Ὁ ἅγιος ἱερομάρτυς Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος

 

Ὁ ἅγιος ἱερομάρτυς Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος

Ἑορτάζει τὴν κ΄ (20η) Δεκεμβρίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Λέουσιν, Ἰγνάτιε, δεῖπνον προὐτέθης,

Κοινωνὲ δείπνου μυστικοῦ, θάρσους λέον.

Εἰκάδι Ἰγνάτιος θάνε γαμφηλῇσι λεόντων.

   Τοῦτος ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος ἦταν διάδοχος τῶν ἁγίων Ἀποστόλων, κατεστάθη Πατριάρχης τῆς Ἀντιοχέων Ἐκκλησίας, δεύτερος μετὰ τὸν Πατριάρχη Εὔοδο, καὶ ἐχρημάτισε μαθητὴς Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου ὁμοῦ μὲ τὸν ἅγιο Πολύκαρπο τὸν Ἐπίσκοπο Σμύρνης, ἐν ἔτει ρθ΄ (109).

   Ὅταν ὁ βασιλιᾶς Τραϊανὸς περνοῦσε ἀπ’ τὴν Ἀντιόχεια γιὰ νὰ πάει στοὺς Πάρθους, τότε προσφέρθηκε σ’ αὐτὸν ὁ μέγας τοῦτος Ἰγνάτιος. Κι ἐπειδὴ συζήτησε πολὺ μαζί του περὶ τῆς πίστεως στὸν Χριστό, γνώρισε ἐκ τούτου ὁ βασιλιᾶς τὸ ἀμετακίνητο τῆς γνώμης του. Ἔτσι, παρευθὺς δέρνεται ὁ ἅγιος μὲ μολύβδινες σφαῖρες· ἔπειτα ἁπλώνοντας τὰ χέρια του δέχεται φωτιὰ σὲ αὐτά· μετὰ ταῦτα καίγεται στὰ πλευρὰ μὲ θυμιατὰ γεμᾶτα ἄνθρακες καὶ ἀλειμμένα μὲ ἔλαιο· ἔπειτα στέκεται πάνω σὲ ἀναμμένους ἄνθρακες καὶ γδέρνεται μὲ σιδερένια νύχια.

Ὁ ἅγιος μάρτυς Βονιφάτιος

 

Ὁ ἅγιος μάρτυς Βονιφάτιος

Ἑορτάζει τὴν ιθ΄ (19η) Δεκεμβρίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Ζητῶν Βονιφάτιος ὀστᾶ μαρτύρων,

Ἑαυτὸν εὗρε μάρτυρα τμηθεὶς ξίφει.

Ἐννεακαιδεκάτη Βονιφάτιος αὐχένα κάρθη.

   Τοῦτος ὁ ἅγιος ἦταν στὰ χρόνια τοῦ βασιλέως Διοκλητιανοῦ δοῦλος μιᾶς γυναίκας Συγκλητικῆς, ποὺ ὀνομαζόταν Ἀγλαΐς, θυγατέρας τοῦ Ἀκακίου, τοῦ Ἀνθύπατου Ρώμης. Τοῦτος λοιπόν, καθὸ ἄνθρωπος, νικιόταν ἀπ’ τὸ κρασὶ κι ἀπ’ τὸν ἔρωτα τῆς κυρίας του, ἦταν ὅμως ἐλεήμων καὶ φιλόξενος· πρόθυμα βοηθοῦσε ὅσους εἶχαν ἀνάγκη, σπλαγχνιζότανε καὶ συμπονοῦσε στὶς συμφορὲς καὶ παρακλήσεις τοὺς καταπονουμένους καὶ ταλαιπωρημένους ἀνθρώπους. Ὁμοίως καὶ ἡ κυρία του ἦταν ἐλεήμων κι ἀγαποῦσε τοὺς μάρτυρες τοῦ Χριστοῦ.

   Μιὰ μέρα λοιπόν, λέει αὐτὴ στὸν Βονιφάτιο:

Ὁ ἅγιος μάρτυς Εὐβίοτος

 

Ὁ ἅγιος μάρτυς Εὐβίοτος

Ἑορτάζει τὴν ιη΄ (18η) Δεκεμβρίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Ἤθλησεν Εὐβίοτος ἄχρις αἱμάτων,

Βίου δὲ τέρμα χωρὶς εὗρεν αἱμάτων.

   Τοῦτος ὁ ἅγιος μάρτυς Εὐβίοτος ἦταν κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Μαξιμιανοῦ, ἐν ἔτει σϞη΄ (298), καταγόμενος ἀπὸ ἕνα χωριὸ ὀνομαζόμενο Πτωκετό, τὸ ὁποῖο βρίσκεται στὴν ἐπαρχία τὴν καλουμένη τοῦ Ὀψικίου. Ἐκεῖ γεννήθηκε, ἐκεῖ ἀνατράφηκε κι ἐκεῖ ἔλαβε τὸ τέλος τῆς ζωῆς του.

Ὁ ἅγιος ἱερομάρτυς Ἐλευθέριος

 

Ὁ ἅγιος ἱερομάρτυς Ἐλευθέριος

Ἑορτάζει τὴν ιε΄ (15η) Δεκεμβρίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Ἐλευθέριος, ὡς ἀδουλόνους φύσει,

Σπάθας θεωρῶν, οὐκ ἐδουλοῦτο πλάνῃ.

Δῖον Ἐλευθέριον δεκάτῃ πέφνε φάσγανα πέμπτῃ.

   Τοῦτος ὁ ἅγιος ἦταν ἀπ’ τὴν πόλη τῆς Ρώμης, ἐν ἔτει ριζ΄ (117), πολὺ νέος κατὰ τὴν ἡλικία, ὀρφανὸς ἀπὸ πατέρα, ἔχοντας μόνο τὴν μητέρα του τὴν ἁγία Ἀνθία, ἡ ὁποία διδάχθηκε ἀπὸ τὸν ἀπόστολο Παῦλο τὴν πίστη στὸν Χριστό. Τοῦτος λοιπόν, ὅταν ἦταν ἀκόμη παιδὶ προσφέρθηκε ἀπὸ τὴν μητέρα του στὸν ἐπίσκοπο τῆς Ρώμης Ἀνίκητο καὶ ἀπὸ ἐκεῖνον ἔμαθε τὰ ἱερὰ γράμματα καὶ συναριθμήθηκε μὲ τὸ τάγμα τῶν κληρικῶν. Κι ὅταν ἔγινε δεκαπέντε ἐτῶν χειροτονήθηκε διάκονος, καὶ κατὰ τὸν δέκατο ὄγδοο χρόνο τῆς ἡλικίας του χειροτονήθηκε ἱερέας καὶ στὸν εἰκοστὸ χρόνο χειροτονήθηκε ἐπίσκοπος τοῦ Ἰλλυρικοῦ, ἀφοῦ εἶχε ἤδη κάμει πολλὰ θαύματα μὲ τὴν ὑπερβάλλουσα ἀρετή του¹. Ἐπειδὴ ὅμως ἐπέστρεφε στὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ πολλοὺς ἕλληνες (εἰδωλολάτρες) διὰ τῆς διδασκαλίας του, ὁδηγήθηκε μπροστὰ στὸν βασιλέα Ἀδριανὸ καὶ ἀφοῦ διακήρυξε τὸν Χριστὸ Θεὸ ἀληθινό, μὲ προσταγὴ τοῦ βασιλέως βάζεται ἐπὶ χάλκινου καὶ πυρωμένου κρεβατιοῦ, κάτω ἀπ’ τὸ ὁποῖο ἦταν πῦρ στρωμένο. Ἔπειτα ξαπλώνεται πάνω σὲ μιὰ σχάρα πολὺ ἀναμμένη καὶ μετὰ ταῦτα βάζεται σὲ πυρωμένο τηγάνι ἀπὸ ἔλαιο καὶ ὀξύγγιο² καὶ πίσσα. Ἀπὸ τὴν θεία ὅμως χάρη διαφυλάχθηκε ἀβλαβὴς ἀπ’ ὅλα τοῦτα.

ΟΜΙΛΙΑ ΠΕΡΙ ΠΡΟΦΑΣΕΩΝ

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ΄ ΛΟΥΚΑ

(Λουκᾶ ΙΔ΄ 16–24)

 

ΟΜΙΛΙΑ

 ΠΕΡΙ ΠΡΟΦΑΣΕΩΝ

 

ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ τοῦ ΘΕΟΤΟΚΗ*

   Τὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο διδάσκει μάθημα ποὺ εἶναι ἀναγκαῖο γιὰ τὴν σωτηρία κάθε ἀνθρώπου. Δὲν ὑπάρχει ἄνθρωπος στὸν κόσμο ποὺ νὰ μὴ βρίσκει κάποια πρόφαση γιὰ τὶς ἁμαρτίες του. Ἐκεῖνος ἔχει τούτη τὴν πρόφαση, ὁ ἄλλος προβάλλει ἄλλη καὶ ἔτσι ὁ καθένας προφασιζόμενος κοιμᾶται ἥσυχος στὸν βυθὸ τῆς ἁμαρτίας του καὶ ἀμελεῖ τὴν ψυχική του σωτηρία. Τὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο ἁρπάζει ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ καθενὸς τὴν πρόφαση, δείχνοντας τὸν Θεὸ ὀργιζόμενο κατὰ ὅσων προφασίζονται, καὶ διδάσκει φανερὰ τὸ ὅτι οἱ προφάσεις κατακρίνουν ἐκείνους, ὅσοι τὶς προβάλλουν· «Λέγω γὰρ ὑμῖν ὅτι οὐδεὶς τῶν ἀνδρῶν ἐκείνων τῶν κεκλημένων γεύσεταί μου τοῦ δείπνου» (Λουκ. ιδ΄ 24).

Ἁγίου Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας : ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΔΕΙΠΝΟΥ

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ΄ ΛΟΥΚΑ

[Λουκ. ιδ΄ 16-24]

ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΔΕΙΠΝΟΥ

Ἁγίου Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας

    «Ἄνθρωπός τις ἐποίησε δεῖπνον μέγα· καὶ ἀπέστειλε τὸν δοῦλον αὐτοῦ τῇ ὥρᾳ τοῦ δείπνου εἰπεῖν τοῖς κεκλημένοις· ἔρχεσθε, ὅτι ἤδη ἕτοιμά ἐστι πάντα (:Κάποιος ἄνθρωπος ἔκανε μεγάλο βραδινὸ συμπόσιο καὶ κάλεσε πολλούς. Καὶ τὴν ὥρα τοῦ δείπνου ἔστειλε τὸ δοῦλο του γιὰ νὰ πεῖ στοὺς καλεσμένους: "Ἐλᾶτε καὶ μὴν ἀναβάλλετε, διότι εἶναι πλέον ὅλα ἕτοιμα")»[Λουκ.14, 16-17].

   Ἂς ἐξετάσουμε μὲ λεπτομέρεια πρὶν ἀπὸ τὰ ἄλλα, ποιά ἀκριβῶς ἦταν ἡ αἰτία, ὥστε νὰ μὴ καλεῖ σὲ γεῦμα μᾶλλον, ἀλλὰ σὲ δεῖπνο πολλοὺς καὶ μᾶλλον πρὶν ἀπὸ αὐτό, ποιός ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ ἐννοηθεῖ ἀπὸ ἐμᾶς ὁ ὁποῖος ἔστειλε τὸν ὑπηρέτη του νὰ καλέσει γιὰ τὸ δεῖπνο καὶ ποιός εἶναι ἐκεῖνος ποὺ κάλεσε στὸ δεῖπνο, καὶ ποιοί εἶναι γενικὰ ἐκεῖνοι ποὺ κλήθηκαν βέβαια, ἀλλὰ περιφρόνησαν τὴν πρόσκληση.

Ο ΑΓΙΟΣ ΣΠΥΡΙΔΩΝ

  

Ο ΑΓΙΟΣ ΣΠΥΡΙΔΩΝ

   Στὰ βουνὰ τῆς Κύπρου τότε ἔπνεε τῆς λευτεριᾶς ὁ ὁλοκάθαρος ἀέρας. Ὄλμοι καὶ πολυβόλα ἦταν ἄγνωστα. Δὲν εἶχαν μολύνει τὰ Ἱερὰ τῆς Κύπρου χώματα σκληροὶ κατακτητές. Μὲ τὸν θρίαμβο τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου κυμάτιζε ἀπ’ ἄκρου εἰς ἄκρον ἡ Σημαία τοῦ Σταυροῦ. Παντοῦ χαρά, λευτεριὰ καὶ εὐτυχία. Στὶς πλαγιὲς καὶ στὰ λειβάδια ἀκουγότανε ὁ γλυκὸς ἦχος τῆς φλογέρας καὶ τὸ κουδούνισμα τῶν κοπαδιῶν. Ἔτσι σὰν γλυκόφωνη φλογέρα εἶχε ἀκουσθεῖ στὰ ἱερὰ χώματα τῆς Κύπρου τὸ κήρυγμα τοῦ Παύλου καὶ τῶν συνεργατῶν του. Καὶ τώρα ἀμέτρητες ψυχὲς ἔψαλλαν ὕμνους στὸν Σωτῆρα.

 

   Βοσκὸς ἦταν στὴν Κύπρο ὁ Σπυρίδων. Ζοῦσε χαρούμενη ζωή, βόσκοντας τὸ κοπάδι του. Καὶ τὰ βράδυα, ὅταν κλεισμένος μέσα μὲ τὰ τσομπανόπουλα περνοῦσε τὶς χειμωνιάτικες βραδυὲς τότε ἔβρισκε εὐκαιρία νὰ ὁδηγήσει ὄχι πιὰ πρόβατα, μὰ τὶς ψυχὲς στὰ πνευματικὰ λειβάδια τῆς πίστεως. Δίδασκε τὴν χριστιανικὴ πίστη καὶ ἀγάπη. Δὲν ἤξερε γράμματα πολλά. Κι ὅμως γινότανε δάσκαλος τῆς Πίστεως, σοφός, γιατὶ τὸν φώτιζε ὁ Θεὸς καὶ τὸν ὁδηγοῦσε ἡ ἀγάπη.

ΕΥΧΗ Εἰς τὴν ὑπεραγίαν Θεοτόκον.

Ε Υ Χ Η

Εἰς τὴν ὑπεραγίαν Θεοτόκον.

Τοῦ νομοφύλακος Ἰωάννου Διακόνου τοῦ Εὐγενικοῦ, ἀδελφοῦ Μάρκου τοῦ Ἐφέσου.*

   Θεομῆτορ ὑπέραγνε. Ταύτης γὰρ τῆς προσηγορίας, οὐκ ἔχω σοι κρείττω καὶ ἐξαίρετον καὶ θειοτέραν εὑρεῖν καὶ προσενεγκεῖν. Θεομῆτορ ἀειπάρθενε, ἁγνὴ καὶ πάναγνε καὶ ὑπέραγνε καὶ νοῦν καὶ λόγον καὶ πνεῦμα καὶ σῶμα. Ἡ τὸν καθαρὸν καὶ ὑπέραγνον Λόγον καὶ Θεόν, τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, ἐκ τῶν σῶν ὑπεράγνων αἱμάτων, ἄϋλον ὄντα καὶ ἀσώματον σωματώσασα, καὶ ἀληθῶς ἀνθρωπίνην σάρκα τούτῳ δανείσασα, καὶ φρικτῶς καὶ ὑπὲρ λόγον τῷ περιόντι τῆς ἀρετῆς, οἰκητήριον σεαυτὴν παρασκευάσασα τοῦ δι᾿ ἡμᾶς τοὺς ἀνθρώπους καὶ διὰ τὴν ἡμετέραν σωτηρίαν, κλῖναι τοὺς οὐρανοὺς καὶ συγκαταβῆναι πρὸς τὴν ἡμῶν ταλαιπωρίαν εὐδοκήσαντος, Θεοτόκε παναμώμητε· ἡ καθαρωτάτη καὶ ἄσπιλος, καὶ τὸν τρόπον καὶ βίον καὶ λόγον· καὶ πάσης καθαρᾶς κτίσεως, νοερᾶς τε καὶ αἰσθητῆς ἁγνοτέρα, Θεοτόκε πανάχραντε, Θεοτόκε πανύμνητε, κυριώνυμε, πολυώνυμε καὶ μεγαλώνυμε· ὅλη πεφωτισμένη, ὅλη ἡγιασμένη, ὅλη κεχαριτωμένη. Ἀνύμφευτε νύμφη καὶ μητρόθεε Κόρη· πλατυτέρα τῶν οὐρανῶν· λαμπροτέρα τοῦ ἡλίου· τιμιωτέρα τῶν ὅλων κτισμάτων· ἁγιωτέρα τῶν Χερουβίμ· ἐνδοξοτέρα τῶν Σεραφίμ· Δέσποινα τῶν Ἀγγέλων· Κυρία τοῦ κόσμου. Ἀγαθὴ καὶ πανάγαθε, καὶ τοῦ μόνου ἀγαθοῦ καὶ ὑπεραγάθου Θεοῦ δοχεῖον ὑπεράγαθον. Πρόσδεξαι, ὡς εὐσυμπάθητος, εὐμενῶς τὴν κατὰ δύναμιν μικρὰν καὶ ταπεινὴν εὐχαριστίαν· ἡ ὑπὸ πάσης κτίσεως διαπαντὸς προσκυνουμένη καὶ κατὰ πάντων ἔχουσα τὴν ἐξουσίαν. Πρόσδεξαι προσηνῶς δουλικὴν ἱκεσίαν, ἡ ὡς συγγενὴς τοῖς ἀνθρώποις, τὸ ἀσθενὲς τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως ἀκριβῶς γινώσκουσα καὶ φιλανθρωπευομένη πᾶσι, προνοουμένη τε καὶ ἐπισκεπτομένη συμπαθέστατε. Ἐπάκουσόν μου, γλυκυτάτη Δέσποινά μου, Ὑπεραγία Θεοτόκε, θεοκόσμητε καὶ θεοχαρίτωτε· ἡ φύσει τὸ πρᾷον θεομιμήτως καὶ ἱλαρὸν καὶ εὐμενὲς καὶ ἥμερον ἔχουσα· ἡ ἐκ δεξιῶν ἀεὶ τοῦ πράου καὶ ἀγαθοῦ Θεοῦ, λαμπρῶς παρισταμένη Βασίλισσα· ἡ ἐν ἱματισμῷ διαχρύσῳ τῶν ἱερῶν ἀρετῶν καὶ ποικίλοις χαρίσμασι τοῦ ἁγίου Πνεύματος κεκοσμημένη· ἡ πάντων κυριεύουσα, καὶ πανταχοῦ φθάνουσα, καὶ πάντα δυναμένη, ὡς τοῦ παντοδυνάμου Θεοῦ Μήτηρ· καὶ πάντας τοὺς ἐν ἀνάγκαις παραμυθουμένη, καὶ τῶν πειρασμῶν ἐλευθεροῦσα, καὶ τὰς θλίψεις ἐπικουφίζουσα.

ΟΜΙΛΙΑ ΠΕΡΙ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑΣ

 

ΚΥΡΙΑΚΗ Ι΄ ΛΟΥΚΑ

(Λουκᾶ ΙΓ΄ 10–17)

ΟΜΙΛΙΑ

 ΠΕΡΙ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑΣ

ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ τοῦ ΘΕΟΤΟΚΗ*

   Ἀκούσατε τὸν Θεάνθρωπο ποιὰ ὀνομασία ἔδωσε στὸν ἀρχισυνάγωγο, ποὺ ἄλλα ἔλεγε κι ἄλλα ἐννοοῦσε, ἄλλα ἦσαν τὰ λόγια κι ἄλλος ὁ σκοπὸς τῶν λόγων του; Ὑποκριτὴ τὸν ὀνόμασε ὁ Θεάνθρωπος. «Ὑποκριτά», τοῦ εἶπε· ἔπειτα ἔλεγξε καὶ καταθεάτρισε (διαπόμπευσε) τὴν ὑποκρισία του. Τῆς ὑποκρισίας τὸ ἁμάρτημα, τὸ ὁποῖο ἄλλοι μὲν ὀνομάζουν φυσικὴ ἐπιτηδειότητα (ἢ ἐπιτήδευση), ἄλλοι δὲ τέχνη ὠφέλιμη, κι ἄλλοι ἀναγκαία οἰκονομία, εἶναι ἁμάρτημα μέγα καὶ προξενεῖ πολλές, ποικίλες καὶ μεγάλες ἁμαρτίες. Ἡ ὑποκρισία ἔχει ρίζα τὴν πονηρία, καὶ καρποὺς τὸ ψεῦδος, τὴν ἀπάτη, τὴν δολιότητα, τὴν αἰσχροκέρδεια, τὴν ἀτίμωση καὶ τὴν βλάβη τοῦ πλησίον. Ἴσως ἐσεῖς, ἀκούγοντας αὐτά, νομίζετε ὅτι εἶναι νεοφανῆ, παράδοξα καὶ ψευδεπίπλαστα. Γιὰ νὰ πληροφορηθεῖτε λοιπόν, ὅτι αὐτὰ εἶναι παλαιά, συνηθισμένα κι ἀληθινά, ἀνοίγω τὶς θεῖες Γραφές.

Ὁ ὅσιος Σάββας ὁ ἡγιασμένος

  

Ὁ ὅσιος Σάββας ὁ ἡγιασμένος

Ἑορτάζει τὴν ε΄ (5η) Δεκεμβρίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Ψυχὴν ὄπισθεν τοῦ Θεοῦ κολλῶν πάλαι,

Ἔμπροσθεν αὐτοῦ νῦν παρίσταται Σάββας.

Θεσπεσίοιο πόλου πέμπτῃ Σάββας ἐντὸς ἐσήχθη.

   Τοῦτος ὁ ἅγιος ὑπῆρχε κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ μεγάλου Ἰουστινιανοῦ, τὸ ἔτος φκζ΄ (527), καταγόμενος ἀπὸ τὴν χώρα τῶν Καππαδοκῶν ἀπ’ τὸ χωριὸ τὸ καλούμενο Μουταλάσκη, γυιὸς εὐσεβῶν γονέων Ἰωάννου καὶ Σοφίας. Εὐθὺς λοιπὸν κατὰ τὴν ἀρχὴ τῆς ζωῆς του ἔτρεξε στὴν πολιτεία τῶν μοναχῶν καὶ μπῆκε σ’ ἕνα μοναστῆρι ὀνομαζόμενο Φλαβιανῶν.

Ἡ ἁγία Μεγαλομάρτυς Βαρβάρα

  

Ἡ ἁγία Μεγαλομάρτυς Βαρβάρα

Ἑορτάζει τὴν δ΄ (4η) Δεκεμβρίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Ξίφει πατὴρ θύσας σε, μάρτυς Βαρβάρα,

Ὑπῆρξεν ἄλλος Ἀβραὰμ διαβόλου.

Βαρβάρα ἀμφὶ τετάρτῃ χερσὶ τοκῆος ἐτμήθη.

   Ἡ ἁγία μεγαλομάρτυς Βαρβάρα ἔζησε κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Μαξιμιανοῦ, τὸ ἔτος σϞ΄ (290). Ἦταν θυγατέρα ἑνὸς εἰδωλολάτρη, καταγόμενη μὲν ἀπ᾿ τὴν Ἀνατολή, φυλαττόμενη δὲ μέσα σ’ ἕναν ψηλὸ πῦργο, διὰ τὴν ἀνθοῦσα ὡραιότητα τοῦ σώματός της. Αὐτὴ λοιπὸν ἡ σεμνότατη παρθένος διδάχθηκε παρὰ Θεοῦ τὴν εὐσέβεια. Ἔτσι, λατρεύοντας τὸν Χριστὸ κρυφὰ δὲν μπόρεσε νὰ κρυφτεῖ ἀπὸ τὸν ἀσεβῆ πατέρα της, διότι ἐκεῖνος γνώρισε τὰ σχετικὰ μ’ ἐκείνη, τότε ποὺ αὐτὸς μὲν εἶπε νὰ γίνουν δύο παράθυρα στὸ λουτρὸ ποὺ ἔκτισε, ἡ δὲ ἁγία πρόσταξε νὰ γίνουν τρία παράθυρα, τὰ ὁποῖα κ’ ἔγιναν. Ἀφοῦ ρώτησε γιὰ ποιὰ αἰτία κατασκεύασε τρία παράθυρα, ἔμαθε ἀπ’ αὐτὴν ὅτι τὰ ἔκαμε εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος. Καὶ καθὼς ἄκουσε τοῦτο ὁ βάρβαρος ὅρμησε νὰ τὴν θανατώσει μὲ τὴν σπάθη του.

Οἱ Ὅσιοι Γέροντές μας σὲ μιὰ φωτογραφία!

 

Ἐπὶ τῇ μνήμῃ τοῦ Ὁσίου Πορφυρίου‧ γιὰ νὰ γνωρίσουν οἱ νεώτεροι καὶ νὰ θυμοῦνται οἱ παλαιοί!

 

Οἱ Ὅσιοι Γέροντές μας σὲ μιὰ φωτογραφία!

 

 

   Μία ἱστορικὴ φωτογραφία, ὅπου διακρίνονται ὁμοῦ οἱ δύο Ὅσιοι Γέροντές μας, εὑρισκόμενοι σὲ ἱερὰ ἀποδημία στοὺς Ἁγίους Τόπους, πιθανὸν τὴν δεκαετία τοῦ ’70.

   Ὁ Ὅσιος Πορφύριος, δὲν χρειάζεται συστάσεις.

Ὁ ἅγιος μάρτυς Ἀνανίας ὁ Πέρσης

 

Ὁ ἅγιος μάρτυς Ἀνανίας ὁ Πέρσης

Ἑορτάζει τὴν α΄ (1η) Δεκεμβρίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Ἀνανίας σάρξ, πρὸς δὲ σαρκὸς αἰκίας,

Αἴσθησιν ὡς σάρξ οὐδὲ μικρὰν λαμβάνει.

   Τοῦτος ὁ ἅγιος ἦταν ἀπὸ τὴν Ἀρβὴλ πόλη τῆς Περσίας, κι ἀφοῦ συνελήφθη λόγῳ τῆς πίστης του στὸν Χριστό, πολλὰ κι ἀνυπόφορα βάσανα δοκίμασε ὁ μακάριος.

   Ὅταν δὲ ἔμελλε νὰ παραδώσει τὴν ψυχή του στὸν Θεό, εἶπε τοῦτα τὰ λόγια:

Νὰ μὴν κρίνετε τοὺς ἀδελφούς σας…

 

Νὰ μὴν κρίνετε τοὺς ἀδελφούς σας…

 

Ὁσίου Σωφρονίου (Σαχάρωφ)

 

 

   Τί ζητῶ ἄραγε, ὅταν κρίνω τὸν ἀδελφό μου;

   Ἐφόσον δὲν τὸν βλέπω, ὅπως τὸν βλέπει ὁ Κύριος, τὸ πᾶν θὰ εἶναι λανθασμένο.

   Ἀρχίστε μὲ αὐτὴν τὴν προσευχή, μὲ τὴν σκέψη νὰ εἶστε ὑπάκουοι, νὰ μὴν κρίνετε τοὺς ἀδελφούς σας.

   Ἀρχίστε ἀπὸ τὸν πόθο νὰ ὑπηρετήσετε τοὺς ἄλλους μὲ ἀγάπη, ὅπως ὁ Σιλουανός, ποὺ ζητοῦσε κατὰ τὶς ἑορτὲς νὰ μπορεῖ νὰ διακονεῖ στὴν Τράπεζα τὶς ἑκατοντάδες τῶν μοναχῶν.

Ὁ ἅγιος μεγαλομάρτυς Ἰάκωβος ὁ Πέρσης

 

Ὁ ἅγιος μεγαλομάρτυς Ἰάκωβος ὁ Πέρσης

Ἑορτάζει τὴν κζ΄ (27η) Νοεμβρίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Τμηθεὶς μεληδὸν καὶ σφαγὴν Πέρσης φέρων,

«Ψυχὴ σεσώσθω, φροῦδά μοι μέλη», λέγει.

Εἰκάδι Πέρσης ἑβδομάτη σφάγη ἐκμελεϊσθείς.

   Ὁ ἅγιος μεγαλομάρτυς Ἰάκωβος ἦταν κατὰ τοὺς χρόνους Ὀνωρίου καὶ Ἀρκαδίου τῶν Χριστιανῶν βασιλέων, ἐν ἔτει τϞε΄ (395). Ἦταν ἀπὸ τοὺς προγόνους του Χριστιανὸς καὶ κατοικοῦσε στὴν πόλη τῶν Περσῶν τὴν καλούμενη Βηθλαβᾶ, στὴ χώρα τῶν Ἐλουζησίων, ἔντιμος καὶ περιφανὴς καὶ πολὺ τιμώμενος καὶ ἀγαπώμενος ἀπὸ τὸν βασιλέα τῶν Περσῶν Ἰσδιγέρδη. Γι’ αὐτό, λόγῳ τῆς πολλῆς φιλίας κι ἀγάπης ποὺ εἶχε ὁ βασιλιᾶς πρὸς αὐτόν, ἀρνήθηκε -ἀλλοίμονο!- τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ καὶ δέχθηκε τὴν ἀσέβεια τοῦ βασιλέως.

Ὁ ὅσιος Ἀλύπιος ὁ Κιονίτης

 

Ὁ ὅσιος Ἀλύπιος ὁ Κιονίτης

Ἑορτάζει τὴν κς΄ (26η) Νοεμβρίου.

 

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Ἀνεῖχεν Ἀλύπιον ὄρθιος κίων,

Πρὸς οὐρανοὺς ζητοῦντα βαίνειν, οὗ μένει.

Εἰκάδι ἕκτῃ ἄλυπον, Ἀλύπιε, βῆς ἐπὶ οἶκον.

   Ὁ ὅσιος Ἀλύπιος ἦταν κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Ἡρακλείου, ἐν ἔτει χι΄ (610), καταγόμενος ἀπὸ τὴν Ἀδριανούπολη. Προγνωρίστηκε δὲ στὴν μητέρα του προτοῦ νὰ γεννηθεῖ, μὲ κάποια δεξιὰ καὶ θεϊκὰ σημάδια, ποὺ φανέρωναν ποιός ἔμελλε νὰ γίνει μετὰ τὴν γέννησή του ὁ ἅγιος κι ὅτι θὰ καταπλήξει τοὺς ἀνθρώπους καὶ τοὺς τότε καὶ τοὺς τωρινούς, μὲ τὴν θεωρία κι ἀκοή, καὶ μὲ τὴν καρτερία καὶ ὑπομονή του.

Ἡ ἁγία μεγαλομάρτυς Αἰκατερίνη

 

Ἡ ἁγία μεγαλομάρτυς Αἰκατερίνη

Ἑορτάζει τὴν κε΄ (25η) Νοεμβρίου.

 

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Αἰκατερίνα, καὶ σοφὴ καὶ παρθένος˙

Ἐκ δέ ξίφους καὶ μάρτυς˙ ὦ καλὰ τρία!

Εἰκάδι πέμπτῃ ἄορ κατέπεφνε ρήτορα κούρην.

   Ἡ ἁγία μεγαλομάρτυς Αἰκατερίνα ἦταν κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ Μαξιμιανοῦ, ἐν ἔτει τδ΄ (304), καταγόμενη ἀπ’ τὴν πόλη τῆς Ἀλεξάνδρειας, θυγατέρα κάποιου βασιλίσκου ὀνομαζόμενου Κώνστου‧ πολὺ ὡραία καὶ μεγαλόσωμη, δεκαοκτὼ χρονῶν στὴν ἡλικία. Αὐτὴ ἔμαθε στὸ ἔπακρο κάθε Ἑλληνικὴ καὶ Λατινικὴ παιδεία κ’ ἐπιστήμη· δηλαδὴ τοῦ Ἕλληνα Ὁμήρου, τοῦ Λατίνου μεγάλου ποιητοῦ Βιργιλίου, τοῦ Ἀσκληπιοῦ, τοῦ Ἱπποκράτη καὶ Γαληνοῦ τῶν ἰατρῶν· Ἀριστοτέλη καὶ Πλάτωνα, Φιλιστίωνος καὶ Εὐσεβίου τῶν φιλοσόφων· Ἰαννῆ καὶ Ἰαμβρῆ τῶν μεγάλων Μάγων· Διονυσίου καὶ Σιβύλλης. Ἀσκήθηκε δὲ καὶ σ’ ὅλη τὴ ρητορικὴ τέχνη, ὅση ἐφευρέθηκε ἀπ’ τοὺς ἀνθρώπους. Κι ὄχι μόνον αὐτές, ἀλλὰ καὶ πολλὲς γλῶσσες καὶ διαλέκτους πολλῶν ἐθνῶν ἔμαθε ἡ πάνσοφος, ὥστε ἔκανε ἐκστατικοὺς ὄχι μόνον ἐκείνους ὅσοι τὴν ἔβλεπαν, ἀλλὰ καί ’κείνους ὅσοι ἄκουγαν τὴν φήμη καὶ τὴν σοφία της.

Ὁ ἅγιος ἱερομάρτυς Πέτρος Ἀλεξανδρείας

 

Ὁ ἅγιος ἱερομάρτυς Πέτρος Ἀλεξανδρείας

Ἑορτάζει τὴν κδ΄ (24η) Νοεμβρίου.

 

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

 

Ἄρρηκτος ἦν τὴν πίστιν ὁ τμηθεὶς Πέτρος,

Ὃς εἶδε Χριστοῦ τὴν στολὴν ἐρρηγμένην.

 

   Ὁ ἅγιος Πέτρος ὁ Ἀλεξανδρείας Ἐπίσκοπος ἦταν κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Μαξιμιανοῦ, ἐν ἔτει σϞς΄ (296), διδάσκαλος τῆς εὐσεβείας καὶ κήρυκας τῶν ὀρθῶν δογμάτων. Τοῦτος λοιπὸν ὅταν ἔμελλε ν’ ἀποκεφαλισθεῖ μὲ προσταγὴ τοῦ βασιλέως, τὸν παρακαλοῦσε ὁ Ἄρειος νὰ τὸν συγχωρήσει καὶ ὁ λαὸς ὅλος μεσίτευε ὑπὲρ τούτου. Ἀλλ’ ὁ ἅγιος δὲν πείσθηκε οὔτε τὸν συγχώρησε, ἀλλὰ τὸν ἀπέβαλε, ἀφοῦ τὸν καταράσθηκε καὶ εἶπε ὅτι αὐτὸς εἶναι χωρισμένος ἀπὸ τὴν δόξα τοῦ Χριστοῦ καὶ ἐν τῷ νῦν αἰῶνι καὶ ἐν τῷ μέλλοντι.

ΟΜΙΛΙΑ ΠΕΡΙ ΑΙΦΝΙΔΙΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

 

ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΛΟΥΚΑ

(Λουκᾶ ΙΒ΄ 16–21)

 

ΟΜΙΛΙΑ

 ΠΕΡΙ ΑΙΦΝΙΔΙΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

 

ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ τοῦ ΘΕΟΤΟΚΗ*

 

   Ἀνάμεσα στὶς πολλὲς ὑποθέσεις, ποὺ περιέχονται στὴν παραβολὴ τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου, βλέπουμε καὶ τὴν φοβερὴ ὑπόθεση τοῦ αἰφνιδίου θανάτου· αὐτὴ εἶναι ὑπόθεση μεγάλου φόβου καὶ τρόμου. Ὁ αἰφνίδιος θάνατος εἶναι παίδευση τῆς θείας ἀγανακτήσεως γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας· τοῦτο τὸ βλέπουμε φανερὰ στὸν πλούσιο τῆς παραβολῆς. Αὐτός, πλεονέκτης, δοῦλος τῆς σάρκας καὶ τῶν ἡδονῶν, ἀφοῦ λησμόνησε παντελῶς τὴν ἀθανασία τῆς ψυχῆς καὶ τὸν θάνατο καὶ τὸν Θεό, καὶ προσήλωσε τὸν νοῦ καὶ τὴν καρδιά του στ’ ἀγαθὰ τῆς γῆς καὶ στὶς ἀπολαύσεις τῆς σάρκας, ἀποφάσισε νὰ ζεῖ ὄχι ὡς ἄνθρωπος ποὺ πιστεύει στὸν Θεό, ἀλλ᾿ ὡς ἄνθρωπος ἀσεβὴς κι ἄπιστος, ὄχι ὡς ἄνθρωπος ποὺ ἔχει ψυχὴ ἀθάνατη, ἀλλ᾿ ὡς ἄνθρωπος θνητόψυχος, ὄχι ὡς ἄνθρωπος λογικός, ἀλλὰ σὰν ζῶο ἄλογο· σ’ αὐτὸν λοιπὸν γιὰ τὶς ἁμαρτίες καὶ τὶς ἀφροσύνες του στέλνει ὁ Θεὸς βίαιο κι αἰφνίδιο θάνατο. Καὶ γιὰ νὰ πληροφορηθεῖ καθένας, ὅτι ὄχι κατὰ φύσιν, ἀλλὰ κατὰ θεία προσταγὴ τὸν θέρισε τὸ δρεπάνι τοῦ αἰφνιδίου θανάτου, φανέρωσε ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς στὴν παραβολὴ αὐτὸ ποὺ δὲν συμβαίνει στοὺς αἰφνιδίους θανάτους, δηλαδὴ παρουσίασε τὸν ἴδιο τὸν Θεὸ πρῶτα μὲν νὰ ἐλέγχει τὸν πανάθλιο ἐκεῖνον ἁμαρτωλὸ καὶ ν’ ἀναγγέλλει σ’ αὐτὸν τὴν φοβερὴ καταδίκη τοῦ βιαίου θανάτου, «ἄφρον, ταύτῃ τῇ νυκτὶ τὴν ψυχήν σου ἀπαιτοῦσιν ἀπὸ σοῦ» (Λουκ. ιβ΄ 20), ἔπειτα νὰ φανερώνει καὶ τὴν αἰτία αὐτῆς τῆς ὀλέθριας καταδίκης. Ἐπειδή, λέει, προσήλωσες τὸν ἑαυτό σου στὴν πλεονεξία συνάζοντας καὶ οὐδέποτε χορταίνοντας, διὰ τοῦτο τώρα ἁρπάζουν τὴν ψυχή σου· ποιός λοιπὸν θὰ κληρονομήσει ὅσα σὺ ἑτοίμασες; «ἃ δὲ ἡτοίμασας τίνι ἔσται»;

ΟΜΙΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΣΤΑ ΑΓΙΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

ΟΜΙΛΙΑ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΣΤΑ ΑΓΙΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ

ΤΗΣ ΠΑΝΥΠΕΡΑΓΝΗΣ ΔΕΣΠΟΙΝΑΣ ΜΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

 

Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ

 

   Ἐὰν τὸ δέντρο ἀναγνωρίζεται ἀπὸ τὸν καρπὸ καὶ τὸ καλὸ δέντρο παράγει ἐπίσης καλὸ καρπό [βλ. Ματθ. 7, 16: «Ἀπὸ τῶν καρπῶν αὐτῶν ἐπιγνώσεσθε αὐτούς. μήτι συλλέγουσιν ἀπὸ ἀκανθῶν σταφυλὴν ἢ ἀπὸ τριβόλων σῦκα;(: Ἀπὸ τὴ διαγωγή τους καὶ τὰ ἔργα τους, ποὺ σὰν καρπὸ παράγουν, θὰ τοὺς μάθετε καλά. Μήπως μαζεύουν ἀπὸ τὰ ἀγκάθια σταφύλια ἢ ἀπὸ τοὺς ἀγκαθωτοὺς θάμνους σῦκα;)» καὶ Λουκ. 6, 44: «Ἕκαστον γὰρ δένδρον ἐκ τοῦ ἰδίου καρποῦ γινώσκεται. οὐ γὰρ ἐξ ἀκανθῶν συλλέγουσι σῦκα, οὐδὲ ἐκ βάτου τρυγῶσι σταφυλήν(:Κάθε δέντρο διακρίνεται καὶ ἀναγνωρίζεται ἐὰν εἶναι καλὸ ἢ κακὸ ἀπὸ τὸν καρπὸ ποὺ βγάζει· διότι ἀπὸ ἀγκάθια δὲν μαζεύουν ὡς καρπὸ σῦκα, οὔτε ἀπὸ βάτο τρυγοῦν ποτὲ σταφύλι)»], ἡ μητέρα τῆς αὐτοαγαθότητος, ἡ γεννήτρια τῆς ἀΐδιας καλλονῆς, πῶς δὲν θὰ ὑπερεῖχε ἀσυγκρίτως κατὰ τὴν καλοκαγαθία ἀπὸ κάθε ἀγαθὸ ἐγκόσμιο καὶ ὑπερκόσμιο; Διότι ἡ δύναμη ποὺ καλλιέργησε τὰ πάντα, ἡ συναϊδία καὶ ἀπαράλλακτη εἰκόνα τῆς ἀγαθότητας, ὁ προαιώνιος καὶ ὑπερούσιος καὶ ὑπεράγαθος Λόγος, ἀπὸ ἀνέκφραστη φιλανθρωπία καὶ εὐσπλαχνία, γιὰ χάρη μας θέλησε νὰ περιβληθεῖ τὴ δική μας εἰκόνα, γιὰ νὰ ἀνακαλέσει τὴ φύση ποὺ εἶχε συρθεῖ κάτω στοὺς μυχοὺς τοῦ ἅδη καὶ νὰ τὴν ἀνακαινίσει, διότι εἶχε παλαιωθεῖ, καὶ νὰ τὴν ἀναβιβάσει πρὸς τὸ ὑπερουράνιο ὕψος τῆς βασιλείας καὶ θεότητός Του.

Ὁ ἅγιος μάρτυς Ἄζης ὁ θαυματουργός

 

Ὁ ἅγιος μάρτυς Ἄζης ὁ θαυματουργός

Ἑορτάζει τὴν ιθ΄ (19η) Νοεμβρίου.

 

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

 

Διψητική τις ὡς ἔλαφος εἰς ὕδωρ,

Ἄζης ὁ μάρτυς ἔτρεχε πρὸς τὸ ξίφος.

   Ὁ ἅγιος μάρτυς Ἄζης ἦταν κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Διοκλητιανοῦ, ἐν ἔτει σπθ΄ (289), καταγόμενος ἀπὸ τὴν χώρα τῶν Ἰσαύρων, στρατιώτης στὸ ἐπάγγελμα. Ἀφοῦ δὲ ἄφησε τὴν στρατιωτικὴ ζωὴ ζοῦσε στὶς ἐρημιὲς κ’ ἐκεῖ ἔκαμε πολλὲς θεραπεῖες καὶ θαύματα. Ἀπὸ κάποιους κυνηγοὺς φανερώθηκε καὶ παρουσιάστηκε στὸν Διοκλητιανό, κι ἀφοῦ ὁμολόγησε τὴν πίστη στὸν Χριστὸ παραδόθηκε στὸν ἔπαρχο Ἀκυλῖνο μαζὶ μὲ τοὺς ἑκατὸν πενῆντα στρατιῶτες, οἱ ὁποῖοι εἶχαν σταλθεῖ γιὰ νὰ συλλάβουν τὸν ἅγιο ἀλλὰ πίστεψαν κι αὐτοὶ στὸν Χριστό, ἐπειδὴ ὁ ἅγιος ἐθαυματούργησε καθ’ ὁδόν. Ἐνῶ δηλαδὴ οἱ στρατιῶτες ἦσαν διψασμένοι, ἔβγαλε ὕδωρ καὶ τοὺς ἐπότισε.

Ὁ ἅγιος μάρτυς Ρωμανὸς

 

Ὁ ἅγιος μάρτυς Ρωμανὸς

Ἑορτάζει τὴν ιη΄ (18η) Νοεμβρίου.

 

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Τὸ καρτερόφρον Ρωμανοῦ πᾶς θαυμάσει,

Σὺν χαρμονῇ γὰρ πνιγμονὴν ἐκαρτέρει.

   Ὁ ἅγιος μάρτυς Ρωμανὸς ἦταν στὰ χρόνια τοῦ βασιλέως Μαξιμιανοῦ, ἐν ἔτει τγ΄ (303), καὶ γιὰ τὸν ζῆλο τὸν ὁποῖο εἶχε ὑπὲρ τῆς πίστεως τοῦ Χριστοῦ, ὅταν ὁ ἔπαρχος Ἀσκληπιάδης ἤθελε νὰ μπεῖ ἐντὸς τοῦ ναοῦ τῶν εἰδώλων, πῆγε ὁ ἅγιος καὶ τὸν ἔπιασε λέγοντάς του: «Τὰ εἴδωλα δὲν εἶναι θεοί».

   Γι’ αὐτὸ λοιπὸν τὸν ἔδειραν στὸ στόμα κι ἀφοῦ τὸν κρέμασαν τὸν καταξέσχισαν. Ἔπειτα ζητάει ὁ ἅγιος καὶ φέρνουν ἕνα μικρὸ παιδί, γιὰ νὰ ἐλέγξει περισσότερο τὸν ἔπαρχο. Καὶ τὸ παιδί, ἀφοῦ ρωτήθηκε ἀπ’ τὸν ἔπαρχο σὲ ποιόν θεὸ πιστεύει, ἀποκρίθηκε ὅτι πιστεύει στὸν Θεὸ τῶν Χριστιανῶν. Τότε τὸ παιδὶ δέρνεται ’κεῖ μπροστὰ στὴν μητέρα του καὶ καθὼς τὸ ἔδερναν δίψασε καὶ ζήτησε νερό‧ ἡ μητέρα του ὅμως ποὺ ἦταν εὐσεβὴς καὶ θεοφιλής, τοῦ εἶπε:

Ὁ ἅγιος μάρτυς Πλάτων

 

Ὁ ἅγιος μάρτυς Πλάτων

Ἑορτάζει τὴν ιη΄ (18η) Νοεμβρίου.

 

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

 

Μικροῦ λαθὼν παρῆλθεν ἡμᾶς ὁ Πλάτων,

Πλάτων ἐκεῖνος, ὃν πλατὺ κτείνει ξίφος.

Ὀγδοάτῃ δεκάτῃ τε Πλάτωνα ἄορ κατέπεφνεν.

   Ὁ ἅγιος μάρτυς Πλάτων ἦταν ἀπὸ τὴν χώρα τῶν Γαλατῶν ἐκ τῆς πόλεως Ἀγκύρας, ἀδελφὸς τοῦ ἁγίου μάρτυρος Ἀντιόχου (ἴσως τοῦ ἑορταζομένου κατὰ τὴν κδ΄ τοῦ Δεκεμβρίου), ἐν ἔτει σϞς΄ (296). Κ’ ἐπειδὴ ὁμολογοῦσε μὲ παρρησία τὸν Χριστὸ μπροστὰ σ’ ὅλους, τὸν ἔφεραν στὸν ἡγεμόνα Ἀγριππῖνο καί ’κεῖ δέρνεται ἀπὸ δέκα στρατιῶτες· ἔπειτα ἁπλώνεται πάνω σὲ χάλκινο πυρωμένο κρεββάτι καὶ ραβδίζεται καὶ καίγεται μὲ πυρωμένες σιδηρὲς σφαῖρες στὶς μασχάλες καὶ στὰ πλευρά. Ἔπειτα ἔκοψαν τὸ δέρμα του σὲ λωρίδες καὶ τὸ ἔβγαλαν πάνω ἀπὸ τὴν πλάτη του· μετὰ ξέσχισαν τὶς σάρκες καὶ τὰ μάγουλά του τόσο πολύ, ὥστε ἀλλοιώθηκε τελείως τὸ πρόσωπό του καὶ δὲν γνωριζόταν. Στὸ τέλος δὲ τὸν ἀποκεφάλισαν κι ἔτσι ἔλαβε ὁ ἀοίδιμος τὸ στεφάνι τοῦ μαρτυρίου.

Ταῖς Αὐτοῦ ἁγίαις πρεσβείαις, Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.

* «Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν» τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, τόμ. 2ος, σελ. 131,132. (Φραστικὴ διασκευὴ καὶ ὑποσημειώσεις, ὑπὸ ἱερομ. Ν. ἁγιορείτου).