Αὐτὰ εἶναι φανερὴ ἀπάτη τοῦ πονηροῦ…
Ἅγιος
Διάδοχος ὁ Φωτικῆς
Ὅταν ἀκούει κανεὶς γιὰ αἴσθηση τοῦ νοῦ, νὰ μὴ νομίζει ὅτι θὰ τοῦ φανερωθεῖ μὲ ὁρατὸ τρόπο ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ. Λέμε βέβαια, ὅτι ὅταν ἡ ψυχὴ εἶναι καθαρὴ αἰσθάνεται τὴν θεία παρηγοριὰ καὶ τὴν γεύεται κατὰ τρόπο ἀνέκφραστο· δὲν φαίνεται ὅμως σ’ αὐτὴν κανένα ἀπὸ τὰ ἀόρατα, ἐπειδή, ὅπως λέει ὁ μακάριος Παῦλος, στὴν παροῦσα ζωὴ προχωροῦμε μὲ τὴν πίστη, ὄχι μὲ τὴν ὄραση1.
Ἂν λοιπὸν φανερωθεῖ σὲ
κάποιον ἀγωνιστὴ φῶς ἢ κανένα σχῆμα φωτεινό, νὰ μὴ παραδεχτεῖ διόλου τὸ δρᾶμα
αὐτό. Αὐτὰ εἶναι φανερὴ ἀπάτη τοῦ
πονηροῦ, τὰ ὁποῖα πολλοὶ τὰ παραδέχτηκαν ἀπὸ ἄγνοια καὶ ξέφυγαν ἀπ’ τὸν δρόμο τῆς ἀλήθειας.
Ἐμεῖς ὅμως γνωρίζουμε ὅτι
ἐφόσον μένουμε στὸ φθαρτὸ σῶμα μας, εἴμαστε μακριὰ ἀπὸ τὸν Θεό, δηλαδὴ δὲν
εἶναι δυνατὸν νὰ βλέπουμε μὲ τὰ μάτια μας οὔτε Αὐτόν, οὔτε κανένα ἀπὸ τὰ
ἐπουράνια θαύματά Του.
* «ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ τῶν ἱερῶν Νηπτικῶν», τόμος Α΄, Λόγος ἀσκητικός, διαιρεμένος σὲ 100 κεφάλαια πρακτικὰ γνώσεως καὶ
διακρίσεως πνευματικῆς, 36 (λς΄).
1. Β΄ Κορ. ε΄ 6, 7: «Θαῤῥοῦντες οὖν πάντοτε καὶ εἰδότες ὅτι
ἐνδημοῦντες ἐν τῷ σώματι ἐκδημοῦμεν ἀπὸ τοῦ Κυρίου· διὰ πίστεως γὰρ
περιπατοῦμεν, οὐ διὰ εἴδους», δηλαδή: Ἔχουμε, λοιπόν, πάντοτε θάρρος κ’ ἐλπίδα
καὶ γνωρίζουμε καλά, ὅτι κατὰ τὸ διάστημα, ποὺ μένουμε στὸ σῶμα τοῦτο, εἶναι σὰν
νἄχουμε ξενητευθεῖ ἀπὸ τὸν Κύριο· διότι τὴν παρούσα ζωὴ τὴν διερχόμασθε μὲ πίστη,
χωρὶς καὶ νὰ βλέπουμε μὲ τρόπο αἰσθητὸ κατὰ πρόσωπο τὸν Κύριο.