Ἡ ἀδιάλειπτη μνήμη καὶ μελέτη τοῦ θανάτου…
Ὁσίου Φιλοθέου τοῦ Σιναΐτου*
Πρώτη πύλη ποὺ εἰσάγει στὴν
νοητὴ Ἱερουσαλήμ, δηλαδὴ στὴν προσοχὴ τοῦ νοῦ, εἶναι ἡ κατὰ γνώση σιωπὴ τοῦ στόματος, ἔστω κι ἂν ὁ νοῦς δὲν
ἡσυχάζει ἀκόμη.
Δεύτερη πύλη εἶναι ἡ μὲ μέτρο ἐγκράτεια ἀπὸ φαγητὰ καὶ ποτά.
Τρίτη, ἡ ἀδιάλειπτη μνήμη
καὶ μελέτη τοῦ θανάτου, ἡ ὁποία ἁγνίζει τὸν νοῦ καὶ τὸ σῶμα. Αὐτῆς τὴν ὡραιότητα
ὅταν ἀντίκρυσα, ὄχι μὲ τὰ μάτια, ἀλλὰ μὲ τὸ πνεῦμα, πληγώθηκα ἀπὸ τὴν ἀγαλλίαση
καὶ θέλησα νὰ τὴν πάρω σύζυγο γιὰ ὅλη μου τὴν ζωή, γιατὶ ἐρωτεύθηκα τὴν ὀμορφιὰ
καὶ τὴν σεμνότητά της. Εἶδα πόσο ταπεινὴ εἶναι, πὼς εἶναι γεμάτη χαρμολύπη,
σκεπτική, γεμάτη φόβο γιὰ τὴν μέλλουσα δίκαιη κρίση, πὼς φοβᾶται τὶς φροντίδες
τοῦ βίου. Καὶ ἀπὸ μὲν τὰ μάτια τοῦ σώματος σταλάζει νερὸ ζωοπάροχο καὶ ἰαματικό,
ἀπὸ δὲ τὰ μάτια τοῦ νοῦ ἀναβρύει πηγὴ σοφοτάτων ἐννοιῶν, ἡ ὁποία, ὅπως ἀναβλύζει
καὶ ἀναπηδᾶ, εὐφραίνει τὴν διάνοια. Αὐτὴ λοιπόν, ὅπως εἶπα, τὴν κόρη τοῦ Ἀδάμ, ἐννοῶ
τὴν μνήμη τοῦ θανάτου, διψοῦσα πάντοτε
νὰ τὴν πάρω σύζυγό μου καὶ μ’ αὐτὴ νὰ κοιμοῦμαι, μ’ αὐτὴ νὰ μιλάω καὶ νὰ συζητῶ
τί μέλλει νὰ γίνει μετὰ τὴν ἀπόθεση τοῦ σώματος. Δὲν μ’ ἄφησε ὅμως πολλὲς φορὲς
ἡ σιχαμερὴ λησμοσύνη, ἡ σκοτεινὴ θυγατέρα τοῦ διαβόλου.
*
«ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ τῶν ἱερῶν Νηπτικῶν»,
τόμος Β΄, Νηπτικὰ κεφάλαια τεσσαράκοντα,
6 (ς΄).