Ἡ ὁσία Ἐλισάβετ ἡ θαυματουργὸς
Ἑορτάζει τὴν κδ΄ (24η) Ἀπριλίου.
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*
Ἐλισάβετ λιποῦσα γῆν, Θεοῦ Λόγε,
Καλὴ καλὸν βλέπει σε νύμφη νυμφίον.
Εἰκάδι καίγε τετάρτῃ ἀπῆρε πόλονδε Ἐλισαβέτεια.
Ἡ ὁσία Ἐλισάβετ ἐκ νεαρᾶς ἡλικίας εἰσῆλθε στοὺς ἀσκητικοὺς ἀγῶνες, γι’ αὐτὸ κ’ ἔλαβε παρὰ Κυρίου τὴν χάρη τῶν ἰαμάτων καὶ γιάτρευε διάφορα πάθη κι ἀσθένειες. Τούτης τῆς Ὁσίας ἡ γέννηση δηλώθηκε ἄνωθεν διὰ θείας ἀποκαλύψεως καὶ προμηνύθηκε παρὰ Θεοῦ ὅτι μέλλει νὰ γίνει σκεῦος ἐκλογῆς.
Ἡ ἐξουσία τοῦ Πάθους
«Οὐχ
οὕτω δὲ ἔσται ἐν ὑμῖν, ἀλλ’ ὃς ἐὰν θέλῃ γενέσθαι μέγας ἐν ὑμῖν, ἔσται ὑμῶν
διάκονος.»
(Μάρκ.
ι΄ 43)
Ἀρχιμ.
Δανιὴλ Ἀεράκη*
Πολιτικολογεῖ ὁ Χριστός;
Πολὺς
λόγος στὶς ἡμέρες μας γιὰ τὴν πολιτική. Ἡ πολιτικολογία καλύπτει μεγάλο μέρος τοῦ
ἐνδιαφέροντος καὶ τῶν συζητήσεων τῶν ἀνθρώπων. Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς πολιτικολογεῖ; Ὄχι,
δὲν πολιτικολογεῖ ὁ Χριστός. Δὲν ἦλθε νὰ κάνει Πολιτική. Ἡ πολιτικὴ εἶναι
συνήθως διπλωματία. Εἶναι ξένος ὁ Κύριος πρὸς κάθε μορφὴ διπλωματίας. «Χρηστὸς καὶ εὐθὺς ὁ Κύριος» (Ψαλμ. κδ΄ 8). Ὁ Χριστὸς δὲν ἦλθε
νὰ ἱδρύσει κανένα κόμμα. Ἦλθε νὰ ἑνώσει ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, ὄχι νὰ τοὺς
κομματιάσει. Ἦλθε γιὰ ὅλους. Ἡ ἀγάπη του ὑπερκομματική, ὅπως ὑπερκομματικὸς εἶναι
ὁ ἥλιος, ποὺ ἀνατέλλει γιὰ ὅλους. Ὅπως ὑπερκομματικὸς εἶναι ὁ ἀέρας, ποὺ πνέει
γιὰ ὅλους.
Ἀλλ’ ἐνῶ δὲν πολιτικολογεῖ ὁ Χριστός, ἐν
τούτοις μιλάει γιὰ τὴν πολιτική, γιὰ τοὺς ἄρχοντες, γιὰ τὶς ἐξουσίες.
• Ἂν ἡ πολιτικὴ εἶναι μία φάση τῆς ἀνθρωπίνης
ζωῆς, ὁ Χριστὸς δὲν εἶναι δυνατὸν ν’ ἀδιαφορήσει γι’ αὐτήν, ἀφοῦ ἐνδιαφέρεται
γιὰ ὅλες τὶς πλευρὲς τῆς ἀνθρωπίνης ζωῆς καὶ ἁγιάζει ὅλο τὸν ἄνθρωπο.
• Ἂν ὁ Χριστὸς εἶναι ὑπερκομματικός, αὐτὸ δὲν
σημαίνει, ὅτι ἡ πολιτικὴ δὲν πρέπει νὰ εἶναι χριστιανική.
Μιλάει ὁ Χριστὸς γιὰ τοὺς ἄρχοντες καὶ τὶς ἐξουσίες. Καὶ μάλιστα πάνω σὲ θέματα, ποὺ βρίσκονται στὴν δική μας ἐπικαιρότητα. Πολὺς λόγος γίνεται γιὰ ὑπερεξουσίες, γιὰ τὸν τρόπο καταλήψεως τῆς ἐξουσίας, ποὺ ἀπὸ πολλοὺς ἀμφισβητεῖται. Πολὺς ὁ λόγος γιὰ τὸν τρόπο χρήσεως τῆς ἐξουσίας, ποὺ γιὰ πολλοὺς δὲν εἶναι δημοκρατικός, ἀλλ’ εἶναι αὐταρχικὸς καὶ ἀπολυταρχικός. Πολὺς λόγος γιὰ τὴν μάχη πρὸς κατάκτηση τῆς ἐξουσίας. Μεγάλος ὁ σχετικὸς φανατισμός. Πολὺς λόγος γιὰ τὸν λαό. Ὅλοι γιὰ τὸν λαὸ μιλᾶνε. Ὅλοι ἰσχυρίζονται, ὅτι στηρίζονται στὴν ἀγάπη τοῦ λαοῦ καὶ ὅτι ἡ ἐτυμηγορία τοῦ λαοῦ τοὺς ἀνεβάζει στὴν ἐξουσία. Γέμισε ὁ κόσμος ἀπὸ λαοπατέρες. Καὶ ὅμως, οἱ περισσότεροι ἀποφασίζουν ἐρήμην τοῦ λαοῦ. Ὁ λαὸς ἐξακολουθεῖ νὰ εἶναι προδομένος στὰ μεγάλα, τὰ αἰώνια συμφέροντά του. Εἶναι οὐσαστικὰ ἐγκαταλελειμμένος. Πολὺς τέλος λόγος γιὰ τὴν δημοκρατία. Καὶ τὰ τυραννικώτερα καθεστῶτα φορᾶνε τὴν μάσκα τῆς δημοκρατίας.
ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
ΚΥΡΙΑΚΗΣ Ε΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ
(Μάρκ. ι΄ 32 – 45)
«Τῶ καιρῷ ἐκείνῳ, παραλαμβάνει ὁ Ἰησοῦς τοὺς δώδεκα μαθητὰς αὐτοῦ καὶ ἤρξατο αὐτοῖς λέγειν τὰ μέλλοντα αὐτῷ συμβαίνειν,
ὅτι ἰδοὺ ἀναβαίνομεν εἰς Ἱεροσόλυμα καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου παραδοθήσεται τοῖς ἀρχιερεῦσι καὶ γραμματεῦσι, καὶ κατακρινοῦσιν αὐτὸν θανάτῳ καὶ παραδώσουσιν αὐτὸν τοῖς ἔθνεσι,
καὶ ἐμπαίξουσιν αὐτῷ καὶ μαστιγώσουσιν αὐτὸν καὶ ἐμπτύσουσιν αὐτῷ καὶ ἀποκτενοῦσιν αὐτόν, καὶ τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ ἀναστήσεται.
Καὶ προσπορεύονται αὐτῷ Ἰάκωβος καὶ Ἰωάννης υἱοὶ Ζεβεδαίου λέγοντες· διδάσκαλε, θέλομεν ἵνα ὃ ἐὰν αἰτήσωμεν ποιήσῃς ἡμῖν.
ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς· τί θέλετε ποιῆσαί με ὑμῖν;
ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
ΚΥΡΙΑΚΗΣ Ε΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ
(Ἑβρ. θ΄ 11 – 14)
«Ἀδελφοί, Χριστὸς παραγενόμενος ἀρχιερεὺς τῶν μελλόντων ἀγαθῶν διὰ τῆς μείζονος καὶ τελειοτέρας σκηνῆς, οὐ χειροποιήτου, τοῦτ᾿ ἔστιν οὐ ταύτης τῆς κτίσεως,
οὐδὲ δι᾿ αἵματος τράγων καὶ μόσχων, διὰ δὲ τοῦ ἰδίου αἵματος εἰσῆλθεν ἐφάπαξ εἰς τὰ Ἅγια, αἰωνίαν λύτρωσιν εὑράμενος.
εἰ γὰρ τὸ αἷμα ταύρων καὶ τράγων καὶ σποδὸς δαμάλεως ῥαντίζουσα τοὺς κεκοινωμένους ἁγιάζει πρὸς τὴν τῆς σαρκὸς καθαρότητα,
πόσῳ μᾶλλον τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ, ὃς διὰ Πνεύματος αἰωνίου ἑαυτὸν προσήνεγκεν ἄμωμον τῷ Θεῷ, καθαριεῖ τὴν συνείδησιν ὑμῶν ἀπὸ νεκρῶν ἔργων εἰς τὸ λατρεύειν Θεῷ ζῶντι;»
Πῶς νὰ μὴ προστρέχουμε λοιπὸν σὲ τέτοια βασίλισσα, ποὺ εἶναι ἡ πηγὴ τοῦ ἐλέους;
Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης*
Ἡ Ἁγία Παρθένος Μαρία εἶναι ἡ πλέον φιλεύσπλαχνος
βασίλισσα, ἀνάμεσα στοὺς υἱοὺς καὶ τὶς θυγατέρες τῶν ἀνθρώπων.
Γιατὶ εἶναι Κόρη τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρός, ὁ Ὁποῖος
εἶναι ἀγάπη.
Μητέρα τοῦ Υἱοῦ καὶ Λόγου, τῆς ἀγάπης μας.
Νύμφη ἐκλεκτὴ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ποὺ
εἶναι ἀγάπη ὁμοούσιος μὲ τὸν Πατέρα καὶ τὸν Λόγο.
Πῶς νὰ μὴ προστρέχουμε λοιπὸν σὲ τέτοια
βασίλισσα, ποὺ εἶναι ἡ πηγὴ τοῦ ἐλέους;
*
Ἀπὸ τὸ θαυμάσιο βιβλίο «Ἡ ἐν Χριστῷ ζωή μου», (124) σελ. 71, 72.
Ὁ ἅγιος Ἀγαπητὸς πάπας Ρώμης
Ἑορτάζει τὴν ιζ΄
(17η) Ἀπριλίου.
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*
Θνήσκων τί κράζεις; Σῶτερ, ἠγάπησά σε;
Ἀλλ’ ἠγαπήθης, Ἀγαπητέ, καὶ πλέον.
Τοῦτος ὁ ἅγιος πατὴρ ἡμῶν Ἀγαπητὸς ἦταν κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Ἰουστινιανοῦ τοῦ μεγάλου, ἐν ἔτει φμ΄ (540), καὶ ἀφοῦ ἀνατράφηκε μὲ κάθε ἀρετὴ κι ἄσκηση ἀνεβιβάσθη στὸ τῆς ἀρχιερωσύνης ἀξίωμα κ’ ἔγινε Πάπας Ρώμης. Ἔπειτα πηγαίνοντας στὴν Κωνσταντινούπολη γιὰ ν’ ἀνταμώσει τὸν βασιλέα Ἰουστινιανό, καθ’ ὁδὸν ἔδωκε ἀπόδειξη τῆς ἀρετῆς του καὶ τῆς παρρησίας ποὺ εἶχε πρὸς τὸν Θεό. Ἐρχόμενος δηλαδὴ στὴν Ἑλλάδα βρῆκε ’κεῖ ἕνα ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος ἔπασχε ἀπὸ δύο πάθη ἀνίατα, διότι οὔτε νὰ λαλήσει μποροῦσε οὔτε νὰ περπατήσει, ἀλλ’ ἀπὸ γεννήσεώς του ἦταν κι ἄλαλος καὶ μόλις καὶ μετὰ βίας σερνόταν στὴν γῆ σὰν ἑρπετό. Ἔτσι λοιπόν, ἀφοῦ τὸν ἔπιασε ἀπ’ τὸ χέρι ὁ ἅγιος τὸν ἔκαμε ἄρτιον καὶ ὑγιῆ στὰ πόδια, βάζοντας δὲ καὶ στὸ στόμα του μία μερίδα τοῦ δεσποτικοῦ σώματος τοῦ Κυρίου τὸν ἀπέδειξε εὔλαλον.
Δίχως ταπεινοφροσύνη εἶναι ἀδύνατο νὰ σωθοῦμε
Ὁσίου Πέτρου τοῦ Δαμασκηνοῦ*
Δὲν
ξέρω ἂν εἶναι δυνατόν, ἀπὸ τὸν μεγάλο σκοτισμὸ τῶν παθῶν νὰ φτάσει κανεὶς σὲ
τέτοια ἀνοησία, ποὺ νὰ νομίσει ὅτι εἶναι ἴσος μὲ τοὺς Ἀγγέλους, καὶ μάλιστα
μεγαλύτερος, ἀπὸ ἔλλειψη ταπεινοφροσύνης, αὐτὴν ποὺ ἀστόχησε ὁ πρώην ἐωσφόρος
(φωτοφόρος), καὶ χωρὶς ἄλλη ἁμαρτία ἔγινε σκοτάδι.
Λοιπὸν τί μέλλει νὰ πάθει ἐκεῖνος ποὺ δὲν ἔχει
ταπείνωση, ὁ θνητός, τὸ χῶμα, γιὰ νὰ μὴ πῶ ὁ ἁμαρτωλός; Ἴσως ἐπειδὴ εἶναι
τυφλός, δὲν πιστεύει ὅτι εἶναι ἁμαρτωλός.
Εἶναι ὁπωσδήποτε ἀνάγκη –λέει ὁ Χρυσόστομος–
ὁ τέλειος ἄνθρωπος νὰ γίνει ἰσάγγελος, ὅπως λέει ὁ Κύριος, στὴν ἀνάσταση τῶν
νεκρῶν βέβαια, καὶ ὄχι ἀπ’ αὐτὸν τὸν κόσμο· ἀλλ’ οὔτε τότε εἶπε ὅτι θὰ γίνουν ἄγγελοι,
ἀλλὰ ἰσάγγελοι1. Γιατί, λέει, οἱ ἄνθρωποι δὲν θὰ μπορέσουν ν’ ἀλλάξουν
τὴν φύση τους σὲ ἀγγελική, ἀλλὰ θὰ γίνουν ὅπως οἱ ἄγγελοι ἀμετάβλητοι στὸ ἀγαθό, κατὰ χάρη, καὶ ἐλεύθεροι ἀπὸ κάθε ἀνάγκη, καὶ θἄχουν αὐτοπροαίρετη τὴν ἐξουσία κι ἀτελείωτη
τὴν εὐφροσύνη καὶ τὴν ἀγάπη στὸν Θεὸ καὶ ὅσα δὲν εἶδε μάτι ἀνθρώπου κ.λ.π.2.
Ἐδῶ εἶναι ἀδύνατο νὰ γίνει κανεὶς
τέλειος, ἁπλῶς δέχεται μόνο προκαταβολὴ τῶν ὑποσχεμένων ἀγαθῶν.
Ὅπως ὅσοι δὲν ἔχουν θεϊκὰ χαρίσματα ὀφείλουν νὰ ταπεινωθοῦν ὡς φτωχοί, τὸ ἴδιο ὀφείλουν κ’ ἐκεῖνοι ποὺ τὰ ἔχουν, γιατὶ τὰ ἔλαβαν ἀπὸ τὸν Θεό, γιὰ νὰ μὴ καταδικαστοῦν γιὰ ἀγνωμοσύνη. Καὶ ὅπως οἱ πλούσιοι ὀφείλουν νὰ εὐγνωμονοῦν τὸν Θεὸ γιὰ τὰ καλὰ ποὺ τοὺς ἔδωσε, ἔτσι καὶ οἱ πλούσιοι σὲ ἀρετὲς ὀφείλουν νὰ εὐχαριστοῦν πολὺ περισσότερο.
Ὁ ἅγιος μάρτυς Κρήσκης
Ἑορτάζει τὴν ιε΄
(15η) Ἀπριλίου.
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*
Θάμβος βλέπειν Κρήσκεντα τοῦ πυρὸς μέσον,
Ἡγούμενον λειμῶνα τερπνὸν τὴν φλόγα.
Κάτθανε καὶ Κρήσκης
πέμπτῃ δεκάτῃ πυρὶ λαύρῳ.
Ὁ ἅγιος Κρήσκης ἦταν ἀπ’ τὰ Μύρα τῆς Λυκίας ἀπὸ γένος λαμπρὸ καὶ περιφανές, γέροντας καὶ προχωρημένος στὴν ἡλικία. Βλέποντας δὲ ὅτι ἤκμαζε ἡ ἀσέβεια καὶ ὑψωνόταν ἡ θρησκεία τῶν εἰδώλων κι ὅτι ἦσαν πολλοὶ ὑποδουλωμένοι στὴν πλάνη καὶ πρόσφεραν θυσίες στ’ ἄψυχα ξόανα, κινούμενος ὁ μακάριος ἀπὸ ζῆλο, πῆγε στὸ μέσον τῶν εἰδωλολατρῶν καὶ τοὺς νουθετοῦσε ν’ ἀπέχουν ἀπ’ τὴν πλάνη αὐτὴ καὶ νὰ ἐπιστρέψουν πρὸς τὸν Θεό, ὁ ὁποῖος πιστεύεται ἀπὸ τοὺς Χριστιανοὺς καὶ εἶναι δημιουργὸς πάσης πνοῆς καὶ χορηγὸς πάσης ζωῆς.
Ἡ ἁγία μάρτυς Θωμαῒς
Ἑορτάζει τὴν ιδ΄
(14η) Ἀπριλίου.
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*
Αἰῶνος ἦρας τοῦδε τὴν Θωμαΐδα,
Τὸ τῆς Γραφῆς, μέλλοντος αἰῶνος Πάτερ.
Ἡ ἁγία μάρτυς Θωμαῒς γεννήθηκε μὲν στὴν Ἀλεξάνδρεια, ἀνατράφηκε δὲ καὶ διαπαιδαγωγήθηκε καλῶς ἀπὸ τοὺς γονεῖς της. Ἔπειτα παντρεύτηκε καὶ ἦταν στὸν οἶκο της ἀγαπημένη μὲ τὸν ἄνδρα της καὶ διένυε τὴν ζωή της μὲ κοσμιότητα καὶ σωφροσύνη. Ἐπειδὴ ὅμως κατοικοῦσε στὴν ἴδια οἰκία κι ὁ πεθερός της, ὁ κατὰ σάρκα δηλαδὴ πατέρας τοῦ ἄνδρα της, μία ἡμέρα ἔτυχε νὰ μὴ βρίσκεται ὁ ἄνδρας της ἐκεῖ. Τότε λοιπόν, ὁ τῶν ψυχῶν φθορέας διάβολος ἔβαλε αἰσχροὺς λογισμοὺς στὸν γέρο κατὰ τῆς νύφης του Θωμαΐδος καὶ δοκίμαζε νὰ αἰσχρουργήσει μ’ αὐτὴν μηχανευόμενος κάθε τρόπο γιὰ νὰ ἐκπληρώσει τὸν κακὸ του σκοπό. Ἡ μακαρία Θωμαῒς ὅμως, συμβούλευε τὸν γέρο καὶ τὸν παρακαλοῦσε νὰ βγάλει ἀπ’ τὴν καρδιά του τοῦτον τὸν διαβολικὸ λογισμό, ἀλλὰ μάταια ἐκοπίαζε. Ἔτσι ὁ κακόγερος τυφλωμένος ἀπ’ τὸν διάβολο ἔλαβε τὴν σπάθα τοῦ γυιοῦ του καὶ κτυπῶντας τὴν νύφη του σὲ θανατηφόρο μέρος, τὴν κατέσχισε καὶ τὴν θανάτωσε. Καὶ ἡ μὲν μακαρία Θωμαῒς παρέδωκε τὴν ψυχή της στὸν Θεὸ κ’ ἔγινε μάρτυς διὰ τὴν σωφροσύνη, ὁ δὲ γέρος παρευθὺς τυφλώθηκε στοὺς ὀφθαλμοὺς καὶ τριγύριζε στὴν οἰκία ἐδῶ κι ἐκεῖ.
ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
ΚΥΡΙΑΚΗΣ Δ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ
(Μάρκ. θ΄ 17 – 31)
«Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἄνθρωπός τις προσῆλθε τῷ Ἰησοῦ γονυπετῶν αὐτῷ καὶ λέγων· διδάσκαλε, ἤνεγκα τὸν υἱόν μου πρὸς σέ, ἔχοντα πνεῦμα ἄλαλον.
καὶ ὅπου ἂν αὐτὸν καταλάβῃ ῥήσσει αὐτόν, καὶ ἀφρίζει καὶ τρίζει τοὺς ὀδόντας αὐτοῦ, καὶ ξηραίνεται· καὶ εἶπον τοῖς μαθηταῖς σου ἵνα αὐτὸ ἐκβάλωσι, καὶ οὐκ ἴσχυσαν.
ὁ δὲ ἀποκριθεὶς αὐτῷ λέγει· ὦ γενεὰ ἄπιστος, ἕως πότε πρὸς ὑμᾶς ἔσομαι; ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν; φέρετε αὐτὸν πρός με. καὶ ἤνεγκαν αὐτὸν πρὸς αὐτόν.
ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
ΚΥΡΙΑΚΗΣ Δ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ
(Ἑβρ. ς΄ 13 – 20)
«Ἀδελφοί, τῷ Ἀβραὰμ ἐπαγγειλάμενος ὁ Θεός, ἐπεὶ κατ’ οὐδενὸς εἶχε μείζονος ὀμόσαι, ὤμοσεν καθ’ ἑαυτοῦ,
λέγων· ἦ μὴν εὐλογῶν εὐλογήσω σε καὶ πληθύνων πληθυνῶ σε·
καὶ οὕτω μακροθυμήσας ἐπέτυχε τῆς ἐπαγγελίας.
ἄνθρωποι μὲν γὰρ κατὰ τοῦ μείζονος ὀμνύουσι, καὶ πάσης αὐτοῖς ἀντιλογίας πέρας εἰς βεβαίωσιν ὁ ὅρκος·
Ὁ Τίμιος Σταυρὸς
Στὸν κόσμο αὐτὸ τὸν μάταιο
ποὺ ὁ καθεὶς διαβαίνει
τί ἄλλο ἀπ’ τὸ θάνατο ’μπορεῖ νὰ περιμένῃ
σἂν τὴ ζωή του βέβαιο
ποὺ κάθε μέρα ζῇ.
Θἀρθῇ λοιπὸν μία στιγμὴ
νύχτα ἢ μεσημέρι
τὸ δειλινὸ ἢ τὸ πρωῒ
χειμῶνα ἢ καλοκαῖρι
ὅπου τὸ φῶς στὰ ’μάτια του
γιὰ πάντα θὰ σβυσθῇ.
Ἡ παροῦσα ζωὴ εἶναι μία ζωὴ ἐξορίας…
Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης*
Ἡ παροῦσα ζωὴ εἶναι μία ζωὴ ἐξορίας. «Καὶ ἐξαπέστειλεν αὐτὸν (δηλαδὴ τὸν ἄνθρωπο)
Κύριος ὁ Θεός», λέγει ἡ Γραφή, «ἐκ
τοῦ παραδείσου τῆς τρυφῆς» (Γέν. γ΄ 23).
Καὶ ἐμεῖς ἔτσι,
ὅλοι, πρέπει νὰ ἐπιδιώκουμε τὸν γυρισμὸ στὴν πατρίδα μας ἐκείνη, τὸν Παράδεισο.
Πῶς; Μὲ τὴν μετάνοια καὶ μὲ τὰ ἔργα τῆς
μετανοίας.
Γι’ αὐτὸ καὶ
ἡ Ἐκκλησία ψάλλει: «Τὴν ποθητὴν πατρίδα
παράσχου μοι, Παραδείσου πάλιν ποιῶν πολίτην με» (νεκρώσιμος
Ἀκολουθία).
Ὁ δρόμος τῆς
ἐπιστροφῆς εἶναι δρόμος θλίψεων, στερήσεων, κακοπαθειῶν. Ὅταν αὐτὰ ὑπάρχουν στὴν
ζωή μας, σημαίνει ὅτι βρισκόμαστε στὸν σωστὸ δρόμο.
Ἀντίθετα πρὸς τὴν στενὴ καὶ τεθλιμμένη αὐτὴν ὁδό, ἡ φαρδειὰ ὁδὸς τῆς ἁμαρτίας φέρει στὸν αἰώνιο θάνατο.
Ὁ ὅσιος Κελεστῖνος πάπας Ρώμης
Ἑορτάζει τὴν η΄ (8η) Ἀπριλίου.
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*
Τὸ χάσμα καὶ σέ, παμμάκαρ Κελεστῖνε,
Χοροῦ διϊστᾷ μὴ μεμακαρισμένου.
Τοῦτος ὁ μακάριος Κελεστῖνος ἦταν κατὰ τοὺς χρόνους Θεοδοσίου τοῦ μωροῦ, ἐν ἔτει υιε΄ (415), καλῶς ἀναθρεμμένος διὰ βίου καὶ λόγου, δηλαδὴ διὰ πράξεως καὶ θεωρίας. Καὶ γιὰ τὶς ἀρετές του αὐτὲς ἀξιώθηκε ν’ ἀνεβεῖ στὸν θρόνο τῆς πρεσβυτέρας Ρώμης, ἀφοῦ ὁ Πάπας τῆς Ρώμης Ζώσιμος ἐτελεύτησε, ὁ ὁποῖος διαδέχθηκε μὲν τὸν Βονιφάτιο, ὁ δὲ Βονιφάτιος πάλι διαδἑχθηκε τὸν μέγα Ἰννοκέντιο.
Ὁ ἅγιος μάρτυς Καλλιόπιος
Ἑορτάζει τὴν ζ΄ (7η) Ἀπριλίου.
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*
Καλλιόπιος ἔμπαλιν παγεὶς ξύλῳ,
Τὸν ὀρθίως παγέντα δοξάζει Λόγον.
Ζωὴν Καλλιόπιος ἀγήρω ἑβδόμῃ εὗρεν.
Τοῦτος ὁ ἅγιος μάρτυς Καλλιόπιος ἦταν κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Μαξιμιανοῦ, ἐν ἔτει σϞδ΄ (294), γυιὸς τῆς Θεοκλείας, ἡ ὁποία ἦταν διδαγμένη τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ, καταγόμενος δὲ ἀπ’ τὴν Πέργη τῆς Παμφυλίας. Ἀναθρεμμένος λοιπὸν μ’ εὐσέβεια ἀπὸ τὴν μητέρα του μελέτησε τὶς θεῖες Γραφές. Κι ὅταν ξεκίνησε ὁ κατὰ τῶν Χριστιανῶν διωγμὸς ἀπὸ τὸν Μαξιμιανό, τότε καὶ τοῦτος ὁ γενναῖος ἀγωνιστὴς –ἀφοῦ δυνάμωσε τὸν ἑαυτό του κ’ ἐπιπλέον ἔλαβε συμβουλὲς ἀπ’ τὴν μητέρα του νὰ πεθάνει γιὰ τὸν Χριστὸ μὲ μαρτύριο–, πῆγε αὐτόκλητος πρὸς τὸν ἡγεμόνα Μάξιμο, ὁ ὁποῖος διέτριβε στὴν ἐν τῇ Γαλατίᾳ εὑρισκομένη Πομπηϊούπολη (ἡ ὁποία ὀνομάσθηκε ἔτσι ἀπ’ τὸν μέγα Πομπήϊο, ποὺ νίκησε τὸν Μιθριδάτη τριγύρω στὴν πόλη αὐτὴ καὶ ὀνομαζόταν παλαιὰ Εὐπατορία).
ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
ΚΥΡΙΑΚΗΣ Γ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ
(Μάρκ. η΄ 34 – θ΄ 1)
«Εἶπεν ὁ Κύριος· ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι.
ὃς γὰρ ἂν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν· ὃς δ᾿ ἂν ἀπολέσῃ τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν ἕνεκεν ἐμοῦ καὶ τοῦ εὐαγγελίου, οὗτος σώσει αὐτήν.
τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ;
ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;
ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
ΚΥΡΙΑΚΗΣ Γ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ
(Ἑβρ. δ΄ 14 – ε΄ 6)
«Ἀδελφοί, ἔχοντες ἀρχιερέα μέγαν διεληλυθότα τοὺς οὐρανούς, Ἰησοῦν τὸν υἱὸν τοῦ Θεοῦ, κρατῶμεν τῆς ὁμολογίας.
οὐ γὰρ ἔχομεν ἀρχιερέα μὴ δυνάμενον συμπαθῆσαι ταῖς ἀσθενείαις ἡμῶν, πεπειραμένον δὲ κατὰ πάντα καθ’ ὁμοιότητα χωρὶς ἁμαρτίας.
προσερχώμεθα οὖν μετὰ παρρησίας τῷ θρόνῳ τῆς χάριτος, ἵνα λάβωμεν ἔλεον καὶ χάριν εὕρωμεν εἰς εὔκαιρον βοήθειαν.
Ἡ ὁσία Θεοδώρα ἡ ἐν Θεσσαλονίκῃ
Ἑορτάζει τὴν ε΄ (5η) Ἀπριλίου.
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*
Θεσσαλονίκη σχοῦσα καλὰ μυρία,
Καὶ Θεοδώραν πλοῦτον ἄσυλον φέρεις.
Ἡ ὁσία Θεοδώρα, ἀπὸ τὴν νεαρή της ἡλικία ἀγάπησε τὸν Χριστό καὶ γιὰ τοῦτο ἀρνήθηκε τὸν κόσμο καὶ τὰ ἐν κόσμῳ καὶ πορεύθηκε σὲ κοινόβιο μοναστῆρι ὅπου ἔγινε μοναχή, καὶ γι’ αὐτὸ ἀγωνίσθηκε καὶ κατόρθωσε ὅλες τὶς ἀρετές. Τόση δὲ ὑπερβολικὴ ὑπακοὴ καὶ τιμὴ πρόσφερε ἡ μακαρία σ’ ὅλες τὶς ἀδελφές, καὶ μάλιστα στὴν προεστῶσα καὶ ἡγουμένη, ὥστε καὶ μετὰ θάνατον ἐδείχθη αὐτὴ ὡς νὰ ἦταν ζωντανή. Ἔτσι λοιπόν, ἐπειδὴ φύλαξε τὴν ζωή της καθαρὴ κι ἀκηλίδωτη, διὰ τοῦτο ἀφῆκε τὸν ἑαυτό της στὶς ὑπόλοιπες ἀδελφὲς τοῦ μοναστηριοῦ στήλη ζωντανὴ καὶ παράδειγμα ἔμψυχο τῆς ἀρετῆς.
Ὁ ὅσιος καὶ ὁμολογητὴς Νικήτας ἡγούμενος Μονῆς τοῦ Μηδικίου
Ἑορτάζει τὴν γ΄ (3η) Ἀπριλίου.
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*
Ρυσθεὶς βίου Νικήτας, ὡς στρουθὸς πάγης,
Πτεροῖς νοητοῖς ἵπταται πρὸς τὸνπόλον.
Νικήταν καλέουσι τρίτῃ ἐπὶ δῶμα Θεοῖο.
Τοῦτος ὁ ὅσιος Νικήτας ἀγάπησε ἀπ’ τὴν νεαρή του ἡλικία τὴν ἐγκράτεια καὶ γι’ αὐτὸ ἀνεχώρησε ἀπ’ τὸν κόσμο· φεύγοντας δέ, πῆγε καὶ κάθισε στὰ ὄρη καὶ στὴν ἡσυχία, ὅπου ἐργαζόταν (καλλιεργοῦσε) πᾶσα ἀρετή. Κι ἀπὸ τούτη τὴν πνευματικὴ ἐργασία ὑψώθηκε κ’ ἔγινε μέγας καὶ περιβόητος· κι ἐπειδὴ κυβερνιόταν μὲ τὴν διάκριση τοῦ λόγου, ἔγινε καὶ οἰκονόμος ψυχῶν καὶ πιστὸς ἱερεὺς τοῦ Θεοῦ.
Ὁ ὅσιος Τίτος ὁ θαυματουργός
Ἑορτάζει τὴν β΄ (2α) Ἀπριλίου.
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*
Τί τοῦτο, Τίτε; καὶ σὺ λείπεις ἐκ βίου;
Λείπω μεταστάς, δόξαν οὕτω Κυρίῳ.
Δευτερίῃ Τίτοιο ἀπὸ ψυχὴν Νόες ἦραν.
Τοῦτος ὁ μακάριος καὶ ἅγιος πατὴρ ἡμῶν Τίτος, ἀγάπησε τὸν Θεὸ ἀπ’ τὴν νεαρή του ἡλικία καὶ πῆγε σ’ ἕνα κοινόβιο ὅπου ἔγινε μοναχός. Καὶ τόσο πρόκοψε στὴν ὑπακοὴ καὶ ταπείνωση ὥστε ὑπερέβη ὄχι μόνο τοὺς ἀδελφοὺς τοῦ κοινοβίου ἐκείνου, ἀλλὰ κι ὅλους τοὺς ἄλλους μοναχοὺς ἐκείνου τοῦ καιροῦ. Ἔγινε δὲ ἡγούμενος καὶ ποιμένας τῶν λογικῶν προβάτων τοῦ Χριστοῦ, καὶ εἶχε ὁ τρισόλβιος ἀγάπη πραότητα καὶ συμπάθεια στὸ ποίμνιό του, ὅση οὐδεὶς ἄλλος ὅμοιός του. Φυλάχθηκε δὲ καθαρὸς καὶ κατὰ τὸ σῶμα καὶ κατὰ τὴν ψυχὴ ἐκ νεαρᾶς του ἡλικίας, ὡς ἄγγελος Θεοῦ, διὰ τοῦτο ἀξιώθηκε νὰ γίνει καὶ θαυματουργός. Ἀφοῦ λοιπὸν ἔτσι ἔζησε, κι ἄφησε τοὺς μαθητὲς καὶ συνασκητές του εἰκόνα ἔμψυχη τῆς ἀρετῆς κι ἀσκητικῆς πολιτείας του, ἀπῆλθε πρὸς τὸν Κύριο.
Ταῖς Αὐτοῦ ἁγίαις πρεσβείαις, Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.
* «Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν» τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, τόμ. 4ος, σελ. 177. (Μικρὴ φραστικὴ διασκευή, ὑπὸ ἱερομ. Ν. ἁγιορείτου).
Ὁ ὅσιος καὶ ὁμολογητὴς Μακάριος ἡγούμενος Μονῆς Πελεκητῆς
Ἑορτάζει τὴν α΄ (1η) Ἀπριλίου.
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*
Ὁ Μακάριος μακαριστὸς ἐν βίῳ,
Μακαρίως νῦν γῆ ἐνοικεῖ μακάρων.
Τοῦτος ὁ ἅγιος πατὴρ ἡμῶν Μακάριος ἦταν ἀπ’ τὴν Κωνσταντινούπολη, ἐν ἔτει ψπε΄ (785)· ὅταν ἦταν νήπιο ἔμεινε ὀρφανὸς καὶ γιὰ τοῦτο ἀνετράφη ἀπ’ τὸν γνήσιο θεῖο του καὶ δόθηκε στὴν παιδεία τῶν ἱερῶν γραμμάτων. Κ’ ἐπειδὴ ἔτυχε δεξιᾶς φύσεως κι ἔδειξε μεγάλη ἐπιμέλεια, σὲ λίγο καιρὸ ἔμαθε τὴν γνώση τῆς ἁγίας Γραφῆς καὶ γνώρισε καὶ τῶν γήϊνων πραγμάτων τὴν εὐτέλεια καὶ τὴν ταχεῖα φθορὰ καὶ τῶν οὐρανίων τὴν ἀφθαρσία καὶ ἀϊδιότητα.
Διὰ τοῦτο ἔφυγε ἀπ’ τὴν Κωνσταντινούπολη καὶ πῆγε σ’ ἕνα μοναστῆρι ὀνομαζόμενο Πελεκητὴ καὶ συναρίθμησε τὸν ἑαυτό του μὲ τοὺς ἐκεῖ μοναχούς, κι ἀπὸ Χριστοφόρος μετονομάσθηκε ὕστερα Μακάριος, διὰ τοῦ θείου καὶ ἀγγελικοῦ σχήματος. Κι ἀφοῦ ὑπηρέτησε σ’ ὅλες τὶς διακονίες τοῦ μοναστηριοῦ καὶ κατόρθωσε τὶς ἀρετές, μάλιστα δὲ καὶ ἐξαιρέτως ἀφοῦ ἀπέκτησε πολλὴ ταπείνωση, ἔγινε ἡγούμενος τῶν ἀδελφῶν καὶ θαυματουργὸς ἐξαίσιος, διότι δι’ αὐτοῦ γιάτρευε ὁ Θεὸς πάθη ἀνίατα καὶ διὰ τῆς προσευχῆς του σὲ καιρὸ ἀβροχίας ἔδωκε βροχὴ ἐξ οὐρανοῦ.
Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς Ὑπέρμαχος τῆς Ὀρθοπραξίας ἀγωνιστής.
Τοῦ
Παναγιώτη Μυργιώτη,
Μαθηματικοῦ.
Ἡ πρώτη Κυριακὴ τῶν νηστειῶν τῆς Μ. Τεσσαρακοστῆς εἶναι ἀφιερωμένη, ἀπὸ τὴν Ἁγία Ἐκκλησία εἰς τὴν Ὀρθοδοξία. Ἡ δεύτερη Κυριακὴ ἀφιερώνεται εἰς τὸν ἅγιο Γρηγόριο Παλαμᾶ γιατί τόσο πολὺ ἀγωνίστηκε καὶ μόχθησε γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία, ἀλλὰ καὶ γιατί θέλει νὰ ὑπογραμμίσει ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία δὲν εἶναι θεωρία ἢ ἰδεολογία, ἀλλὰ ὀρθοπραξία, δηλαδὴ ἀγῶνας γιὰ βίωση τῶν ἀληθειῶν τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως. Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὅπως καὶ ὅλοι οἱ Ἅγιοι βέβαια, ἐπιδόθηκε μὲ ἰδιαίτερο ζῆλο εἰς τὴν ὀρθοπραξία, κάνοντας ζωὴ τὰ δόγματα τῆς Ἐκκλησίας εἰς τὴν ὁποία μὲ μεγάλο ζῆλο ἐπιδόθηκε ὁ ἅγιος αὐτός.
Ὁ ἅγιος ἱερομάρτυς Ὑπάτιος, ἐπίσκοπος Γαγγρῶν
Ἑορτάζει τὴν λα΄ (31η) Μαρτίου.
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*
Κτείνει γυνή, βαλοῦσα καιρίαν λίθῳ,
Τὸν Ὑπάτιον· φεῦ γυναικὶ ἀθλίᾳ!
Πρώτῃ Ὑπατίῳ βιότου πέρας ἐν τριακοστῇ.
Ὁ ἅγιος πατὴρ ἡμῶν Ὑπάτιος ἦταν κατὰ τοὺς χρόνους Κωνσταντίνου τοῦ μεγάλου, ἐν ἔτει τιη΄ (318), ἔγινε δὲ ἕνας ἀπὸ τοὺς τριακόσιους δεκαοκτὼ θεοφόρους Πατέρες τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἐν Νικαίᾳ τὸ ἔτος 325. Τοῦτος λοιπὸν διὰ τὴν ἐνάρετη κ’ ἔνθεη πολιτεία του μεγάλα τέλεσε θαύματα καὶ πολλὰ πλήθη τῶν ἀπίστων πρόσφερε στὸν Χριστὸ καὶ οἶκο κατασκεύασε στὸν ὁποῖο ὑποδεχόταν ὅσους ἐκ τοῦ γένους του προσέτρεχαν σ’ αὐτόν. Κι ὅταν περπατοῦσε τὴν νύκτα φωτιζόταν ἀπὸ θεῖο καὶ λαμπρὸ φῶς· καὶ νερὸ ἁλμυρὸ σὲ γλυκὺ μετέβαλε.
ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
ΚΥΡΙΑΚΗΣ B΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ
(Μάρκ. β΄ 1-12)
«Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, εἰσῆλθεν ὁ Ἰησοῦς εἰς Καπερναοὺμ καὶ ἠκούσθη ὅτι εἰς οἶκόν ἐστι.
καὶ εὐθέως συνήχθησαν πολλοί, ὥστε μηκέτι χωρεῖν μηδὲ τὰ πρὸς τὴν θύραν· καὶ ἐλάλει αὐτοῖς τὸν λόγον.
καὶ ἔρχονται πρὸς αὐτὸν παραλυτικὸν φέροντες, αἰρόμενον ὑπὸ τεσσάρων·
καὶ μὴ δυνάμενοι προσεγγίσαι αὐτῷ διὰ τὸν ὄχλον, ἀπεστέγασαν τὴν στέγην ὅπου ἦν, καὶ ἐξορύξαντες χαλῶσι τὸν κράβαττον ἐφ’ ᾧ ὁ παραλυτικὸς κατέκειτο.
ἰδὼν δὲ ὁ Ἰησοῦς τὴν πίστιν αὐτῶν λέγει τῷ παραλυτικῷ· τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου.
ἦσαν δέ τινες τῶν γραμματέων ἐκεῖ καθήμενοι καὶ διαλογιζόμενοι ἐν ταῖς καρδίαις αὐτῶν·
ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
ΚΥΡΙΑΚΗΣ Β΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ
(Ἑβρ. α΄ 10 – β΄ 3)
«Κατ’ ἀρχάς, σὺ Κύριε, τὴν γῆν ἐθεμελίωσας, καὶ ἔργα τῶν χειρῶν σού εἰσιν οἱ οὐρανοί·
αὐτοὶ ἀπολοῦνται, σὺ δὲ διαμένεις· καὶ πάντες ὡς ἱμάτιον παλαιωθήσονται,
καὶ ὡσεὶ περιβόλαιον ἑλίξεις αὐτούς, καὶ ἀλλαγήσονται· σὺ δὲ ὁ αὐτὸς εἶ, καὶ τὰ ἔτη σου οὐκ ἐκλείψουσι.
πρὸς τίνα δὲ τῶν ἀγγέλων εἴρηκέ ποτε· κάθου ἐκ δεξιῶν μου ἕως ἂν θῶ τοὺς ἐχθρούς σου ὑποπόδιον τῶν ποδῶν σου;
οὐχὶ πάντες εἰσὶ λειτουργικὰ πνεύματα εἰς διακονίαν ἀποστελλόμενα διὰ τοὺς μέλλοντας κληρονομεῖν σωτηρίαν;
Διὰ τοῦτο δεῖ περισσοτέρως ἡμᾶς προσέχειν τοῖς ἀκουσθεῖσι, μή ποτε παραρυῶμεν.
εἰ γὰρ ὁ δι’ ἀγγέλων λαληθεὶς λόγος ἐγένετο βέβαιος, καὶ πᾶσα παράβασις καὶ παρακοὴ ἔλαβεν ἔνδικον μισθαποδοσίαν,
πῶς ἡμεῖς ἐκφευξόμεθα τηλικαύτης ἀμελήσαντες σωτηρίας; ἥτις ἀρχὴν λαβοῦσα λαλεῖσθαι διὰ τοῦ Κυρίου, ὑπὸ τῶν ἀκουσάντων εἰς ἡμᾶς ἐβεβαιώθη.»