«Ἐπειδὴ μνησικάκησα στὸν ἀδελφό μου…»
Δύο ἀδελφοὶ πιάστηκαν στὸν καιρὸ τοῦ διωγμοῦ κι ἀφοῦ βασανίστηκαν ρίχτηκαν στὴν φυλακή. Ἐπειδὴ ὅμως ἀκολούθησε μεταξύ τους κάποιος παροξυσμὸς καὶ λογοτριβή, ὁ μὲν ἕνας ἀφοῦ μετανόησε, ἔβαλε γρήγορα μετάνοια στὸν ἀδελφό του καὶ ζήτησε συγχώρηση, λέγοντας:
– Ἐμεῖς αὔριο πρόκειται νὰ τελειωθοῦμε (θανατωθοῦμε) μὲ
τὸ μαρτύριο, γι’ αὐτὸ ἂς διαλύσουμε τὴν
ἔχθρα κι ἂς κάμουμε ἀγάπη.
Ὁ ἄλλος ὅμως
δὲν πείστηκε νὰ κάμει τὸ ἴδιο. Καὶ τὴν ἑπομένη ἡμέρα ὁδηγήθηκαν καὶ οἱ δυὸ στὸ
κριτήριο καὶ βασανίστηκαν· κ’ ἐκεῖνος ποὺ δὲν θέλησε νὰ λύσει τὴν ἔχθρα, εὐθὺς
μὲ τὴν πρώτη δοκιμὴ τῶν βασάνων νικήθηκε κι ἀρνήθηκε τὸν Χριστό.
Τότε λοιπὸν
τὸν ρώτησε ὁ ἄρχοντας:
– Γιατί χθὲς ποὺ δοκίμασες τόσα βάσανα δὲν
ἀρνήθηκες, καὶ τώρα τόσο γρήγορα νικήθηκες;
Κι ἐκεῖνος
ἀποκρίθηκε:
– Διότι χθὲς εἶχα ἀγάπη μὲ τὸν ἀδελφό μου, γιὰ τοῦτο καὶ ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ μὲ δυνάμωνε κ’ ὑπέμεινα τὰ βάσανα· τώρα ὅμως, ἐπειδὴ μνησικάκησα στὸν ἀδελφό μου, γιὰ τοῦτο γυμνώθηκα ἀπ’ τὴν σκέπη τοῦ Θεοῦ, τὴν παρηγοριὰ καὶ τὴν δύναμη.
«Εὐεργετινός», Ὑπόθεσις ΜΒ΄.