Δὲν προσευχόμαστε ὅλοι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ…
Ἁγίου
Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου*
Ἐδῶ
ὁ συγγραφέας βεβαιώνει ὅτι ἡ γυναῖκα (ἡ ἁγία Ἄννα, ἡ μητέρα τοῦ προφήτου
Σαμουὴλ) εἶχε διπλῆ ἀρετή· δηλαδὴ καὶ τὴν ἐπιμονὴ
στὴν προσευχὴ καὶ τὸ ἄγρυπνο τῆς
διανοίας της.
Τὸ ἕνα τὸ βεβαίωσε (ὁ συγγραφέας) μὲ τὸ νὰ
σημειώσει ὅτι (ἡ ἁγία Ἄννα) «ἐπλήθυνε»,
αὔξησε πολὺ (τὴν προσευχή της)· τὸ ἄλλο τὸ βεβαίωσε, μὲ τὸ νὰ προσθέσει (ὅτι ἡ
ἁγία ἔκανε τὴν προσευχή της) «ἐνώπιον
Κυρίου».
Βεβαίως ὅλοι προσευχόμαστε, ἀλλὰ δὲν προσευχόμαστε ὅλοι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ.
Διότι, ὅταν, καθ᾿ ὃν χρόνον τὸ σῶμα βρίσκεται πεσμένο στὴ γῆ (σὲ στάση προσευχῆς) καὶ τὴν ἴδια ὥρα τὸ στόμα φλυαρεῖ ματαίως, ἡ διάνοια περιτριγυρίζει σὲ ὅλα τὰ μέρη τοῦ σπιτιοῦ καὶ τῆς ἀγορᾶς, πῶς μπορεῖ ἕνας τέτοιος ἄνθρωπος νὰ πεῖ ὅτι προσευχήθηκε ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ;
Ἑπομένως, πραγματικὰ ἐνώπιον τοῦ Κυρίου
προσεύχεται ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος συμμαζεύει
ἀπὸ παντοῦ τὴν ψυχή του καὶ δὲν ἔχει καμμία ἐπαφὴ μὲ τὰ γήϊνα, ἀλλὰ ἔχει μεταθέσει τὸν ἑαυτό του στὸν ἴδιο τὸν
οὐρανὸ καὶ ἔχει ἐκδιώξει ἀπὸ τὴν ψυχή του κάθε ἀνθρώπινη σκέψη.
* Β΄ Λόγος περὶ Ἄννης.
«Διπλῆν ἐνταῦθα ὁ συγγραφεὺς ἀρετὴν
μαρτυρεῖ τῇ γυναικί, καὶ τὴν καρτερίαν τὴν ἐν ταῖς εὐχαῖς, καὶ τὸ τῆς διανοίας
ἐγρηγορός· τὸ μέν, διὰ τοῦ εἰπεῖν, Ἐπλήθυνε· τὸ δέ, διὰ τοῦ προσθεῖναι, Ἐνώπιον
Κυρίου· πάντες μὲν γὰρ εὐχόμεθα, ἀλλ᾿ οὐ πάντες ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Ὅταν γὰρ τοῦ
σώματος ἐπὶ γῆς κειμένου, καὶ τοῦ στόματος εἰκῇ ληροῦντος, ἡ διάνοια πανταχοῦ
τῆς οἰκίας καὶ τῆς ἀγορᾶς περιέρχηται, πῶς ὁ τοιοῦτος δυνήσεται εἰπεῖν, ὅτι
ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ ηὔξατο; Ἐνώπιον γὰρ Κυρίου εὔχεται, ὁ πάντοθεν ἑαυτοῦ τὴν
ψυχὴν συλλέγων, καὶ μηδὲν ἔχων κοινὸν πρὸς τὴν γῆν, ἀλλὰ πρὸς αὐτὸν τὸν οὐρανὸν
ἑαυτὸν μετοικίσας, καὶ πάντα ἀνθρώπινον λογισμὸν ἀπὸ τῆς ψυχῆς ἐκβαλών».