ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Θ΄ ΛΟΥΚΑ
(κεφ.
ιβ΄ 16-21)
«Εἶπεν ὁ Κύριος τὴν παραβολὴν ταύτην· ἀνθρώπου τινὸς πλουσίου εὐφόρησεν ἡ
χώρα·
καὶ διελογίζετο ἐν ἑαυτῷ λέγων· τί ποιήσω, ὅτι οὐκ ἔχω ποῦ συνάξω τοὺς
καρπούς μου;
καὶ εἶπε· τοῦτο ποιήσω· καθελῶ μου τὰς ἀποθήκας καὶ μείζονας οἰκοδομήσω,
καὶ συνάξω ἐκεῖ πάντα τὰ γενήματά μου καὶ τὰ ἀγαθά μου,
καὶ ἐρῶ τῇ ψυχῇ μου· ψυχή, ἔχεις πολλὰ ἀγαθὰ κείμενα εἰς ἔτη πολλά· ἀναπαύου,
φάγε, πίε, εὐφραίνου.
εἶπε
δὲ αὐτῷ ὁ Θεός· ἄφρον, ταύτῃ τῇ νυκτὶ τὴν ψυχήν σου ἀπαιτοῦσιν ἀπὸ σοῦ· ἃ δὲ ἡτοίμασας
τίνι ἔσται;
οὕτως ὁ θησαυρίζων ἑαυτῷ, καὶ μὴ εἰς Θεὸν πλουτῶν. ταῦτα λέγων ἐφώνει· ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω.»
Ἀπόδοση στὴν νεοελληνική:
Εἶπε ὁ Κύριος τὴν παραβολὴ αὐτή: «Κάποιου
πλουσίου ἀνθρώπου σημείωσαν ἐξαιρετικὴ εὐφορία τὰ χωράφια του.
Κι αὐτὸς ἔπεσε ἀμέσως σὲ ἀγωνιώδη συλλογὴ καὶ
μέριμνα, λέγοντας: Τί νὰ κάμω, διότι δὲν ἔχω
ποῦ νὰ συγκεντρώσω καὶ ἀποθηκεύσω τοὺς καρποὺς τῶν χωραφιῶν μου;
Κ’ ὕστερα ἀπὸ μεγάλη σκέψη εἶπε: Τοῦτο θὰ κάμω· Θὰ γκρεμίσω τὶς ἀποθῆκες μου
καὶ θὰ οἰκοδομήσω ἄλλες μεγαλύτερες, καὶ θὰ συγκεντρώσω ἐκεῖ ὅλα τὰ γεννήματά
μου καὶ τ’ ἀγαθά μου.
Καὶ θὰ πῶ στὴν ψυχή μου· Ψυχή, ἔχεις πολλὰ ἀγαθὰ ἀποθηκευμένα γιὰ ἔτη
πολλά· ἀπόλαυσε τὴν ζωή, ξεκουράσου, φάε, πιές, διασκέδασε.
Ὁ Θεός, ὅμως, τοῦ εἶπε: Ἀνόητε κι ἀπερίσκεπτε ἄνθρωπε, τούτη τὴν νύκτα (ποὺ πίστεψες ὅτι θ’ ἀρχίσει
ἡ ἀπολαυστικὴ ζωή σου), ἀπαιτοῦν νὰ πάρουν ἀπὸ σένα χωρὶς ἀναβολὴ τὴν ψυχή σου·
αὐτὰ πού ’χεις ἑτοιμάσει, σὲ ποιόν θὰ μείνουν;
Ἔτσι παθαίνει κι αὐτὸ τὸ τέλος θἄχει ἐκεῖνος,
ποὺ ἐγωϊστικὰ θησαυρίζει γιὰ τὸν ἑαυτό του καὶ δὲν προσπαθεῖ ν’ ἀποκτήσει τὸν
πλοῦτο τῶν καλῶν ἔργων, στὰ ὁποῖα εὐχαριστεῖται ὁ Θεός.» Καὶ λέγοντας αὐτὰ
φώναξε: Ὅποιος ἔχει αὐτιὰ γιὰ ν’ ἀκούει ἂς ἀκούσει.