Ὁ ὅσιος Ἀλύπιος ὁ Κιονίτης

 

Ὁ ὅσιος Ἀλύπιος ὁ Κιονίτης

Ἑορτάζει τὴν κς΄ (26η) Νοεμβρίου.

 

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Ἀνεῖχεν Ἀλύπιον ὄρθιος κίων,

Πρὸς οὐρανοὺς ζητοῦντα βαίνειν, οὗ μένει.

Εἰκάδι ἕκτῃ ἄλυπον, Ἀλύπιε, βῆς ἐπὶ οἶκον.

   Ὁ ὅσιος Ἀλύπιος ἦταν κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Ἡρακλείου, ἐν ἔτει χι΄ (610), καταγόμενος ἀπὸ τὴν Ἀδριανούπολη. Προγνωρίστηκε δὲ στὴν μητέρα του προτοῦ νὰ γεννηθεῖ, μὲ κάποια δεξιὰ καὶ θεϊκὰ σημάδια, ποὺ φανέρωναν ποιός ἔμελλε νὰ γίνει μετὰ τὴν γέννησή του ὁ ἅγιος κι ὅτι θὰ καταπλήξει τοὺς ἀνθρώπους καὶ τοὺς τότε καὶ τοὺς τωρινούς, μὲ τὴν θεωρία κι ἀκοή, καὶ μὲ τὴν καρτερία καὶ ὑπομονή του.

Ἡ ἁγία μεγαλομάρτυς Αἰκατερίνη

 

Ἡ ἁγία μεγαλομάρτυς Αἰκατερίνη

Ἑορτάζει τὴν κε΄ (25η) Νοεμβρίου.

 

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Αἰκατερίνα, καὶ σοφὴ καὶ παρθένος˙

Ἐκ δέ ξίφους καὶ μάρτυς˙ ὦ καλὰ τρία!

Εἰκάδι πέμπτῃ ἄορ κατέπεφνε ρήτορα κούρην.

   Ἡ ἁγία μεγαλομάρτυς Αἰκατερίνα ἦταν κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ Μαξιμιανοῦ, ἐν ἔτει τδ΄ (304), καταγόμενη ἀπ’ τὴν πόλη τῆς Ἀλεξάνδρειας, θυγατέρα κάποιου βασιλίσκου ὀνομαζόμενου Κώνστου‧ πολὺ ὡραία καὶ μεγαλόσωμη, δεκαοκτὼ χρονῶν στὴν ἡλικία. Αὐτὴ ἔμαθε στὸ ἔπακρο κάθε Ἑλληνικὴ καὶ Λατινικὴ παιδεία κ’ ἐπιστήμη· δηλαδὴ τοῦ Ἕλληνα Ὁμήρου, τοῦ Λατίνου μεγάλου ποιητοῦ Βιργιλίου, τοῦ Ἀσκληπιοῦ, τοῦ Ἱπποκράτη καὶ Γαληνοῦ τῶν ἰατρῶν· Ἀριστοτέλη καὶ Πλάτωνα, Φιλιστίωνος καὶ Εὐσεβίου τῶν φιλοσόφων· Ἰαννῆ καὶ Ἰαμβρῆ τῶν μεγάλων Μάγων· Διονυσίου καὶ Σιβύλλης. Ἀσκήθηκε δὲ καὶ σ’ ὅλη τὴ ρητορικὴ τέχνη, ὅση ἐφευρέθηκε ἀπ’ τοὺς ἀνθρώπους. Κι ὄχι μόνον αὐτές, ἀλλὰ καὶ πολλὲς γλῶσσες καὶ διαλέκτους πολλῶν ἐθνῶν ἔμαθε ἡ πάνσοφος, ὥστε ἔκανε ἐκστατικοὺς ὄχι μόνον ἐκείνους ὅσοι τὴν ἔβλεπαν, ἀλλὰ καί ’κείνους ὅσοι ἄκουγαν τὴν φήμη καὶ τὴν σοφία της.

Ὁ ἅγιος ἱερομάρτυς Πέτρος Ἀλεξανδρείας

 

Ὁ ἅγιος ἱερομάρτυς Πέτρος Ἀλεξανδρείας

Ἑορτάζει τὴν κδ΄ (24η) Νοεμβρίου.

 

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

 

Ἄρρηκτος ἦν τὴν πίστιν ὁ τμηθεὶς Πέτρος,

Ὃς εἶδε Χριστοῦ τὴν στολὴν ἐρρηγμένην.

 

   Ὁ ἅγιος Πέτρος ὁ Ἀλεξανδρείας Ἐπίσκοπος ἦταν κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Μαξιμιανοῦ, ἐν ἔτει σϞς΄ (296), διδάσκαλος τῆς εὐσεβείας καὶ κήρυκας τῶν ὀρθῶν δογμάτων. Τοῦτος λοιπὸν ὅταν ἔμελλε ν’ ἀποκεφαλισθεῖ μὲ προσταγὴ τοῦ βασιλέως, τὸν παρακαλοῦσε ὁ Ἄρειος νὰ τὸν συγχωρήσει καὶ ὁ λαὸς ὅλος μεσίτευε ὑπὲρ τούτου. Ἀλλ’ ὁ ἅγιος δὲν πείσθηκε οὔτε τὸν συγχώρησε, ἀλλὰ τὸν ἀπέβαλε, ἀφοῦ τὸν καταράσθηκε καὶ εἶπε ὅτι αὐτὸς εἶναι χωρισμένος ἀπὸ τὴν δόξα τοῦ Χριστοῦ καὶ ἐν τῷ νῦν αἰῶνι καὶ ἐν τῷ μέλλοντι.

ΟΜΙΛΙΑ ΠΕΡΙ ΑΙΦΝΙΔΙΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

 

ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΛΟΥΚΑ

(Λουκᾶ ΙΒ΄ 16–21)

 

ΟΜΙΛΙΑ

 ΠΕΡΙ ΑΙΦΝΙΔΙΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

 

ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ τοῦ ΘΕΟΤΟΚΗ*

 

   Ἀνάμεσα στὶς πολλὲς ὑποθέσεις, ποὺ περιέχονται στὴν παραβολὴ τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου, βλέπουμε καὶ τὴν φοβερὴ ὑπόθεση τοῦ αἰφνιδίου θανάτου· αὐτὴ εἶναι ὑπόθεση μεγάλου φόβου καὶ τρόμου. Ὁ αἰφνίδιος θάνατος εἶναι παίδευση τῆς θείας ἀγανακτήσεως γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας· τοῦτο τὸ βλέπουμε φανερὰ στὸν πλούσιο τῆς παραβολῆς. Αὐτός, πλεονέκτης, δοῦλος τῆς σάρκας καὶ τῶν ἡδονῶν, ἀφοῦ λησμόνησε παντελῶς τὴν ἀθανασία τῆς ψυχῆς καὶ τὸν θάνατο καὶ τὸν Θεό, καὶ προσήλωσε τὸν νοῦ καὶ τὴν καρδιά του στ’ ἀγαθὰ τῆς γῆς καὶ στὶς ἀπολαύσεις τῆς σάρκας, ἀποφάσισε νὰ ζεῖ ὄχι ὡς ἄνθρωπος ποὺ πιστεύει στὸν Θεό, ἀλλ᾿ ὡς ἄνθρωπος ἀσεβὴς κι ἄπιστος, ὄχι ὡς ἄνθρωπος ποὺ ἔχει ψυχὴ ἀθάνατη, ἀλλ᾿ ὡς ἄνθρωπος θνητόψυχος, ὄχι ὡς ἄνθρωπος λογικός, ἀλλὰ σὰν ζῶο ἄλογο· σ’ αὐτὸν λοιπὸν γιὰ τὶς ἁμαρτίες καὶ τὶς ἀφροσύνες του στέλνει ὁ Θεὸς βίαιο κι αἰφνίδιο θάνατο. Καὶ γιὰ νὰ πληροφορηθεῖ καθένας, ὅτι ὄχι κατὰ φύσιν, ἀλλὰ κατὰ θεία προσταγὴ τὸν θέρισε τὸ δρεπάνι τοῦ αἰφνιδίου θανάτου, φανέρωσε ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς στὴν παραβολὴ αὐτὸ ποὺ δὲν συμβαίνει στοὺς αἰφνιδίους θανάτους, δηλαδὴ παρουσίασε τὸν ἴδιο τὸν Θεὸ πρῶτα μὲν νὰ ἐλέγχει τὸν πανάθλιο ἐκεῖνον ἁμαρτωλὸ καὶ ν’ ἀναγγέλλει σ’ αὐτὸν τὴν φοβερὴ καταδίκη τοῦ βιαίου θανάτου, «ἄφρον, ταύτῃ τῇ νυκτὶ τὴν ψυχήν σου ἀπαιτοῦσιν ἀπὸ σοῦ» (Λουκ. ιβ΄ 20), ἔπειτα νὰ φανερώνει καὶ τὴν αἰτία αὐτῆς τῆς ὀλέθριας καταδίκης. Ἐπειδή, λέει, προσήλωσες τὸν ἑαυτό σου στὴν πλεονεξία συνάζοντας καὶ οὐδέποτε χορταίνοντας, διὰ τοῦτο τώρα ἁρπάζουν τὴν ψυχή σου· ποιός λοιπὸν θὰ κληρονομήσει ὅσα σὺ ἑτοίμασες; «ἃ δὲ ἡτοίμασας τίνι ἔσται»;

ΟΜΙΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΣΤΑ ΑΓΙΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

ΟΜΙΛΙΑ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΣΤΑ ΑΓΙΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ

ΤΗΣ ΠΑΝΥΠΕΡΑΓΝΗΣ ΔΕΣΠΟΙΝΑΣ ΜΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

 

Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ

 

   Ἐὰν τὸ δέντρο ἀναγνωρίζεται ἀπὸ τὸν καρπὸ καὶ τὸ καλὸ δέντρο παράγει ἐπίσης καλὸ καρπό [βλ. Ματθ. 7, 16: «Ἀπὸ τῶν καρπῶν αὐτῶν ἐπιγνώσεσθε αὐτούς. μήτι συλλέγουσιν ἀπὸ ἀκανθῶν σταφυλὴν ἢ ἀπὸ τριβόλων σῦκα;(: Ἀπὸ τὴ διαγωγή τους καὶ τὰ ἔργα τους, ποὺ σὰν καρπὸ παράγουν, θὰ τοὺς μάθετε καλά. Μήπως μαζεύουν ἀπὸ τὰ ἀγκάθια σταφύλια ἢ ἀπὸ τοὺς ἀγκαθωτοὺς θάμνους σῦκα;)» καὶ Λουκ. 6, 44: «Ἕκαστον γὰρ δένδρον ἐκ τοῦ ἰδίου καρποῦ γινώσκεται. οὐ γὰρ ἐξ ἀκανθῶν συλλέγουσι σῦκα, οὐδὲ ἐκ βάτου τρυγῶσι σταφυλήν(:Κάθε δέντρο διακρίνεται καὶ ἀναγνωρίζεται ἐὰν εἶναι καλὸ ἢ κακὸ ἀπὸ τὸν καρπὸ ποὺ βγάζει· διότι ἀπὸ ἀγκάθια δὲν μαζεύουν ὡς καρπὸ σῦκα, οὔτε ἀπὸ βάτο τρυγοῦν ποτὲ σταφύλι)»], ἡ μητέρα τῆς αὐτοαγαθότητος, ἡ γεννήτρια τῆς ἀΐδιας καλλονῆς, πῶς δὲν θὰ ὑπερεῖχε ἀσυγκρίτως κατὰ τὴν καλοκαγαθία ἀπὸ κάθε ἀγαθὸ ἐγκόσμιο καὶ ὑπερκόσμιο; Διότι ἡ δύναμη ποὺ καλλιέργησε τὰ πάντα, ἡ συναϊδία καὶ ἀπαράλλακτη εἰκόνα τῆς ἀγαθότητας, ὁ προαιώνιος καὶ ὑπερούσιος καὶ ὑπεράγαθος Λόγος, ἀπὸ ἀνέκφραστη φιλανθρωπία καὶ εὐσπλαχνία, γιὰ χάρη μας θέλησε νὰ περιβληθεῖ τὴ δική μας εἰκόνα, γιὰ νὰ ἀνακαλέσει τὴ φύση ποὺ εἶχε συρθεῖ κάτω στοὺς μυχοὺς τοῦ ἅδη καὶ νὰ τὴν ἀνακαινίσει, διότι εἶχε παλαιωθεῖ, καὶ νὰ τὴν ἀναβιβάσει πρὸς τὸ ὑπερουράνιο ὕψος τῆς βασιλείας καὶ θεότητός Του.

Ὁ ἅγιος μάρτυς Ἄζης ὁ θαυματουργός

 

Ὁ ἅγιος μάρτυς Ἄζης ὁ θαυματουργός

Ἑορτάζει τὴν ιθ΄ (19η) Νοεμβρίου.

 

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

 

Διψητική τις ὡς ἔλαφος εἰς ὕδωρ,

Ἄζης ὁ μάρτυς ἔτρεχε πρὸς τὸ ξίφος.

   Ὁ ἅγιος μάρτυς Ἄζης ἦταν κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Διοκλητιανοῦ, ἐν ἔτει σπθ΄ (289), καταγόμενος ἀπὸ τὴν χώρα τῶν Ἰσαύρων, στρατιώτης στὸ ἐπάγγελμα. Ἀφοῦ δὲ ἄφησε τὴν στρατιωτικὴ ζωὴ ζοῦσε στὶς ἐρημιὲς κ’ ἐκεῖ ἔκαμε πολλὲς θεραπεῖες καὶ θαύματα. Ἀπὸ κάποιους κυνηγοὺς φανερώθηκε καὶ παρουσιάστηκε στὸν Διοκλητιανό, κι ἀφοῦ ὁμολόγησε τὴν πίστη στὸν Χριστὸ παραδόθηκε στὸν ἔπαρχο Ἀκυλῖνο μαζὶ μὲ τοὺς ἑκατὸν πενῆντα στρατιῶτες, οἱ ὁποῖοι εἶχαν σταλθεῖ γιὰ νὰ συλλάβουν τὸν ἅγιο ἀλλὰ πίστεψαν κι αὐτοὶ στὸν Χριστό, ἐπειδὴ ὁ ἅγιος ἐθαυματούργησε καθ’ ὁδόν. Ἐνῶ δηλαδὴ οἱ στρατιῶτες ἦσαν διψασμένοι, ἔβγαλε ὕδωρ καὶ τοὺς ἐπότισε.

Ὁ ἅγιος μάρτυς Ρωμανὸς

 

Ὁ ἅγιος μάρτυς Ρωμανὸς

Ἑορτάζει τὴν ιη΄ (18η) Νοεμβρίου.

 

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Τὸ καρτερόφρον Ρωμανοῦ πᾶς θαυμάσει,

Σὺν χαρμονῇ γὰρ πνιγμονὴν ἐκαρτέρει.

   Ὁ ἅγιος μάρτυς Ρωμανὸς ἦταν στὰ χρόνια τοῦ βασιλέως Μαξιμιανοῦ, ἐν ἔτει τγ΄ (303), καὶ γιὰ τὸν ζῆλο τὸν ὁποῖο εἶχε ὑπὲρ τῆς πίστεως τοῦ Χριστοῦ, ὅταν ὁ ἔπαρχος Ἀσκληπιάδης ἤθελε νὰ μπεῖ ἐντὸς τοῦ ναοῦ τῶν εἰδώλων, πῆγε ὁ ἅγιος καὶ τὸν ἔπιασε λέγοντάς του: «Τὰ εἴδωλα δὲν εἶναι θεοί».

   Γι’ αὐτὸ λοιπὸν τὸν ἔδειραν στὸ στόμα κι ἀφοῦ τὸν κρέμασαν τὸν καταξέσχισαν. Ἔπειτα ζητάει ὁ ἅγιος καὶ φέρνουν ἕνα μικρὸ παιδί, γιὰ νὰ ἐλέγξει περισσότερο τὸν ἔπαρχο. Καὶ τὸ παιδί, ἀφοῦ ρωτήθηκε ἀπ’ τὸν ἔπαρχο σὲ ποιόν θεὸ πιστεύει, ἀποκρίθηκε ὅτι πιστεύει στὸν Θεὸ τῶν Χριστιανῶν. Τότε τὸ παιδὶ δέρνεται ’κεῖ μπροστὰ στὴν μητέρα του καὶ καθὼς τὸ ἔδερναν δίψασε καὶ ζήτησε νερό‧ ἡ μητέρα του ὅμως ποὺ ἦταν εὐσεβὴς καὶ θεοφιλής, τοῦ εἶπε:

Ὁ ἅγιος μάρτυς Πλάτων

 

Ὁ ἅγιος μάρτυς Πλάτων

Ἑορτάζει τὴν ιη΄ (18η) Νοεμβρίου.

 

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

 

Μικροῦ λαθὼν παρῆλθεν ἡμᾶς ὁ Πλάτων,

Πλάτων ἐκεῖνος, ὃν πλατὺ κτείνει ξίφος.

Ὀγδοάτῃ δεκάτῃ τε Πλάτωνα ἄορ κατέπεφνεν.

   Ὁ ἅγιος μάρτυς Πλάτων ἦταν ἀπὸ τὴν χώρα τῶν Γαλατῶν ἐκ τῆς πόλεως Ἀγκύρας, ἀδελφὸς τοῦ ἁγίου μάρτυρος Ἀντιόχου (ἴσως τοῦ ἑορταζομένου κατὰ τὴν κδ΄ τοῦ Δεκεμβρίου), ἐν ἔτει σϞς΄ (296). Κ’ ἐπειδὴ ὁμολογοῦσε μὲ παρρησία τὸν Χριστὸ μπροστὰ σ’ ὅλους, τὸν ἔφεραν στὸν ἡγεμόνα Ἀγριππῖνο καί ’κεῖ δέρνεται ἀπὸ δέκα στρατιῶτες· ἔπειτα ἁπλώνεται πάνω σὲ χάλκινο πυρωμένο κρεββάτι καὶ ραβδίζεται καὶ καίγεται μὲ πυρωμένες σιδηρὲς σφαῖρες στὶς μασχάλες καὶ στὰ πλευρά. Ἔπειτα ἔκοψαν τὸ δέρμα του σὲ λωρίδες καὶ τὸ ἔβγαλαν πάνω ἀπὸ τὴν πλάτη του· μετὰ ξέσχισαν τὶς σάρκες καὶ τὰ μάγουλά του τόσο πολύ, ὥστε ἀλλοιώθηκε τελείως τὸ πρόσωπό του καὶ δὲν γνωριζόταν. Στὸ τέλος δὲ τὸν ἀποκεφάλισαν κι ἔτσι ἔλαβε ὁ ἀοίδιμος τὸ στεφάνι τοῦ μαρτυρίου.

Ταῖς Αὐτοῦ ἁγίαις πρεσβείαις, Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.

* «Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν» τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, τόμ. 2ος, σελ. 131,132. (Φραστικὴ διασκευὴ καὶ ὑποσημειώσεις, ὑπὸ ἱερομ. Ν. ἁγιορείτου).

Ὁ ὅσιος Λάζαρος ὁ ζωγράφος

 

Ὁ ὅσιος Λάζαρος ὁ ζωγράφος

Ἑορτάζει τὴν ιζ΄ (17η) Νοεμβρίου.

 

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

 

Οὐ ζωγραφεῖ σε Λάζαρος καὶ νῦν, Λόγε,

Ἀλλὰ βλέπει σε ζῶντα, μὴ ληπτὸν χρόαις.

 

   Ὁ ἅγιος Λάζαρος ἀπὸ μικρὸ παιδὶ ἔγινε μοναχὸς κ’ ἔμαθε τὴν ζωγραφικὴ τέχνη. Μαζὶ μὲ τὴν σκληραγωγία καὶ τὴν ἐγκράτεια, στὶς ὁποῖες ἀσκοῦνταν ὁ ἀοίδιμος, ἐπιπλέον φρόντιζε καὶ τὴν ἐλεημοσύνη, γι’ αὐτὸ δέχθηκε καὶ τῆς ἱερωσύνης τὸ χάρισμα. Ἀφοῦ δὲ ἔγινε ἱερέας πολεμοῦσε ὅλες τὶς αἱρέσεις. Καὶ τόσες πολλὲς θλίψεις ὑπέμεινε, ὄχι μόνον ἀπὸ τοὺς Νεστοριανοὺς καὶ Εὐτυχιανιστὲς καὶ Διοσκορῖτες, ἀλλὰ κι ἀπὸ τοὺς Εἰκονομάχους, ὅσες δὲν μπορεῖ κανεὶς νὰ πεῖ μὲ λόγια. Ἀλλὰ καὶ στὴν παλαιὰ Ρώμη στάλθηκε, γιὰ νὰ βοηθήσει στὰ πατρικὰ κι ἀποστολικὰ δόγματα, τὰ ὁποῖα πολεμοῦνταν ἀπὸ τοὺς Εἰκονομάχους.

Ἐκλογὴ ἀπὸ τοὺς ἁγίους Πατέρες περὶ προσευχῆς καὶ προσοχῆς

 

Ἐκλογὴ ἀπὸ τοὺς ἁγίους Πατέρες περὶ προσευχῆς καὶ προσοχῆς¹

 

 

   Ὅλη ἡ φροντίδα τοῦ ἀσκητὴ ἂς εἶναι, νὰ μὴ ξεπέσει ἀπὸ τὸ ὕψος της ἡ ψυχὴ μὲ τὴν ἐπανάσταση τῶν ἡδονῶν. Γιατί πῶς θὰ μπορεῖ πλέον νὰ κοιτάξει μὲ ἐλεύθερο βλέμμα πρὸς τὸ συγγενικό της νοητὸ φῶς ἡ ψυχὴ ἐκείνη ποὺ ἡ σαρκικὴ ἡδονὴ τὴν καθήλωσε κάτω; Γι’ αὐτὸ εἶναι ἀνάγκη νὰ ἀσκεῖ πρῶτα ἀπ’ ὅλα τὴν ἐγκράτεια, ἡ ὁποία εἶναι ἀσφαλὴς φύλακας τῆς σωφροσύνης, καὶ νὰ μὴν ἐπιτρέπει στὸν κυρίαρχο νοῦ ν’ ἀπασχολεῖται μὲ λογισμοὺς ἀκάθαρτους. Εἶναι λοιπὸν ἀναγκαία ἡ ἐπιμέλεια τοῦ ἐσωτερικοῦ ἀνθρώπου, ὥστε νὰ μὴ μετεωρίζεται ὁ νοῦς καὶ νὰ εἶναι καθηλωμένος κατὰ κάποιο τρόπο στὸν σκοπὸ τῆς δόξας τοῦ Θεοῦ, γιὰ ν’ ἀποφύγουμε τὴν καταδίκη ἀπὸ τὸν Κύριο ποὺ εἶπε: «Ἀλοίμονό σας, γιατὶ μοιάζετε μὲ τάφους ἀσβεστωμένους ποὺ ἐξωτερικὰ φαίνονται ὡραῖοι, ἐσωτερικὰ ὅμως εἶναι γεμᾶτοι ὀστὰ νεκρῶν καὶ κάθε ἀκαθαρσία· ἔτσι κι ἐσεῖς, ἐξωτερικὰ φαίνεστε στοὺς ἀνθρώπους δίκαιοι, ἐσωτερικὰ ὅμως εἶστε γεμᾶτοι ὑπόκριση καὶ ἀνομία»².