Μὴ ζήσῃς μάταια
«Μακάριοι οἱ
καθαροὶ τῇ καρδίᾳ, ὅτι αὐτοὶ τὸν Θεὸν ὄψονται».
(Ματθ. ε΄ 8)
«Εἰρήνην
διώκετε μετὰ πάντων, καὶ τὸν ἁγιασμόν, οὗ χωρὶς οὐδεὶς ὄψεται τὸν Κύριον».
(Ἑβρ. ιβ΄ 14)
Ἡ προσευχὴ μεσ’ τὴν ψυχὴ ποτὲ νὰ μὴ σοῦ λείπη
ἂν θέλῃς νἆν’ τὰ ἔνδον σου τερπνῶν «χαρίτων κῆποι».
Καὶ εὐφροσύνης καὶ χαρᾶς τὸ πνεῦμα νὰ πληροῦται
καὶ πάντα στὰ Οὐράνια ὁ νοῦς σου νὰ ὑψοῦται.
Ἡ προσευχὴ ἡ ἄπαυστη ἀπ’ τῆς ψυχῆς τὰ χείλη
θ’ ἀποτεφρώσῃ κάθε τι ποὺ εἶν’ φθορὰ καὶ ὕλη.
Κι’ αὐτὴ στὸ νοῦ τὴν προσευχὴ καὶ νῆψι θὰ σοῦ φέρῃ
κι’ ἡ Κάθαρσις θὰ σοῦ δοθῇ ἀπ’ τοῦ Θεοῦ τὸ Χέρι.
Καὶ δὲν μπορεῖ ὄχι!, ἀλλοιῶς ἡ φύσις ἡ πηλίνη
καρδιὰ καὶ σκέψι νἄχῃ ἐντὸς ἀγγελική, πυρίνη.
Ναὶ «τὸν ἁγιασμὸ» ἀλλοιῶς ποτὲ δὲν θὰ γνωρίσῃς
κι’ ἀνώφελα καὶ μάταια στὴ γῆ αὐτὴ θὰ ζήσῃς.
Γιατὶ ψυχὴ – τὸ λὲν τρανῶς τὰ Ἅγια Βιβλία –
«Χωρὶς αὐτοῦ οὐκ ὄψεται τὸν Κύριον» καμμία.
Δός μου τὴν
καθαρότητα, σώφρονα νοῦν καὶ νῆψι
κι ἡ Σκέπη
τοῦ Ἐλέους Σου ποτὲ ἂς μὴ μοῦ λείψῃ.
Σβύσ’ ἀπ’ τὸ
νοῦ μου, Κύριε, κάθε αἰσχρὴ κηλῖδα
κι ἔτσι νὰ
πῶ κι ἐγὼ ποτὲ «Τὸν Κύριόν μου εἶδα!»
(«Τὰ ποιήματα τοῦ καλόγερου», τόμος Β΄,
Ἀθῆναι 1973, σελ. 181.)