Πρέπει λοιπὸν νὰ ἔχουμε ἐκδυθεῖ τὸν παλαιὸ
ἄνθρωπο…
Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης*
Ὁ πεσμένος στὴν ἁμαρτία ἄνθρωπος, ὁ σαρκικὸς ἄνθρωπος, ἀγαπᾶ τὸ φαγητὸ καὶ τὸ πιοτό. Ἐπιθυμεῖ νὰ ἱκανοποιεῖ τὶς ὑλικές του αἰσθήσεις. Ἐπιδιώκει τὴν καλοπέραση, τὰ πλούσια τραπέζια, τὰ ἀνήθικα θεάματα, τὴν διεφθαρμένη μουσική, τὰ λαμπρὰ κτίρια, κάθε τί ποὺ ἔχει ἐξωτερικὴ λάμψη.
Καὶ μέσα στὴν
ἐκκλησία ὑπάρχουν ἀντικείμενα ποὺ χαροποιοῦν τὸ μάτι, τελεσιουργίες ποὺ εἶναι
πολυτελὲς θέαμα, ἀκούσματα ποὺ ἱκανοποιοῦν τὸ ἀφτί. Ὅλα αὐτὰ ὅμως, προορισμένα
γιὰ νὰ δοξάζεται ὁ Θεὸς καὶ νὰ δημιουργοῦνται μέσα μας εὐλαβικὰ αἰσθήματα, δὲν εἶναι ἁμαρτωλά, ἀλλὰ ἅγια.
Στὸν κόσμο,
κάθε τί ἀνταποκρίνεται στὶς ὀρέξεις τοῦ σαρκικοῦ ἀνθρώπου. Κάθε τί ἀπομακρύνει
ἀπὸ τὸν Θεό. Ἡ διεφθαρμένη καρδιὰ ρέπει πρὸς τὶς σαρκικὲς αἰσθήσεις καὶ πρὸς
ὅ,τι τὶς ἱκανοποιεῖ. Ὁ διεφθαρμένος νοῦς θέλει νὰ ἀποκτᾶ γνώσεις ποὺ
ἀνταποκρίνονται πρὸς τὴν διαφθορά του καὶ τὴν κολακεύουν. Ἡ διεφθαρμένη
φαντασία καὶ μνήμη διψοῦν ἐπίσης εἰκόνες ποὺ νὰ ἀντιστοιχοῦν σ’ αὐτὲς καὶ νὰ
τὶς ἱκανοποιοῦν.
Ἀλλὰ ἐμεῖς οἱ
Χριστιανοὶ εἴμαστε «καινὴ κτίσις» (Β΄
Κορ. ε΄ 17), «γένος
ἐκλεκτὸν» (Α΄ Πέτρ. β΄ 9), ἕνας νέος
λαός, «κτισθεὶς ἐν δικαιοσύνῃ καὶ
ὁσιότητι τῆς ἀληθείας» (Ἐφεσ. δ΄ 24).
Πρέπει λοιπὸν νὰ ἔχουμε ἐκδυθεῖ τὸν παλαιὸ
ἄνθρωπο καὶ τὰ ἔργα του καὶ νὰ πολεμοῦμε τὶς ἐπιθυμίες του.
*
Ἀπὸ τὸ θαυμάσιο βιβλίο «Ἡ ἐν Χριστῷ ζωή μου», (131) σελ. 73-74.