Ἅπαξ μόνον
Διέρχεται πᾶς τὴν ὁδὸν τοῦ βίου ἅπαξ μόνον
κι’ οὐδεὶς διήνυσεν αὐτὴν δευτέραν, φεῦ! φορὰν
τὶ ἀμελῶ καὶ σπαταλῶ τοῦ βίου μου τὸν χρόνον
κι’ εἰς τὴν ἀργίαν ὁ μωρὸς ρίπτω αὐτὸν βοράν!
(«Τὰ ποιήματα τοῦ καλόγερου», τόμος Β΄,
Ἀθῆναι 1973, σελ. 178.)