Νομίζει ὅτι εἶναι ὑγιὴς καὶ ὄχι ἄρρωστος…
Ὅσιος Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος*
Ὅποιος εἶναι μπλεγμένος στὰ
πράγματα αὐτοῦ τοῦ κόσμου καὶ τὰ ποικίλα δεσμά του καὶ παρασύρεται ἀπὸ τὰ πάθη τῆς
κακίας, εἶναι πολὺ μακριὰ ἀπὸ τὸ νὰ γνωρίζει —ὅπως εἴπαμε— ὅτι ὑπάρχει κάποια ἄλλη πάλη καὶ κάποιος ἄλλος πόλεμος ποὺ δὲν φαίνονται.
Ἀρκεῖ νὰ λύσει κανεὶς τὸν ἑαυτό του ἀπὸ ὅλα τὰ ὁρατὰ καὶ ν’ ἀρχίσει νὰ παραμένει κοντὰ στὸν Κύριο, γιὰ νὰ μπορέσει νὰ ἀντιληφθεῖ τὴν διαρκῆ ἐσωτερικὴ πάλη τῶν παθῶν καὶ τὸν ἀόρατο πόλεμο ποὺ εἶναι μέσα μας.
Γιατί, ὅπως εἴπαμε, ἂν δὲν
γίνουν αὐτὰ μὲ ὅλη μας τὴν ψυχὴ καὶ δὲν στέρξει κανεὶς νὰ προσκολληθεῖ ὁλωσδιόλου
στὸν Θεό, δὲν ἀντιλαμβάνεται τὰ ἀπόρρητα αὐτὰ πάθη τῆς κακίας καὶ τοὺς ἐσωτερικοὺς
δεσμούς, ἀλλὰ κινδυνεύει, ἐνῶ ἔχει
τραύματα καὶ περιθάλπει
κρυφὰ πάθη, νὰ
νομίζει ὅτι εἶναι ὑγιὴς καὶ ὄχι ἄρρωστος.
Ἐκεῖνος ὅμως ποὺ περιφρονεῖ τὴν ἐπιθυμία καὶ τὴν δόξα, μπορεῖ πρῶτα νὰ δεῖ τὰ πάθη
ποὺ εἶναι μέσα του, καὶ ἔπειτα νὰ παρακαλέσει τὸν Χριστὸ μὲ πίστη· καὶ ἀφοῦ λάβει
ἀπὸ τὸν οὐρανὸ τὰ ὄπλα τοῦ Πνεύματος, τὸν θώρακα τῆς δικαιοσύνης, τὴν
περικεφαλαία τῆς σωτηρίας, τὴν ἀσπίδα τῆς πίστεως καὶ τὸ ξίφος τοῦ Πνεύματος1,
νὰ παλέψει καὶ νὰ τὰ νικήσει.
*
«ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ τῶν ἱερῶν Νηπτικῶν»,
τόμος Γ΄, Παράφρασις Συμεὼν τοῦ
Μεταφραστοῦ Εἰς τοὺς Πεντήκοντα Λόγους (Περὶ Ἐλευθερίας τοῦ νοῦ), 146 (ρμς΄).
1. Ἐφεσ. στ΄ 14-16.