Διάκοι, Ἱερεῖς, Ἐπίσκοποι

‒ Προσέχτε! Προσέχτε, Προσέχτε!  ‒

 

Διάκοι, Ἱερεῖς, Ἐπίσκοποι

 

Παπάδες, Διάκοι, Ἐπίσκοποι, σεῖς ποὺ μᾶς κοινωνᾶτε

«ἱκάνωσιν» ἀπ’ τὸν Θεὸ στὸ ἔργο σας ζητᾶτε.

Γιατ’ ἂν στὸ ἅγιο Κάλυμμα καὶ μιὰ σταγόνα στάξῃ

κρουνοὺς πυρὸς θείας ὀργῆς καθείς σας θὰ βαστάξῃ.

Ζητῶ ἀπὸ σᾶς συγχώρησι γιὰ ὅσα ἐδῶ λέω

Ὄχι! ποτὲ εἰς ἱερεῖς δὲν θέλω νὰ «προσπταίω».

Μὰ στὸ φρικτὸ σημεῖο αὐτὸ στὴν ἱερά σας κλῆσι

πολλὲς φορὲς μᾶς ἔχετε, πατέρες, σκανδαλίσει.

Καὶ τοῦτο πάλι γίνηκε στὶς μέρες τοῦ καιροῦ μας

ποὺ φέρνει φρίκη στὴν ψυχή, στὸ φρόνημα, στὸ νοῦ μας.

Εἶδαν, παπᾶ, τὴν ἱερὰ Λαβίδα νὰ σκουπίζῃ

γιατί, ὡς φαίνετ’ ὁ παπᾶς, ὁ δύστηνος¹ νομίζει

πὼς τὴν ἀρρώστεια τ’ Ἅγια ’μπορεῖ νὰ μεταδώσουν

καὶ τῆς ζωῆς οἱ χείμαρροι τὸν θάνατον νὰ δώσουν.

Μάλιστα καὶ τὸ κάλυμμα εἶχ’ ἀντικαταστήσει

αὐτὸν ποὺ νόμιζ’ ἄρρωστο προτοῦ νὰ κοινωνήσῃ.

Σ’ τοὺς ἑκατὸ θαρρῶ βαθμοὺς μικρόβια δὲν ζοῦνε

καὶ πῶς μικρόβια ποτὲ εἶν’ δυνατὸν νὰ ’μποῦνε

κεῖ ποὺ πῦρ ἄστεκτον βαθμῶν μυρίων μυριάδων

τὸ ἄθροισμα τῶν ὑλικῶν τοῦ σύμπαντος στοιβάδων

νὰ τήξῃ εὐθὺς δύναται, «ἐν ἀκαρεῖ»² τοῦ χρόνου

κι’ ὅ,τι εἶναι ὕλη νὰ χαθῇ ἐντὸς λεπτοῦ καὶ μόνου;

Τί λέω ’γώ; συχώρα με, Κύριε, τὸν καϋμένο

στὰ ὑλικὰ καὶ αἰσθητά, ἐκόλλησα καὶ μένω.

Κεῖ ποὺ τὸ πῦρ τὸ ἄϋλον κι’ ἡ ἄπειρος θεότης

ὑπάρχει κι’ εἶναι τῷντι³ φρικτὴ κι’ ἀπρόσιτος ὀντότης.

Ἂν ὅμοιο τὰ μάτια σου ἰδοῦνε στὸν καιρόν σου

κάνε μὲ δάκρυα ἐσὺ καὶ φόβο τὸν σταυρό σου.

Καὶ πὲς Θεὲ καὶ Κύριε, ἡμῶν ἁπάντων φεῖσαι

κι’ ἀπ’ τὰ δεινὰ τοῦ πονηροῦ τὰ θήρατρα Σὺ ρῦσαι.

Τὸν φωτισμόν Σου σ’ ὅλους μας νὰ δώσῃς καὶ ν’ αὐξήσῃς

καὶ «μὴ» στὸν δύστηνο παπᾶ «τὴν ἁμαρτίαν στήσῃς».

 

Πειραιεύς, Κυριακῇ 23/8/53. Τὰ ἐννεαήμερα

τῆς Κοιμήσεως τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου.

 

(«Τὰ ποιήματα τοῦ καλόγερου». Τόμος Β΄, Ἀθῆναι 1973. σελ 98-99.)

 

1. Δύστηνος = δυστυχής, ἀξιολύπητος, οἰκτρός.

2. ἐν ἀκαρεῖ = σὲ βραχύ, ἐλάχιστο χρόνο· σὲ μιὰ στιγμή. (Ἀριστοφάνης, Πλοῦτος.)

3. τῷντι = τῷ ὄντι, δηλ.: ὄντως, πράγματι.