Τὴν ἀλήθεια κανεὶς δὲν τὴν προδίδει ἀτιμωρητί
Τὴν ἀλήθεια δὲν τὴν μαθαίνεις γιὰ ν᾿ αὐξήσεις
τὶς γνώσεις σου, ἀλλὰ γιὰ ν᾿ αὐξήσεις τὶς εὐθύνες σου.
Γιατὶ τὴν ἀλήθεια δὲν τὴν μαθαίνεις γιὰ νὰ τὴν μάθεις. Τὴν μαθαίνεις γιὰ νὰ τὴν ζήσεις.
Μὴν
σὲ ξεγελᾶ ὁ ἑαυτός σου: Τὴν ἀλήθεια δὲν τὴν μαθαίνεις ἐσύ. Αὐτὴ σὲ μαθαίνει. Αὐτὴ
σὲ ἀνακαλύπτει, αὐτὴ σὲ ψωνίζει στὸ παζάρι αὐτοῦ τοῦ κόσμου. Κι᾿ ἀλλοίμονό σου ἂν
βρεθεῖς σκάρτος.
Τὴν ἀλήθεια κανεὶς δὲν τὴν προδίδει ἀτιμωρητί.
Καὶ τὸ δικαστήριο βρίσκεται στὰ κατάβαθα τοῦ ἑαυτοῦ σου! Ποιόν νὰ ξεγελάσεις; Πῶς
νὰ γλιτώσεις;
(† Νικόλαος Ψαρουδάκης, «Χριστιανικὸ Μέτωπο», Ἰανουάριος 1995, σελ. 4)