Ὁ ὅσιος Πέτρος ὁ Αἰγύπτιος
Ἑορτάζει τὴν κζ΄ (27η) Ἰανουαρίου.
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*
Ὡς ὥριμός τις σῖτος ἐκ γήρως, Πέτρε,
Οἷον ταμείῳ συγκομίζῃ τῷ τάφῳ.
Ὁ ὅσιος Πέτρος, ἴσως εἶναι ὁ ἀναφερόμενος στὸν «Παράδεισο» τῶν πατέρων, ὁ μαθητὴς τοῦ Ἀββᾶ Λώτ. Τοῦτον τὸν Πέτρο ρώτησε ἕνας ἀδελφὸς λέγοντας:
– Ὅταν εἶμαι στὸ κελλί μου, ἡ ψυχή μου βρίσκεται σὲ εἰρήνη, ὅταν ὅμως ἔλθει σ’ ἐμένα κανεὶς ἀδελφὸς καὶ μοῦ πεῖ λόγια τῶν ἔξωθεν ἀνθρώπων, τότε ἡ ψυχή μου ταράζεται.
Ἀποκρίθηκε σ’ αὐτὸν ὁ ἀββᾶς Πέτρος ὅτι τοῦ ἔλεγε ὁ ἀββᾶς Λὼτ ὁ γέροντάς του: «Τὸ κλειδί σου ἀνοίγει τὴν θύρα».
Καὶ λέγει ὁ ἀδελφός:
– Τί θὰ πεῖ ὁ λόγος αὐτὸς ἀββᾶ;
Ὁ Πέτρος εἶπε:
– Ἐὰν ἔλθει ἕνας ἀδελφὸς σὲ σένα, τὸν ρωτᾶς σύ: πῶς ἔχεις; ἀπὸ ποῦ ἦλθες; πῶς ἔχουν οἱ ἀδελφοί; σὲ δέχθηκαν μὲ περιποίηση ἢ ὄχι; Κ’ ἔτσι μὲ τὰ λόγια αὐτὰ ἀνοίγεις ἐσὺ πρῶτος τὴν θύρα γιὰ νὰ λαλήσει ὁ ἀδελφὸς ποὺ ἦρθε κοντά σου, κ’ ἔτσι ἀκοῦς ἐκεῖνα, ὅσα δὲν θέλεις καὶ ταράζεται ἡ ψυχή σου.
Ἀποκρίθηκε ὁ ἀδελφός:
– Ἔτσι ἔχει ἡ ἀλήθεια. Τί πρέπει, λοιπόν, νὰ κάμει ὁ ἄνθρωπος, ὅταν τύχει νὰ ἔλθει ὁ ἀδελφὸς σ’ αὐτόν;
Καὶ τοῦ εἶπε ὁ Ὅσιος:
– Ὅταν κάποιος ἔχει τὸ (κατὰ Θεὸν) πένθος, τότε αὐτὸ γίνεται διδαχὴ στὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν διδάσκει τί πρέπει νὰ κάμει· ὅταν ὅμως δὲν ἔχει πένθος, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ φυλαχθεῖ.
Ἀποκρίθηκε ὁ ἀδελφός:
– Ὅταν βρίσκομαι στὸ κελλί μου, τότε βρίσκεται καὶ τὸ πένθος μαζί μου, κι ὅταν βγῶ ἀπ’ τὸ κελλί μου, τότε καὶ τὸ πένθος ἀναχωρεῖ ἀπὸ μένα.
Καὶ ὁ γέροντας εἶπε σὲ αὐτόν, ὅτι:
«Καθὼς ὁ γνήσιος γυιὸς δὲν ἀφήνει τὸν πατέρα του, κατὰ τέτοιο τρόπο καὶ τὸ πένθος, ὅταν γίνει ἕξις (συνήθεια) στὸν ἄνθρωπο καὶ κατασταθεῖ σὰν νὰ ἦταν γυιός του γνήσιος, δὲν ἀναχωρεῖ πλέον ἀπ’ αὐτόν, ἀλλ’ ὅποια ὥρα κι ἂν τὸ ζητήσει ὀ ἄνθρωπος τὸ βρίσκει.»
Ταῖς Αὐτοῦ ἁγίαις πρεσβείαις, Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.
* «Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν» τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, τόμ. 3ος, σελ. 172. (Μικρὴ φραστικὴ διασκευή, ὑπὸ ἱερομ. Ν. ἁγιορείτου).