«Τὸν παρακαλοῦντα ἡμᾶς ἐν πάσῃ τῇ θλίψει ἡμῶν…»
Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης*
Ὁ Θεὸς εἶναι παντοδύναμος καὶ βρίσκεται ὑπεράνω ὅλων τῶν ὑλικῶν κόσμων. Ἀλλά, ἐπὶ πλέον, ἡ παντοδυναμία του βρίσκεται καὶ πάνω ἀπὸ τὸν πνευματικὸ κόσμο, δηλαδὴ τὸν κόσμο τῶν Ἀγγέλων καὶ τῶν ἀνθρώπων. Στὸ χέρι Του εἶναι ὅλα τὰ ἀγαθὰ πνεύματα, ἡ εἰρήνη τους καὶ τὰ χαρίσματά τους. Ὅπως καὶ οἱ δαίμονες καὶ οἱ ἀμετανόητοι ἄνθρωποι, ποὺ βασανίζονται στὴν Κόλαση.
Μὲ
τὴν ρυπωμένη, τὴν σκοτεινὴ καὶ κακοποιὸ ζωή, ἡ ψυχὴ βλασφημεῖ τὸν Πατέρα, τὸν Υἱὸ καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, τὸν Παράκλητο
(δηλαδή: Παρηγορητή, Στηρικτή). Ἀντίθετα, ὑπάρχουν
ἄνθρωποι, πού, μὲ τὴν καλοπροαίρετη
ψυχή τους, εἶναι ἱκανοὶ νὰ στηρίζουν
τοὺς ἄλλους μὲ τὰ λόγια τους, δοξάζοντας ἔτσι τὸν Πατέρα, τὸν Υἱὸ καὶ τὸ Ἅγιο
Πνεῦμα, τὸν Παράκλητο, «τὸν παρακαλοῦντα ἡμᾶς
ἐν πάσῃ τῇ θλίψει ἡμῶν, εἰς τὸ δύνασθαι ἡμᾶς παρακαλεῖν τοὺς ἐν πάσῃ θλίψει διὰ
τῆς παρακλήσεως ἧς παρακαλούμεθα αὐτοὶ ὑπὸ τοῦ Θεοῦ», δηλαδή· Αὐτὸν ποὺ μᾶς παρηγορεῖ καὶ μᾶς γαληνεύει σὲ
κάθε μας θλίψη, ὥστε νὰ μποροῦμε καί ’μεῖς νὰ παρηγοροῦμε τοὺς ἀνθρώπους τοὺς εὑρισκομένους
σὲ κάθε θλίψη μὲ τὴν παρηγοριά, μὲ τὴν ὁποία ἐμεῖς οἱ ἴδιοι παρηγορούμαστε ἀπὸ
τὸν Θεό. (Β΄ Κορ.
α΄ 4).
*
Ἀπὸ τὸ θαυμάσιο βιβλίο «Ἡ ἐν Χριστῷ ζωή μου», (121, 122) σελ. 70, 71.