Εἶπε Γέρων…
Ὁ ἀββᾶς Σαρματίας ἔλεγε:
— Προτιμῶ ἄνθρωπο ἁμαρτωλό, ποὺ ἀναγνωρίζει τὸ σφάλμα του καὶ ταπεινώνεται, παρὰ ἐνάρετο μὲ αὐταρέσκεια.
Ἕνας σοφὸς Γέροντας, στὸν ὁποῖον πήγαιναν πολλοὶ γιὰ συμβουλές, συνήθιζε νὰ λέγει:
— Πόσο καλλίτερα θὰ ἦταν γιὰ μένα νὰ διδάσκομαι παρὰ νὰ κάνω τὸν δάσκαλο στοὺς ἄλλους!
Σὰν ἤμουνα νέος, διηγεῖται ὁ ἀββᾶς Ἰσίδωρος, κατέβηκα κάποτε στὴν πόλη νὰ πουλήσω τὰ καλάθια μου καὶ νοιώθοντας τὸν θυμὸ νὰ μὲ κυριεύει, παράτησα στὴν ἀγορὰ τὰ καλάθια καὶ γύρισα τρέχοντας στὸ κελλί μου.
Τὸ δένδρο ποὺ συχνὰ μεταφυτεύεται δὲν καρποφορεῖ, λέγει κάποιος ἔμπειρος Γέροντας. Κι ὁ μοναχός, ποὺ χάνει τὴν ὑπομονή του κι ἀλλάζει διαρκῶς τόπο διαμονῆς, δὲν προοδεύει στὴν ἀρετή.