Ἂς παύσουμε
λοιπὸν νὰ κάνουμε ἔτσι…
Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης*
Ἡ ἀγάπη, λέγει ἡ Γραφή, «οὐ χαίρει ἐπὶ τῇ ἀδικίᾳ, συγχαίρει δὲ τῇ
ἀληθείᾳ» (Α΄ Κορ. ιγ΄ 6).
Καὶ ὅμως συμβαίνει, βλέποντας ἄδικες καὶ ἁμαρτωλὲς πράξεις ἢ ἀκούοντας γι’ αὐτές, νὰ νοιώθουμε εὐχαρίστηση ἐξ αἰτίας τους.
† Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ
ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ – ΝΕΑΣ
ΡΩΜΗΣ
ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ
ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ
ΠΑΝΤΙ
Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΧΑΡΙΝ, EΛΕΟΣ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗΝ
ΠΑΡΑ
ΤΟΥ ΕΝ ΒΗΘΛΕΕΜ ΓΕΝΝΗΘΕΝΤΟΣ ΣΩΤΗΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ
* * *
Τιμιώτατοι ἀδελφοί Ἱεράρχαι καί τέκνα
ἐν Κυρίῳ εὐλογημένα,
Ἄνωθεν εὐδοκίᾳ ἐφθάσαμεν καί ἐφέτος εἰς τήν πανέορτον ἡμέραν τῆς κατά σάρκα Γεννήσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου, τοῦ ἐλθόντος εἰς τήν γῆν καί συναναστραφέντος ἡμῖν «δι᾿ ἄφατον φιλανθρωπίαν». Τιμῶμεν ἐν ψαλμοῖς καί ὕμνοις καί ἐν χαρᾷ ἀνεκλαλήτῳ τό μέγα μυστήριον τῆς Ἐνανθρωπήσεως, τό «πάντων καινῶν καινότατον, τό μόνον καινόν ὑπό τόν ἥλιον»[1], διά τοῦ ὁποίου διανοίγεται εἰς τόν ἄνθρωπον ἡ ὁδός τῆς κατά χάριν θεώσεως καί ἀνακαινίζεται ἡ σύμπασα κτίσις. Τά Χριστούγεννα δέν εἶναι βίωσις συναισθηματισμῶν, οἱ ὁποῖοι «γρήγορα ἔρχονται καί ἀκόμη ταχύτερα παρέρχονται». Εἶναι ὑπαρξιακή μετοχή εἰς τό ὅλον γεγονός τῆς Θείας Οἰκονομίας. Καθώς μαρτυρεῖ ὁ Εὐαγγελιστής Ματθαῖος[2], ἡ ἡγεσία τοῦ κόσμου ἠθέλησεν ἐξ ἀρχῆς νά ἀφανίσῃ τό Θεῖον Βρέφος. Διά τούς πιστούς, ὁμοῦ μέ τό «Χριστός γεννᾶται» τῆς ἑορτῆς τῆς Σαρκώσεως τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ Πατρός καί τούς πενθίμους κώδωνας τοῦ Πάθους, συνηχεῖ πάντοτε τό «Χριστός Ἀνέστη», τό εὐάγγελον μήνυμα τῆς νίκης κατά τοῦ θανάτου καί τῆς προσδοκίας τῆς κοινῆς ἀναστάσεως.
Τί ἀπαιτεῖ ἡ εἰρήνη…
Ἡ εἰρήνη δὲν ἀπαιτεῖ ὁ κάθε ἄνθρωπος νὰ
ἀγαπᾶ τὸν πλησίον του.
Ἀπαιτεῖ μόνο κάθε ἄνθρωπος νὰ ζεῖ μὲ τὸν
πλησίον του μὲ ἀμοιβαία ἀνοχὴ καὶ νὰ λύνει τὶς διαφορές του δίκαια καὶ
εἰρηνικά.
Τζὸν Φιτζέραλντ Κέννεντι (John Fitzgerald “Jack” Kennedy 1917 – 1963)*
* Ἀμερικανὸς πολιτικός· ὁ 35ος
Πρόεδρος τῶν Η.Π.Α ἀπὸ τὸ 1961 ἕως τὸ 1963.
Ἅγιον Ὄρος (ΙΑ΄): Ἱερὰ Μονὴ Βατοπαιδίου
(BINTEO)
Παρακολουθῆστε τὸ ὑπέροχο ντοκιμαντὲρ - ὁδοιπορικό:
Ὁ ἁγιασμένος παπα-Τύχων μιλᾶ γιά τήν ταπείνωση
Ὁ μακαριστός Ἱερομόναχος π. Ἀγαθάγγελος (Καλαφάτης)
στό χαριτωμένο βιβλίο του* ἀναφέρει:
…Πολύ μιλοῦσε γιά τήν ταπείνωση: «Κάθε πρωΐ ὁ Θεός εὐλογεῖ τούς ἀνθρώπους μέ τό ἕνα χέρι. Ὅταν βλέπει ταπεινό ἄνθρωπο τό εὐλογεῖ μέ τά δύο χέρια.»
Θὰ βλαστήσει καρποὺς πνευματικούς…
Ἀπὸ τὸ Γεροντικό
Ὅταν
ἀποφεύγει ὁ ἄνθρωπος τὶς πολλὲς
κουβέντες, τὶς διαμάχες, τὴν ταραχὴ καὶ τὴν σύγχυση, ἔλεγε ὁ
Ἀββᾶς Ποιμήν, τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἐπισκιάζει
τὴν ψυχή του καὶ τότε, ὅσο στεῖρα κι ἂν εἶναι, θὰ βλαστήσει καρποὺς
πνευματικούς.
«Τὸ κύριον ἔργον
τοῦ μοναχοῦ εἶναι ἡ καῦσις τῆς καρδίας ὑπὸ τῆς θείας ἀγάπης…»
Τοῦ
Οίκουμενικοῦ Πατριάρχου
κ.κ.
ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ*
«Ἡ καιομένη, συνεπῶς, καρδία τοῦ μοναχοῦ ἀγαπᾶ πρωτίστως τὸν Θὲὸν καὶ ἐν ταὺτῷ πᾶσαν τὴν κτίσιν, τὰ ὁρατὰ καὶ ἀόρατα, τὰ λογικὰ καὶ ἄλογα, ἄνευ διακρίσεων, μερισμῶν καὶ προϋποθέσεων. Ἐκ τῆς πεπυρωμένης, ὑπὸ τῆς θείας ἀγάπης, καρδίας τοῦ μοναχοῦ ἐκπορεύεται ἡ προσευχή, ἥτις εἶναι ἡ μεγαλυτέρα ὑπὲρ τοῦ κόσμου προσφορά. Οἱ μοναχοί, ἐκ τῆς ἡσυχίας τοῦ ταμιείου των, πραγματικοῦ καὶ νοητοῦ, δύνανται διὰ τῆς εὐχῆς ἀκόμη καὶ τὰ ὄρη νὰ διατάξουν νὰ βληθοῦν εἰς τὴν θάλασσαν (πρβ. Μτ. 21, 21). Ὁ μοναχὸς δὲν ἐμπλέκεται εἰς τὰς ὑποθέσεις τοῦ κόσμου, δὲν ἐπιθυμεῖ νὰ συμφύρεται μὲ τὸν κόσμον, δὲν ὀρέγεται ἀξιώματα καὶ τιμᾶς, πολλῷ δὲ μᾶλλον, νὰ ἀσκῇ ποιμαντικὴν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ καὶ νὰ ἐπεμβαίνη εἰς τὰ τῆς Ἐκκλησίας, «προφάσει εὐσεβείας». Ἀσφαλῶς, οἱ μοναχοὶ ἠμποροῦν νὰ συμμετέχουν εἰς τὸ ἔργον τῆς Τοπικῆς Ἐκκλησίας, ὑπὸ τὴν εὐλογίαν καὶ τὴν καθοδήγησιν τοῦ Ἐπισκόπου ἀλλὰ ὡς ἔκτακτον καὶ παράπλευρον διακόνημα, καθ᾽ ὅτι τὸ κύριον ἔργον τοῦ μοναχοῦ εἶναι ἡ καῦσις τῆς καρδίας ὑπὸ τῆς θείας ἀγάπης.
Τελείως ἀκίνητη…
Ἡ Δικαιοσύνη πρέπει νὰ κάθεται τελείως ἀκίνητη,
διαφορετικὰ ἡ ζυγαριὰ ταλαντεύεται
καὶ ἡ ἐτυμηγορία εἶναι ἄδικη.
(«Ἡ Δίκη», σ. 139)
Φρὰνς Κάφκα (Franz Kafka
1883 – 1924)*
* Τσέχος γερμανόφωνος
ἑβραϊκῆς καταγωγῆς, (τῆς ἑβραϊκῆς μειονότητας
τῆς Πράγας), ἔζησε στὴν σημερινὴ Τσεχία καὶ πέθανε στὴν Βιέννη· ἦταν ἕνας ἀπὸ τοὺς
πιὸ σημαντικοὺς λογοτέχνες τοῦ 20ου αἰῶνα.
«Πλοῦτον καὶ πενίαν μή μοι δὸς»
(Παροιμ.
λ΄ 8)
Παρακαλῶ
Σε, Κύριε, πλοῦτον νὰ μὴ μοῦ δώσῃς
μὰ
κι’ ἀπ’ τῆς φτώχειας τὸν πικρὸ ζυγὸ νὰ μὲ γλυτώσῃς.
Εἶναι
μεγάλος κίνδυνος τὸ κοφτερὸ μαχαῖρι
ὁποὺ
πολὺ μικρὸ παιδὶ σ’ ἀδέξια χέρια φέρει.
Ἀλλὰ
καὶ φόρτωμα βαρὺ δὲν εἶν’ γιὰ τὸν καθένα
καὶ θέλει κόκκαλα γερά, κορμιὰ ἀνδρειωμένα.
Ἕνα ξεχείλισμα τῆς καρδιᾶς…
Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης*
Ἡ μετάνοια πρέπει νὰ εἶναι εἰλικρινής,
ἀδέσμευτη, ἀνεπηρέαστη καὶ ἀβίαστη ἀπὸ ἐξωτερικοὺς παράγοντες.
Ἀνήκει στὴν ἴδια τὴν καρδιά μας. Δικό της ἔργο εἶναι.
«Τό διαρκές μήνυμα τῆς Βασιλείας τῶν
οὐρανῶν…»
Τοῦ
Οίκουμενικοῦ Πατριάρχου
κ.κ.
ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ*
«Ἡ ὕπαρξις Ὀρθοδόξου τινός Μονῆς, ἐδῶ εἰς τούς ἀντίποδας τῆς Γῆς, ὁμοιάζει ὡς γεγονός παράδοξον καί οὕτως εἰπεῖν ξένον, ἰδίως μάλιστα εἰς τήν παροῦσαν συγκυρίαν καί ἐποχήν, τοὐτέστιν εἰς τήν ἐποχήν τῆς μετανεωτερικότητος, τῆς ταχύτητος, τῆς εἰκόνος καί δή τῆς χυδαίας τοιαύτης, τῆς εἰδωλοποιήσεως – οὐ μήν ἀλλά καί θεοποιήσεως- τῆς ὕλης, τῆς ἐκπτώσεως τῶν ὑγιῶν ἀρχῶν καί ἀξιῶν…
Ἀλλ᾽ ὅμως ὁ Μοναχισμός, κατά τήν διδασκαλίαν συγχρόνου τινός
μεμαρτυρημένης ἁγιότητος Γέροντος, εἶναι «τό διαρκές μήνυμα τῆς Βασιλείας
τῶν οὐρανῶν καί διά τόν ἴδιον τόν μοναχόν καί διά τόν κόσμον ὁλόκληρον.
Ὁποιανδήποτε διακονίαν ἐπιτελεῖ ὁ μοναχός, αὕτη ὑπενθυμίζει εἰς αὐτόν τήν Βασιλείαν
τοῦ Θεοῦ». Συνεπῶς, ὁ μοναχισμός εἶναι ὁ διαπρύσιος κῆρυξ καί ὁ ὀτρηρός
ἀγγελιαφόρος τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, ἥτις θά πρέπῃ νά εἶναι καί τό πρώτιστον
μέλημά μας, κατά τό Κυριακόν λόγιον, «ζητεῖτε δέ πρῶτον τήν βασιλείαν τοῦ
Θεοῦ» (Μτ. 6, 33). Ἐάν, λοιπόν, ἡ ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία ἔχῃ ὡς σκοπόν νά
μεταμορφώσῃ τόν κόσμον ὁλόκληρον εἰς Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, ἡ ὕπαρξις ἑνός
Μοναστηρίου εἰς ἕνα τόπον, ὄχι μόνον δέν ἀποτελεῖ παράδοξον, ἀλλά εἶναι ὅ,τι τό
φυσικώτερον καί εὐλογημένον, καθώς συνιστᾷ νησῖδα, προεικόνισιν καί πρόγευσιν
τῆς Ἐρχομένης Βασιλείας.»
* Ὑπέροχο ἀπόσπασμα ἀπ’ τὴν ὁμιλία τῆς Α.Θ.Π. τοῦ Οίκουμενικοῦ
Πατριάρχου κατὰ τὴν ἐπίσκεψή του στὴν Ἱερὰ Μονὴ Παντανάσσης στὸ Σύδνεϋ τῆς
Αὐστραλίας (7η Ὀκτωβρίου 2024).
Οἱ μόνοι ἀληθεῖς ἐπαναστάτες…
WILL AND ARIEL DURANT*
Δικαιώνει ἡ Ἱστορία τὶς ἐπαναστάσεις; Ἡ ἔριδα περὶ τὸ ἐρώτημα αὐτὸ εἶναι παλαιὰ καὶ ἀπεικονίζεται καλῶς στὴν τολμηρὴ ἀποσκίρτηση τοῦ Λουθήρου ἀπὸ τὴν Καθολικὴ Ἐκκλησία παρὰ τὶς ἐκκλήσεις τοῦ Ἐράσμου γιὰ μετριοπαθῆ καὶ εἰρηνικὴ μεταρρύθμιση ἢ στὴν συμπαράσταση τοῦ Τσὰρλς Τζαίημς Φὸξ πρὸς τὴν Γαλλικὴ Ἐπανάσταση παρὰ τὴν ὑπὸ τοῦ Ἔντμουντ Μπὲρκ ὑπεράσπιση τῆς ἀρχῆς περὶ σεβασμοῦ τῶν κεκτημένων δικαιωμάτων καὶ τῆς συνέχειας τῆς παραδόσεως. Σὲ μερικὲς περιπτώσεις, πεπαλαιωμένοι καὶ ἄκαμπτοι θεσμοὶ φαίνεται ὅτι χρειάζονται βίαιη ἀνατροπή, ὅπως στὴν Ρωσία τὸ 1917. Ἀλλά, στὶς περισσότερες περιπτώσεις, τὰ ἀποτελέσματα ποὺ προέκυψαν ἀπὸ τὴν ἐπανάσταση εἶναι φανερὸ ὅτι θὰ ἐπέρχονταν καὶ χωρὶς αὐτήν, διὰ μέσου τῆς βαθμιαίας πιέσεως ποὺ ἀσκοῦν οἱ οἰκονομικὲς ἐξελίξεις. Ἡ Ἀμερικὴ θὰ εἶχε ἀναδειχθεῖ σὲ ἡγέτιδα τοῦ ἀγγλόφωνου κόσμου καὶ χωρὶς καμμία ἐπανάσταση. Ἡ Γαλλικὴ Ἐπανάσταση ἀντικατέστησε τὴν ἀριστοκρατία τῶν φεουδαρχῶν καὶ μεγαλογαιοκτημόνων μὲ τὴν τάξη τῶν κατεχόντων καὶ διαχειριζομένων τὸ χρῆμα ἐπιχειρηματιῶν, ὠς ἰθύνουσα δύναμη· ἀλλὰ ἕνα παρόμοιο ἀποτέλεσμα ἐπῆλθε κατὰ τὸν 19ο αἰῶνα στὴν Ἀγγλία χωρὶς αἱματοχυσία καὶ χωρὶς διατάραξη τῆς δημόσιας τάξεως καὶ γαλήνης. Ἡ βίαιη ρήξη πρὸς τὸ παρελθὸν ἰσοδυναμεῖ μὲ τὴν προσέγγιση ἐκείνη τῆς παραφροσύνης, ἡ ὁποία μπορεῖ νὰ εἶναι ἐπακόλουθο κλονισμοῦ ἐξ αἰτίας αἰφνιδίων ἰσχυρῶν πληγμάτων ἢ ἀκρωτηριασμῶν. Ὅπως ἡ ψυχικὴ ὑγεία τοῦ ἀτόμου στηρίζεται στὴν συνέχεια τῶν ἀναμνήσεών του, ἔτσι καὶ ἡ ὑγεία τῆς ὁμάδας στηρίζεται στὴν συνέχεια τῶν παραδόσεών της· καὶ στὶς δύο περιπτώσεις, μία ρήξη στὴν ἁλυσίδα προκαλεῖ σπασμικὴ ἀντίδραση, ὅπως στὸ Παρίσι, κατὰ τὶς σφαγὲς τοῦ Σεπτεμβρίου τοῦ 1792.
Τὴν ἀλήθεια κανεὶς δὲν τὴν προδίδει ἀτιμωρητί
Τὴν ἀλήθεια δὲν τὴν μαθαίνεις γιὰ ν᾿ αὐξήσεις
τὶς γνώσεις σου, ἀλλὰ γιὰ ν᾿ αὐξήσεις τὶς εὐθύνες σου.
Γιατὶ τὴν ἀλήθεια δὲν τὴν μαθαίνεις γιὰ νὰ τὴν μάθεις. Τὴν μαθαίνεις γιὰ νὰ τὴν ζήσεις.
Ἐκεῖνο ποὺ
δὲν δέχομαι…
Μ᾿ ὅλη μου
τὴν ψυχὴ δέομαι στὸν Θεό:
ἂν δὲν μπορῶ νὰ κρατήσω τὴν εὐτυχία, ἂς
φύγει.
Ἂν εἶναι γραφτό μου νὰ θρονιαστεῖ στὴν ζωή
μου ὁ πόνος, ἂς ἔρθει.
Ἐκεῖνο ποὺ δὲν δέχομαι, εἶναι ἡ
σκλαβιά.
Νὰ πολεμᾶς νὰ κρατηθεῖς ἀπὸ κάτι ποὺ δὲν εἶναι
ἀληθινό, σὰν νἆταν ἀληθινό, εἶναι σὰν νὰ
στραγγαλίζεσαι μὲ τὰ ἴδια σου τὰ χέρια.1
Ραμπιντρανὰθ Ταγκὸρ (Rabîndranâth Tagore 1861 – 1941)*
* Ἰνδὸς
συνθέτης, ζωγράφος, ποιητής, συγγραφέας καὶ φιλόσοφος· βραβεύθηκε μὲ τὸ βραβεῖο
Νόμπελ Λογοτεχνίας τὸ 1913.
1. «Τὸ σπίτι κι ὁ κόσμος» (The home and the
world), σελ. 158
Βάση καὶ ὑπέρβαση
«Καθὼς θέλετε ἵνα πoιῶσιν ὑμῖν οἱ
ἄνθρωποι, καὶ ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως»
(Λουκ.
ς΄ 31)
Ἀρχιμ.
Δανιὴλ Ἀεράκη*
Λύση
ὅλων τῶν προβλημάτων
Ζητεῖται
λύση! Γιὰ ποιό πρόβλημα; Μὰ ὅλη ἡ ζωή μας κατάντησε πρόβλημα. Ὁ ἄνθρωπος ἔγινε πρόβλημα.
Πρόβλημα γιὰ τὸν ἑαυτό του. Πρόβλημα γιὰ τοὺς ἄλλους.
Ὅλη ἡ κοινωνία ἔγινε μία ἀπέραντη προβληματικὴ ἐπιχείρηση. Προβληματικὲς ἐπιχειρήσεις ὑπάρχουν, διότι ὑπάρχουν προβληματικὰ πρόσωπα. Ὅσο κι ἂν ἡ ζωὴ βιομηχανοποιήθηκε, ὅσο κι ἂν οἱ χειρωνακτικὲς ἐργασίες περιορίσθηκαν, ἡ ζωὴ ἐξακολουθεῖ νὰ εἶναι μία ἐπι - χείρηση! Στὸ χέρι μας, δηλαδή, εἶναι ἡ λύση ὅλων τῶν προβλημάτων. Στὴν σωστὴ κίνηση, ποὺ θὰ προβοῦμε, βρίσκεται ἡ ἐπιτυχία ἢ ἡ ἀποτυχία στὴν ζωή.
Κάθε τόσο ἐργαζόμενοι κάνουν ἀπεργία. Ζητοῦν συνήθως νὰ κατοχυρωθοῦν τὰ δικαιώματά τους, νὰ αἰσθάνονται ἀσφάλεια στὴν ζωή. Ἀλλ’ ὅποιος νόμος καὶ ἂν ψηφισθῇ στὴν Βουλή, δὲν θὰ λύσει τὰ προβλήματα τῶν ἀνθρώπων, ἂν δὲν δεχθοῦν οἱ ἄνθρωποι τὸν νόμο, ποὺ δὲν ψηφίσθηκε ἀπὸ ἀνθρώπινη βουλή, ἀλλὰ ψηφίσθηκε ἀπὸ τὴν βουλὴ τοῦ Θεοῦ. Πρόκειται γιὰ νόμο, ὄχι περιορισμένης ἰσχύος, ἀλλὰ μὲ αἰώνιο κῦρος. Δὲν εἶναι νόμος – φωτογραφία, γιὰ ὁρισμένες μόνο τάξεις ἀνθρώπων ἢ γιὰ λίγα μόνο πρόσωπα, ἀλλ’ εἶναι νόμος προορισμένος γιὰ ὅλους ἀνεξαιρέτως τοὺς κατοίκους τῆς γῆς. Ὁ νόμος αὐτὸς λύνει ὅλα τὰ προβλήματα, κατὰ τὸν δικαιότερο καὶ τελειότερο τρόπο.
Πρόσεχε μὴν περιφρονεῖς
Ἀπ’
ὅσα ζῶα ἔχει ἡ γῆ, πιὸ δυνατὸ ποιό εἶναι;
Ἄκου·
καὶ σύ ’πάνω σ’ αὐτὸ σκέψου καλὰ καὶ κρίνε.
Ἀπ’
ὅλα τὸ πιὸ δυνατό, ναί ! εἶναι τὸ μυρμῆγκι
ἂν
καὶ σἂν δύσκολα αὐτὸ χωράει στὸ μηλίγκι.
– Βάρος
σηκώνει ὁ ἄνθρωπος σἂν καὶ τὸν ἑαυτό του
μὰ τὸ μυρμῆγκι ὀκτὼ φορὲς τὸ σῶμα τὸ ’δικό του.
Τὰ μέτρια
μυαλά…
Τὰ μέτρια μυαλὰ συνήθως καταδικάζουν
κάθε τι
ποὺ ξεπερνᾶ τὸν ὁρίζοντά τους.
Λὰ Ροσφουκὼ (François VI, duc de La Rochefoucauld 1613 – 1680)*
* Γάλλος συγγραφέας περίφημος γιὰ
τὰ Ἀποφθέγματά του.
Ὁ Κύριος θὰ τοὺς δώσει ὅ,τι ἔχουν ἀνάγκη…
Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης*
Ὁ Θεὸς εἶναι ἀγάπη, πηγὴ χάριτος,
πάνσοφο καὶ παντοδύναμο Ὄν.
Ὅσοι λοιπὸν
προσεύχονται, πρέπει νὰ πιστεύουν ὅτι ὁ
Κύριος θὰ τοὺς δώσει ὅ,τι ἔχουν ἀνάγκη, μὲ γενναιοδωρία, γιατὶ εἶναι ἡ Ἀγάπη.
Θὰ τοὺς τὸ δώσει
σοφά, γιατὶ εἶναι ἡ Σοφία.
Θὰ τοὺς τὸ δώσει
ἀκόμη καὶ ἂν ὑπάρχουν στὴν μέση ὅλα τὰ ἐμπόδια, γιατὶ εἶναι ἡ Παντοδυναμία.
*
Ἀπὸ τὸ θαυμάσιο βιβλίο «Ἡ ἐν Χριστῷ ζωή μου», (110) σελ. 64.
Δυὸ εἴδη
ἠθικῆς…
Ὑπάρχουν δυὸ
εἴδη ἠθικῆς:
Αὐτὴν ποὺ διδάσκουμε ἀλλὰ δὲν τὴν ἐφαρμόζουμε.
Καὶ αὐτὴν ποὺ
ἐφαρμόζουμε, ἀλλὰ ντρεπόμαστε νὰ τὴν διδάξουμε.
Μπέρτραντ Ράσελ (Bertrand Arthur William Russell 1872 – 1970)*
* Βρετανὸς φιλόσοφος, μαθηματικὸς καὶ εἰρηνιστής2· βραβεύθηκε μὲ τὸ βραβεῖο Νόμπελ Λογοτεχνίας τὸ 1950.
«Ἀλλ᾿ εἰ καὶ πάσχοιτε διὰ δικαιοσύνην, μακάριοι.»
«Ἀλλ᾿ εἰ καὶ πάσχοιτε διὰ δικαιοσύνην,
μακάριοι. τὸν δὲ φόβον αὐτῶν μὴ φοβηθῆτε μηδὲ ταραχθῆτε,
Κύριον δὲ τὸν Θεὸν ἁγιάσατε ἐν
ταῖς καρδίαις ὑμῶν, ἕτοιμοι δὲ ἀεὶ πρὸς ἀπολογίαν παντὶ τῷ αἰτοῦντι ὑμᾶς λόγον
περὶ τῆς ἐν ὑμῖν ἐλπίδος μετὰ πραΰτητος καὶ φόβου,
συνείδησιν ἔχοντες ἀγαθήν, ἵνα
ἐν ᾧ καταλαλοῦσιν ὑμῶν ὡς κακοποιῶν, καταισχυνθῶσιν οἱ ἐπηρεάζοντες ὑμῶν τὴν
ἀγαθὴν ἐν Χριστῷ ἀναστροφήν.
κρεῖττον γὰρ ἀγαθοποιοῦντας,
εἰ θέλοι τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, πάσχειν, ἢ κακοποιοῦντας.»
(Α΄ Πέτρ. γ΄ 14-17)
Ἀπόδοση στὴν νεοελληνική:
Ἀλλὰ καὶ ἂν πάσχετε καὶ ὑποφέρετε γιὰ τὴν δικαιοσύνη καὶ τὴν ἀλήθεια, εἶσθε μακάριοι· καὶ γι’ αὐτό, τὸν φόβο μὲ τὸν ὁποῖο ζητοῦν νὰ σᾶς πτοήσουν οἱ διῶκτες σας, μὴ τὸν φοβηθεῖτε καὶ μὴ ταραχθεῖτε διόλου.
«Μὲ ὑψώνεις…»
Κατὰ
τὴν εἰκονομαχία ὁ αὐτοκράτορας τοῦ Βυζαντίου Λέων ὁ Ἴσαυρος ἔδωσε μυστικὴ
ἐντολὴ νὰ θανατώσουν μέσα στὴν φυλακή, ὅπου ἐκρατεῖτο γιὰ τοὺς ἀγῶνες του ὑπὲρ
τῆς Ὀρθοδοξίας, τὸν ἐπίσκοπο Βήρυλλο.
Ὁ Βήρυλλος ἦταν παλαιὸς φίλος τοῦ αὐτοκράτορα
καὶ εἶχε γίνει πρεσβύτερος καὶ κατόπιν ἀρχιερέας χάρις κυρίως στὴν ἀπαίτηση τοῦ
αὐτοκράτορα.
Ὅταν, λοιπόν, ἦλθαν νὰ τὸν θανατώσουν,
κάθισε κ' ἔγραψε τὸ παρακάτω γράμμα καὶ παρεκάλεσε τὸν ἀξιωματικὸ ποὺ ἦταν ἐπικεφαλῆς τοῦ
ἀποσπάσματος νὰ τὸ παραδώσει στὸν αὐτοκράτορα.
«Βασιλιᾶ μου,
Τὴν
ἀναγνωρίζω μόλις τὴν ἀντικρύσω…
Τὴν χυδαιότητα δὲν μπορῶ νὰ τὴν ὁρίσω,
ἀλλὰ τὴν ἀναγνωρίζω μόλις
τὴν ἀντικρύσω.
Μπάϊρον Γουάϊτ (Byron White 1917 – 2002)*
* Ἀμερικανὸς δικηγόρος (καὶ
ποδοσφαιριστής), ποὺ ὑπηρέτησε ὡς ἀναπληρωτὴς δικαστὴς τοῦ Ἀνώτατου Δικαστηρίου
τῶν Η.Π.Α. ἀπὸ τὸ 1962 ἕως τὸ 1993.
«Δὲν μποροῦσα νὰ ἰδῶ τὴν σκηνὴ αὐτή…»
Σημείωση: Πρὸ πολλῶν
ἐτῶν, διάβασα ἕνα μικρὸ βιβλίο* (σχετικὸ μὲ τὴν ζωὴ καὶ τὸ ἔργο μακαριστοῦ Ἐπισκόπου) ὅπου περιγράφεται καὶ τὸ παρακάτω θλιβερὸ καὶ συνάμα ἀηδιαστικὸ συμβάν, ἀπόρροια τοῦ κατοχικοῦ λιμοῦ (δηλ. τῆς πεῖνας τοῦ 1941-44)! Ὁ Καλὸς
Θεός, εἴθε νὰ μᾶς λυπηθῆ, ὥστε νὰ μὴ ζήσωμε καὶ ἰδοῦμε τέτοιες ἢ παρόμοιες εἰκόνες!
π.Ν.
… Ἐν συνεχείᾳ συνέβη καὶ τρίτο περιστατικὸ τὸ ὁποῖον τὸν συνετάραξεν ὁλόκληρον καὶ τὸν ἔκαμε νὰ λάβη τὰς πλέον γενναίας ἀποφάσεις. Πολλοὶ τὸ ἔχουν ἀκούσει ἀπ᾿ τὸν ἴδιον τὸν Χρυσόστομον ὁ ὁποῖος τόσον συχνὰ τὸ διηγεῖτο. Ἕνας ἀπ᾿ αὐτοὺς καθὼς τὸ ἤκουσε, τὸ ἐδημοσίευσε ἀργότερον εἰς τοπικὴν ἐφημερίδα τῆς Χαλκίδος. Ἀπ᾿ τὴν ζωντανὴ αὐτὴ περιγραφή του μεταφέρομεν ἐδῶ ἕνα μικρὸν ἀπόσπασμα:
Αὐτὸς ποὺ
ψάχνει γιὰ μαργαριτάρια…
Αὐτὸς ποὺ ψάχνει γιὰ μαργαριτάρια
πρέπει νὰ βουτήξει βαθιά.
Τζὼν Ντράϊντεν (John Dryden 1631 – 1700)*
* Σπουδαῖος Ἄγγλος ποιητής,
κριτικὸς καὶ θεατρικὸς συγγραφέας.
