Ταπείνωση καὶ κλήση

 

Ταπείνωση καὶ κλήση

«Ἐπὶ τῷ ρήματί σου χαλάσω τὸ δίκτυον»

(Λουκ. ε΄ 5)

 

Ἀρχιμ. Δανιὴλ Ἀεράκη*

 

Τὸ βάθος

   Ἔχει βάθος τὸ Εὐαγγέλιο. Ὅσοι δὲν γνωρίζουν κολύμπι, αὐτοὶ φοβοῦνται καὶ τὰ πόδια τους ἀκόμη νὰ βάλουν στὰ ρηχά. Πολὺ περισσότερο δὲν μποροῦν νὰ κολυμπήσουν στὰ βαθειά, νὰ κάνουν βουτιὰ στὰ βάθη τῆς θάλασσας καὶ νὰ ἰδοῦν τὶς ὀμορφιὲς καὶ τοὺς θησαυρούς, ποὺ κρύβει ἡ θάλασσα στὰ ἀπύθμενα βάθη της. Ἔτσι κι ἐμεῖς, οἱ σημερινοὶ χριστιανοί, εἴμεθα ρηχοί. Ἐλάχιστα γνωρίζουμε καὶ ἐλάχιστα ζοῦμε τὸ θαῦμα τοῦ Θεοῦ. Καὶ τὸ θαῦμα τοῦ Θεοῦ συντελεῖται στὸ βάθος.

   • Ὁ Θεὸς εἶναι βάθος ἀνεξιχνίαστο. Ἂν τὸ βλέμμα μας χάνεται στὰ βάθη τοῦ οὐρανοῦ, ποὺ δὲν μποροῦμε νὰ τὸν ἐξερευνήσουμε, ἔστω καὶ ἂν διαθέτουμε τὸ τελειότερο διαστημόπλοιο, τὸ μυαλό μας χάνεται στὸ βάθος τοῦ οὐρανίου Θεοῦ, ποὺ δὲν μποροῦμε νὰ ἐξερευνήσουμε στὴν οὐσία Του, ἀλλὰ καὶ νὰ μετρήσουμε τὶς ἐνέργειές Του. Καὶ ἂν ἀκόμη διαθέτουμε τὴν ἰσχυρότερη διάνοια, δὲν μποροῦμε νὰ εἰσχωρήσουμε καὶ νὰ ἑρμηνεύσουμε τὰ μυστήρια τοῦ Θεοῦ. Μπροστὰ στὸ βάθος τοῦ Θεοῦ στέκει ἀπορῶν ὁ ἀπόστολος Παῦλος καὶ ἀναφωνεῖ: «Ὦ βάθος πλούτου καὶ σοφίας καὶ γνώσεως Θεοῦ! ὡς ἀνεξερεύνητα τὰ κρίματα αὐτοῦ καὶ ἀνεξιχνίαστοι αἱ ὁδοὶ αὐτοῦ» (Ρωμ. ια΄ 33).

   • Τὸ βάθος τῆς σοφίας τοῦ Θεοῦ φαίνεται καὶ στὴν ἁπλότητα τῆς Εὐαγγελικῆς περικοπῆς. Ὁ Θεὸς τοῦ βάθους καὶ τοῦ ὕψους κάνει δύο θαύματα, ποὺ ἔχουν σχέση μὲ τὸ βάθος καὶ τὸ ὕψος. Τὸ ἕνα θαῦμα: Στὸ βάθος τῆς θάλασσας. Ἔμπειροι οἱ ψαρᾶδες τῆς Γαλιλαίας, ποὺ βλέπουμε στὴν εὐαγγελικὴ περικοπή, ὁ Πέτρος καὶ ὁ Ἀνδρέας, ὁ Ἰάκωβος καὶ ὁ Ἰωάννης. Εἶχαν ρίξει τὰ δίκτυα τους ὅλη τὴ νύκτα στὰ νερὰ τῆς λίμνης Γεννησαρέτ. Δὲν ἔκλεισαν μάτι. Ζοῦσαν μὲ τὴν ἐλπίδα, ὅτι ὁ κόπος τους δὲν θὰ πήγαινε χαμένος. Κάποτε θ’ ἀπέδιδε καὶ θ’ ἀνέσυραν βαρειὰ τὰ δίχτυα, γεμᾶτα ψάρια. Καὶ ὅμως! Ὁ ἀπολογισμὸς τραγικός: «Δι’ ὅλης τῆς νυκτὸς κοπιάσαντες οὐδὲν ἐλάβομεν» (Λουκ. ε΄ 5).

   Ἀπελπισία χωρὶς τὸ Χριστό. Μόλις ἔρχεται ὁ Χριστός, ἡ ἀπελπισία γίνεται ἀφετηρία νέας δράσεως. Ἡ ἀπελπισία μετατρέπεται σὲ εὐλογία. Γέμισε ἡ βάρκα ψάρια. Σχίζονται τὰ δίχτυα ἀπὸ «τὸ πλῆθος τῶν ἰχθύων». Μηδὲν ψάρια ὅλη τὴ νύκτα. Τὸ μηδὲν πολλαπλασιάζεται; Ὄχι. Μ’ ὅποιο ἀριθμὸ καὶ ἂν τὸ πολλαπλασιάσουμε, τὸ μηδὲν παραμένει μηδέν. Ἂν ὅμως τὸ πολλαπλασιάσουμε μὲ τὸν ENA, μὲ τὸν Ἰησοῦ Χριστό, τὸ μηδὲν γίνεται πλῆθος.

   • Τὸ ἄλλο θαῦμα: Γέμισε ἡ ψυχὴ τῶν ψαράδων ἀπὸ Πνεῦμα Ἅγιον. Καὶ αὐτὸ εἶναι τὸ μεγαλύτερο θαῦμα. Τὸ βάθος τῆς θάλασσας εἶναι μικρὸ μπροστὰ στὸ βάθος τοῦ ἀνθρώπου. Ἔρριξαν τὰ δίχτυα βαθειὰ οἱ ψαρᾶδες καὶ ἑλκύσθηκαν ψάρια πολλά. Ἔρριξε τὸ δίχτυ τοῦ λόγου του ὁ Χριστός, ὁ μεγάλος Ψαρᾶς, στὸ βάθος τῆς ψυχῆς τῶν ψαράδων καὶ βγῆκε ἡ μεγάλη ἀπόφαση, ἡ ἡρωικὴ ἀπόφαση τῆς ἀφιερώσεως στὸν Χριστό.

   Τὸ δεύτερο εἶναι τὸ σπουδαιότερο. Οἱ μικροὶ ἔγιναν μεγάλοι. Οἱ ἄσημοι ψαρᾶδες τῆς Γαλιλαίας ἔγιναν ἀπόστολοι τοῦ Ὑψίστου Θεοῦ.

 

Τί διέθεταν οἱ ψαρᾶδες τῆς Γαλιλαίας;

   Πῶς ἔγινε αὐτὸ τὸ θαῦμα; Γιατί τοὺς κάλεσε ὁ Χριστός. Μὰ ὁ Χριστὸς καὶ ἄλλους κάλεσε, ἀλλὰ χάθηκαν, δὲν ἀκολούθησαν.

   Εἰδικὰ οἱ ψαρᾶδες αὐτοὶ τῆς Γαλιλαίας ἀνέβηκαν στὸ ὑψηλὸ ἀξίωμα τῶν Ἀποστόλων, διότι διέθεταν τὸ μοναδικὸ μέσο ἀνόδου καὶ ἀνυψώσεως τοῦ ἀνθρώπου.

   Φαντασθῆτε δύο ἀνθρώπους, ποὺ θέλουν καὶ οἱ δύο ν’ ἀνεβοῦν σὲ ὑψηλὸ δῶμα. Ὁ ἕνας διαθέτει χρήματα, ὀμορφιά, πτυχία, χρυσαφικά. Ὁ ἄλλος διαθέτει μία μόνο σκάλα, τίποτε ἄλλο. Ποιός ἀπὸ τοὺς δύο θὰ κατορθώσει ν’ ἀνεβεῖ; Ἀσφαλῶς ὁ δεύτερος. Οἱ ψαρᾶδες τῆς Γαλιλαίας δὲν διέθεταν χρήματα ἦσαν φτωχοί. Δὲν διέθεταν ἐξωτερικὴ ἐμφάνιση ἦσαν ἠλιοκαμμένοι ἐργάτες. Δὲν διέθεταν μόρφωση καὶ πτυχία ἦσαν ἀγράμματοι. Δὲν διέθεταν ἐξωτερικὰ μεγαλεῖα· ἦσαν ἄσημοι, «ἰδιῶται», ὅπως λέγει ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος. Διέθεταν ὅμως τὴν σκάλα, τὴν πνευματικὴ σκάλα. Καὶ ἡ πνευματικὴ σκάλα, μὲ τὴν ὁποία ὅλοι οἱ Ἅγιοι ἀνεβαίνουν σὲ ὕψη δυσθεώρητα, ὀνομάζεται ταπείνωση.

   Ἐκεῖνος ποὺ θέλει ν’ ἀνεβεῖ, ἕνα ἐπιδιώκει· ν’ ἀποκτήσει τὴν σκάλα. Εἶναι ἡ ἴδια σκάλα, «δι’ ἧς κατέβη ὁ Θεός». Ἂν καὶ ὁ Χριστὸς ἦταν μόνο ἀγάπη, θὰ ἔμενε σὰν τὸν ἥλιο ψηλὰ καὶ ἀπὸ κεῖ θὰ ἐνεργοῦσε στέλνοντας τὶς εὐεργετικές του ἀκτῖνες. Ὁ Χριστὸς δὲν ἔμεινε ψηλά. Ἦλθε χαμηλά. Σαρκώθηκε. Περπάτησε στὴν γῆ. Ποιός τὸν κατέβασε; Ἡ ἀγάπη, συνταιριασμένη μὲ τὴν ταπείνωση. Ἡ ταπείνωση εἶναι ἀνυψωτικὴ δύναμη. Γι’ αὐτὸ ὀνομάζεται ὑψοποιὸς ταπείνωσις. Αὐτὴ ἀνέβασε τοὺς ψαρᾶδες τῆς Γαλιλαίας στὸ ὑψηλότερο ἀξίωμα.

   Στὴν πυραμίδα τῶν ἀξιῶν καὶ χαρισμάτων τὴν ὑψηλότερη θέση κατέχουν οἱ Ἀπόστολοι. Κατέλαβαν δὲ αὐτὴ τὴν θέση, διότι εἶχαν ταπείνωση. Προσέξτε τὸ Εὐαγγέλιο. Παντοῦ διαφαίνεται ἡ ταπείνωση.

 

Ταπείνωση στὴν ἐργασία

   Καὶ πρῶτον ἡ ταπείνωσή τους φαίνεται στὴν ἐργατικότητά τους. Συνήθως οἱ ἄνθρωποι ἐπιζητοῦν ἐργασία μὲ ἄμεσο πλούσιο κέρδος. Λίγη δουλειά, πολλὰ λεφτά. Εἶναι ἡ «ἀλαζονεία τοῦ βίου» (Α΄ Ἰωάν. β΄ 16). Ἐγκαταλείπουν μία τίμια δουλειά, διότι δὲν τοὺς ἀποδίδει πολλὰ λεφτά. Ἀντίθετα βλέπουμε στοὺς ψαρᾶδες τῆς Γαλιλαίας πολὺ κόπο, ἐλάχιστο, μηδαμινὸ κέρδος. Κοιτᾶτε τους.

   Τί ταπείνωση, τί σκληραγωγία, τί θυσία ἀνέσεων, ἀλλὰ καὶ τί ἐλπίδα γιὰ ἕνα καλύτερο αὔριο! Μακρυὰ ἀπὸ τὴν θαλπωρὴ τοῦ σπιτιοῦ. Μοναδικὴ συντροφιά τους ὁ ἀπέραντος οὐρανὸς καὶ ἡ θάλασσα. Θυσιάζουν τὸν ὕπνο. Ὅλη τὴ νύχτα στὸ νερό. Μετὰ τὴν πικράδα τῆς μιᾶς ἀποτυχίας ἡ ἀπογοήτευση ἀπὸ τὴν ὅλη προσπάθεια. «Δι’ ὅλης τῆς νυκτός...» (στ. 5).

   Καὶ σὰν ξημέρωσε; Χαρὰ στὸ κουράγιο τους! Περιποιοῦνται τὰ δίχτυα τους, μὲ τὴν ἐλπίδα μιᾶς μελλοντικῆς ἐπιτυχίας. Γιὰ νἄχεις κουράγιο μετὰ ἀπὸ ἀλλεπάλληλες ἀποτυχίες νὰ ἑτοιμάζεσαι γιὰ νέο ἀγῶνα, σημαίνει, πὼς ἔχεις ταπείνωση. Ὁ ἐγωϊστὴς τὰ παρατάει ὅλα καὶ παραδίνεται στὴν ἀπελπισία.

 

Στὴν ὑπακοή

   Ἀλλ’ ἡ ταπείνωση τῶν ψαράδων φαίνεται περισσότερο στὴν ὑπακοή τους. Μετὰ τὴν ὁλονύκτια ἀποτυχία ἐμφανίζεται μπροστά τους ὁ Χριστός. Προστάζει τὸν Σίμωνα Πέτρο: «Ἐπανάγαγε εἰς τὸ βάθος καὶ χαλάσατε τὰ δίκτυα ὑμῶν εἰς ἄγραν» (Λουκ. ε΄ 4). Ὁ Πέτρος κάνει ὑπακοή: «Ἐπὶ τῷ ρήματί σου χαλάσω τὸ δίκτυον» (Λουκ. ε΄ 5). Ἡ ὑπακοὴ αὐτὴ φανερώνει ταπείνωση, καὶ μάλιστα βαθειά. Σὲ βάθος ἔρριξε τὰ δίχτυα του ὁ Πέτρος. Περισσότερο βάθος εἶχε ἡ πίστη του στὸν Χριστό. Θέλεις νὰ μετρήσεις τὴν πίστη σου; Τὸ ἀκριβέστερο μέτρο τῆς πίστεως εἶναι ἡ ὑπακοὴ στὸ θέλημα, στὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ.

   Γιατί ἡ ὑπακοὴ τοῦ Πέτρου φανερώνει ταπείνωση καὶ ἔχει μεγάλη ἀξία;

   • Φαντασθῆτε ἕνα τεχνίτη, εἰδικὸ καὶ ἔμπειρο, νὰ κάνει ὑπακοὴ σὲ κάποιον, ποὺ δὲν ἔχει καμμία σχέση μὲ τὸ ἀντικείμενο τῆς ἐργασίας του. Ποιός εἰδικὸς κάνει ὑπακοὴ σ’ ἕναν ἄσχετο, ὅταν μάλιστα τοῦ ὑπαγορεύει πράγματα ἀντίθετα μὲ τὴν τεχνικὴ τῆς ἐργασίας του; Κανείς. Καὶ ὅμως, ὁ Πέτρος, ὁ ἔμπειρος ψαρᾶς, κάνει ὑπακοὴ στὸν Ἰησοῦ, ποὺ τοῦ λέγει νὰ ρίξει τὰ δίχτυα του κατὰ τὸ φῶς τῆς ἡμέρας.

   Ἄλλος στὴ θέση τοῦ Πέτρου θ’ ἀντιδροῦσε: «Καὶ ποιός εἶσαι σύ, ποὺ θὰ μὲ διατάξεις τί θὰ κάνω; Ἀφοῦ δὲν εἴχαμε ἁλιεία ὅλη τὴ νύκτα, ποὺ εἶναι ὁ κατάλληλος καιρὸς γιὰ ψάρεμα, θὰ ἔχουμε ἁλιεία καὶ ψάρια τὴν ἡμέρα, μὲ τὸ φῶς τοῦ ἥλιου; Καὶ ἀφοῦ ἐπιμένεις, μπρός, ἔλα σὺ νὰ ρίξεις τὰ δίχτυα».

   Τίποτε ἀπὸ ὅλα αὐτὰ δὲν εἶπε, οὔτε σκέφτηκε ὁ Πέτρος. Πειθάρχησε ἀμέσως. Ἡ λογική του ὑποτάχθηκε στὸν Λόγο. Γιατί; Διότι ὁ Πέτρος κατάλαβε, ὅτι ὁ Ἰησοῦς δὲν εἶναι ἕνας ἁπλὸς ἄνθρωπος. Ἂν δὲν εἶναι ὁ ἔμπειρος ψαρᾶς τῆς Γαλιλαίας, εἶναι ὅμως ὁ Ἄπειρος. Ἄπειρος ὄχι μὲ τὴν ἔννοια ὅτι δὲν ἔχει πείρα, ἀλλὰ διότι δὲν ἔχει πέρας. Ὁ Πέτρος, ποὺ μόλις ὑποψία εἶχε, ὅτι ὁ Ἄγνωστος ποὺ τὸν διατάζει, εἶναι κάτι παρὰ πάνω ἀπὸ ἄνθρωπος, ὑπακούει ἀμέσως σὲ κάτι ποὺ ξεπερνᾶ τὴν λογικὴ τῆς τέχνης του. Κι ἐμεῖς, ποὺ γνωρίζουμε, ποὺ ἔχουμε βεβαιότητα ὅτι ὁ Ἄγνωστος ἐπισκέπτης τῆς Γαλιλαίας εἶναι ὁ παντοδύναμος Θεός, σαρκωμένος, δὲν ὑπακούουμε οὔτε σὲ λογικὰ πράγματα, ποὺ παραγγέλλει ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς.

   Νὰ γιατί ἔχει μεγάλη ἀξία ἡ ὑπακοὴ τοῦ Πέτρου. Ὁ Πέτρος εἶχε ἀγρυπνήσει καὶ εἶχε κοπιάσει ὁλόκληρη τὴ νύχτα. Ὅταν ὅμως τὸν διέταξε ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ἦταν βέβαιος, ὅτι οἱ δυνάμεις του θὰ ἀνανεωθοῦν καὶ θὰ μποροῦσε νὰ συνεχίσει τὸ ἔργο: ἕνα ἔργο χωρὶς ἀποτέλεσμα, χωρὶς τὸν Ἰησοῦ, ἕνα ἔργο μὲ ἐλπιδοφόρο ἀποτέλεσμα, ἀφοῦ δίπλα βρισκόταν ὁ Χριστός.

   Οἱ διάκονοι τοῦ Εὐαγγελίου ὀφείλουν νὰ ἐπιμένουν στὸ ἔργο τους καὶ ὅταν ἀκόμη δὲν βλέπουν κανένα καρπὸ τοῦ ἔργου τους. Ἀρκεῖ ν’ ἀκολουθοῦν τὶς ὁδηγίες, ποὺ λαμβάνουν ἀπὸ τὸν λόγο τοῦ Κυρίου. Στὸ τέλος τὸ ἔργο τῆς πνευματικῆς ἁλιείας θὰ στεφθεῖ ἀπὸ ἐπιτυχία καὶ θὰ ἔχει καὶ ἐμφανεῖς καρπούς, ἀρκεῖ νὰ γίνεται μὲ ταπείνωση καὶ ὡς ἔργο ὑπακοῆς στὸν Χριστό.

   • Καὶ γιὰ ἄλλο λόγο ἔχει ἀξία ἡ ὑπακοὴ τοῦ Πέτρου. Τὸ ἴδιο εἶναι νὰ ἐπαναλάβεις μία πράξη, ποὺ εἶχε σπουδαῖα ἀπόδοση, καὶ τὸ ἴδιο νὰ ἐπαναλάβεις μία ἀνενέργητη πράξη; Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶπε στὸν Πέτρο νὰ ξαναρρίξει τὰ δίχτυα: «Ἐπανάγαγε» (Λουκ. ε΄ 4). Καὶ πάλι ρῖξε τὰ δίχτυα. Τοῦ λέγει νὰ ἐπαναλάβει κάτι, ποὺ εἶχε κάνει πολλὲς φορὲς χωρὶς ἀποτέλεσμα. Ἐλπίδα θαύματος χωρὶς προηγούμενο. Ἐμεῖς σήμερα ἔχουμε τὸ προηγούμενο γιὰ κάθε τί, ποὺ ὁ Θεὸς παραγγέλλει. Καὶ σὲ μᾶς λέγει ὁ Χριστός: «Ἐπανάγαγε». Πάλι καὶ πάλι, «ἔτι καὶ ἔτι». Ξανακάνε τὴν πράξη, ξανααγωνίσου. Ἀλλὰ κάθε πράξη μας σήμερα εἶναι ἐπανάληψη θαύματος, δὲν εἶναι πρωτόγνωρο θαῦμα. Ὁ Θεός, ποὺ μᾶς χάρισε τὸ προηγούμενο θαῦμα, θὰ μᾶς δώσει καὶ τὸ σημερινό. Ὁ Θεός, ποὺ μᾶς φρόντισε χθές, θὰ μᾶς φροντίσει καὶ σήμερα. Τὰ θαύματα τοῦ παρελθόντος ἀποτελοῦν τὴν ἐγγύηση γιὰ τὰ θαύματα τοῦ μέλλοντος.

   Ὁ Πέτρος θὰ ἔκανε κάτι, ποὺ γιὰ πρώτη φορὰ θὰ τὸ ἔβλεπε. Ἐμεῖς καλούμεθα νὰ κάνουμε κάτι, ποὺ χιλιάδες φορὲς ἔχει συντελεσθῇ ὡς θαῦμα τοῦ Θεοῦ. Ἂς ἀναφέρουμε συγκεκριμένη ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ τὴν ἐντολὴ τῆς τεκνογονίας: «Ἐπανάγαγε». Ἄφησε καὶ πάλι νὰ γίνει τὸ θαῦμα. Κάνε καὶ ἄλλο παιδί. Τὰ 98% τῶν σημερινῶν γονέων, καὶ τῶν θεωρουμένων χριστιανῶν, ἀντιδροῦν στὸν βασικὸ αὐτὸ νόμο, ποὺ δὲν εἶναι κἂν ἀρετή, ἀλλ’ ἀποτελεῖ κατὰ φύσιν κατάσταση. Γιατί ἀντιδροῦν; Διότι ἀμφιβάλλουν, ὅτι ὁ Θεός, ποὺ ἔκανε τὸ προηγούμενο θαῦμα, μὲ τὰ προηγούμενα παιδιά, θὰ ξανακάνει τὸ θαῦμα. Καὶ γιατί ἀμφιβάλλουν; Βασικὰ διότι δὲν ἔχουν ταπείνωση. Πάνω ἀπὸ τὸ Θεὸ θέτουν τὸ «ἐγώ» τους. Νὰ γιατί ἔχει μεγάλη ἀξία ἡ ὑπακοὴ τοῦ Πέτρου, διότι πάνω ἀπὸ τὴν δική του γνώμη ἔθεσε τὴν ἐντολὴ τοῦ Χριστοῦ.

 

Συναίσθηση τῆς ἀμαρτωλότητας

   Ἡ ταπείνωση τοῦ Πέτρου φάνηκε ἀκόμη στὴν συναίσθηση τῆς ἀμαρτωλότητάς του. Ὅταν εἶδε τὸ θαῦμα, τὴν καταπληκτικὴ εὐλογία, σκέφθηκε τὴν ἀναξιότητά του. Ἂν ἦταν ἄλλος στὴν θέση τοῦ Πέτρου, θὰ ἔλεγε: «Εἴδατε τί εἶμαι ἐγώ; Μπορεῖ τὴ νύκτα τίποτε νὰ μὴν ἔπιασα, ἀλλὰ τώρα ἔπεσα "διάνα". Εἶμαι ὑπέροχος ψαρᾶς». Ὁ Πέτρος δὲν οἰκειοποιεῖται ξένη ἱκανότητα καὶ ξένο ἐπίτευγμα. Γνωρίζει, ὅτι θεϊκὴ ἱκανότητα τοῦ γέμισε τὰ δίχτυα. Καὶ αἰσθάνεται τὴν ἀναξιότητά του κοντὰ στὸν Κύριο. Πιθανὸν καὶ ἄλλο θαῦμα τοῦ Ἰησοῦ νὰ εἶχε παρακολουθήσει ὁ Πέτρος. Ἀλλὰ πολλὲς φορὲς συμβαίνει κάποιο γεγονὸς νὰ θίγει τὴν καρδιὰ περισσότερο ἀπὸ ἄλλα παρόμοια ἢ καὶ ἀνώτερα. Τὸ θαῦμα αὐτὸ ἄλλωστε γιὰ τὸν Πέτρο ἦταν πηγὴ μεγαλύτερου θαυμασμοῦ, καὶ διότι ἦταν θαῦμα πάνω στὸ ἐπάγγελμά του. Ὅπως ἡ θεραπεία κάποιου ἀνίατου καὶ ἑτοιμοθάνατου ἀρρώστου θὰ ἔκανε ὁπωσδήποτε ἰδιαίτερη ἐντύπωση στὸν γιατρό, ἔτσι ἡ θαυμαστὴ ἁλιεία ἔκαμε ἐξαιρετικὴ ἐντύπωση στὸν ψαρὰ Πέτρο. Γνώριζε καλὰ τὴν λίμνη ὁ Πέτρος. Ποτὲ δὲν εἶχε ζήσει τέτοια ἐπιτυχία. Δὲν μπορεῖ, λοιπόν, διαφορετικὰ νὰ ἑρμηνεύσει τὸ γεγονός, παρὰ ὡς παρουσία τοῦ ἴδιου τοῦ παντοδύναμου Θεοῦ. Γι’ αὐτὸ καὶ αἰσθάνεται ἱερὸ δέος καὶ βαθειὰ ταπείνωση.

   • Ἡ ταπείνωση τοῦ λυγίζει τὰ γόνατα. «Προσέπεσε τοῖς γόνασιν Ἰησοῦ» (Λουκ. ε΄ 8).

   • Ἡ ταπείνωση τὸν ὁδήγησε σὲ αὐτομεμψία. «Ἔξελθε ἀπ’ ἐμοῦ, ὅτι ἀνὴρ ἁμαρτωλὸς εἰμι, Κύριε» (Λουκ. ε΄ 8). Ἐμεῖς σήμερα γογγύζουμε, διότι θεωροῦμε τὸν ἑαυτό μας σπουδαῖο, ἄξιο γιὰ καλύτερη θέση, γιὰ μεγαλύτερη τιμή. Ὁ Ἅγιος σκέπτεται διαφορετικά: «Πολὺ μοῦ εἶναι καὶ ποὺ λέγομαι χριστιανός. Πολὺ μοῦ εἶναι καὶ ποὺ ἀναπνέω. Πολὺ μοῦ εἶναι καὶ ποὺ μὲ ἀνέχεται ὁ Θεός».

   Ὅταν ἡ θεϊκὴ δύναμη ἀποκαλύπτεται μπροστά μας, καὶ μάλιστα ἐμφαντικά, μὲ ἔκτακτα γεγονότα, ἀφυπνίζεται μέσα μας ἡ συναίσθηση τῆς ἀμαρτωλότητας. Στεκόμεθα μὲ φόβο. Καὶ οἱ καλύτεροι καὶ οἱ ἁγιώτεροι τῶν ἀνθρώπων εἶναι ἁμαρτωλοί. Μόνος ὁ Χριστὸς «ἐκτὸς ἁμαρτίας ὑπάρχει». Ὀφείλουμε, λοιπόν, νὰ ὁμολογοῦμε τὴν ἀμαρτωλότητα καὶ ἀναξιότητά μας σὲ ὁποιαδήποτε περίπτωση, πολὺ περισσότερο ὅταν βρισκόμεθα μπροστὰ στὸν Χριστό, μπροστὰ στὸ φρικτό Του θυσιαστήριο, μπροστὰ στὸ ἅγιο Ποτήριο.

   Ὁ Πέτρος δὲν θεωρεῖ τὸν ἑαυτό του ἄξιο τῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ. «Φύγε, Κύριε»! Εὐτυχῶς, ποὺ ὁ Κύριος δὲν ἔφυγε!

   Ἐμεῖς ἂς θεωροῦμε ἀνάξιο τὸν ἑαυτό μας τῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλοίμονο ὅμως, ἂν ὁ Σωτῆρας Κύριος ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ κοντά μας!

 

* * *

   • Ἡ ταπείνωση μεταφράζεται σὲ ὑπακοή.

   • Ἡ ταπείνωση μεταφράζεται σὲ συναίσθηση καὶ ἐξομολογητικὴ διάθεση.

   • Ἡ ταπείνωση μεταφράζεται σὲ θάμβος μπροστὰ στὸ θαῦμα τοῦ Χριστοῦ. Ὁ ἐγωϊστὴς θαυμάζει τὴν δική του «καλικατούρα» καὶ δὲν θαυμάζει τὸ ἀριστούργημα τοῦ ἄλλου. Θαμπωνόμεθα μπροστὰ στὰ ἀνθρώπινα ἐπιτεύγματα. Δὲν θαμπωνόμεθα μπροστὰ στὰ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἀπόστολος Πέτρος, ποὺ εἶχε τὴν στιγμὴ ἐκείνη βαθειὰ ταπείνωση, γέμισε «θάμβος» (Λουκ. ε΄ 9).

   Ἡ ταπείνωση τέλος μεταφράζεται σὲ ἀφιέρωση πλήρη στὸν Θεό, σὲ ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στὸ θέλημα Ἐκείνου. Τὰ ἄφησαν ὅλα οἱ ψαρᾶδες τῆς Γαλιλαίας καὶ ἀκολούθησαν πιστὰ τὸν Ἰησοῦ. Γιατί; Διότι εἶχαν ταπείνωση. Ὅποιος ἔχει ταπείνωση, αὐτὸς ἀφήνει τὸν ἑαυτό του ἀπόλυτα στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ Θεοῦ. Ὅποιος ἔχει ταπείνωση, αὐτὸς κάνει πράξη ἐκεῖνο, ποὺ λέγουμε στὶς ἱερὲς ἀκολουθίες: «Ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους καὶ πᾶσαν τὴν ζωὴν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα».

 

 

* Ἀπὸ τὸ βιβλίο: «Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΧΘΕΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ Κυριακοδρόμιο Εὐαγγελίων», ἔκδοσις δευτέρα, Ἀθήνα 1999, σελ. 154 - 158. (Τὰ ἔντονα στοιχεῖα, ὑπὸ ἱερομ. Ν.)