Εἴμαστε ἀνίκανοι νὰ κρίνουμε σωστὰ τὸν ἀδελφό μας…

 

Εἴμαστε ἀνίκανοι νὰ κρίνουμε σωστὰ τὸν ἀδελφό μας…

 

Ὁσίου Σωφρονίου (Σαχάρωφ)

 

 

   Προσπαθεῖστε νὰ μὴν κατηγορεῖτε ποτὲ τὸν ἄλλον, ἀλλὰ νὰ προσεύχεσθε γι’ αὐτόν. Ὅταν κρίνουμε κάποιον γιὰ τὰ ἐλαττώματά του, σημαίνει ὅτι δὲν βλέπουμε τὰ δικά μας.

Ἡ ἐρημία τῆς πόλεως

 

Ἡ ἐρημία τῆς πόλεως

 

 

Φοβήθηκαν καὶ φύγανε ὅλοι οἱ κάτοικοί της

γιατὶ θαφτῆκαν μονομιᾶς πολλοὶ μέσα στὴ γῆ της.

Καὶ ἔμεινε παντέρημος ἡ πόλις ἡ μεγάλη

κι᾽ ἦταν κάτι ποὺ δύσκολα ὁ νοῦς μπορεῖ νὰ βάλῃ.

Μοῦ ἔτυχε καὶ βρέθηκα σ᾽ αὐτὴ τὴν Πολιτεία

κι᾽ ἦταν ὁ σάλος ἀφορμή, ὁ πόλεμος αἰτία.

Τὸ ἔθνος ποὺ καταστρέφει τὴν ψυχή του…

 

Τὸ ἔθνος ποὺ καταστρέφει τὴν ψυχή του…

 

 

   Τὸ ἔθνος ποὺ καταστρέφει τὴν ψυχή του, καταστρέφει τὸν ἑαυτό του.

 

Φραγκλῖνος Ροῦζβελτ (Franklin Delano Roosevelt 1882 – 1945)*

 

* Ἀμερικανὸς πολιτικός· ὁ 32ος Πρόεδρος τῶν Η.Π.Α ἀπὸ τὸ 1933 ἕως τὸ 1945.

Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ δὲν εἶναι πολυλογία

 

Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ δὲν εἶναι πολυλογία

 

Ὁσίου Πέτρου τοῦ Δαμασκηνοῦ*

 

   Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, λέει ὁ ἅγιος Μάξιμος¹, δὲν εἶναι πολυλογία· ἀλλὰ καὶ ἂν ποῦμε ὅλοι οἱ ἄνθρωποι πολλά, τότε ἕνα λόγο τοῦ Θεοῦ δὲν ὁλοκληρώσαμε. Γιὰ παράδειγμα· εἶπε ὁ Θεός: «Νὰ ἀγαπᾶς τὸν Κύριο καὶ Θεό σου μὲ ὅλη κ.λ.π.»². Πόσα ἆραγε δὲν εἶπαν καὶ δὲν ἔγραψαν οἱ Πατέρες, καὶ ἀκόμη λένε καὶ γράφουν, καὶ δὲν ὁλοκλήρωσαν τὸ ἕνα αὐτὸ ρητό; Γιατὶ τὸ «μὲ ὅλη τὴν ψυχή», ὅπως λέει ὁ Μέγας Βασίλειος, εἶναι τὸ νὰ μὴν ἀγαπᾶ κανεὶς τίποτε ἄλλο μαζὶ μὲ τὸν Θεό. Ἐπειδὴ ἂν ἀγαπᾶ κανεὶς τὴν ψυχή του, δὲν ἀγαπᾶ μὲ ὅλη του τὴν ψυχὴ τὸν Θεό, ἀλλὰ μὲ τὴν μισή. Ἂν λοιπὸν ἀγαποῦμε τοὺς ἑαυτούς μας κι ἄλλα ἀναρίθμητα πράγματα, πῶς μποροῦμε ν’ ἀγαποῦμε τὸν Θεὸ ἢ πῶς τολμοῦμε νὰ τὸ ποῦμε αὐτό;

Ἀπόσβεση χρεῶν

 

Ἀπόσβεση χρεῶν

«Ὀφειλέτης μυρίων ταλάντων»

(Ματθ. ιη΄ 24)

 

Ἀρχιμ. Δανιὴλ Ἀεράκη*

 

   Πῶς λύνει τὶς διαφορές του ὁ Θεός; Πῶς λύνουν τὶς διαφορές τους οἱ ἄνθρωποι; Μὲ πόλεμο λύνουν τὶς διαφορές τους οἱ ἄνθρωποι. Καὶ αὐτό, διότι ὑπάρχουν συμφέροντα καὶ μίση. Ἀβυσσαλέο πολλὲς φορὲς τὸ μῖσος μεταξὺ τῶν κρατῶν, μεταξὺ τῶν ἐθνοτήτων μέσα στὸ ἴδιο κράτους, μεταξὺ πόλεων, μεταξὺ οἰκογενειῶν, μεταξὺ συζύγων, μεταξὺ ἀδελφῶν, μεταξὺ ἀνθρώπων. Ἔχουν πολυετεῖς ἀνοικτοὺς λογαριασμούς, τοὺς ὁποίους ἐπιχειροῦν νὰ τακτοποιήσουν μὲ κάποια βρισιά, μὲ κάποια προσβολή, μὲ κάποια μαχαιριά, μὲ κάποιο πυροβολισμό, κάποτε μὲ λυσσώδη πόλεμο. Ἡ ἐκδικητικότητα τὸ κίνητρο τῶν ἐνεργειῶν τους.

   Καὶ λησμονοῦμε ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι, ὅτι ἔχουμε ὅλοι ἀνοικτὸ λογαριασμὸ μὲ τὸν Θεό. Ὁ ἄνθρωπος τῆς Εὐαγγελικῆς περικοπῆς εἶχε ἀνοικτὸ λογαριασμὸ καὶ μὲ ἕνα σύνδουλό του, ἀλλὰ καὶ μὲ τὸ ἀφεντικό του. Ὁ συνάδελφος τοῦ χρωστοῦσε ἑκατὸ δηνάρια, κάτι λίγα σημερινὰ χιλιάρικα. Ὁ ἴδιος χρωστοῦσε στὸ ἀφεντικό του μύρια τάλαντα, πολλὰ σημερινὰ ἑκατομμύρια δραχμές. Ἀξίζει νὰ δοῦμε τὴν λύση, ποὺ δόθηκε στοὺς δύο λογαριασμούς.

ΕΥΧΗ Εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον.

 

Ε Υ Χ Η

Εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον.

Διὰ στίχων κατ’ ἀλφάβητον. Ποίημα Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ.

 

   Ἀνεσπέρου φωτὸς ἡ Γεννήτρια, ἐξαγγέλλοντι πρόσχες μοι δέομαι.

   Βεβορβόρωμαι γὰρ καὶ ρερύπωμαι, καὶ ζοφώδης ὁ τάλας γεγένημαι.

   Γῆν ἐμίανα, οἴμοι, ὁ ἄθλιος, ταῖς πολλαῖς ἁμαρτίαις μου, Δέσποινα.

   Διὰ τοῦτο, βοᾷ νῦν στενάζουσα, κατ’ ἐμοῦ πρὸς κριτὴν τὸν ἀδέκαστον.

   Ἐπιφέρουσα, οἴμοι, καὶ μάρτυρας, οὐρανὸν σὺν τοῖς ἄστροις καὶ ἥλιον.

   Ζάλη δὲ λογισμῶν με κατέλαβε, καὶ βυθίζει λοιποῦ πρὸς ἀπόγνωσιν.

   Ἡ ψυχή μου τῷ τρόμῳ συνέχεται, ἀναμένουσα, φεῦ, τὴν ἀπόφασιν.

   Θεοτόκε, τὴν πᾶσαν ἐλπίδα μου, ἐπὶ σὲ ἀνεθέμην ὁ ἄθλιος.

Στὴν κατάσταση τῆς ζήλειας ἀπωθοῦμε τοὺς ἄλλους…

 

Στὴν κατάσταση τῆς ζήλειας ἀπωθοῦμε τοὺς ἄλλους…

 

Ὁσίου Σωφρονίου (Σαχάρωφ)

 

 

   Ἡ ζήλεια εἶναι χαρακτηριστικὸ ὅλων τῶν ἀνθρώπων ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὴν κοινωνική τους θέση.

   Κάποιος εἶναι πάντοτε δυνατότερος ἀπὸ μᾶς.

   Οἱ ἄλλοι ἔχουν πάντα κάτι ποὺ θὰ θέλαμε κι ἐμεῖς νὰ ἔχουμε.

   Στὴν κατάσταση τῆς ζήλειας ἀπωθοῦμε τοὺς ἄλλους· καὶ ἡ ζωὴ καταντᾶ πράγματι σὰν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ ἀμαυρωμένη καὶ ταραγμένη.

 

 

Ἀπό τό βιβλίο: «Περί Πνεύματος καί Ζωῆς», (176), σελ. 67.

«Ὁ κόσμος δὲν μεταμορφώνεται οὔτε μὲ τὴν βία οὔτε μὲ τοὺς πολέμους…»

 

«Ὁ κόσμος δὲν μεταμορφώνεται οὔτε μὲ τὴν βία οὔτε μὲ τοὺς πολέμους…»

 

 

   Σὲ συγκινησιακὰ φορτισμένη ἀτμόσφαιρα ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος τέλεσε τὸ ἀπόγευμα τῆς Τρίτης, 5 Αὐγούστου 2025, τὸν Ἁγιασμὸ τῶν θυρανοιξίων τοῦ ἀνακαινισμένου Ναϋδρίου τῆς Σκήτης τῆς Μεταμορφώσεως Σωτῆρος Χριστοῦ, στὴν Χάλκη των Πριγκηποννήσων, καὶ ἀκολούθως χοροστάτησε στὸν Μ. Ἑσπερινό.

   Στὴν ὁμιλία του, ἀμέσως μετά, ἀναφέρθηκε στὴ σημασία τῆς Δεσποτικῆς ἑορτῆς τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος, σημειώνοντας ὅτι ἐπὶ τοῦ Θαβὼρ οἱ μαθητὲς εἶδαν τὸν Κύριο "ἐν ἑτέρᾳ μορφῇ", καὶ στὴ συνέχεια εἶπε:

 

   «Ὅταν κανεὶς ἔχει εἰσέλθει εἰς αὐτὴν τὴν περιοχὴν τῆς θεωρίας τοῦ Ἰησοῦ ἐν ἑτέρᾳ μορφῇ, ἔχει λυτρωθῇ ἐκ τῆς δουλείας τῆς ἀνάγκης καὶ τοῦ πόνου. Οἱ ἄλλοι, ὅμως; Οἱ πολλοί; Αὐτοὶ ἀκόμη περιμένουν ἐναγωνίως στὶς παρυφὲς τοῦ Θαβὼρ τὴν Μεταμόρφωσι, προκειμένου νὰ λυτρωθοῦν ἀπὸ τὸν πόνο, τὴν ἀσθένεια, τὴν ἀνάγκη. Ὅπως οἱ ἀδελφοί μας στὴν πολύπαθη Γάζα. Παρακολουθοῦμε μὲ ἀποτροπιασμὸ τὶς σκηνὲς τῶν ἀμάχων, τῶν ἀθώων παιδιῶν νὰ πεθαίνουν ἀπὸ τὴν πεῖνα, ἀλλὰ καὶ τῶν αἰχμαλώτων νὰ σκάβουν οἱ ἴδιοι τοὺς τάφους τους. Εἶναι πραγματικὰ ντροπὴ γιὰ τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων, γιὰ ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα, ὅπως τὸ εἶπα καὶ χθές! Γιὰ νὰ εἴμαστε ἀκριβέστεροι, οἱ εἰκόνες αὐτὲς δὲν παρουσιάζουν τίποτε τὸ ἀνθρώπινο. Εἶναι κυριολεκτικῶς ἀπάνθρωπες!

Πρέπει λοιπὸν νὰ ἔχουμε ἐκδυθεῖ τὸν παλαιὸ ἄνθρωπο…

 

Πρέπει λοιπὸν νὰ ἔχουμε ἐκδυθεῖ τὸν παλαιὸ ἄνθρωπο… 

 

Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης*

 

 

   Ὁ πεσμένος στὴν ἁμαρτία ἄνθρωπος, ὁ σαρκικὸς ἄνθρωπος, ἀγαπᾶ τὸ φαγητὸ καὶ τὸ πιοτό. Ἐπιθυμεῖ νὰ ἱκανοποιεῖ τὶς ὑλικές του αἰσθήσεις. Ἐπιδιώκει τὴν καλοπέραση, τὰ πλούσια τραπέζια, τὰ ἀνήθικα θεάματα, τὴν διεφθαρμένη μουσική, τὰ λαμπρὰ κτίρια, κάθε τί ποὺ ἔχει ἐξωτερικὴ λάμψη.

Ὅποιος ἀγαπᾶ τὸν Θεό…

 

Ὅποιος ἀγαπᾶ τὸν Θεό…

 

Ὁσίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ*

 

   Ὅποιος ἀγαπᾶ τὸν Θεό, δὲν λυπεῖ κανέναν, οὔτε λυπᾶται ἀπὸ κανέναν γιὰ πρόσκαιρα πράγματα.

   Μιὰ μόνο λύπη προξενεῖ καὶ δοκιμάζει, τὴν σωτήρια λύπη, τὴν ὁποία ὁ μακάριος Παῦλος καὶ δοκίμασε καὶ προξένησε στοὺς Κορίνθιους¹.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΙΣ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ ΑΘΩ

 

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΙΣ
ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ ΑΘΩ

 

   Τὶς τελευταῖες ἡμέρες παρακολουθοῦμε μὲ περισυλλογὴ τὴν δημόσια συζήτηση ποὺ ἄνοιξε μὲ ἀφορμὴ τὴν πρόσφατη ἐπίσκεψη τοῦ Πρωθυπουργοῦ τῆς Ἑλλάδας στὸ Ἅγιον Ὄρος, μὲ σχόλια, τὰ ὁποῖα ἐνίοτε ἐκδηλώνουν ἀπορία, καχυποψία, εἰρωνεία ἢ καὶ θυμό.

   Ἐρωτήματα φορτισμένα, συχνὰ καλοπροαίρετα, ἀλλὰ καὶ παγιδευμένα σὲ μία θεώρηση περισσότερο ἀνθρώπινη παρὰ ἐκκλησιαστική. Κατανοοῦμε αὐτὲς τὶς ἐρωτήσεις.

   Δὲν τὶς ἀπορρίπτουμε. Ὅμως ὀφείλουμε νὰ ἀπαντοῦμε μὲ ἐκκλησιαστικὸ λόγο, ταπεινό, διακριτικό, ἐμπνευσμένο ἀπὸ τὴν Παράδοση, καὶ ταυτόχρονα νὰ ἐκθέτουμε τὴν πραγματικότητα ὅπως ἔχει.

Η ΛΥΠΗ

 

 

Η ΛΥΠΗ

Μακαριστοῦ Γέροντος

ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΥ Σιμωνοπετρίτου 

   Ὅταν βλέπει κανεὶς τὸν ἑαυτό του καὶ τὰ χρόνια νὰ περνοῦν, ὅταν βλέπει τὶς ἀποτυχίες του, τὰ τραύματά του, τὶς ἁμαρτίες του, τὶς ἐσωτερικές του πληγές, τὶς ἀπιστίες του, τὰ συντρίμμια τῆς ὑπάρξεώς του, τὰ πτώματα τοῦ λογισμοῦ του, τῆς καρδιᾶς του, μὲ τὰ ὁποῖα γέμισε τὴ ζωή του, ὅταν βλέπει πόσες φορὲς μετανόησε καὶ τίποτε δὲν ἔκανε, τὸν κυριεύει μία λύπη.

   Αὐτὴ ἡ λύπη μπορεῖ νὰ προέλθει ἀκόμη καὶ ἀπὸ τὸν ἐνστικτώδη ἑαυτό μας, δηλαδὴ ἀπὸ τὸν ἐγωισμό μας, ἀπὸ τὴν ὑπερηφάνειά μας, διότι θὰ θέλαμε νὰ εἴμαστε μεγάλοι, νὰ μὴν εἴχαμε λογισμούς, νὰ μὴν ἀποτυγχάναμε. Ἄπειρες ἀνεκπλήρωτες ἐπιθυμίες μας λυποῦν.

   Καλύτερα νὰ πέσεις στὰ χέρια πονηρῶν δαιμονίων, λεγεώνων δαιμονίων, παρὰ νὰ πέσεις στὸ χέρι τῆς λύπης, διότι δύσκολα κατορθώνεις νὰ τὴν ξεπεράσεις. Τὸν λογισμὸ τὸν ξεπερνᾶς, τὴν ἁμαρτία τὴ νικᾶς, τὸν διάβολο ὁμοίως, ἀλλὰ ἡ λύπη δὲν ξεπερνιέται. Γι’ αὐτὸ «νῆφε», νὰ ἀγρυπνεῖς νὰ μὴ σὲ κυριεύσει ἡ λύπη. Διαφορετικὰ γίνεται προβληματικὴ ἡ ἐπιτυχία σου.

«Ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν…»

 

«Ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν…»

 

«Ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν, εὐλογεῖτε τοὺς καταρωμένους ὑμᾶς, καλῶς ποιεῖτε τοῖς μισοῦσιν ὑμᾶς καὶ προσεύχεσθε ὑπὲρ τῶν ἐπηρεαζόντων ὑμᾶς καὶ διωκόντων ὑμᾶς.» (Ματθ. ε΄ 44)

 

«Μηδενὶ κακὸν ἀντὶ κακοῦ ἀποδιδόντες.» (Ρωμ. ιβ΄ 17)

 

«Ὁρᾶτε μή τις κακὸν ἀντὶ κακοῦ τινι ἀποδῷ.» (Α΄ Θεσσ. ε΄ 15)

 

 

 

– Ὅσοι μοῦ κάνανε καλὸ πάντα καλὸ μαζί τους

κι’ ἡ Εὐλογία τοῦ Θεοῦ ἂς σκέπῃ τὴν ψυχή τους.

«Ὁ λογισμός μου μὲ βασανίζει νὰ ἐκδικηθῶ…»

 

 «Ὁ λογισμός μου μὲ βασανίζει νὰ ἐκδικηθῶ…»

 

Ἀπὸ τὸ Γεροντικό

   Ἕνας ἀδελφὸς ποὺ φιλονίκησε μὲ κάποιον ἄλλον πῆγε στὸν γείτονά του Γέροντα καὶ τοῦ ἐξομολογήθηκε:

   – Ὁ τάδε ἀδελφός, Ἀββᾶ, πολὺ μὲ πίκρανε κι ὁ λογισμός μου μὲ βασανίζει νὰ ἐκδικηθῶ.

Ὁ φθόνος εἶναι ἡ μεγαλύτερη δύναμη τοῦ ἐχθροῦ…

 

Ὁ φθόνος εἶναι ἡ μεγαλύτερη δύναμη τοῦ ἐχθροῦ…

 

Ὁσίου Σωφρονίου (Σαχάρωφ)

 

 

   Ποιό εἶναι τὸ ὅπλο τοῦ ἐχθροῦ ἐναντίον τῆς σωτηρίας μας; Ὁ φθόνος.

   Στὸ Εὐαγγέλιο ὁ Πιλᾶτος γνωρίζει ὅτι οἱ Ἑβραῖοι θέλουν νὰ σκοτώσουν τὸν Χριστὸ ἀπὸ φθόνο.

   Ὁ φθόνος εἶναι ἡ μεγαλύτερη δύναμη τοῦ ἐχθροῦ.

   Γι’ αὐτό, πάνω ἀπ’ ὅλα πρέπει ν’ ἀποφεύγουμε τὸν λογισμὸ τῆς ζηλοφθονίας.

 

 

Ἀπό τό βιβλίο: «Περί Πνεύματος καί Ζωῆς», (175), σελ. 67.

Ἡ ταπείνωση καὶ ἡ θεωρία

 

Ἡ ταπείνωση καὶ ἡ θεωρία

 

Ὁσίου Καλλίστου Ἀγγελικούδη*

 

 

   Θαυμαστὰ τὰ ἔργα Σου, Κύριε, καὶ διαπιστώνοντάς τα ἡ ψυχή μου ἐξίσταται. Ἡ αἰτία τῆς ὑψώσεως τοῦ νοῦ γίνεται πολὺ μεγάλη ἀφορμὴ γιὰ ταπείνωση, κι ἐκεῖνο ποὺ ὑψώνει ἀπείρως τὴν ψυχή, αὐτὸ τὸ ἴδιο τὴν ταπεινώνει ὑπερβολικά. Πὼς δηλαδὴ ἀρχὴ τῆς θεωρίας εἶναι ἡ ταπείνωση, καὶ τελείωση τῆς ταπεινώσεως ἡ θεωρία. Ἀκόμη κι ἂν κανεὶς γνωρίσει ὅλη τὴ σοφία τοῦ κόσμου τούτου, χωρὶς ταπείνωση εἶναι ἀδύνατο νὰ ἀποκτήσει ὑψοποιὸ θεωρία. Λέω ὑψοποιὸ θεωρία, γιὰ νὰ τὴν διακρίνω ἀπὸ τὴν θεωρία ποὺ εἶχαν οἱ Ἕλληνες, ποὺ δὲν ἦταν ὑψοποιός. Χωρὶς ὑψοποιὸ θεωρία δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ ταπεινωθεῖ ὁ ἄνθρωπος οὔτε ἂν κάμψει τὸ λαιμό του σὰν κρίκο¹. Ὦ ἡ ἀνείπωτη σοφία τοῦ σοφοῦ Δημιουργοῦ μας!

Παῖξε μὲ τὸν Θεὸ γυιέ μου…

 

Παῖξε μὲ τὸν Θεὸ γυιέ μου…

 

 

   «...Μιὰ μέρα ἕνας Ἅγιος σταμάτησε στὸ σπίτι μας. Ἡ μητέρα μου τὸν εἶδε στὴν αὐλὴ νὰ κάμει τοῦμπες γιὰ νὰ διασκεδάσει τὰ παιδιά.

   – Ὦ, μοῦ εἶπε, εἶναι ἕνας στ’ ἀλήθεια Ἅγιος· μπορεῖς, γυιέ μου, νὰ πᾶς κοντά του.

   Ὁ Ἅγιος ἔβαλε τὸ χέρι του στὸν ὦμο μου καὶ μοῦ εἶπε:

Ὅλες οἱ προσευχὲς τῆς Ἐκκλησίας εἶναι αὔρα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος…

 

Ὅλες οἱ προσευχὲς τῆς Ἐκκλησίας εἶναι αὔρα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος…

 

Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης*

 

 

   Ἡ προσευχὴ εἶναι πνοή, πνεῦμα.

   Ὅταν μιλοῦμε στὸν Θεό, ἀναπνέουμε μέσα στὸ Ἅγιο Πνεῦμα: «ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ προσευχόμενοι» (Ἰούδ. 20).

   Ὅλες οἱ προσευχὲς τῆς Ἐκκλησίας εἶναι αὔρα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

 

 

* Ἀπὸ τὸ θαυμάσιο βιβλίο «Ἡ ἐν Χριστῷ ζωή μου», (127) σελ. 72-73.

Πατριαρχική καί Συνοδική Ἐγκύκλιος

 

Πατριαρχική καί Συνοδική Ἐγκύκλιος Ἐπιστολή ἀπολυθεῖσα ἐπί τῷ ἑορτασμῷ  τῆς 1700ῆς ἐπετείου τῆς  ἐν Νικαίᾳ Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου

 

† Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ

ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ – ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ

ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ

ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΧΑΡΙΝ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗΝ ΠΑΡΑ ΘEΟΥ

 

* * *

 

   Ὕμνον εὐχαριστίας ἀναπέμπομεν τῷ πανσθενουργῷ, παντεπόπτῃ καί παντευεργέτῃ Θεῷ τῷ ἐν Τριάδι, τῷ ἀξιώσαντι τόν λαόν Αὐτοῦ φθάσαι τήν 1700^ήν ἐπέτειον τῆς ἐν Νικαίᾳ Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, τῆς πνευματοκινήτως μαρτυρησάσης περί τῆς γνησίας πίστεως εἰς τόν συνάναρχον τῷ Γεγεννηκότι καί παναληθῶς Αὐτῷ ὁμοούσιον Θεόν Λόγον, «τόν δι᾿ ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους καί διά τήν ἡμετέραν σωτηρίαν κατελθόντα καί σαρκωθέντα καί ἐνανθρωπήσαντα, παθόντα καί ἀναστάντα τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ καί ἀνελθόντα εἰς τούς οὐρανούς, καί ἐρχόμενον κρῖναι ζῶντας καί νεκρούς». 

Ἡ ἁγία μάρτυς Ἑλικωνίς

 

Ἡ ἁγία μάρτυς Ἑλικωνίς

Ἑορτάζει τὴν κη΄ (28η) Μαΐου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Ἑλικωνὶς τμηθεῖσα τὴν κάραν ξίφει,

Οὐχ Ἑλικῶνα, ἀλλ’ Ἐδὲμ τρυφὴν ἔχει.

   Ἡ ἁγία Ἑλικωνὶς ἦταν κατὰ τοὺς χρόνους Γορδιανοῦ καὶ Φιλίππου τῶν βασιλέων, ἐν ἔτει σλη΄ (238), καταγόμενη ἀπ’ τὴν Θεσσαλονίκη· ἀφοῦ πιάσθηκε ὡς Χριστιανὴ τὴν ἔφεραν πρὸς τὸν Δοῦκα τῆς Κορίνθου, ὀνόματι Περίνιον, κ’ ἐπειδὴ δὲν πείσθηκε νὰ θυσιάσει στὰ εἴδωλα, ἀλλὰ κήρυξε τὸν Χριστὸ Θεὸ ἀληθινό, πρῶτα μὲν ἔδεσαν τὰ πόδια της μὲ τὸ λουρὶ τοῦ ζυγοῦ τῶν βοδιῶν καὶ τὴν ἔριξαν κατὰ γῆς, ἔπειτα ἀφοῦ ἀνακάτεψαν μόλυβδο καὶ ἄσφαλτο καὶ πίσσα ἔβαλαν τὴν Ἁγία σ’ αὐτά· ἐξῆλθε ὅμως ἔξω χωρὶς νὰ βλαφτεῖ.