Εἶπε Γέρων…
Ὁ
ἀββᾶς Παμβὼ ἔλεγε πὼς ὁ μοναχὸς πρέπει νὰ εἶναι ντυμένος μὲ τέτοια ροῦχα, πού,
ἂν τὰ πετάξει στὸ δρόμο, νὰ μὴ καταδεχτοῦν οὔτε οἱ ζητιάνοι νὰ τὰ πάρουν.
Γιατί
αἰσθάνομαι δειλία, ὅταν περπατῶ μόνος στὴν ἔρημο, Ἀββᾶ; ρώτησε ἕνας ἀρχάριος
μοναχὸς κάποιον Γέροντα.
— Γιατὶ ζεῖς ἀκόμη, τοῦ ἀποκρίθηκε ἐκεῖνος. Δὲν ἔχεις νεκρωθεῖ γιὰ τὸν Κύριο.
Ἂν
σοῦ εἰπεῖ ὁ λογισμός σου, λέγει κάποιος Πατήρ, πὼς σήμερα εἶναι ἑορτὴ γι᾿ αὐτὸ
φάγε καλλίτερα, μὴν τὸν ἀκούσεις, ἀδελφέ, γιατὶ ἔτσι ἑορτάζεις ἰουδαϊκῶς καὶ
ὄχι χριστιανικῶς. Οἱ Ἑβραῖοι ἑτοίμαζαν πολλῶν εἰδῶν φαγητὰ γιὰ νὰ γιορτάσουν. Ἡ
καλοφαγία τοῦ Μοναχοῦ ἂς εἶναι τὸ πένθος
καὶ τὰ δάκρυα.
Ἕνας
πολὺ γέρος Ἐρημίτης δοκιμαζότανε συχνὰ ἀπὸ βασανιστικὲς ἀρρώστιες. Κάποτε ὅμως
πέρασε ἕνας χρόνος ὁλόκληρος, χωρὶς ν᾿ ἀρρωστήσει οὔτε μιὰ μέρα. Ἄρχισε τότε νὰ
θλίβεται ὁ Γέροντας καὶ νὰ λέει μὲ δάκρυα στὸν Κύριο: Γιατί μ᾿ ἐγκατέλειψες,
Θεέ μου, κι᾿ ἔπαυσες πιὰ νὰ μ᾿
ἐπισκέπτεσαι τὸν ἁμαρτωλὸ μὲ τὴν
ἀρρώστια;