογαριασμούς, τοὺς ὁποίους ἐπιχειροῦν νὰ τακτοποιήσουν μὲ κάποια βρισιά, μὲ κάποια προσβολή, μὲ κάποια μαχαιριά, μὲ κάποιο πυροβολισμό, κάποτε μὲ λυσσώδη πόλεμο. Ἡ ἐκδικητικότητα τὸ κίνητρο τῶν ἐνεργειῶν τους.

   Καὶ λησμονοῦμε ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι, ὅτι ἔχουμε ὅλοι ἀνοικτὸ λογαριασμὸ μὲ τὸν Θεό. Ὁ ἄνθρωπος τῆς Εὐαγγελικῆς περικοπῆς εἶχε ἀνοικτὸ λογαριασμὸ καὶ μὲ ἕνα σύνδουλό του, ἀλλὰ καὶ μὲ τὸ ἀφεντικό του. Ὁ συνάδελφος τοῦ χρωστοῦσε ἑκατὸ δηνάρια, κάτι λίγα σημερινὰ χιλιάρικα. Ὁ ἴδιος χρωστοῦσε στὸ ἀφεντικό του μύρια τάλαντα, πολλὰ σημερινὰ ἑκατομμύρια δραχμές. Ἀξίζει νὰ δοῦμε τὴν λύση, ποὺ δόθηκε στοὺς δύο λογαριασμούς.

ΕΥΧΗ Εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον.

 

Ε Υ Χ Η

Εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον.

Διὰ στίχων κατ’ ἀλφάβητον. Ποίημα Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ.

 

   Ἀνεσπέρου φωτὸς ἡ Γεννήτρια, ἐξαγγέλλοντι πρόσχες μοι δέομαι.

   Βεβορβόρωμαι γὰρ καὶ ρερύπωμαι, καὶ ζοφώδης ὁ τάλας γεγένημαι.

   Γῆν ἐμίανα, οἴμοι, ὁ ἄθλιος, ταῖς πολλαῖς ἁμαρτίαις μου, Δέσποινα.

   Διὰ τοῦτο, βοᾷ νῦν στενάζουσα, κατ’ ἐμοῦ πρὸς κριτὴν τὸν ἀδέκαστον.

   Ἐπιφέρουσα, οἴμοι, καὶ μάρτυρας, οὐρανὸν σὺν τοῖς ἄστροις καὶ ἥλιον.

   Ζάλη δὲ λογισμῶν με κατέλαβε, καὶ βυθίζει λοιποῦ πρὸς ἀπόγνωσιν.

   Ἡ ψυχή μου τῷ τρόμῳ συνέχεται, ἀναμένουσα, φεῦ, τὴν ἀπόφασιν.

   Θεοτόκε, τὴν πᾶσαν ἐλπίδα μου, ἐπὶ σὲ ἀνεθέμην ὁ ἄθλιος.

Στὴν κατάσταση τῆς ζήλειας ἀπωθοῦμε τοὺς ἄλλους…

 

Στὴν κατάσταση τῆς ζήλειας ἀπωθοῦμε τοὺς ἄλλους…

 

Ὁσίου Σωφρονίου (Σαχάρωφ)

 

 

   Ἡ ζήλεια εἶναι χαρακτηριστικὸ ὅλων τῶν ἀνθρώπων ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὴν κοινωνική τους θέση.

   Κάποιος εἶναι πάντοτε δυνατότερος ἀπὸ μᾶς.

   Οἱ ἄλλοι ἔχουν πάντα κάτι ποὺ θὰ θέλαμε κι ἐμεῖς νὰ ἔχουμε.

   Στὴν κατάσταση τῆς ζήλειας ἀπωθοῦμε τοὺς ἄλλους· καὶ ἡ ζωὴ καταντᾶ πράγματι σὰν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ ἀμαυρωμένη καὶ ταραγμένη.

 

 

Ἀπό τό βιβλίο: «Περί Πνεύματος καί Ζωῆς», (176), σελ. 67.

«Ὁ κόσμος δὲν μεταμορφώνεται οὔτε μὲ τὴν βία οὔτε μὲ τοὺς πολέμους…»

 

«Ὁ κόσμος δὲν μεταμορφώνεται οὔτε μὲ τὴν βία οὔτε μὲ τοὺς πολέμους…»

 

 

   Σὲ συγκινησιακὰ φορτισμένη ἀτμόσφαιρα ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος τέλεσε τὸ ἀπόγευμα τῆς Τρίτης, 5 Αὐγούστου 2025, τὸν Ἁγιασμὸ τῶν θυρανοιξίων τοῦ ἀνακαινισμένου Ναϋδρίου τῆς Σκήτης τῆς Μεταμορφώσεως Σωτῆρος Χριστοῦ, στὴν Χάλκη των Πριγκηποννήσων, καὶ ἀκολούθως χοροστάτησε στὸν Μ. Ἑσπερινό.

   Στὴν ὁμιλία του, ἀμέσως μετά, ἀναφέρθηκε στὴ σημασία τῆς Δεσποτικῆς ἑορτῆς τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος, σημειώνοντας ὅτι ἐπὶ τοῦ Θαβὼρ οἱ μαθητὲς εἶδαν τὸν Κύριο "ἐν ἑτέρᾳ μορφῇ", καὶ στὴ συνέχεια εἶπε:

 

   «Ὅταν κανεὶς ἔχει εἰσέλθει εἰς αὐτὴν τὴν περιοχὴν τῆς θεωρίας τοῦ Ἰησοῦ ἐν ἑτέρᾳ μορφῇ, ἔχει λυτρωθῇ ἐκ τῆς δουλείας τῆς ἀνάγκης καὶ τοῦ πόνου. Οἱ ἄλλοι, ὅμως; Οἱ πολλοί; Αὐτοὶ ἀκόμη περιμένουν ἐναγωνίως στὶς παρυφὲς τοῦ Θαβὼρ τὴν Μεταμόρφωσι, προκειμένου νὰ λυτρωθοῦν ἀπὸ τὸν πόνο, τὴν ἀσθένεια, τὴν ἀνάγκη. Ὅπως οἱ ἀδελφοί μας στὴν πολύπαθη Γάζα. Παρακολουθοῦμε μὲ ἀποτροπιασμὸ τὶς σκηνὲς τῶν ἀμάχων, τῶν ἀθώων παιδιῶν νὰ πεθαίνουν ἀπὸ τὴν πεῖνα, ἀλλὰ καὶ τῶν αἰχμαλώτων νὰ σκάβουν οἱ ἴδιοι τοὺς τάφους τους. Εἶναι πραγματικὰ ντροπὴ γιὰ τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων, γιὰ ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα, ὅπως τὸ εἶπα καὶ χθές! Γιὰ νὰ εἴμαστε ἀκριβέστεροι, οἱ εἰκόνες αὐτὲς δὲν παρουσιάζουν τίποτε τὸ ἀνθρώπινο. Εἶναι κυριολεκτικῶς ἀπάνθρωπες!

Πρέπει λοιπὸν νὰ ἔχουμε ἐκδυθεῖ τὸν παλαιὸ ἄνθρωπο…

 

Πρέπει λοιπὸν νὰ ἔχουμε ἐκδυθεῖ τὸν παλαιὸ ἄνθρωπο… 

 

Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης*

 

 

   Ὁ πεσμένος στὴν ἁμαρτία ἄνθρωπος, ὁ σαρκικὸς ἄνθρωπος, ἀγαπᾶ τὸ φαγητὸ καὶ τὸ πιοτό. Ἐπιθυμεῖ νὰ ἱκανοποιεῖ τὶς ὑλικές του αἰσθήσεις. Ἐπιδιώκει τὴν καλοπέραση, τὰ πλούσια τραπέζια, τὰ ἀνήθικα θεάματα, τὴν διεφθαρμένη μουσική, τὰ λαμπρὰ κτίρια, κάθε τί ποὺ ἔχει ἐξωτερικὴ λάμψη.