Ὁ ἀπολογισμὸς τῆς ἡμέρας
Τὸ βράδυ στὸ Ἀπόδειπνο στὴν ἅγια Ἀκολουθία
νοιώθω, φορές, κατάνυξι, γλυκειά, εἰρήνη θεία,
μ’ ἂν τὴν ἡμέρα μου καλὴ κι’ ἅγια ἔχω τηρήσει
καὶ στοῦ Θεοῦ τὸ θέλημα δὲν ἔχω ἁμαρτήσει.
Μὰ τόσο σπάνιο εἶν’ αὐτὸ ποὺ μόλις θὰ ’μποροῦσα
–ἂν καὶ μὲ πόθον ἄσβεστο, ἀλήθεια, τὸ διψοῦσα–
στῶν χρόνων μου τὸ πέλαγος τὸ ἁλμυρὸ καὶ μαῦρο
σταγόνες τέτοιες γλυκερὲς μονάχα λίγες νἄβρω.
(«Τὰ ποιήματα τοῦ καλόγερου», τόμος Β΄,
Ἀθῆναι 1973, σελ. 178.)