Ὁ ὅσιος Σαμψὼν ὁ Ξενοδόχος

Ὁ ὅσιος Σαμψὼν ὁ Ξενοδόχος

Ἑορτάζει τὴν κζ΄ (27η) Ἰουνίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Ἐξῆγεν ὁ πρὶν ἐκ γνάθου Σαμψὼν πόμα,

Ὁ νῦν δὲ Σαμψὼν μῦρον ἐκ τάφου βρύει.

Εἰκάδι ἑβδομάτῃ Σαμψὼν θάνε, βρῦσέ τε μῦρα.

   Τοῦτος ὁ Ἅγιος καταγόταν ἀπὸ τὴν παλαιὰ Ρώμη, κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ μεγάλου Ἰουστινιανοῦ, ἐν ἔτει φμα΄ (541), κι ἀφοῦ διασκόρπισε στοὺς φτωχοὺς τὸν πλοῦτο, ὅσος ἔμεινε σ’ αὐτὸν ἀπ’ τοὺς γονεῖς του, πῆγε στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ περπατῶντας σ’ ὅλους τοὺς ἱεροὺς ναοὺς ἀπόλαυσε πνευματικὰ τὴν καλλονὴ καὶ ὡραιότητά τους. Ἔπειτα κάθισε σὲ τόπο ἥσυχο κ’ ἐντρυφοῦσε καὶ καταγινόταν στὴν μελέτη τῶν θείων Γραφῶν, προσέχοντας μόνο στὸν Θεό. Ἔτσι, ἀφοῦ ἔγινε φανερὸς καὶ γνώριμος στὸν τότε ἁγιώτατο Μηνᾶ τὸν Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, χειροτονεῖται ἀπ’ αὐτὸν ἱερεὺς καὶ γίνεται ἕνας ἀπὸ τοὺς Κληρικούς.

   Ἦταν λοιπὸν σωτήριος λιμένας στοὺς χειμαζομένους, καταφυγὴ στοὺς πενομένους, ἰατρὸς στοὺς ἀσθενεῖς καὶ ὅσους χρειάζονταν σωματικὴ βοήθεια, ἐπειδὴ ὁ ἀοίδιμος ἦταν καὶ τῆς ἰατρικῆς τέχνης ἔμπειρος. Αὐτὸς γιάτρεψε καὶ τὸν βασιλέα Ἰουστινιανό, ὁ ὁποῖος ἔπεσε σὲ ἀνίατο πάθος· καὶ γι’ αὐτὸ θαυμάζοντας ὁ βασιλεὺς τὴν ἀρετὴ τοῦ Ἁγίου ἀπέδιδε σεβασμὸ καὶ τιμὴ σ’ αὐτὸν καὶ διὰ μέσου αὐτοῦ ἔκτισε μεγαλώτατο καὶ περιβόητο οἶκο καὶ τὸν ἔκαμε ξενοδοχεῖο· τὸν δὲ Ἅγιο κατέστησε Σκευοφύλακα τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας. Μὲ τέτοια λοιπὸν θεοφιλῆ ἔργα πολιτευσάμενος ὁ μακάριος Σαμψὼν ἀνεπαύθη ἐν Κυρίῳ· τὸ δὲ τίμιο λείψανό του ἐναπετέθη στὸν μεγαλώτατο ναὸ τοῦ ἁγίου Μωκίου, τὸ ὁποῖο βρύει μῦρα καὶ πηγάζει καθ’ ἑκάστην ἡμέρα διάφορες ἰάσεις, εἰς δόξαν καὶ αἶνον τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τελεῖται δὲ ἡ σύναξη κ’ ἑορτή του στὸ εὐαγὲς ξενοδοχεῖο ποὺ κτίσθηκε καὶ συστάθηκε ἀπὸ τὸν Ἅγιο.

Ταῖς Αὐτοῦ ἁγίαις πρεσβείαις, Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.

* «Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν» τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, τόμ. 5ος, σελ. 283. (Μικρὴ φραστικὴ διασκευή, ὑπὸ ἱερομ. Ν. ἁγιορείτου).