Ὁ ὅσιος Λάζαρος
ὁ ζωγράφος
Ἑορτάζει τὴν ιζ΄
(17η) Νοεμβρίου.
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ
ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*
Οὐ
ζωγραφεῖ σε Λάζαρος καὶ νῦν, Λόγε,
Ἀλλὰ
βλέπει σε ζῶντα, μὴ ληπτὸν χρόαις.
Ὁ ἅγιος Λάζαρος ἀπὸ μικρὸ παιδὶ ἔγινε μοναχὸς κ’ ἔμαθε τὴν ζωγραφικὴ τέχνη. Μαζὶ μὲ τὴν σκληραγωγία καὶ τὴν ἐγκράτεια, στὶς ὁποῖες ἀσκοῦνταν ὁ ἀοίδιμος, ἐπιπλέον φρόντιζε καὶ τὴν ἐλεημοσύνη, γι’ αὐτὸ δέχθηκε καὶ τῆς ἱερωσύνης τὸ χάρισμα. Ἀφοῦ δὲ ἔγινε ἱερέας πολεμοῦσε ὅλες τὶς αἱρέσεις. Καὶ τόσες πολλὲς θλίψεις ὑπέμεινε, ὄχι μόνον ἀπὸ τοὺς Νεστοριανοὺς καὶ Εὐτυχιανιστὲς καὶ Διοσκορῖτες, ἀλλὰ κι ἀπὸ τοὺς Εἰκονομάχους, ὅσες δὲν μπορεῖ κανεὶς νὰ πεῖ μὲ λόγια. Ἀλλὰ καὶ στὴν παλαιὰ Ρώμη στάλθηκε, γιὰ νὰ βοηθήσει στὰ πατρικὰ κι ἀποστολικὰ δόγματα, τὰ ὁποῖα πολεμοῦνταν ἀπὸ τοὺς Εἰκονομάχους.
Ἀφοῦ δὲ ἐπέστρεψε ἀπὸ τὴν
Ρώμη στὴν Κωνσταντινούπολη μεγαλοπρεπῶς, καὶ πάλι ἀπεστάλη στὴν Ρώμη γι’ αὐτὲς
τὶς ὑποθέσεις. Στὰ μισὰ ὅμως τοῦ δρόμου ἀσθένησε ἀπὸ τὶς ἀνωμαλίες τοῦ καιροῦ κι
ἔτσι παρέδωσε τὴν ψυχή του στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ· τὸ δὲ τίμιο αὐτοῦ σῶμα ἀνακομισθὲν
κατατέθηκε ὕστερα στὸ μοναστῆρι τὸ καλούμενο τοῦ Εὐάνδρου1.
Ταῖς
Αὐτοῦ ἁγίαις πρεσβείαις, Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.
* «Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα
μηνῶν» τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, τόμ. 2ος, σελ. 125,126. (Φραστικὴ
διασκευὴ καὶ ὑποσημειώσεις,
ὑπὸ ἱερομ. Ν. ἁγιορείτου).
1. Περὶ τοῦ ὁσίου Λαζάρου
τούτου γράφεται στὰ πρακτικὰ τῆς ἁγίας καὶ οἰκουμενικῆς Ἑβδόμης Συνόδου ὅτι ἰστόρησε
(ζωγράφισε) στὸν τοῖχο τὶς εἰκόνες τῶν ἁγίων Ἀναργύρων. Μιὰ γυναῖκα ποὺ εἶχε στρόφους
στὴν κοιλιὰ (δηλ. κοιλόπονους, κολικοὺς στομάχου) ἔξυσε ἀπ’ ἐκεῖνον τὸν τοῖχο καὶ
ἤπιε μὲ τὸ νερό, κι ἔτσι γιατρεύτηκε ἀπὸ τὴν ἀσθένεια.