ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
ΚΥΡΙΑΚΗΣ (τῶν Ἱεραρχῶν)
(Ἑβρ. ιγ΄ 7-16)
«Ἀδελφοί, μνημονεύετε τῶν ἡγουμένων ὑμῶν, οἵτινες
ἐλάλησαν ὑμῖν τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ, ὧν ἀναθεωροῦντες τὴν ἔκβασιν τῆς ἀναστροφῆς
μιμεῖσθε τὴν πίστιν.
Ἰησοῦς Χριστὸς χθὲς καὶ σήμερον ὁ αὐτὸς καὶ
εἰς τοὺς αἰῶνας.
διδαχαῖς ποικίλαις καὶ ξέναις μὴ παραφέρεσθε·
καλὸν γὰρ χάριτι βεβαιοῦσθαι τὴν καρδίαν, οὐ βρώμασιν, ἐν οἷς οὐκ ὠφελήθησαν οἱ
περιπατήσαντες.
ἔχομεν θυσιαστήριον ἐξ οὗ φαγεῖν οὐκ ἔχουσιν
ἐξουσίαν οἱ τῇ σκηνῇ λατρεύοντες·
ὧν γὰρ εἰσφέρεται ζῴων τὸ αἷμα περὶ ἁμαρτίας
εἰς τὰ Ἅγια διὰ τοῦ ἀρχιερέως, τούτων τὰ σώματα κατακαίεται ἔξω τῆς παρεμβολῆς·
διὸ καὶ Ἰησοῦς, ἵνα ἁγιάσῃ διὰ τοῦ ἰδίου αἵματος τὸν λαόν, ἔξω τῆς πύλης ἔπαθε.
τοίνυν ἐξερχώμεθα πρὸς αὐτὸν ἔξω τῆς
παρεμβολῆς τὸν ὀνειδισμὸν αὐτοῦ φέροντες·
οὐ γὰρ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλὰ τὴν μέλλουσαν
ἐπιζητοῦμεν.
δι᾽ αὐτοῦ οὖν ἀναφέρωμεν θυσίαν αἰνέσεως διὰ
παντὸς τῷ Θεῷ, τοῦτ᾽ ἔστι καρπὸν χειλέων ὁμολογούντων τῷ ὀνόματι αὐτοῦ.
τῆς δὲ εὐποιΐας καὶ κοινωνίας μὴ ἐπιλανθάνεσθε·
τοιαύταις γὰρ θυσίαις εὐαρεστεῖται ὁ Θεός.»
Ἀδελφοί, νὰ μνημονεύετε πάντοτε τοὺς
πνευματικούς σας ἡγέτες καὶ προεστούς, οἱ ὁποῖοι σᾶς δίδαξαν τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ,
νὰ μελετᾶτε μὲ εὐλάβεια τὸ κατὰ Θεὸν τέλος τοῦ βίου καὶ τῆς ἐνάρετης συμπεριφορᾶς
τους καὶ νὰ μιμεῖσθε τὴν πίστη.
Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς καὶ χθὲς καὶ σήμερα καὶ στοὺς
αἰῶνες τῶν αἰώνων εἶναι ὁ ἴδιος καὶ ἀναλλοίωτος.
Μὴν ἀφίνετε τὸν ἑαυτό σας νὰ παρασύρεται καὶ
νὰ παραπλανᾶται ἀπὸ λογιῶν-λογιῶν διδασκαλίες, ξένες καὶ διαφορετικὲς ἀπὸ τὴν
διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ. Διότι εἶναι καλὸ καὶ ἀσφαλές, νὰ στερεώνεται ἡ καρδιὰ στὴν
ὀρθὴ διδασκαλία μὲ τὴν χάρη τοῦ Κυρίου καὶ ὄχι στὶς ψευδοδιδασκαλίες τῶν Ἑβραίων,
περὶ φαγητῶν καθαρῶν καὶ ἀκαθάρτων, ἀπὸ τὴν ὁποία τίποτε δὲν ὠφελήθηκαν, ὅσοι
πρόσεχαν στὶς διακρίσεις αὐτὲς τῶν φαγητῶν.
Ἐμεῖς οἱ Χριστιανοί, ἔχουμε ἱερώτατο
θυσιαστήριο, τὴν ἁγία Τράπεζα, (ἐπάνω στὴν ὁποία παρατίθεται οὐράνια κι’ ἀνεκτίμητη
τροφή, τὸ σῶμα καὶ τὸ αἷμα τοῦ Κυρίου), ἀπὸ τὸ ὁποῖο θυσιαστήριο δὲν ἔχουν τὸ
δικαίωμα νὰ φάγουν ὅσοι ἐξακολουθοῦν νὰ λατρεύουν καὶ νὰ ὑπηρετοῦν τὸν Θεὸ στὴν
παλαιὰ σκηνὴ τοῦ μαρτυρίου, (δηλαδὴ οὔτε οἱ ἱερεῖς καὶ οἱ ἀρχιερεῖς τῆς Π.
Διαθήκης).
Καὶ εἰκονιζόταν συμβολικὰ αὐτὴ ἡ ἀπαγόρευση στὴν
Π. Διαθήκη. Διότι τὰ σώματα τῶν ζώων ἐκείνων, ποὺ θυσιάζονταν κατὰ τὴν ἡμέρα τοῦ
ἐξιλασμοῦ καὶ τὸ αἷμα τους ἐφέρετο ἀπὸ τὸν ἀρχιερέα στὰ ἅγια τῶν ἁγίων, ὡς
θυσία περὶ ἁμαρτίας, δὲν τρώγονταν ἀπὸ τοὺς ἱερεῖς, ἀλλὰ καίγονταν ἐξ ὁλοκλήρου
ἔξω ἀπὸ τὸ στρατόπεδο τοῦ Ἰσραήλ.
Γι’ αὐτό, σύμφωνα μὲ τὸν προφητικὸ αὐτὸν
συμβολισμό, καὶ ὁ Ἰησοῦς, γιὰ νὰ ἁγιάσει μὲ τὸ δικό του αἷμα τὸν νέο λαὸ τῆς
χάριτος σταυρώθηκε ἔξω ἀπὸ τὴν πύλη τῆς Ἱερουσαλήμ.
Λοιπόν, κόβοντας κ’ ἐμεῖς κάθε δεσμὸ πρὸς τὶς
παλαιὲς αὐτὲς καὶ συμβολικὲς διατάξεις, ἂς ἐξερχόμασθε πρὸς τὸν Χριστὸ ἔξω ἀπὸ
τὴν ἰουδαϊκὴ θρησκεία καὶ νοοτροπία, καὶ ἂς πάρουμε ἐπάνω μας τὸν χλευασμὸ καὶ
τὸν ἐμπαιγμό, ποὺ πρῶτος ὑπέμεινε γιὰ μᾶς ὁ Χριστός.
(Ἂς μὴ δενόμασθε μὲ τὰ παλαιὰ σχήματα καὶ τὰ
πράγματα γενικῶς τοῦ κόσμου.) Διότι δὲν ἔχουμε ἐδῶ μόνιμη πατρίδα καὶ κατοικία,
ἀλλὰ μὲ ἐνδιαφέρον καὶ πόθο ζητοῦμε νὰ κερδήσουμε τὴν μέλλουσα καὶ αἰώνια,
δηλαδὴ τὴν οὐράνια βασιλεία τοῦ Κυρίου.
Διὰ μέσου, λοιπόν, τοῦ Κυρίου μας, ὡς ἀρχιερέα
καὶ μεσίτη, ἂς προσφέρουμε πρὸς τὸν Θεὸ πάντοτε θυσία δοξολογίας καὶ εὐχαριστίας·
δηλαδὴ θυσία, ἡ ὁποία σὰν καρπὸς καὶ ἔκφραση θερμῆς εὐγνωμοσύνης καὶ λατρείας
πρὸς τὸν Θεό, θὰ βγαίνει ἀπὸ τὰ χείλη μας, ποὺ θὰ δοξολογοῦν τὸ ἅγιο ὄνομά Του.
Μὴ λησμονεῖτε τὴν ἀγαθοεργία καὶ τὸ καθῆκον
σας νὰ μοιράζεστε μὲ τοὺς ἄλλους τὰ ἀγαθὰ ποὺ σᾶς δίδει ὁ Θεός, διότι σὲ τέτοιες
θυσίες εὐαρεστεῖται ὁ Θεὸς (καὶ ὄχι σὲ θυσίες ζώων).