ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
ΚΥΡΙΑΚΗΣ τῶν ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ
(Ἑβρ. ια΄ 33 – ιβ΄ 2)
«Ἀδελφοί, οἱ Ἅγιοι πάντες διὰ πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας, εἰργάσαντο δικαιοσύνην, ἐπέτυχον ἐπαγγελιῶν, ἔφραξαν στόματα λεόντων,
ἔσβεσαν δύναμιν πυρός, ἔφυγον στόματα μαχαίρας, ἐνεδυναμώθησαν ἀπὸ ἀσθενείας, ἐγενήθησαν ἰσχυροὶ ἐν πολέμῳ, παρεμβολὰς ἔκλιναν ἀλλοτρίων·
ἔλαβον γυναῖκες ἐξ ἀναστάσεως τούς νεκροὺς αὐτῶν· ἄλλοι δὲ ἐτυμπανίσθησαν, οὐ προσδεξάμενοι τὴν ἀπολύτρωσιν, ἵνα κρείττονος ἀναστάσεως τύχωσιν·
ἕτεροι δὲ ἐμπαιγμῶν καὶ μαστίγων πεῖραν ἔλαβον, ἔτι δὲ δεσμῶν καὶ φυλακῆς·
ἐλιθάσθησαν, ἐπρίσθησαν, ἐπειράσθησαν, ἐν φόνῳ μαχαίρας ἀπέθανον, περιῆλθον ἐν μηλωταῖς, ἐν αἰγείοις δέρμασιν, ὑστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι,
ὧν οὐκ ἦν ἄξιος ὁ κόσμος, ἐν ἐρημίαις πλανώμενοι καὶ ὄρεσι καὶ σπηλαίοις καὶ ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς.
Καὶ οὗτοι πάντες μαρτυρηθέντες διὰ τῆς πίστεως οὐκ ἐκομίσαντο τὴν ἐπαγγελίαν,
τοῦ Θεοῦ περὶ ἡμῶν κρεῖττόν τι προβλεψαμένου, ἵνα μὴ χωρὶς ἡμῶν τελειωθῶσι.
Τοιγαροῦν καὶ ἡμεῖς, τοσοῦτον ἔχοντες περικείμενον ἡμῖν νέφος μαρτύρων, ὄγκον ἀποθέμενοι πάντα καὶ τὴν εὐπερίστατον ἁμαρτίαν, δι’ ὑπομονῆς τρέχωμεν τὸν προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα,
ἀφορῶντες εἰς τὸν τῆς πίστεως ἀρχηγὸν καὶ τελειωτὴν Ἰησοῦν.»
Ἀδελφοί, οἱ Ἅγιοι πάντες μὲ τὴν πίστη τους, ἀγωνίσθηκαν καὶ κατανίκησαν βασίλεια, ἄσκησαν δικαιοσύνη, πέτυχαν τὴν πραγματοποίηση τῶν ὑποσχέσεων τοῦ Θεοῦ, ἔφραξαν τὰ στόματα λεόντων,
ἔσβησαν τὴν φοβερὴ δύναμη τῆς φωτιᾶς, διέφυγαν τὸν κίνδυνο νὰ σφαγοῦν μὲ μαχαίρια, δυναμώθηκαν κι ἔγιναν καλὰ ἀπὸ ἀρρώστιες, ἀναδείχθηκαν κραταιοὶ καὶ δυνατοὶ στὸν πόλεμο, ἔκαμψαν κι ἔτρεψαν σὲ φυγὴ πολυάριθμα στρατεύματα ξένων ἐχθρῶν.
Μερικὲς γυναῖκες, (μὲ τὴν πίστη τους αὐτή), πῆραν πάλι ζωντανοὺς τοὺς νεκρούς τους, ποὺ ἀναστήθηκαν· κι ἄλλοι δέθηκαν στὸ τύμπανο, (στὸ φοβερὰ βασανιστικὸ ἐκεῖνο ὄργανο), χωρὶς νὰ δεχθοῦν τὴν ἀπελευθέρωση, (ποὺ τοὺς πρότειναν οἱ βασανιστές τους, –ἐὰν ἀρνοῦνταν τὴν πίστη τους–, καὶ ὑπέμειναν τὸ φοβερὸ μαρτύριο μέχρι θανάτου), γιὰ νὰ ἐπιτύχουν καὶ πάρουν ἀνάσταση ἀσύγκριτα καλύτερη ἀπὸ τὴν παροῦσα ζωή.
Ἄλλοι δὲ δοκίμασαν ἐμπαιγμοὺς καὶ μαστιγώσεις, κι ἀκόμη δεσμὰ καὶ φυλακή.
Λιθοβολήθηκαν, πριονίσθηκαν, πέρασαν μέσα ἀπὸ πολλοὺς πειρασμούς, πέθαναν σφαγέντες μὲ μάχαιρα, περιπλανήθηκαν ἐδῶ κι ἐκεῖ φορῶντας, (ἀντὶ γιὰ ἐνδύματα), προβιὲς καὶ δέρματα γιδιῶν, ὑπέστησαν στερήσεις, θλίψεις, κακουχίες.
Τέτοιους ἁγίους ἀνθρώπους δὲν ἦταν ἄξιος νὰ τοὺς ἔχει ὁ ἁμαρτωλὸς κόσμος. Περιπλανώμενοι σ’ ἐρημιὲς καὶ στὰ ὄρη, στὰ σπήλαια καὶ στὶς τρύπες τῆς γῆς.
Καὶ ὅλοι αὐτοί, μολονότι ἔλαβαν τὴν καλὴ μαρτυρία, ὅτι εὐαρέστησαν στὸν Θεὸ λόγω τῆς πίστεώς τους, ἐντούτοις δὲν ἀπόλαυσαν πλήρως τὴν ὑπόσχεση τῆς λύτρωσης καὶ τῆς οὐρανίου βασιλείας.
Διότι ὁ Θεὸς εἶχε προβλέψει γιὰ μᾶς κάτι καλύτερο· δηλαδὴ νὰ μὴν ἀπολαύσουν αὐτοὶ πλήρη τὴν τελείωση, τὴν μακαριότητα καὶ τὴν σωτηρία, χωρὶς ἐμᾶς (ἀλλὰ ὅλοι μαζί).
Γι’ αὐτὸ λοιπόν, καὶ μεῖς, ἀφοῦ ἔχουμε ὁλόγυρά μας τόσο μεγάλο νέφος ἀναρίθμητων ἁγίων, ποὺ μαρτύρησαν καὶ μαρτυρήθηκαν γιὰ τὴν πίστη τους, ἂς πετάξουμε μακρυὰ ἀπὸ πάνω μας κάθε βάρος ἀπὸ τὶς καταθλιπτικὲς μέριμνες τοῦ βίου καὶ προπαντὸς τὴν ἁμαρτία, ποὺ ἀπ’ ὅλα τὰ σημεῖα εὔκολα μᾶς περιβάλλει, κι ἂς τρέχουμε μὲ ἐπιμονὴ καὶ ὑπομονὴ τὸν ἀγῶνα, ποὺ βρίσκεται ἐνώπιον μας.
Καὶ γιὰ ν’ ἀντλοῦμε θάρρος καὶ δύναμη, ἂς ἔχουμε προσηλωμένα μὲ πίστη τὰ βλέμματά μας στὸν Χριστό, τὸν ἀρχηγὸ καὶ ἱδρυτὴ τῆς πίστεώς μας, ὁ ὁποῖος μὲ τὴν χάρη του μᾶς χειραγωγεῖ στὸν δρόμο τῆς τελειότητας.