Η ΛΥΠΗ

 

 

Η ΛΥΠΗ

Μακαριστοῦ Γέροντος

ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΥ Σιμωνοπετρίτου 

   Ὅταν βλέπει κανεὶς τὸν ἑαυτό του καὶ τὰ χρόνια νὰ περνοῦν, ὅταν βλέπει τὶς ἀποτυχίες του, τὰ τραύματά του, τὶς ἁμαρτίες του, τὶς ἐσωτερικές του πληγές, τὶς ἀπιστίες του, τὰ συντρίμμια τῆς ὑπάρξεώς του, τὰ πτώματα τοῦ λογισμοῦ του, τῆς καρδιᾶς του, μὲ τὰ ὁποῖα γέμισε τὴ ζωή του, ὅταν βλέπει πόσες φορὲς μετανόησε καὶ τίποτε δὲν ἔκανε, τὸν κυριεύει μία λύπη.

   Αὐτὴ ἡ λύπη μπορεῖ νὰ προέλθει ἀκόμη καὶ ἀπὸ τὸν ἐνστικτώδη ἑαυτό μας, δηλαδὴ ἀπὸ τὸν ἐγωισμό μας, ἀπὸ τὴν ὑπερηφάνειά μας, διότι θὰ θέλαμε νὰ εἴμαστε μεγάλοι, νὰ μὴν εἴχαμε λογισμούς, νὰ μὴν ἀποτυγχάναμε. Ἄπειρες ἀνεκπλήρωτες ἐπιθυμίες μας λυποῦν.

   Καλύτερα νὰ πέσεις στὰ χέρια πονηρῶν δαιμονίων, λεγεώνων δαιμονίων, παρὰ νὰ πέσεις στὸ χέρι τῆς λύπης, διότι δύσκολα κατορθώνεις νὰ τὴν ξεπεράσεις. Τὸν λογισμὸ τὸν ξεπερνᾶς, τὴν ἁμαρτία τὴ νικᾶς, τὸν διάβολο ὁμοίως, ἀλλὰ ἡ λύπη δὲν ξεπερνιέται. Γι’ αὐτὸ «νῆφε», νὰ ἀγρυπνεῖς νὰ μὴ σὲ κυριεύσει ἡ λύπη. Διαφορετικὰ γίνεται προβληματικὴ ἡ ἐπιτυχία σου.

«Ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν…»

 

«Ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν…»

 

«Ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν, εὐλογεῖτε τοὺς καταρωμένους ὑμᾶς, καλῶς ποιεῖτε τοῖς μισοῦσιν ὑμᾶς καὶ προσεύχεσθε ὑπὲρ τῶν ἐπηρεαζόντων ὑμᾶς καὶ διωκόντων ὑμᾶς.» (Ματθ. ε΄ 44)

 

«Μηδενὶ κακὸν ἀντὶ κακοῦ ἀποδιδόντες.» (Ρωμ. ιβ΄ 17)

 

«Ὁρᾶτε μή τις κακὸν ἀντὶ κακοῦ τινι ἀποδῷ.» (Α΄ Θεσσ. ε΄ 15)

 

 

 

– Ὅσοι μοῦ κάνανε καλὸ πάντα καλὸ μαζί τους

κι’ ἡ Εὐλογία τοῦ Θεοῦ ἂς σκέπῃ τὴν ψυχή τους.

«Ὁ λογισμός μου μὲ βασανίζει νὰ ἐκδικηθῶ…»

 

 «Ὁ λογισμός μου μὲ βασανίζει νὰ ἐκδικηθῶ…»

 

Ἀπὸ τὸ Γεροντικό

   Ἕνας ἀδελφὸς ποὺ φιλονίκησε μὲ κάποιον ἄλλον πῆγε στὸν γείτονά του Γέροντα καὶ τοῦ ἐξομολογήθηκε:

   – Ὁ τάδε ἀδελφός, Ἀββᾶ, πολὺ μὲ πίκρανε κι ὁ λογισμός μου μὲ βασανίζει νὰ ἐκδικηθῶ.

Ὁ φθόνος εἶναι ἡ μεγαλύτερη δύναμη τοῦ ἐχθροῦ…

 

Ὁ φθόνος εἶναι ἡ μεγαλύτερη δύναμη τοῦ ἐχθροῦ…

 

Ὁσίου Σωφρονίου (Σαχάρωφ)

 

 

   Ποιό εἶναι τὸ ὅπλο τοῦ ἐχθροῦ ἐναντίον τῆς σωτηρίας μας; Ὁ φθόνος.

   Στὸ Εὐαγγέλιο ὁ Πιλᾶτος γνωρίζει ὅτι οἱ Ἑβραῖοι θέλουν νὰ σκοτώσουν τὸν Χριστὸ ἀπὸ φθόνο.

   Ὁ φθόνος εἶναι ἡ μεγαλύτερη δύναμη τοῦ ἐχθροῦ.

   Γι’ αὐτό, πάνω ἀπ’ ὅλα πρέπει ν’ ἀποφεύγουμε τὸν λογισμὸ τῆς ζηλοφθονίας.

 

 

Ἀπό τό βιβλίο: «Περί Πνεύματος καί Ζωῆς», (175), σελ. 67.

Ἡ ταπείνωση καὶ ἡ θεωρία

 

Ἡ ταπείνωση καὶ ἡ θεωρία

 

Ὁσίου Καλλίστου Ἀγγελικούδη*

 

 

   Θαυμαστὰ τὰ ἔργα Σου, Κύριε, καὶ διαπιστώνοντάς τα ἡ ψυχή μου ἐξίσταται. Ἡ αἰτία τῆς ὑψώσεως τοῦ νοῦ γίνεται πολὺ μεγάλη ἀφορμὴ γιὰ ταπείνωση, κι ἐκεῖνο ποὺ ὑψώνει ἀπείρως τὴν ψυχή, αὐτὸ τὸ ἴδιο τὴν ταπεινώνει ὑπερβολικά. Πὼς δηλαδὴ ἀρχὴ τῆς θεωρίας εἶναι ἡ ταπείνωση, καὶ τελείωση τῆς ταπεινώσεως ἡ θεωρία. Ἀκόμη κι ἂν κανεὶς γνωρίσει ὅλη τὴ σοφία τοῦ κόσμου τούτου, χωρὶς ταπείνωση εἶναι ἀδύνατο νὰ ἀποκτήσει ὑψοποιὸ θεωρία. Λέω ὑψοποιὸ θεωρία, γιὰ νὰ τὴν διακρίνω ἀπὸ τὴν θεωρία ποὺ εἶχαν οἱ Ἕλληνες, ποὺ δὲν ἦταν ὑψοποιός. Χωρὶς ὑψοποιὸ θεωρία δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ ταπεινωθεῖ ὁ ἄνθρωπος οὔτε ἂν κάμψει τὸ λαιμό του σὰν κρίκο¹. Ὦ ἡ ἀνείπωτη σοφία τοῦ σοφοῦ Δημιουργοῦ μας!

Παῖξε μὲ τὸν Θεὸ γυιέ μου…

 

Παῖξε μὲ τὸν Θεὸ γυιέ μου…

 

 

   «...Μιὰ μέρα ἕνας Ἅγιος σταμάτησε στὸ σπίτι μας. Ἡ μητέρα μου τὸν εἶδε στὴν αὐλὴ νὰ κάμει τοῦμπες γιὰ νὰ διασκεδάσει τὰ παιδιά.

   – Ὦ, μοῦ εἶπε, εἶναι ἕνας στ’ ἀλήθεια Ἅγιος· μπορεῖς, γυιέ μου, νὰ πᾶς κοντά του.

   Ὁ Ἅγιος ἔβαλε τὸ χέρι του στὸν ὦμο μου καὶ μοῦ εἶπε:

Ὅλες οἱ προσευχὲς τῆς Ἐκκλησίας εἶναι αὔρα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος…

 

Ὅλες οἱ προσευχὲς τῆς Ἐκκλησίας εἶναι αὔρα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος…

 

Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης*

 

 

   Ἡ προσευχὴ εἶναι πνοή, πνεῦμα.

   Ὅταν μιλοῦμε στὸν Θεό, ἀναπνέουμε μέσα στὸ Ἅγιο Πνεῦμα: «ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ προσευχόμενοι» (Ἰούδ. 20).

   Ὅλες οἱ προσευχὲς τῆς Ἐκκλησίας εἶναι αὔρα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

 

 

* Ἀπὸ τὸ θαυμάσιο βιβλίο «Ἡ ἐν Χριστῷ ζωή μου», (127) σελ. 72-73.

Πατριαρχική καί Συνοδική Ἐγκύκλιος

 

Πατριαρχική καί Συνοδική Ἐγκύκλιος Ἐπιστολή ἀπολυθεῖσα ἐπί τῷ ἑορτασμῷ  τῆς 1700ῆς ἐπετείου τῆς  ἐν Νικαίᾳ Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου

 

† Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ

ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ – ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ

ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ

ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΧΑΡΙΝ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗΝ ΠΑΡΑ ΘEΟΥ

 

* * *

 

   Ὕμνον εὐχαριστίας ἀναπέμπομεν τῷ πανσθενουργῷ, παντεπόπτῃ καί παντευεργέτῃ Θεῷ τῷ ἐν Τριάδι, τῷ ἀξιώσαντι τόν λαόν Αὐτοῦ φθάσαι τήν 1700^ήν ἐπέτειον τῆς ἐν Νικαίᾳ Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, τῆς πνευματοκινήτως μαρτυρησάσης περί τῆς γνησίας πίστεως εἰς τόν συνάναρχον τῷ Γεγεννηκότι καί παναληθῶς Αὐτῷ ὁμοούσιον Θεόν Λόγον, «τόν δι᾿ ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους καί διά τήν ἡμετέραν σωτηρίαν κατελθόντα καί σαρκωθέντα καί ἐνανθρωπήσαντα, παθόντα καί ἀναστάντα τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ καί ἀνελθόντα εἰς τούς οὐρανούς, καί ἐρχόμενον κρῖναι ζῶντας καί νεκρούς». 

Ἡ ἁγία μάρτυς Ἑλικωνίς

 

Ἡ ἁγία μάρτυς Ἑλικωνίς

Ἑορτάζει τὴν κη΄ (28η) Μαΐου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Ἑλικωνὶς τμηθεῖσα τὴν κάραν ξίφει,

Οὐχ Ἑλικῶνα, ἀλλ’ Ἐδὲμ τρυφὴν ἔχει.

   Ἡ ἁγία Ἑλικωνὶς ἦταν κατὰ τοὺς χρόνους Γορδιανοῦ καὶ Φιλίππου τῶν βασιλέων, ἐν ἔτει σλη΄ (238), καταγόμενη ἀπ’ τὴν Θεσσαλονίκη· ἀφοῦ πιάσθηκε ὡς Χριστιανὴ τὴν ἔφεραν πρὸς τὸν Δοῦκα τῆς Κορίνθου, ὀνόματι Περίνιον, κ’ ἐπειδὴ δὲν πείσθηκε νὰ θυσιάσει στὰ εἴδωλα, ἀλλὰ κήρυξε τὸν Χριστὸ Θεὸ ἀληθινό, πρῶτα μὲν ἔδεσαν τὰ πόδια της μὲ τὸ λουρὶ τοῦ ζυγοῦ τῶν βοδιῶν καὶ τὴν ἔριξαν κατὰ γῆς, ἔπειτα ἀφοῦ ἀνακάτεψαν μόλυβδο καὶ ἄσφαλτο καὶ πίσσα ἔβαλαν τὴν Ἁγία σ’ αὐτά· ἐξῆλθε ὅμως ἔξω χωρὶς νὰ βλαφτεῖ.

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΑΔΟΣΗ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

 

ΠΡΟΣΕΥΧΗ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΑΔΟΣΗ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

 

          Πανάγαθε Κύριε,

   Σὺ εἶσαι «τὸ φῶς τοῦ κόσμου» (Ἰωάν. η΄ 12), ὅπως διακηρύττεις. Εἶσαι «τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν, ὃ φωτίζει πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τὸν κόσμον» (Ἰωάν. α΄ 9), ὅπως βεβαιώνει ὁ θεόπνευστος Ἀπόστολός Σου ἅγιος Ἰωάννης ὁ Εὐαγγελιστής.

   Μᾶς φωτίζεις, Κύριε, στὴν πορεία τῆς ζωῆς μας μὲ τὸν θεῖο νόμο Σου, μὲ τὴν κάθε ἐντολή Σου, ποὺ εἶναι κατὰ τὸν προφήτη Σου Δαβίδ, «τηλαυγής, φωτίζουσα ὀφθαλμούς» (Ψαλμ. ιη΄ 9). Ρίχνει τὸ φῶς Σου, τὸ μέγα καὶ ἱλαρό, τὸ λυτρωτικὸ καὶ αἰώνιο, πολὺ μακρυὰ καὶ φωτίζει τοὺς ὀφθαλμοὺς τῶν ἀνθρώπων νὰ βλέπουν σὲ μεγάλη ἔκταση. Καὶ ἂν τὸ φῶς τοῦ ἡλίου φωτίζει τοὺς σωματικοὺς ὀφθαλμούς, τὸ μέγα φῶς τῶν θείων ἐντολῶν Σου, ἡ λαμπρότητα τοῦ θείου νόμου Σου, ἡ ὁποία πηγάζει ἀπὸ Σένα, τὸν Ἥλιο τῆς Δικαιοσύνης, φωτίζει τοὺς ὀφθαλμοὺς τῆς ψυχῆς μας.

Ἐλέφαντες καὶ ψεῖρες…

 

Ἐλέφαντες καὶ ψεῖρες…

 

 

   Οἱ ἐλέφαντες σχεδιάζονται γενικὰ πιὸ μικροὶ ἀπ᾿ τὸ φυσικό τους μέγεθος, μὰ οἱ ψεῖρες πάντα μεγαλύτερες!

 

Τζόναθαν Σουΐφτ (Jonathan Swift 1667 – 1745)*

 

* Ἰρλανδὸς σατιρικός, δοκιμιογράφος, πολιτικὸς ἀρθρογράφος, ποιητὴς καὶ κληρικὸς στὸν καθεδρικὸ ναὸ τοῦ ἁγίου Πατρικίου στὸ Δουβλῖνο.

«Μακάριοι εἶσθε ἐσεῖς, οἱ ἀμέριμνοι τοῦ βίου…»

 

«Μακάριοι εἶσθε ἐσεῖς, οἱ ἀμέριμνοι τοῦ βίου…»

 

Ἐκ τοῦ ΕΥΕΡΓΕΤΙΝΟΥ*

 

   Κάποιος Μοναχὸς ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο διέμενε σ’ ἕνα προάστιο τῆς Κωνσταντινουπόλεως, κατὰ τὴν ἐποχή, ποὺ βασίλευε στὸ Βυζάντιο ὁ αὐτοκράτορας Θεοδόσιος ὁ Μικρός.

   Μιὰ μέρα λοιπόν, περνοῦσε ὁ βασιλιᾶς ἀπ’ τὸν δρόμο ἐκεῖνο ποὺ ἦταν τὸ σπιτάκι τοῦ Μοναχοῦ, κι ἀφοῦ ἐγκατέλειψε ὅλους ὅσους τὸν συνόδευαν, ἔρχεται μόνος, στέκεται μπροστὰ στὴν θύρα τοῦ μοναχοῦ κι’ ἔκρουσε. Ὁ Μοναχὸς μόλις ἄνοιξε κατάλαβε μὲν ποιός ἦταν, τὸν ὑποδέχθηκε ὅμως ὡς ἕνα ταξιδιώτη.

Ἅγιον Ὄρος (ΙΓ΄): Ἱερὰ Μονὴ Σίμωνος Πέτρα (BINTEO)

 

Ἅγιον Ὄρος (ΙΓ΄): Ἱερὰ Μονὴ

Σίμωνος Πέτρα

(BINTEO)

 

 

Παρακολουθῆστε τὸ ὑπέροχο ντοκιμαντὲρ - ὁδοιπορικό:

ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ ΕΠΙ ΤΩ ΑΓΙΩ ΠΑΣΧΑ 2025

 

† Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ

ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ – ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ

ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ

ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΧΑΡΙΝ, ΕΙΡΗΝΗΝ ΚΑΙ EΛΕΟΣ

ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝΔΟΞΟΣ ΑΝΑΣΤΑΝΤΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

* * *

 

 

   Τιμιώτατοι ἀδελφοί Ἱεράρχαι καί τέκνα ἐν Κυρίῳ εὐλογημένα,

 

   Ἐλέῳ καί δυνάμει Θεοῦ διαπλεύσαντες ἐν προσευχῇ καί νηστείᾳ τό πέλαγος τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς καί φθάσαντες εἰς τό παμφαές Πάσχα, ἀνυμνοῦμεν τόν κατελθόντα μέχρις ᾍδου ταμείων καί «ἀπεργασάμενον πᾶσιν εἰσηκτόν τόν Παράδεισον» διά τῆς ἐκ νεκρῶν Ἐγέρσεως Αὐτοῦ Κύριον τῆς δόξης.

   Ἡ Ἀνάστασις δέν εἶναι ἀνάμνησις ἑνός γεγονότος ἀπό τό παρελθόν, ἀλλά «καλή ἀλλοίωσις» τῆς ὑπάρξεώς μας, «ἄλλη γέννησις, βίος ἕτερος, ἄλλο ζωῆς εἶδος, αὐτῆς τῆς φύσεως ἡμῶν μεταστοιχείωσις»[1]. Ἐν Χριστῷ Ἀναστάντι ἀνακαινίζεται ὁμοῦ μετά τοῦ ἀνθρώπου ἡ σύμπασα κτίσις. Ὅταν ψάλλωμεν τήν Γ΄ ᾠδήν τοῦ Κανόνος τοῦ Πάσχα, τό «Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός, οὐρανός τε καί γῆ καί τά καταχθόνια·  ἑορταζέτω γοῦν πᾶσα κτίσις τήν ἔγερσιν Χριστοῦ, ἐν ᾗ ἐστερέωται», τότε διακηρύσσεται ὅτι ὁλόκληρον τό σύμπαν εἶναι στερεωμένον καί πλῆρες ἀνεσπέρου φωτός. Ὄχι μόνον διά τήν ἱστορίαν τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, ἀλλά καί διά τήν ὅλην δημιουργίαν, ἰσχύει τό «πρό Χριστοῦ» καί τό «μετά Χριστόν». 

Ἡ συμφιλίωση τῶν ἱερωμένων

 

Ἡ συμφιλίωση τῶν ἱερωμένων

 

 

   Κάποτε δύο γνωστοί του ἱερωμένοι εἶχαν παρεξηγηθεῖ.

   Παρόλο πού δέν εἶχαν τίποτε τό σοβαρό, ὁ παπα-Τύχων ἤθελε νά ἀκούσει τό «ἀγαπήσωμεν ἀλλήλους» καί νά τούς δεῖ νά ἀσπάζονται ὁ ἕνας τόν ἄλλον γιά νά χαρεῖ.

Δὲν πρέπει ποτὲ ν’ ἀπελπίζεται κάποιος ὅσο πολὺ κι ἂν φταίει…

 

Δὲν πρέπει ποτὲ ν’ ἀπελπίζεται κάποιος ὅσο πολὺ κι ἂν φταίει…

 

Ὁσίου Πέτρου τοῦ Δαμασκηνοῦ*

 

   Δὲν πρέπει ὅμως ν’ ἀπελπιζόμαστε, ὅταν δὲν εἴμαστε ὅπως πρέπει νὰ εἴμαστε. Κακὸ εἶναι βέβαια, ἄνθρωπε, ποὺ ἁμάρτησες. Γιατί ὅμως ἀδικεῖς τὸν Θεὸ καὶ ἀπὸ ἄγνοιά σου τὸν νομίζεις ἀδύνατο; Μήπως δὲν μπορεῖ νὰ σώσει τὴν ψυχή σου Ἐκεῖνος ποὺ ἔκανε γιὰ σένα αὐτὸν τὸν τόσο μεγάλο κόσμο ποὺ βλέπεις; Κι ἂν πεῖς ὅτι "αὐτὸ μᾶλλον καταδίκη μου εἶναι, ὅπως καὶ ἡ συγκατάβασή Του", μετανόησε καὶ δέχεται τὴν μετάνοιά σου, ὅπως τοῦ ἀσώτου¹ καὶ τῆς πόρνης². Ἂν οὔτε αὐτὸ δὲν μπορεῖς νὰ κάνεις, ἀλλὰ ἀπὸ συνήθεια ἁμαρτάνεις σ’ ἐκεῖνα ποὺ δὲν θέλεις, ἔχε ταπείνωση σὰν τὸν τελώνη³ καὶ αὐτὸ εἶναι ἀρκετὸ γιὰ τὴν σωτηρία σου. Γιατὶ ἐκεῖνος ποὺ ἁμαρτάνει χωρὶς νὰ μετανοεῖ, ἀλλὰ δὲν ἀπελπίζεται, ἐξ ἀνάγκης βάζει τὸν ἑαυτό του κάτω ἀπ’ ὅλη τὴν κτίση καὶ δὲν τολμᾶ νὰ κατακρίνει ἢ νὰ κατηγορήσει κανένα ἄνθρωπο. Θαυμάζει μᾶλλον τὴν φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ καὶ νιώθει εὐγνωμοσύνη πρὸς τὸν Εὐεργέτη καὶ ἄλλα πολλὰ καλὰ μπορεῖ νὰ ἔχει. Καὶ μ’ ὅλο ποὺ εἶναι ὑποχείριος τοῦ διαβόλου πρὸς τὴν ἁμαρτία, ὡστόσο πάλι ἀπὸ τὸν φόβο τοῦ Θεοῦ παρακούει τὸν ἐχθρὸ ποὺ τὸν σπρώχνει στὴν ἀπόγνωση, καὶ γι’ αὐτὸ εἶναι κάπως μὲ τὸν Θεό, ἂν ἔχει εὐγνωμοσύνη, εὐχαριστία, ὑπομονή, φόβο Θεοῦ, καὶ ἂν δὲν κρίνει κανένα γιὰ νὰ μὴν κριθεῖ⁴, τὰ ὁποῖα εἶναι πάρα πολὺ ἀναγκαῖα.

Ὁ Γέρος

 

Ὁ Γέρος

 

«Ξένος ἤμην καὶ οὐ συνηγάγετέ με» (Ματθ. κε΄ 43)

 

 

Ἐγνώρισ’ ἕνα γέροντα, χρόνια πολλὰ εἶν’ τώρα

ποὔχε γυρίσει ἄλλοτες κάθε χωριὸ καὶ χώρα

καὶ ἤξερε τὸν κόσμο αὐτὸ κι’ ἀπὸ τὶς δυὸ μεριές του

κι’ εἶδε καὶ λύπες καὶ χαρὲς στὶς μέρες τὶς δικιές του.

Καὶ μοῦ διηγόταν κἄποτε ἀπὸ τὰ περασμένα

ἕνα κακὸ ποὺ τοὔτυχε σἂν δούλευε στὰ ξένα·

«Ἐφτώχυνα, παιδάκι μου, κι’ ἀρρώστησα ὁ δόλιος

καὶ γέρος καθὼς ἤμουνα ὁ κόσμος ἦταν ὅλος

πίκρα, κακία, κι’ ἦταν γραφτὸ γιὰ τότε τὴ ζωή μου

πεῖνα καὶ ψεῖρα, ξενητειά, νὰ τυραννῇ παιδί μου.

Μὴ δείχνεις σκληρότητα πρὸς τὰ ζῶα

 

Μὴ δείχνεις σκληρότητα πρὸς τὰ ζῶα

 

Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης*

 

 

   Μὴ δείχνεις σκληρότητα πρὸς τὰ ζῶα.

   Ἂν τὸ κάνεις αὐτό, θὰ εἶσαι ἢ θὰ γίνεις σκληρὸς καὶ πρὸς τοὺς

ἀνθρώπους.

   Θυμήσου ὅτι τὰ ζῶα κλήθηκαν στὴ ζωὴ ἀπὸ τὸ ἔλεος τοῦ Κυρίου καὶ πρέπει νὰ ζοῦν ἀπείραχτα ὅσο διαρκεῖ ὁ σύντομος βίος τους.

 

 

* Ἀπὸ τὸ θαυμάσιο βιβλίο «Ἡ ἐν Χριστῷ ζωή μου», (130) σελ. 73.

Κατ’ ἀνάγκην σκοτεινό…

 

Κατ’ ἀνάγκην σκοτεινό…

 

 

   Τὸ Ὑψηλὸ παραμένει κατ’ ἀνάγκην σκοτεινὸ γιὰ τοὺς Ἀδύναμους ἀνθρώπους.

 

Οὐίλλιαμ Μπλέϊκ (William Blake 1757 – 1827)*

 

* Ἕνας ἀπὸ τοὺς σημαντικότερους Ἄγγλους ποιητὲς καὶ παράλληλα ζωγράφος, χαράκτης καὶ εἰκονογράφος.

«– Ὅσο ἀφήνουμε, παιδί μου, ἀνοιχτὴ τὴν πόρτα…»

 

«– Ὅσο ἀφήνουμε, παιδί μου, ἀνοιχτὴ τὴν πόρτα…»

 

Ἀπὸ τὸ Γεροντικό

 

   Ἕνας ἀρχάριος Μοναχὸς ἐξομολογήθηκε στὸν Ἀββᾶ Σισώη, πὼς ἐπιθυμοῦσε μὲν νὰ διατηρεῖ καθαρὴ τὴν καρδιά του, ἀλλὰ δὲν τὸ κατόρθωνε πάντοτε.

   – Ὅσο ἀφήνουμε, παιδί μου, ἀνοιχτὴ τὴν πόρτα μὲ τὴν γλῶσσα μας, δὲν καταλαβαίνεις πὼς εἶναι ἀδύνατο νὰ κρατήσουμε καθαρὴ τὴν καρδιά μας; τοῦ εἶπε ὁ σοφὸς Ἀββᾶς.

ΛΟΓΟΣ ΚΑΤΗΧΗΤΗΡΙΟΣ ΕΠΙ Τῌ ΕΝΑΡΞΕΙ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ

ΛΟΓΟΣ ΚΑΤΗΧΗΤΗΡΙΟΣ

ΕΠΙ Τῌ ΕΝΑΡΞΕΙ

ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ 2025

+ Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ

ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ

ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ – ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ

ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ

 

ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ,

ΧΑΡΙΣ ΕΙΗ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ

ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΥ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ,

ΠΑΡ᾿ HΜΩΝ ΔΕ ΕΥΧΗ, ΕΥΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΣΥΓΧΩΡΗΣΙΣ

 

* * *

 

   Τιμιώτατοι ἀδελφοί Ἱεράρχαι καί τέκνα ἐν Κυρίῳ εὐλογημένα,

 

   Εἰσερχόμεθα καί πάλιν, εὐδοκίᾳ καί χάριτι τοῦ ἀγαθοδότου Θεοῦ, εἰς τήν Ἁγίαν καί Μεγάλην Τεσσαρακοστήν, τήν εὐλογημένην περίοδον νηστείας καί μετανοίας, πνευματικῆς ἐγρηγόρσεως καί συμπορεύσεως μετά τοῦ ἐρχομένου πρός τό ἑκούσιον πάθος Κυρίου, ἵνα φθάσωμεν προσκυνῆσαι τήν λαμπροφόρον Αὐτοῦ Ἀνάστασιν, καί ἀξιωθῶμεν ἐν αὐτῇ τῆς ἡμετέρας «διαβάσεως» ἐκ τῶν ἐπιγείων εἰς «ἅ ὀφθαλμός οὐκ εἶδε καί οὖς οὐκ ἤκουσε καί ἐπί καρδίαν ἀνθρώπου οὐκ ἀνέβη» (Α΄ Κορ. β΄ 9).

   Εἰς τήν ἀρχαίαν Εκκλησίαν, ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή ἦτο περίοδος προετοιμασίας τῶν κατηχουμένων διά τό βάπτισμα, τό ὁποῖον ἐτελεῖτο κατά τήν Θείαν Λειτουργίαν τῆς Ἀναστάσεως. Τήν ἀναφοράν πρός τό βάπτισμα διασώζει καί ἡ θεώρησις καί βίωσις τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς ὡς κατ᾿ ἐξοχήν καιροῦ μετανοίας, ἡ ὁποία χαρακτηρίζεται ὡς «ἀνάκλησις βαπτίσματος» καί ὡς «δεύτερον βάπτισμα», ὡς «συνθήκη πρός Θεόν δευτέρου βίου», ἀναβίωσις δηλαδή τῶν δωρεῶν τοῦ βαπτίσματος καί ὑπόσχεσις πρός τόν Θεόν δι᾿ ἔναρξιν νέας πορείας ζωῆς. Αἱ ἀκολουθίαι καί ἡ ὑμνολογία τῆς περιόδου συνδέουν αὐτόν τόν πνευματικόν ἀγῶνα τῶν πιστῶν μέ τήν προσδοκίαν τοῦ Πάσχα τοῦ Κυρίου, διά τῆς ὁποίας ἡ τεσσαρακονθήμερος νηστεία ἀναδίδει εὐωδίαν πασχαλίου χαρᾶς.

«Ἐκτελέσαμε τά καθήκοντά μας…»

 

«Ἐκτελέσαμε τά καθήκοντά μας…»

 

Ἀπὸ τὸν Βίο τοῦ Ὁσίου Γεωργίου (Καρσλίδη)*

 

   Ἡ μητέρα μου εἶχε τρία παιδιά, τά ὁποῖα πέθαναν σέ μικρή ἡλικία στή Ρωσία. Ὁ παπποῦς μου ἔλεγε ὅτι τά παιδιά αὐτά ἦταν τοῦ παραδείσου. Δέν ἔχουν δηλαδή ἁμαρτίες καί δέν χρειάζονταν τίποτε (τριήμερα, ἐννιάμερα, χρονικό). Γι᾿ αὐτό καί δέν κάναμε τίποτε.

   Ὅταν ὅμως ἤρθαμε στήν Ἑλλάδα καί ἡ μητέρα μου πῆγε στόν Γέροντα γιά νά τόν ἐπισκεφθεῖ, ἐκεῖνος τῆς εἶπε:

   – Τά παιδιά σου κάθονται ἔξω ἀπό τό τελωνεῖο καί δέν ἔχουν εἰσιτήριο να μποῦν μέσα. Πρέπει νά ἐπιτελέσεις ὅ,τι χρειάζεται.

   – Πάτερ, νά ᾿χω τήν εὐχή σου. Ὅ,τι μοῦ πεῖς, θά τό κάνω.

Υἱοθετεῖστε αὐτὴ τὴ στάση σὲ κάθε στιγμὴ τῆς ζωῆς σας…

 

Υἱοθετεῖστε αὐτὴ τὴ στάση σὲ κάθε στιγμὴ τῆς ζωῆς σας…

 

Ὁσίου Σωφρονίου (Σαχάρωφ)

 

 

   Δὲν ἦλθα γιὰ νὰ ἐπιβάλω τὸ θέλημά μου στὸν ἄλλο, ἀλλὰ γιὰ νὰ τὸν ὑπηρετήσω κατὰ τὸ ὑπόδειγμα τοῦ Χριστοῦ.

   Προσπαθεῖστε νὰ ἐνεργεῖτε κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπο, καὶ θὰ δεῖτε ὅτι ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ θὰ εἶναι μαζί σας.

   Ἀκολούθως, υἱοθετεῖστε αὐτὴ τὴ στάση σὲ κάθε στιγμὴ τῆς ζωῆς σας.

Μεγάλη εἶναι ἡ Ἀλήθεια καὶ ὑπερισχύει πάντων…

 

Μεγάλη εἶναι ἡ Ἀλήθεια καὶ ὑπερισχύει πάντων…*

Δαρεῖος Α΄ τῆς Περσίας
(550-486 π.Χ.)

   Κάποτε ὁ βασιλιᾶς Δαρεῖος¹ ἔκαμε συμπόσιο μεγάλο² σ’ ὅλους ὅσους ἔμεναν μαζί του, δηλαδὴ στοὺς δούλους καὶ αὐλικούς του, καθὼς ἐπίσης, καὶ σ’ ὅλους τοὺς Μεγιστᾶνες τῆς Μηδίας καὶ Περσίας, σ’ ὅλους τοὺς Σατρᾶπες καὶ Στρατηγοὺς καὶ Διοικητὲς διαφόρων τόπων, ποὺ ἦσαν ὑπὸ τὴν ἐξουσία του ἀπὸ τὶς Ἰνδίες ἕως τὴν Αἰθιοπία, σὲ 127 διοικητικὲς περιφέρειες.

   Αὐτοὶ λοιπόν, ἀφοῦ φάγανε καὶ ἤπιανε καλά, ὅταν χορτάσανε, ἀποσυρθήκανε γιὰ νὰ ἀναπαυθοῦν. Ὁ βασιλιᾶς Δαρεῖος ἀποσύρθηκε κ’ ἐκεῖνος στὸν κοιτῶνα του γιὰ νὰ κοιμηθεῖ ἀλλὰ δὲν μποροῦσε.

   Τότε οἱ τρεῖς νεαροὶ σωματοφύλακες ποὺ φρουρούσανε ἄγρυπνοι τὸν βασιλιᾶ³, λένε μεταξύ τους:

   - Ἂς ποῦμε ὁ καθένας μας μιὰ γνώμη καὶ ἂς δοῦμε ποιανοῦ ἡ γνώμη θἆναι ἀνώτερη καὶ σοφώτερη. Καὶ σὲ κεῖνον ποὺ ἡ σκέψη του θἆναι σοφώτερη, ὁ βασιλιᾶς Δαρεῖος θὰ δώσει μεγάλα ὑλικὰ δῶρα ἀλλὰ καὶ ἠθικὴ ἐπιβράβευση ὡς ἔπαινο νίκης. Θὰ τοῦ ἐπιτρέψει νὰ ντύνεται μὲ πορφύρα, θὰ πίνει μὲ χρυσᾶ ποτήρια, θὰ κοιμᾶται σὲ χρυσῆ κλίνη, θἄχει δικό του ἅρμα ποὺ οἱ ἵπποι θὰ ἔχουν χρυσᾶ χαλινάρια, θὰ φέρει κίδαρι (περσικὸ κάλυμμα) ἀπὸ βύσσο στὸ κεφάλι του καὶ μανιάκη (περιλαίμιο) στὸν τράχηλό του. Τοῦτος -λόγῳ τῆς σοφίας του- θὰ ἔχει θέση μετὰ τὸν Δαρεῖο καὶ θ’ ἀναγνωρισθεῖ ὡς συγγενὴς τοῦ βασιλιᾶ.

   Κι ἀφοῦ ἔγραψαν τὴν γνώμη τους, τὴν σφράγισαν καὶ τὴν ἔθεσαν κάτω ἀπ’ τὸ προσκέφαλο τοῦ βασιλιᾶ Δαρείου λέγοντας: