Ἡ ἁγία μάρτυς Θεοδοσία ἡ παρθένος

 

Ἡ ἁγία μάρτυς Θεοδοσία ἡ παρθένος

Ἑορτάζει τὴν κθ΄ (29η) Μαΐου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Πνίγει θαλάσσης Θεοδοσίαν ὕδωρ,

Τρέφει δὲ Χριστὸς εἰς ἀναψυχῆς ὕδωρ.

Εἰκάδι Θεοδοσίην ἐνάτῃ πέφνε ρεῦμα θαλάσσης.

   Τούτη ἡ ἱερὰ καὶ παναγία κόρη καταγόταν ἀπὸ τὴν Τύρο ποὺ βρίσκεται στὴν Φοινίκη, κι ὅταν ἔφθασε στὸ δέκατο ὄγδοο ἔτος τῆς ἡλικίας της πιάσθηκε ἀπὸ τοὺς εἰδωλολάτρες στὴν Καισάρεια τῆς Παλαιστίνης καὶ δέθηκε. Κατὰ τὸν καιρὸ ποὺ κάθισαν οἱ κριτὲς καὶ οἱ ἄρχοντες γιὰ νὰ κρίνουν κάποιους Χριστιανοὺς ὁμολογητὲς τῆς πίστεως τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ τοὺς καταδικάσουν, τότε καὶ ἡ Ἁγία Θεοδοσία ὁδηγήθηκε δέσμια μπροστὰ στὸν ἄρχοντα Οὐρβανό, ὁ ὁποῖος τὴν πρόσταξε νὰ θυσιάσει στὰ εἴδωλα. Ἐπειδὴ ὅμως ἡ Ἁγία δὲν πείσθηκε, ὁ θηριώδης ἡγεμόνας τόσο φοβερὰ βάσανα προξένησε στὰ πλευρὰ καὶ στοὺς μαστοὺς τῆς μάρτυρος, ὥστε οὔτε αὐτὰ τὰ κόκκαλα, οὔτε αὐτὰ τὰ ἐντόσθια καὶ τὰ σπλάγχνα της ἀφῆκε ὁ ἀπάνθρωπος ἀβασάνιστα. Ἡ δὲ Ἁγία μὲ μεγάλη ἀνδρεία καὶ σιωπὴ ὑπέμεινε ὅλες τὶς τιμωρίες αὐτὲς χωρὶς νὰ λαλήσει ὁλοτελῶς· κι ἐνῶ ἀκόμη ἦταν ζωντανή, τὴν ρώτησε πάλι ὁ ἡγεμόνας, παρακινῶντας νὰ θυσιάσει στὰ εἴδωλα. Ἡ δὲ μάρτυς βλέποντας τὸν ἡγεμόνα προσεκτικὰ ἄνοιξε τὸ στόμα της καὶ χαμογελῶντας τοῦ εἶπε:

Μιὰ διαφορετικὴ κηδεία…

Μιὰ  διαφορετικὴ  κηδεία…

   Στὸν Βίο τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέα τοῦ διὰ Χριστὸν Σαλοῦ, βρίσκουμε τὴν παρακάτω πολὺ διδακτικὴ καὶ ὠφέλιμη διήγηση:

   Μιά μέρα, καθὼς ὁ Ὅσιος Ἀνδρέας ἀγωνιζόταν τὸν πνευματικὸ ἀγῶνα μὲ τὰ συνηθισμένα του παιγνίδια (γιὰ νὰ τὸν βλέπουν καὶ νὰ τὸν θεωροῦν τρελό), εἶδε νὰ διέρχεται ἀπὸ μπροστά του μιὰ κηδεία κάποιου πλούσιου ἄρχοντα. Γιὰ τὸν λόγο αὐτόν, πλῆθος λαοῦ ἀκολουθοῦσε μ᾿ ἀναμμένες λαμπάδες στὰ χέρια τους, ἐνῶ οἱ φωνὲς τῶν ψαλτάδων δημιουργοῦσαν τέτοια βοὴ ποὺ δονοῦσε τὸν ἀέρα καὶ τὸ ἄφθονο θυμίαμα μύριζε σ᾿ ὅλη τὴν ἀτμόσφαιρα. Συγχρόνως, ἀκούγονταν ἀπ᾿ τοὺς συγγενεῖς τοῦ μεγιστᾶνος γοεροὶ θρῆνοι καὶ κλάματα.

   Βλέποντας τὴν πομπὴ αὐτὴ ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, στάθηκε παράμερα σιωπηλός.

Ὁ ἅγιος ἱερομάρτυς Ἑλλάδιος

 

Ὁ ἅγιος ἱερομάρτυς Ἑλλάδιος

Ἑορτάζει τὴν κζ΄ (27η) Μαΐου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Ἔλαιον Ἑλλάδιος ἱερωσύνης,

Αἵματι συνέμιξε τοῦ μαρτυρίου.

Εἰκάδι ἑβδομάτῃ Ἑλλάδιον ἔκτανε πυγμή.

   Τοῦτος ὁ ἅγιος ἀφοῦ καθάρισε τὸν ἑαυτό του ἀπὸ παντὸς μολυσμοῦ καὶ κατέστη δοχεῖο τοῦ παναγίου Πνεύματος ἐχρίσθη μὲ τὴν ψῆφο τοῦ Θεοῦ ἀρχιερεὺς καὶ παρέλαβε τὸ πηδάλιο τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας. Κ’ ἔτσι λοιπόν, ὡς ποιμένας ἐδίωκε ἀπὸ τὴν ποίμνη τοῦ Χριστοῦ τοὺς νοητοὺς λύκους αἱρετικοὺς κι ἀσεβεῖς ποὺ κατατρώγανε τὰ λογικὰ πρόβατα, καὶ ὡς κυβερνήτης ἐπιστημονικὸς φύλαγε τὸ πλοῖο τῆς ἐκκλησίας ἄβατο καὶ ἀκαταπόντιστο ἀπ’ τὰ κύματα καὶ τοὺς ἐναντίους ἀνέμους τῆς τοῦ βίου θαλάσσης.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ: ΟΜΙΛΙΑ ΠΕΡΙ ΑΜΑΡΤΙΑΣ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ

(Ἰωάννου Ε΄ 1–15)

ΟΜΙΛΙΑ ΠΕΡΙ ΑΜΑΡΤΙΑΣ

ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ τοῦ ΘΕΟΤΟΚΗ*

   Μία ἆραγε καὶ μόνη ἦταν ἡ ἁμαρτία τοῦ Παραλύτου ἢ πολλές; Κ’ ἐὰν μία, ποιά ἆραγε ἡ ἁμαρτία αὐτή; Περιττὴ κι ἀνωφελὴς εἶναι ἡ ἐξέταση περὶ ἐκείνων τῶν πραγμάτων, ὅσα ἡ θεία Γραφὴ παντελῶς ἐσιώπησε. Τὸ «ἴδε, ὑγιὴς γέγονας· μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μὴ χεῖρόν σοί τι γένηται» οὐδὲν ἄλλο σημαίνει, εἰμὴ ὅτι γιὰ τὶς ἁμαρτίες του ὁ Παράλυτος βασανιζόταν τριανταοκτὼ ἔτη. Καὶ τό, ποιά ἦταν ἡ ἁμαρτία του, ἐπίτηδες ἐσιώπησε ὁ Εὐαγγελιστής, γιὰ νὰ κατανοήσουμε ὅτι ὄχι μόνο γιὰ ’κείνη τὴν ἁμαρτία, τὴν ὁποία ἔπραξε ὁ Παράλυτος, ἀλλὰ καὶ γιὰ κάθε ἄλλη παιδεύει ὁ Θεὸς τὸν ἀμετανόητο ἁμαρτωλό.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ

  

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

ΚΥΡΙΑΚΗΣ τοῦ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ

(Ἰωάν. ε΄ 1 – 15)

   «Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἀνέβη ὁ Ἰησοῦς εἰς Ἱεροσόλυμα.

   ἔστι δὲ ἐν τοῖς Ἱεροσολύμοις ἐπὶ τῇ προβατικῇ κολυμβήθρα ἡ ἐπιλεγομένη Ἑβραϊστὶ Βηθεσδά, πέντε στοὰς ἔχουσα.

   ἐν ταύταις κατέκειτο πλῆθος πολὺ τῶν ἀσθενούντων, τυφλῶν, χωλῶν, ξηρῶν, ἐκδεχομένων τὴν τοῦ ὕδατος κίνησιν.

   ἄγγελος γὰρ κατὰ καιρὸν κατέβαινεν ἐν τῇ κολυμβήθρᾳ, καὶ ἐταράσσετο τὸ ὕδωρ· ὁ οὖν πρῶτος ἐμβὰς μετὰ τὴν ταραχὴν τοῦ ὕδατος ὑγιὴς ἐγίνετο ᾧ δήποτε κατείχετο νοσήματι.

   ἦν δέ τις ἄνθρωπος ἐκεῖ τριάκοντα καὶ ὀκτὼ ἔτη ἔχων ἐν τῇ ἀσθενείᾳ αὐτοῦ.

   τοῦτον ἰδὼν ὁ Ἰησοῦς κατακείμενον, καὶ γνοὺς ὅτι πολὺν ἤδη χρόνον ἔχει, λέγει αὐτῷ· θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι;

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ

  

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

 ΚΥΡΙΑΚΗΣ τοῦ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ

(Πράξ. θ΄ 32 – 42)

   «Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις, ἐγένετο Πέτρον διερχόμενον διὰ πάντων κατελθεῖν καὶ πρὸς τοὺς ἁγίους τοὺς κατοικοῦντας Λύδδαν.

   εὗρε δὲ ἐκεῖ ἄνθρωπόν τινα Αἰνέαν ὀνόματι, ἐξ ἐτῶν ὀκτὼ κατακείμενον ἐπὶ κραβάττῳ, ὃς ἦν παραλελυμένος.

   καὶ εἶπεν αὐτῷ ὁ Πέτρος· Αἰνέα, ἰᾶταί σε Ἰησοῦς ὁ Χριστός· ἀνάστηθι καὶ στρῶσον σεαυτῷ. καὶ εὐθέως ἀνέστη.

   καὶ εἶδον αὐτὸν πάντες οἱ κατοικοῦντες Λύδδαν καὶ τὸν Σάρωνα, οἵτινες ἐπέστρεψαν ἐπὶ τὸν Κύριον.

Ὁ ὅσιος καὶ ὁμολογητὴς Μιχαὴλ ἐπίσκοπος Συννάδων

 

Ὁ ὅσιος καὶ ὁμολογητὴς Μιχαὴλ ἐπίσκοπος Συννάδων

Ἑορτάζει τὴν κγ΄ (23η) Μαΐου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Τῷ κυματώδει μικρὸν ἐμπρέψας βίῳ,

Λύῃ Μιχαὴλ οἵα κούφη πομφόλυξ.

Εἰκάδι τριτάτῃ Μιχαὴλ ἀναδέδραμεν ἐκ γῆς.

   Τοῦτος ὁ ἀγγελώνυμος ἅγιος Μιχαὴλ ἦταν κατὰ τοὺς χρόνους Λέοντος τοῦ Ἁρμενίου, ἐν ἔτει ωιδ΄ (814), κι ἀφιερώθηκε ἀπ’ τὴν ἀγκάλη ἀκόμη τῆς μητέρας του στὸν Θεὸ κι ἀφοῦ καθάρισε τὸν ἑαυτό του διὰ βίου τελείου ἔγινε ἱερεὺς καὶ ἀρχιερεὺς τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου, ἀπ’ τὸν ὁποῖο δυναμούμενος ἀφάνισε τὴν βλάσφημη αἵρεση τῶν εἰκονομάχων κ’ ἔφραξε τ’ ἄθεα στόματά τους τ’ ἀνοιγόμενα ἐναντίον τῆς θείας εἰκόνος τοῦ Χριστοῦ.

Ἂν ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ παρατήσει τὴν καρδιά μου καὶ τὴν διάνοιά μου…

Ἂν ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ παρατήσει τὴν καρδιά μου καὶ τὴν διάνοιά μου…

Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης*

 

   Ἡ παντοδυναμία τοῦ Κυρίου ἀγκαλιάζει ὅλα τὰ κτίσματα, ἀπὸ τὰ ὑψηλότερα ἕως τὰ κατώτερα: τοὺς Ἀγγέλους, τοὺς ἀνθρώπους, τοὺς οὐρανοὺς καὶ ὅσα εἶναι ἐκεῖ, τὴν γῆ καὶ ὅσα εἶναι ἐκεῖ, τὴν θάλασσα καὶ ὅσα εἶναι ἐκεῖ.

   Ἡ παντοδυναμία Του περιβάλλει κάθε τί γενικὰ καὶ κάθε μέρος τῆς κτίσεως.

   Καὶ ἡ καρδιά μας λοιπὸν ἂς περιβάλλεται ἀπ’ αὐτὴ τὴν παντοδυναμία, μὲ ὅλους μας τοὺς λογισμούς, ὅπως εἶναι γραμμένο: «Καρδία βασιλέως ἐν χειρὶ Θεοῦ» (Παροιμ. κα΄ 1).

Ὁ ἅγιος μάρτυς Θαλλέλαιος

 

Ὁ ἅγιος μάρτυς Θαλλέλαιος

Ἑορτάζει τὴν κ΄ (20η) Μαΐου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Ἀκέστορι τμηθέντι τῷ Θαλλελαίῳ,

Θεὸς βοτάνη πρὸς λύσιν παντὸς πάθους.

Εἰκοστῇ Θαλλέλαιος τὴν κεφαλὴν ἀπεκάρθη.

   Τοῦτος ὁ ἅγιος Θαλλέλαιος ἦταν κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Νουμεριανοῦ, ἐν ἔτει σπδ΄ (284), καταγώμενος ἀπὸ μιὰ χώρα τῆς Φοινίκης ὀνομαζόμενη Λίβανο, γυιὸς τοῦ Βερουκίου ἀρχιερέως τῶν Χριστιανῶν καὶ τῆς Ρωμυλίας. Μαθαίνοντας τὴν ἰατρικὴ τέχνη καὶ κρυβόμενος σ’ ἕνα ἐλαιῶνα, διὰ τὸν φόβο τῶν εἰδωλολατρῶν, πιάστηκε ὡς Χριστιανὸς στὴν πόλη Ἀνάζαρβον, ἡ ὁποία βρίσκεται στὴν δεύτερη ἐπαρχία τῶν Κιλίκων, καὶ τὸν ἔφεραν στὸν ἄρχοντα Θεόδωρο, ὁ ὁποῖος, ἐπειδὴ δὲν μπόρεσε νὰ πείσει τὸν Ἅγιο νὰ θυσιάσει στὰ εἴδωλα, πρόσταξε νὰ τρυπήσουν τοὺς ἀστραγάλους του καὶ νὰ περάσουν σχοινὶ ἀπ’ αὐτούς· ἔπειτα νὰ τὸν κρεμάσουν κατακέφαλα.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ: ΟΜΙΛΙΑ ΠΕΡΙ ΜΕΓΑΛΟΨΥΧΙΑΣ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ

(Μάρκου ΙΕ΄ 43–47 καὶ ΙΣΤ΄ 1–8)

 

ΟΜΙΛΙΑ ΠΕΡΙ ΜΕΓΑΛΟΨΥΧΙΑΣ

ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ τοῦ ΘΕΟΤΟΚΗ*

   Ἀκούσατε, ἀγαπητοί μου Χριστιανοί, ὅλα τὰ περὶ τῆς ταφῆς καὶ τῆς ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ· ἀκούσατε δὲ καὶ τὸ ὅτι ὁ μὲν Ἰωσὴφ ἔγινε ὑπηρέτης τῆς ταφῆς, οἱ δὲ Μυροφόρες πρῶτοι κήρυκες τῆς ἀναστάσεώς Του. Καλὸ εἶναι λοιπὸν κι ὠφέλιμο τὸ νὰ ἐξετάσουμε γιὰ ποιὰ ἀρετὴ τοῦτοι οἱ ἄνθρωποι ἀξιώθηκαν μιᾶς τόσο μεγάλης χάριτος. Βλέπω ὅτι, γιὰ τοῦτο τὸ κατόρθωμα, ἡ ἀνδρεία ἦταν τόσο πολὺ ἀναγκαία, ὥστε χωρὶς αὐτὴν διόλου δὲν θὰ μποροῦσαν νὰ ἐκτελέσουν ἕνα τέτοιο ἔργο· ἐὰν ἦσαν δειλοί, ἡ δειλία θὰ ἐμπόδιζε ὅλα ὅσα ἦσαν ἀναγκαῖα γιὰ τὴν τελείωση τούτου τοῦ ἔργου. Καὶ στ’ ἀλήθεια, ἡ ἀνδρεία εἶναι μητέρα πολλῶν κατορθωμάτων ἀρετῆς. Περὶ τῆς ἀνδρείας λέω, ὄχι τῆς σωματικῆς, ἀλλὰ τῆς ψυχικῆς, ποὺ λέγεται καὶ μεγαλοψυχία. Τὴν σωματικὴ ἀνδρεία τὴν γεννᾶ ἡ φύση, τὴν δὲ ψυχικὴ ἡ προαίρεση. Γι’ αὐτὸ οὐδεὶς δύναται νὰ γίνει ἀνδρεῖος κατὰ φύση, ἔστω κι ἂν τὸ θέλει· γίνεται ὅμως, ὅποιος θέλει, μεγαλόψυχος. Τὴν ἀρετὴ τῆς μεγαλοψυχίας εἶχε ὁ εὐσχήμων Ἰωσὴφ καὶ οἱ ἁγίες Μυροφόρες. Τὸ γένος τῶν Ἰουδαίων ἐξεμάνη καὶ φρύαξε κατὰ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Γραμματεῖς, Φαρισαῖοι, Νομοδιδάσκαλοι, Πρεσβύτεροι τοῦ λαοῦ, Ἀρχιερεῖς, τὸ συνέδριο ὅλο, ὡς στασιαστὴ καὶ βλάσφημο τὸν παρέδωκαν στὸν θάνατο, ἅπαντες κραυγάζοντας μὲ μεγάλες φωνές· «Ἆρον, ἆρον, σταύρωσον αὐτόν» (Ἰωάν. ιθ΄ 15). Οἱ Ἰουδαῖοι γιὰ τὸν ἄμετρο φθόνο τους καὶ τὴν ὑπερβολική τους κακία, καὶ τοὺς μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ ζητοῦσαν νὰ φονεύσουν. Ἔτσι ἔφυγαν διὰ τὸν φόβο, διασκορπίσθηκαν, κι ἄφησαν μόνον τὸν διδάσκαλο. Δύο μόνο, ὁ Ἰωάννης καὶ ὁ Πέτρος, τὸν ἀκολούθησαν· ἀλλὰ τὸν μὲν Ἰωάννη σκέπαζε ἡ ἀρχιερατικὴ φιλία, ὁ δὲ Πέτρος, ἂν καὶ μετὰ προθυμίας πρῶτα ἀκολούθησε, ἔπειτα ὅμως τόσο πολὺ φοβήθηκε, ὥστε μετὰ ἀναθέματος καὶ ὅρκου τρὶς τὸν ἀπαρνήθηκε. Ὁ Ἰωσήφ, γιὰ νὰ ἐπιτύχει τὸν σκοπό του, ἔπρεπε νὰ παρουσιασθεῖ στὴν ἡγεμονικὴ αὐλή, ὅπου πάντοτε συνέτρεχε τὸ πλῆθος τῶν Ἰουδαίων, καὶ νὰ ζητήσει ἀπ’ τὸν Πιλᾶτο τὸ σῶμα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ· καὶ τοῦτο τὸ ἔργο τὸν φανέρωνε μαθητὴ τοῦ Χριστοῦ, ζηλωτὴ καὶ ἀγαπῶντα τὸν Διδάσκαλό του περισσότερο ἀπ’ ὅλους τοὺς ἄλλους μαθητές Του· τοῦτο δὲ ἦταν ἀρκετὸ γιὰ νὰ διεγείρει ἐναντίον του τὴν καταδρομὴ καὶ τὶς ἐπιβουλὲς τῶν Ἰουδαίων. Ἡ ἀποκαθήλωση τοῦ σώματος τοῦ Ζωοδότου μὲ τόση πολλὴ εὐλάβεια, ἡ καθαρὴ σινδόνα, τὸ πελεκημένο πέτρινο μνημεῖο, ὁ μέγας λίθος ὁ ἐπὶ τῆς θύρας τοῦ μνημείου, ἦσαν πληγὲς στὴν καρδιὰ τῶν φθονερῶν Ἰουδαίων. Ἀπ’ ὅλ’ αὐτὰ λοιπόν, τίποτ’ ἄλλο δὲν περίμενε ὁ Ἰωσήφ, εἰμὴ διωγμοὺς καὶ κίνδυνο τῆς ἴδιας τῆς ζωῆς του. Αὐτὸς ὅμως μεγαλοψυχεῖ, τολμᾶ, ἔρχεται πρὸς τὸν Πιλᾶτο, παρουσιάζεται μαθητὴς τοῦ Χριστοῦ, ζητεῖ καὶ λαμβάνει τὸ σῶμα αὐτοῦ. Ἡ δὲ μεγαλοψυχία τὸν κατέστησε ὑπηρέτη τοῦ μεγάλου μυστηρίου τῆς Ταφῆς τοῦ Δεσπότου τῶν ἁπάντων· αὐτὸς ἐλέησε τὸν ἐλεήσαντα τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων· τύλιξε σὲ σινδόνα τὸν περιβάλλοντα τὸν οὐρανὸν ἐν νεφέλαις· χάρισε μνημεῖο στὸν ἐγείραντα ἐκ μνημάτων τοὺς νεκρούς· ἔθαψε τὸν θάψαντα τὴν ἁμαρτία τοῦ κόσμου. Ἰωσὴφ τρισμακάριε, σεβάσμια τὰ χέρια σου, ποὺ ψηλάφησαν τοῦ Κυρίου τὸ σῶμα! Σεπτά σου τὰ μάτια, ποὺ εἴδανε νεκρόν, γυμνὸν ἁπλωμένον τὸν Μονογενῆ τοῦ Θεοῦ Υἱόν! Ἅγιο τὸ στόμα σου ποὺ ἀσπάσθηκε τὰ πόδια τοῦ Ζωοδότου! Ὢ ἀρετὴ ἔνδοξη, ὢ χάρις ἐξαίσια, τῆς ὁποίας ἀξιώθηκε ὁ γενναιόφρων Ἰωσήφ!

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ

  

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

ΚΥΡΙΑΚΗΣ τῶν ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ

(Μάρκ. ιε΄ 43 – ις΄ 8)

   «Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐλθὼν Ἰωσὴφ ὁ ἀπὸ Ἀριμαθαίας, εὐσχήμων βουλευτής, ὃς καὶ αὐτὸς ἦν προσδεχόμενος τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, τολμήσας εἰσῆλθε πρὸς Πιλᾶτον καὶ ᾐτήσατο τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ.

   ὁ δὲ Πιλᾶτος ἐθαύμασεν εἰ ἤδη τέθνηκε, καὶ προσκαλεσάμενος τὸν κεντυρίωνα ἐπηρώτησεν αὐτὸν εἰ πάλαι ἀπέθανε·

   καὶ γνοὺς ἀπὸ τοῦ κεντυρίωνος ἐδωρήσατο τὸ σῶμα τῷ Ἰωσήφ.

   καὶ ἀγοράσας σινδόνα καὶ καθελὼν αὐτὸν ἐνείλησε τῇ σινδόνι καὶ κατέθηκεν αὐτὸν ἐν μνημείῳ, ὃ ἦν λελατομημένον ἐκ πέτρας, καὶ προσεκύλισε λίθον ἐπὶ τὴν θύραν τοῦ μνημείου.

   ἡ δὲ Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ καὶ Μαρία Ἰωσῆ ἐθεώρουν ποῦ τίθεται.

   Καὶ διαγενομένου τοῦ σαββάτου Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ καὶ Μαρία ἡ τοῦ Ἰακώβου καὶ Σαλώμη ἠγόρασαν ἀρώματα ἵνα ἐλθοῦσαι ἀλείψωσιν αὐτόν.

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ

 

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

 ΚΥΡΙΑΚΗΣ τῶν ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ

(Πράξ. ς΄ 1 – 7)

   «Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις πληθυνόντων τῶν μαθητῶν ἐγένετο γογγυσμὸς τῶν Ἑλληνιστῶν πρὸς τοὺς Ἑβραίους, ὅτι παρεθεωροῦντο ἐν τῇ διακονίᾳ τῇ καθημερινῇ αἱ χῆραι αὐτῶν.

   προσκαλεσάμενοι δὲ οἱ δώδεκα τὸ πλῆθος τῶν μαθητῶν εἶπον· οὐκ ἀρεστόν ἐστιν ἡμᾶς καταλείψαντας τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ διακονεῖν τραπέζαις.

   ἐπισκέψασθε οὖν, ἀδελφοί, ἄνδρας ἐξ ὑμῶν μαρτυρουμένους ἑπτά, πλήρεις Πνεύματος Ἁγίου καὶ σοφίας, οὓς καταστήσομεν ἐπὶ τῆς χρείας ταύτης·

   ἡμεῖς δὲ τῇ προσευχῇ καὶ τῇ διακονίᾳ τοῦ λόγου προσκαρτερήσομεν.

   καὶ ἤρεσεν ὁ λόγος ἐνώπιον παντὸς τοῦ πλήθους· καὶ ἐξελέξαντο Στέφανον, ἄνδρα πλήρη πίστεως καὶ Πνεύματος Ἁγίου, καὶ Φίλιππον καὶ Πρόχορον καὶ Νικάνορα καὶ Τίμωνα καὶ Παρμενᾶν καὶ Νικόλαον προσήλυτον Ἀντιοχέα,

   οὓς ἔστησαν ἐνώπιον τῶν ἀποστόλων, καὶ προσευξάμενοι ἐπέθηκαν αὐτοῖς τὰς χεῖρας.

   καὶ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ηὔξανε, καὶ ἐπληθύνετο ὁ ἀριθμὸς τῶν μαθητῶν ἐν Ἱερουσαλὴμ σφόδρα, πολύς τε ὄχλος τῶν Ἰουδαίων ὑπήκουον τῇ πίστει.»

Ὁ Νεοϊερομάρτυρας καὶ Ἐθνομάρτυρας ἅγιος Μελέτιος ἐπίσκοπος Κίτρους

Ὁ Νεοϊερομάρτυρας καὶ Ἐθνομάρτυρας  ἅγιος Μελέτιος ἐπίσκοπος Κίτρους

Τοῦ Παναγιώτη Μυργιώτη,

Μαθηματικοῦ.

   Τὸν Μάρτιο 1821, ξεσπᾶ ἡ ἐπανάσταση στὴν Πελοπόννησο. Ἡ φλόγα της, κατὰ τὸ πέρασμα τοῦ καιροῦ, μεταδίδεται σὲ Στερεὰ Ἑλλάδα, Αἰγαῖο, Θεσσαλία, Μακεδονία καὶ ἀλλοῦ. Ἀπὸ τὸν Σεπτέμβριο τοῦ 1820 ὑπάρχει ἕνα κλίμα ἐνθουσιασμοῦ στὴ Θεσσαλονίκη γιὰ τὴν ἐπερχόμενη ἐπανάσταση. Ὁ ἱεροδικαστὴς (μουλὰς) τῆς Θεσσαλονίκης Χαϊρουλὰχ καταγράφει στὸ Ὁδοιπορικό του (δηλαδὴ στὸ Ἡμερολόγιο δράσης καὶ γεγονότων). Γράφει, λοιπόν, στὸν σουλτᾶνο Μαχμοὺτ τὸν Β΄ «ἔχουν ἕνα, δυὸ σχολειὰ καὶ μερικὲς ἐκκλησίες ποὺ ἡ πιὸ μεγάλη εἶναι αὐτὴ ποὺ ὀνομάζουν Μηνᾶ ἐφέντη καὶ ποὺ μέσα στὰ κελιά της μαζεύονται ὅλοι οἱ πρόκριτοι καὶ συζητοῦν γιὰ τὸ Πατριαρχεῖο, γιὰ τὸ Φανάρι καὶ γιὰ τὸ Μοριᾶ. Τὴ μέρα ποὺ ἔφθασα καὶ πῆγα στὸ κονάκι, εἶχαν φέρει ἐκεῖ μπροστὰ στὸν Γιουσοὺφ μπέη ἕναν μεσήλικα ἄπιστο, Μεστανὲ ἐφέντη, γιατί, λέγει, μάθαινε στὰ παιδιά τους ἕνα τραγούδι, γραμμένο ἀπὸ ἕναν ἄπιστο τῆς Θεσσαλίας (πρόκειται γιὰ τὸν Ρήγα Φεραῖο) ποὺ ἡ μεγαλειότης σου, μὲ προγενέστερο προσκυνητὸ φιρμάνι Σου, εἶχε καταδικάσει».

Οἱ ἅγιοι ἀπόστολοι Ἀνδρόνικος καὶ Ἰουνία

 

Οἱ ἅγιοι ἀπόστολοι Ἀνδρόνικος καὶ Ἰουνία

Ἑορτάζουν τὴν ιζ΄ (17η) Μαΐου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Εἰς τὸν Ἀνδρόνικον.

Ἔθνη διδάξας Ἀνδρόνικος μυρία,

Πρὸς Χριστὸν ἦλθεν, ὃς καλεῖ πρὸς φῶς ἔθνη.

 

Εἰς τὴν Ἰουνίαν.

Ἰουνία τέθνηκε μηνὶ Μαΐῳ,

Ὃς πρῶτός ἐστιν εἰσιὼν Ἰουνίου.

Ἑβδομάτῃ δεκάτῃ θάν’ Ἰουνίη Ἀνδρόνικός τε.

   Τοῦτος ὁ τοῦ Χριστοῦ ἀπόστολος καὶ μάρτυς ἔδραμε σ’ ὅλη τὴν οἰκουμένη σὰν νἆχε φτερὰ κι ἀνέσπασε ἀπὸ τὴν ρίζα τὴν πλάνη τῆς εἰδωλομανίας, ἔχοντας συνακόλουθη καὶ τὴν ὑπερθαύμαστη Ἰουνία, ἡ ὁποία εἶχε νεκρωθεῖ γιὰ τὸν κόσμο καὶ ζοῦσε μόνο γιὰ τὸν Χριστό. Γι’ αὐτό, καὶ οἱ δύο πολλοὺς ἀπίστους προσείλκυσαν στὴν θεογνωσία καὶ τοὺς μὲν ναοὺς τῶν εἰδώλων κατέστρεψαν, ἐκκλησίες δὲ θεῖες ἔκτισαν παντοῦ καὶ πνεύματα ἀκάθαρτα ἔδιωξαν ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους καὶ γιάτρεψαν ἀνίατα πάθη. Ἔτσι λοιπὸν διαλάμποντας ἐπλήρωσαν κι αὐτοὶ τὸ κοινὸ χρέος τῆς φύσεως, ὡς ἄνθρωποι, καὶ διὰ τοῦ θανάτου μετέβησαν πρὸς τὴν αἰώνια ζωή. Τούτους ἀναφέρει καὶ ὁ μέγας ἀπόστολος Παῦλος στὴν πρὸς Ρωμαίους ἐπιστολὴ λέγοντας· «Ἀσπάσασθε Ἀνδρόνικον καὶ Ἰουνίαν τοὺς συγγενεῖς μου καὶ συναιχμαλώτους μου, οἵτινές εἰσιν ἐπίσημοι ἐν τοῖς ἀποστόλοις, οἳ καὶ πρὸ ἐμοῦ γεγόνασιν ἐν Χριστῷ»¹.

Ταῖς Αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις, Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.

* «Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν» τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, τόμ. 5ος, σελ. 96. (Μικρὴ φραστικὴ διασκευή, ὑπὸ ἱερομ. Ν. ἁγιορείτου).

 

1. Ρωμ. ις΄ 7: «Χαιρετῆστε τὸν Ἀνδρόνικο καὶ τὴν Ἰουνία, τοὺς ὁμοεθνεῖς μου, ποὺ συνελήφθησαν καὶ φυλακίσθηκαν μαζί μου. Αὐτοί, εἶναι ἐπίσημοι μεταξὺ τῶν Ἀποστόλων κ’ ἔχουν προσέλθει στὸν Χριστὸ πρὶν ἀπὸ μένα.»

Ὁ ὅσιος Θεόδωρος ὁ ἡγιασμένος

 

Ὁ ὅσιος Θεόδωρος ὁ ἡγιασμένος

Ἑορτάζει τὴν ις΄ (16η) Μαΐου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Δῶρόν σε θεῖον, Θεόδωρε, δεικνύει,

Ἐν ἁγίοις ἅγιος, ἡγιασμένε.

Τῇ δε γε ἑνδεκάτῃ Θεόδωρος ἀφίπτατο γαίης.

   Τοῦτος ὁ μακάριος Θεόδωρος ἤκμασε ἐν ἔτει τξ΄ (360) ἐπὶ Ἰουλιανοῦ τοῦ παραβάτου· κι ἀφοῦ μελέτησε τὸν νόμο τοῦ Θεοῦ καὶ καθαρίσθηκε ὅλος διὰ τῆς ἀπαθείας κ’ ἔγινε σκεῦος τοῦ ἁγίου Πνεύματος, ἀξιώθηκε τῆς μεγίστης κλήσεως κι ὀνομάσθηκε ἡγιασμένος. Ἐχρημάτισε δὲ μαθητὴς τοῦ μεγάλου πατρὸς Παχωμίου κι ἀναδείχθηκε ὁμότροπος, μιμητὴς καὶ ζηλωτὴς τῶν ἀρετῶν ἐκείνου. Ἔτσι λοιπόν, γιὰ ν’ ἀναφέρουμε τὸ τοῦ Ἀββακούμ¹· ἀφοῦ κατεπτόησε (κατατρόμαξε) τοῦτος τὰ σκηνώματα τῶν νοητῶν Αἰθιόπων, δηλαδή, τῶν ζοφερῶν δαιμόνων, κ’ ἔκοψε τὶς κεφαλές τους, ἀπῆλθε πρὸς τὸν Θεό, γιὰ ν’ ἀπολαύσει τὰ στεφάνια γιὰ ὅσους κόπους καὶ ἱδρῶτες ἔχυσε ὑπὲρ τῆς ἀρετῆς. Καὶ προτοῦ ν’ ἀναπαυθεῖ, γιάτρεψε πᾶσα νόσο καὶ πᾶσα ἀσθένεια.

Ταῖς Αὐτοῦ ἁγίαις πρεσβείαις, Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.

* «Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν» τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, τόμ. 5ος, σελ. 91, 92. (Μικρὴ φραστικὴ διασκευή, ὑπὸ ἱερομ. Ν. ἁγιορείτου).

 

 

1. Ἀββακοὺμ γ΄ 7: «…σκηνώματα Αἰθιόπων πτοηθήσονται…»

Ὁ ὅσιος Παχώμιος

 

Ὁ ὅσιος Παχώμιος

Ἑορτάζει τὴν ιε΄ (15η) Μαΐου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Ὁ Παχώμιος λεπτύνων σαρκὸς πάχος,

Ψυχῇ συνῆγε πρὶν μεταστῆναι στέαρ.

Πέμπτῃ καὶ δεκάτῃ Παχώμιον ἔνθεν ἄειραν.

   Τοῦτος ὁ ὅσιος πατὴρ ἡμῶν Παχώμιος καταγόταν ἀπ’ τὴν Αἴγυπτο τῆς κάτω Θηβαΐδας καὶ ζοῦσε στοὺς χρόνους τοῦ μεγάλου Κωνσταντίνου, ἐν ἔτει τκγ΄ (323)· ἦταν γυιὸς γονέων ἀσεβῶν καὶ προσκυνούντων τὰ εἴδωλα, μὲ τοὺς ὁποίους ὅταν ἦλθε ὁ Ἅγιος μιὰ φορὰ στὸν ναὸ τῶν εἰδώλων ἄκουσε τὸν ὑπηρέτη τοῦ ναοῦ νὰ λέγει στοὺς γονεῖς του, ποὺ πρόσφεραν θυσία στὰ εἴδωλα:

Οἱ τρεῖς φίλοι

Οἱ τρεῖς φίλοι

 

«Μακάριοι οἱ ἐλεήμονες ὅτι αὐτοὶ ἐλεηθήσονται»

(Ματθ. ε΄ 7).

 

«Ἐλεημοσύνη ρύεται ἐκ θανάτου» (Τωβίτ, δ΄ 10).

 

Ἐδῶ καὶ χρόνια κἄμποσα ἐζοῦσε σ’ ἕναν τόπο

ἕνας ἀφέντης ξακουστὸς μὲ βιός, ὄνομα, τρόπο.

Κι’ εἶχε ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς τρεῖς φίλους ’γκαρδιακούς του·

μ’ αὐτοὺς πάντα τὸν ἔβλεπες κι’ αὐτοὺς εἶχε «δικούς του».

Μὰ ὄχι· γιάτ’ ἂν ἤθελα νὰ πῶ τὴν πᾶσ’ ἀλήθεια

μόνον τοὺς δυὸ τοὺς πρωτινοὺς τοὺς εἶχε μέσ’ στὰ στήθια·

μ’ ἐκεῖνον ποὺ ἐρχότανε τρίτος μετὰ τοὺς ἄλλους,

οὔτε ἀγάπη εἶχε πολλή, οὔτε δεσμοὺς μεγάλους.

Εὐτυχισμένες ’πέρναγαν οἱ μέρες καὶ τὰ χρόνια

καὶ θἄθελ’ ὁ ἀφέντης μας ἔτσι νά ’ζοῦσε αἰώνια.

Ἡ ἁγία μάρτυς Γλυκερία

 

Ἡ ἁγία μάρτυς Γλυκερία

Ἑορτάζει τὴν ιγ΄ (13η) Μαΐου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Θηρὸς τὸ πικρὸν δῆγμα τῇ Γλυκερίᾳ,

Ὑπεργλυκάζον ὡς ἀληθῶς ἦν μέλι.

Ἐν τριτάτῃ δεκάτῃ δάκε καὶ κτάνε θὴρ Γλυκερίαν.

   Ἡ ἁγία Γλυκερία ἦταν κατὰ τοὺς χρόνους Ἀντωνίου τοῦ βασιλέως καὶ Σαβίνου ἡγεμόνος, ἐν ἔτει ρμα΄ (141), εὑρισκομένη κατὰ τὴν Τραϊανούπολη. Ὅταν λοιπὸν θυσίαζε ὁ ἡγεμόνας στὰ εἴδωλα, ἡ ἁγία Γλυκερία ἔγραψε πάνω στὸ μέτωπό της τὸν τίμιο σταυρὸ καὶ πῆγε στὸν ἡγεμόνα κηρύττοντας κι ὀνομάζοντας τὸν ἑαυτό της Χριστιανὴ καὶ δούλη Χριστοῦ. Κ’ ἐπειδὴ ὁ ἡγεμόνας τὴν παρεκάλεσε νὰ θυσιάσει στὰ εἴδωλα, ἡ Ἁγία μπῆκε στὸν ναὸ τῶν εἰδώλων, προσευχήθηκε στὸν Χριστὸ καὶ γκρέμισε τὸ εἴδωλο τοῦ Δία καὶ τὸ κατασύντριψε. Οἱ δὲ εἰδωλολάτρες ποὺ βρέθηκαν ἐκεῖ, ἔριχναν πέτρες κατὰ τῆς μάρτυρος, πλὴν ὅμως αὐτὲς δὲν τὴν χτυποῦσαν· γι’ αὐτὸ κρεμάσανε τὴν Ἁγία ἀπὸ τὶς τρίχες καὶ τὴν ξέσχισαν. Ἔπειτα τὴν ἔβαλαν στὴν φυλακὴ καὶ δὲν τῆς ἔδωκαν οὔτε φαγητό, οὔτε ποτὸ γιὰ διάστημα πολλῶν ἡμερῶν· ἀλλ’ ἄγγελος Κυρίου ἔφερε τροφὴ σὲ αὐτὴν καὶ γιὰ τοῦτο δὲν ἔπαθε κανένα κακό, ἀπ’ ὅσα ὁ ἡγεμόνας στοχαζόταν ὅτι θὰ πάθει ἀπὸ τὴν πεῖνα. Μάλιστα δέ, ἔλαβε μεγάλο θαυμασμὸ κι ἔκπληξη αὐτὸς καὶ οἱ σύντροφοί του, ὅταν βρῆκαν στὴν φυλακὴ ἀγγεῖο καὶ ψωμιά, γάλα καὶ νερό, ἐνῶ ἡ φυλακὴ ἦταν κλεισμένη μὲ ἀσφάλεια καὶ κανεὶς δὲν μπῆκε σ’ αὐτὴν γιὰ νὰ τὰ φέρει.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΣΧΑ: ΟΜΙΛΙΑ ΠΕΡΙ ΠΙΣΤΕΩΣ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΣΧΑ

(Ἰωάννου Κ΄ 19–31)

 

ΟΜΙΛΙΑ ΠΕΡΙ ΠΙΣΤΕΩΣ

ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ τοῦ ΘΕΟΤΟΚΗ*

   Μεγάλη λοιπὸν ἡ δύναμη τῆς πίστεως! Θαυμάσια τ’ ἀποτελέσματά της! Ἄπειρο τὸ κέρδος ἀπὸ αὐτήν! Χαρίζει ζωὴ ἀθάνατη! Μᾶς δωρίζει τὴν αἰώνια βασιλεία! «Ἵνα πιστεύοντες», λέει, «ζωὴν ἔχητε ἐν τῷ ὀνόματι αὐτοῦ» (Ἰωάν. κ΄ 31) καὶ ἀλλοῦ: «Ὁ πιστεύσας καὶ βαπτισθεὶς σωθήσεται» (Μάρκ. ιστ΄ 16)· καὶ σ’ ἄλλον τόπο πάλι: «Πίστευσον ἐπὶ τὸν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, καὶ σωθήσῃ σὺ καὶ ὁ οἶκός σου» (Πράξ. στ΄ 31). Ὥστε ἡ πίστη σώζει. Ἀρκεῖ λοιπὸν τὸ νὰ πιστέψει μόνον ὁ ἄνθρωπος, γιὰ νὰ σωθεῖ. Ἀλλὰ πῶς αὐτὴ ἡ ἴδια θεία Γραφὴ λέει: «Μέλλει ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἔρχεσθαι ἐν τῇ δόξῃ τοῦ Πατρὸς αὐτοῦ μετὰ τῶν ἀγγέλων αὐτοῦ, καὶ τότε ἀποδώσει ἑκάστῳ κατὰ τὴν πρᾶξιν αὐτοῦ»; (Ματθ. ιστ΄ 27)· καὶ ἀλλοῦ· «ὃς ἀποδώσει ἑκάστῳ κατὰ τὰ ἔργα αὐτοῦ», (Ρωμ. β΄ 6) καὶ «ἐκπορεύσονται οἱ τὰ ἀγαθὰ ποιήσαντες εἰς ἀνάστασιν ζωῆς, οἱ δὲ τὰ φαῦλα πράξαντες εἰς ἀνάστασιν κρίσεως»; (Ἰωάν. ε΄ 29). Τί εἶναι τοῦτο; Ἄλλοτε μὲν λέγει ἡ θεία Γραφὴ ὅτι ἡ πίστη σώζει τὸν ἄνθρωπο, κι ἄλλοτε διδάσκει ὅτι τὰ καλὰ ἔργα προξενοῦν τὴν σωτηρία; Ἀντίθετα, λοιπόν, φαίνονται μεταξύ τους τὰ λόγια τῶν θεοσδότων Γραφῶν; Ἀδελφοί, μὴ πλανᾶσθε! Σύμφωνα εἶναι τοῦ Θεοῦ τὰ διδάγματα· οὔτε ἡ πίστη μόνη της, οὔτε τὰ καλὰ ἔργα μόνα τους, ἀλλ’ ἡ πίστη μαζὶ μὲ τὰ καλὰ ἔργα σώζουν τὸν ἄνθρωπο.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ

  

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

ΚΥΡΙΑΚΗΣ τοῦ ΑΝΤΙΠΑΣΧΑ (τοῦ ΘΩΜΑ)

(Ἰωάν. κ΄ 19 – 31)

   «Οὔσης ὀψίας τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ τῇ μιᾷ τῶν σαββάτων, καὶ τῶν θυρῶν κεκλεισμένων ὅπου ἦσαν οἱ μαθηταὶ διὰ τὸν φόβον τῶν Ἰουδαίων, ἦλθεν ὁ Ἰησοῦς καὶ ἔστη εἰς τὸ μέσον, καὶ λέγει αὐτοῖς· εἰρήνη ὑμῖν.

   καὶ τοῦτο εἰπὼν ἔδειξεν αὐτοῖς τὰς χεῖρας καὶ τὴν πλευρὰν αὐτοῦ. ἐχάρησαν οὖν οἱ μαθηταὶ ἰδόντες τὸν Κύριον.

   εἶπεν οὖν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς πάλιν· εἰρήνη ὑμῖν. καθὼς ἀπέσταλκέ με ὁ πατήρ, κἀγὼ πέμπω ὑμᾶς.

   καὶ τοῦτο εἰπὼν ἐνεφύσησε καὶ λέγει αὐτοῖς· λάβετε Πνεῦμα Ἅγιον·

   ἄν τινων ἀφῆτε τὰς ἁμαρτίας, ἀφίενται αὐτοῖς, ἄν τινων κρατῆτε, κεκράτηνται.

   Θωμᾶς δὲ εἷς ἐκ τῶν δώδεκα, ὁ λεγόμενος Δίδυμος, οὐκ ἦν μετ’ αὐτῶν ὅτε ἦλθεν ὁ Ἰησοῦς.

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ

  

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

 ΚΥΡΙΑΚΗΣ τοῦ ΑΝΤΙΠΑΣΧΑ (τοῦ ΘΩΜΑ)

(Πράξ. ε΄ 12 – 20)

   «Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις, διὰ τῶν χειρῶν τῶν ἀποστόλων ἐγίνετο σημεῖα καὶ τέρατα ἐν τῷ λαῷ πολλά· καὶ ἦσαν ὁμοθυμαδὸν ἅπαντες ἐν τῇ στοᾷ Σολομῶντος·

   τῶν δὲ λοιπῶν οὐδεὶς ἐτόλμα κολλᾶσθαι αὐτοῖς, ἀλλ’ ἐμεγάλυνεν αὐτοὺς ὁ λαός·

   μᾶλλον δὲ προσετίθεντο πιστεύοντες τῷ Κυρίῳ πλήθη ἀνδρῶν τε καὶ γυναικῶν,

   ὥστε κατὰ τὰς πλατείας ἐκφέρειν τοὺς ἀσθενεῖς καὶ τιθέναι ἐπὶ κλινῶν καὶ κραβάττων, ἵνα ἐρχομένου Πέτρου κἂν ἡ σκιὰ ἐπισκιάσῃ τινὶ αὐτῶν.

   συνήρχετο δὲ καὶ τὸ πλῆθος τῶν πέριξ πόλεων εἰς Ἱερουσαλὴμ φέροντες ἀσθενεῖς καὶ ὀχλουμένους ὑπὸ πνευμάτων ἀκαθάρτων, οἵτινες ἐθεραπεύοντο ἅπαντες.

   Ἀναστὰς δὲ ὁ ἀρχιερεὺς καὶ πάντες οἱ σὺν αὐτῷ, ἡ οὖσα αἵρεσις τῶν Σαδδουκαίων, ἐπλήσθησαν ζήλου

   καὶ ἐπέβαλον τὰς χεῖρας αὐτῶν ἐπὶ τοὺς ἀποστόλους, καὶ ἔθεντο αὐτοὺς ἐν τηρήσει δημοσίᾳ.

   ἄγγελος δὲ Κυρίου διὰ τῆς νυκτὸς ἤνοιξε τὰς θύρας τῆς φυλακῆς, ἐξαγαγών τε αὐτοὺς εἶπε·

   πορεύεσθε καὶ σταθέντες λαλεῖτε ἐν τῷ ἱερῷ τῷ λαῷ πάντα τὰ ῥήματα τῆς ζωῆς ταύτης.»

Ὁ ἅγιος ἱερομάρτυς Μώκιος

 

Ὁ ἅγιος ἱερομάρτυς Μώκιος

Ἑορτάζει τὴν ια΄ (11η) Μαΐου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Μωκώμενόν σε δεισιδαίμονα πλάνην,

Οἱ δυσσεβεῖς κτείνουσι, Μώκιε, ξίφει.

Μώκιος ἑνδεκάτῃ κεφαλὴν τμήθη ἀγανόφρων.

   Τοῦτος ὁ ἅγιος ἦταν κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Διοκλητιανοῦ, ἐν ἔτει σπη΄ (288), οἱ δὲ γονεῖς του ὀνομάζονταν Εὐφράτιος καὶ Εὐσταθία, καὶ ἦσαν εὐγενεῖς καὶ πλούσιοι, καταγόμενοι ἀπὸ τὴν παλαιὰ Ρώμη. Τοῦτος λοιπὸν ἐχρημάτισε ἱερεὺς τῆς ἐν Ἀμφιπόλει Ἐκκλησίας καὶ φρόντιζε πάντοτε νὰ διδάσκει, κηρύττοντας τὸν Χριστὸ καὶ παραγγέλλοντας στοὺς ἀνθρώπους ν’ ἀπέχουν ἀπὸ τὴν πλάνη τῶν εἰδώλων.

«Τὸν παρακαλοῦντα ἡμᾶς ἐν πάσῃ τῇ θλίψει ἡμῶν…»

«Τὸν παρακαλοῦντα ἡμᾶς ἐν πάσῃ τῇ θλίψει ἡμῶν…»

Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης*

 

   Ὁ Θεὸς εἶναι παντοδύναμος καὶ βρίσκεται ὑπεράνω ὅλων τῶν ὑλικῶν κόσμων. Ἀλλά, ἐπὶ πλέον, ἡ παντοδυναμία του βρίσκεται καὶ πάνω ἀπὸ τὸν πνευματικὸ κόσμο, δηλαδὴ τὸν κόσμο τῶν Ἀγγέλων καὶ τῶν ἀνθρώπων. Στὸ χέρι Του εἶναι ὅλα τὰ ἀγαθὰ πνεύματα, ἡ εἰρήνη τους καὶ τὰ χαρίσματά τους. Ὅπως καὶ οἱ δαίμονες καὶ οἱ ἀμετανόητοι ἄνθρωποι, ποὺ βασανίζονται στὴν Κόλαση.