«Πίετε ἐξ αὐτοῦ πάντες…»
Νύχτα γεμάτη μυστήριο. Μεγάλες ἱερές κοσμοϊστορικές στιγμές. Ἡ βραδυά τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου. Γιά τελευταία φορά βρίσκονται συγκεντρωμένοι γύρω στόν Χριστό οἱ Μαθητές Του. Βαθειά συγκίνηση ἔχει πλημμυρίσει τίς ψυχές τους ἀπ’ τήν ταπείνωση τοῦ Χριστοῦ, πού λίγο πιό πρίν ζώστηκε τό προσόψι κι ἔσκυψε κι ἔπλυνε τά πόδια τους.
Ὅσο κι ἄν τούς καθησύχαζε τό εἰρηνικό βλέμμα τοῦ Κυρίου, ὅμως λύπη ἄμετρη εἶχε καταλάβει τίς ψυχές τους, γιατί, σύμφωνα μέ τά λόγια τοῦ Κυρίου, εἶχαν ἀρχίσει νά πιστεύουν, πώς ἕνα μαρτυρικό τέλος περίμενε τόν ἀγαπημένο τους Διδάσκαλο.
Μά ἡ λύπη τους ἔφθασε στό κατακόρυφο. Σάν μαχαίρι τούς ξέσχισε κατάκαρδα, ὅταν ἄκουσαν ἀπό τό στόμα τοῦ Κυρίου, πώς ἕνας ἀπ’ αὐτούς θά τόν ἐπρόδινε. Ὄχι δά καί σέ τέτοιο σημεῖο! Αὐτό θά ἦταν ἀπίστευτο! Μά ἀφοῦ τό βεβαίωνε τό ἀλάθητο στόμα τοῦ Κυρίου θά ἔπρεπε νά τό πιστέψουν σάν μιά σκληρή πραγματικότητα.
Ἀλλά καί πάλι πίστεψαν πώς ἄν γινότανε τέτοιο πράγμα, θά γινότανε δίχως νά τό καταλάβουν. Γι’ αὐτό βλέποντας τόν Χριστό, ρωτούσανε μέ ἀγωνία «Μήπως ἐγώ, εἶμαι ὁ προδότης, Κύριε;». Καί τά δάκρυά τους ἔπεφταν στά πόδια τους καί ἡ ἀγωνία τούς ἔφερνε ζάλη, σάν νά γύριζε ὁ κόσμος γύρω τους. Ἀκούγοντας τούς ἄλλους νά ρωτοῦν, ρώτησε τό ἴδιο προσποιητά καί ὁ Ἰούδας. Τήν ἴδια στιγμή ἔγνεψε ὁ Πέτρος τόν Ἰωάννη, πού καθόταν δίπλα στόν Χριστό, σάν νά τοῦ ἔλεγε· «Ρώτησε σύ τόν Κύριο, ποιός εἶναι ὁ προδότης». Κι ἔτσι, καθώς ὁ Ἰωάννης ἦταν καθισμένος δίπλα στόν Χριστό, ἔγειρε πάνω Του καί ρώτησε. Καί πῆρε τήν ἀπάντηση· «Ἐκεῖνος ἐστίν ᾧ ἐγὼ βάψας τὸ ψωμίον ἐπιδώσω». Βούτησε λίγο ψωμί στό πιάτο καί τό ἔδωκε στόν Ἰούδα τόν προδότη, ὅπως δίνει ὁ πατέρας κάτι στό παιδί του μέ ἀγάπη.
Καί τώρα, τό μυστήριο τῶν μυστηρίων. Γιά πρώτη φορά ἀκούουν οἱ μαθητές ἀπό τό θεῖο στόμα τοῦ Κυρίου τά γεμάτα μυστήριο λόγια. «Λάβετε, φάγετε· τοῦτό ἐστι τὸ σῶμά μου», καθώς εὐλόγησε τόν ἄρτο καί τόν ἔκοψε καί τούς μοίρασε. Γιά πρώτη φορά εἶδαν τόν Κύριο νά ὑψώνει τό ποτήρι τό κρασί καί νά τό δίνει στούς μαθητές Του λέγοντας τά θεῖα λόγια· «Πίετε ἐξ αὐτοῦ πάντες· τοῦτό ἐστι τὸ αἷμά μου τὸ τῆς Καινῆς Διαθήκης τὸ ὑπὲρ ὑμῶν καὶ πολλῶν ἐκχυνόμενον εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν».
Μιά βαθειά συγκίνηση κυρίευσε τίς ψυχές τῶν Ἀποστόλων. Κατάλαβαν τό νόημα τῆς θυσίας τοῦ Χριστοῦ. Ἔνοιωσαν, ὅτι αὐτό τό θεῖο αἷμα θά ἔδινε τοῦ κόσμου τήν λύτρωση.
Ὦ! μέ τί συγκίνηση κράτησαν αὐτό τό ποτήρι στά χέρια τους, καί τό ἔφεραν στό στόμα τους, γνωρίζοντας ὅτι ἔπιναν τό αἷμα τοῦ Σωτῆρος! Ὅτι ἔτσι δεχότανε τόν ἁγιασμό, τήν σωτηρία, τὴν λύτρωση, πού πήγαζε ἀπ’ τόν Χριστό καί τόν Σταυρό Του! Κι ὅταν ὅλοι μέ τρεμάμενα χέρια καί δακρυσμένα μάτια «ἐκοινώνησαν» ἀπ’ τό κοινό ποτήριο, τούς εἶπε ὁ Χριστός· «Τοῦτο ποιεῖτε εἰς τὴν ἐμὴν ἀνάμνησιν». Αὐτό νά κάμετε τακτικά, ὅταν βρισκόμαστε συγκεντρωμένοι, γιά τό ὄνομά μου. Νά «κοινωνεῖτε», τοῦ σώματός μου καί τοῦ αἵματός μου. Ἔτσι θά θυμόσαστε τήν θυσία μου, γιά λύτρωση τοῦ κόσμου καί θά παίρνετε θεία δύναμη, γιά τόν ἀγώνα τοῦ καλοῦ.
* * *
Ἀπ’ τό ἀλησμόνητο ἐκεῖνο βράδυ, πού γιά πρώτη φορά ὁ Κύριος προσέφερε τόν ἄρτο καί τό ποτήριο τῆς θείας Κοινωνίας στούς μαθητές Του, συνεχίζει νά καλεῖ τούς Χριστιανούς στό μυστήριο αὐτό ἡ Ἐκκλησία.
Κατά τήν θεία Λειτουργία μετατρέπεται ὁ ἄρτος καί ὁ οἷνος σέ σῶμα καί αἷμα Χριστοῦ. Ὁ Ἱερεύς καλεῖ τούς πιστούς «μετὰ φόβου Θεοῦ πίστεως καὶ ἀγάπης», νά προσέλθουν καί νά κοινωνήσουν τῶν ἀχράντων μυστηρίων. Καί εἶναι ἀνάγκη νά κοινωνεῖ ὁ Χριστιανός. Γιατί, ὅπως γιά νά τραφεῖ τό σῶμα χρειάζεται τροφή, ἔτσι καί ἡ ψυχή ἔχει ἀνάγκη τροφῆς πνευματικῆς. Καί ὅπως τό σῶμα πεθαίνει χωρίς τροφή ἔτσι μᾶς βεβαιώνει ὁ Χριστός, ὅτι καί ἡ ψυχή νεκρώνεται χωρίς τήν μυστηριακή τροφή τῆς Θείας Κοινωνίας. «Ἐὰν μὴ φάγητε, εἶπε, τὴν σάρκα τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἔχετε ζωὴν ἐν ἑαυτοῖς».
Χρειάζεται ὅμως μεγάλη προσοχή. Εἶναι ἀνάγκη νά πιστεύει ὁ Χριστιανός νά συναισθάνεται τήν σοβαρότητα τοῦ Μυστηρίου, καί νά κοινωνεῖ μέ προετοιμασία ψυχική καί μέ εὐλάβεια μεγάλη τά ἄχραντα μυστήρια. Γι’ αὐτό ὁ Ἀπόστολος Παῦλος συνιστᾶ στούς Χριστιανούς, νά προσέχουν, πῶς πλησιάζουν στήν Θεία Κοινωνία. «Δοκιμαζέτω, λέγει, ἄνθρωπος ἑαυτὸν καὶ οὕτω ἐκ τοῦ ἄρτου ἐσθιέτω καὶ ἐκ τοῦ ποτηρίου πινέτω». Νά ἀνακρίνει νά ἑξετάζει ὁ Χριστιανός τόν ἑαυτό του καί ἔτσι νά κοινωνεῖ τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων, γιατί, συνεχίζει ὁ ἴδιος - «ὁ ἐσθίων καὶ πίνων ἀναξίως κρίμα ἑαυτῷ ἐσθίει καὶ πίνει μὴ διακρίνων τὸ σῶμα καὶ τὸ αἷμα τοῦ Κυρίου». Ἐκεῖνος δηλαδή, πού κοινωνεῖ, χωρίς νά εἶναι ἄξιος, αὐτός εἶναι σάν νά καταδικάζει μόνος του τόν ἑαυτό του.
Ἀκριβῶς γιά τόν σκοπό αὐτό, ἐπειδή πρέπει μέ καθαρές ψυχές νά κοινωνοῦμε, ἔθεσε στήν διάθεσή μας ἡ Ἐκκλησία τό θεῖο μυστήριο τῆς μετανοίας καί ἐξομολογήσεως.
Ἂς ζητήσουμε, λοιπόν, στό τίμιο αἷμα τοῦ Χριστοῦ τήν λύτρωση καί σωτηρία. Μέ εὐλάβεια ἀπόλυτη, μέ πίστη ἀκλόνητη, μέ ἀγάπη σταθερή στόν Θεό καί τόν πλησίον, ἂς πλησιάσουμε τήν Τράπεζα τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου νά κοινωνήσουμε καί νά ποῦμε καί μεῖς σάν τόν ἐσταυρωμένο ληστή· «Μνήσθητί μου, Κύριε, ἐν τῇ βασιλείᾳ σου».
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλ. δ΄.
Ὅτε οἱ ἔνδοξοι Μαθηταὶ ἐν τῷ νιπτῆρι τοῦ Δείπνου ἐφωτίζοντο, τότε Ἰούδας ὁ δυσσεβὴς φιλαργυρίαν νοσήσας ἐσκοτίζετο καὶ ἀνόμοις κριταῖς σὲ τὸν δίκαιον Κριτὴν παραδίδωσι. Βλέπε, χρημάτων ἐραστά, τὸν διὰ ταῦτα ἀγχόνῃ χρησάμενον· φεῦγε ἀκόρεστον ψυχήν, τὴν Διδασκάλῳ τοιαῦτα τολμήσασαν. Ὁ περὶ πάντας ἀγαθός, Κύριε δόξα σοι.
[Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ ἀειμνήστου θεολόγου Γεωργίου Π. Σωτηρίου «ΕΟΡΤΙΑ ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ», Β΄ ἔκδοσις, Μυτιλήνη 1986, σελ. 55-58. (Ἐπιμέλεια κειμένου, μικρὲς φραστικὲς παρεμβάσεις, καὶ τὰ ἔντονα στοιχεῖα, ὑπὸ ἱερομ. Ν. ἁγιορείτου.)]
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ 12/4/2023.