ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
ΚΥΡΙΑΚΗΣ Γ΄
(Ῥωμ. ε΄ 1 – 10)
«Ἀδελφοί, δικαιωθέντες ἐκ πίστεως εἰρήνην ἔχομεν πρὸς τὸν Θεὸν διὰ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ,
δι᾿ οὗ καὶ τὴν προσαγωγὴν ἐσχήκαμεν τῇ πίστει εἰς τὴν χάριν ταύτην ἐν ᾗ ἑστήκαμεν, καὶ καυχώμεθα ἐπ᾿ ἐλπίδι τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ.
οὐ μόνον δέ, ἀλλὰ καὶ καυχώμεθα ἐν ταῖς θλίψεσιν, εἰδότες ὅτι ἡ θλῖψις ὑπομονὴν κατεργάζεται,
ἡ δὲ ὑπομονὴ δοκιμήν, ἡ δὲ δοκιμὴ ἐλπίδα,
ἡ δὲ ἐλπὶς οὐ καταισχύνει, ὅτι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἐκκέχυται ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν διὰ Πνεύματος Ἁγίου τοῦ δοθέντος ἡμῖν.
ἔτι γὰρ Χριστὸς ὄντων ἡμῶν ἀσθενῶν κατὰ καιρὸν ὑπὲρ ἀσεβῶν ἀπέθανε.
μόλις γὰρ ὑπὲρ δικαίου τις ἀποθανεῖται· ὑπὲρ γὰρ τοῦ ἀγαθοῦ τάχα τις καὶ τολμᾷ ἀποθανεῖν.
συνίστησι δὲ τὴν ἑαυτοῦ ἀγάπην εἰς ἡμᾶς ὁ Θεός, ὅτι ἔτι ἁμαρτωλῶν ὄντων ἡμῶν Χριστὸς ὑπὲρ ἡμῶν ἀπέθανε.
πολλῷ οὖν μᾶλλον δικαιωθέντες νῦν ἐν τῷ αἵματι αὐτοῦ σωθησόμεθα δι᾿ αὐτοῦ ἀπὸ τῆς ὀργῆς.
εἰ γὰρ ἐχθροὶ ὄντες κατηλλάγημεν τῷ Θεῷ διὰ τοῦ θανάτου τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ, πολλῷ μᾶλλον καταλλαγέντες σωθησόμεθα ἐν τῇ ζωῇ αὐτοῦ.»
Ἀπόδοση στὴν νεοελληνική:
Ἀδελφοί, ἀφοῦ λάβαμε τὴν δικαίωση διὰ τῆς πίστεως, ἔχουμε εἰρήνη μὲ τὸν Θεὸ διὰ μέσου τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Αὐτὸς διὰ τῆς πίστεως μᾶς ἔχει φέρει στὴν περιοχὴ τῆς χάριτος, στὴν ὁποία ἔχουμε πλέον σταθεῖ κ’ ἑδραιωθεῖ καὶ καυχώμαστε μὲ τὴν βεβαία ἐλπίδα, ὅτι θ’ ἀπολαύσουμε τὴν δόξα τοῦ Θεοῦ.
Καὶ δὲν καυχώμαστε μόνο γιὰ τὴν χάρη, ποὺ λάβαμε καὶ τὴν δόξα ποὺ θ’ ἀπολαύσουμε, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὶς θλίψεις, ἐπειδὴ γνωρίζουμε καλά, ὅτι ἡ θλίψη ἐργάζεται σιγὰ–σιγὰ καὶ φέρνει ὡς πολύτιμο ἀγαθὸ τὴν ὑπομονή,
καὶ ἡ ὑπομονὴ ἔχει ὡς καρπό της τὴν δοκιμασμένη ἀρετή, ἡ δὲ δοκιμασμένη ἀρετὴ φέρνει τὴν σταθερὴ ἐλπίδα πρὸς τὸν Θεό.
Κι αὐτὴ ἡ ἐλπίδα, διότι δὲν διαψεύδεται ποτέ, δὲν ντροπιάζει καὶ δὲν ἀπογοητεύει αὐτὸν ποὺ τὴν ἔχει. Καὶ δὲν μᾶς ντροπιάζει, διότι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἔχει πλούσια χυθεῖ καὶ πλημμυρίσει τὶς καρδιές μας μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ποὺ μᾶς δόθηκε ὡς προκαταβολὴ καὶ ὡς ἀπαρχὴ τῶν ὑψίστων δωρεῶν, τὶς ὁποῖες ἔχουμε βεβαία τὴν ἐλπίδα, ὅτι θὰ λάβουμε ἀπὸ τὸν Θεό.
(Ἡ ἄπειρη αὐτὴ ἀγάπη καὶ συγκατάβαση τοῦ Θεοῦ πρὸς ἐμᾶς φάνηκε καὶ ἀπὸ τὸ ὕψιστο γεγονός, ὅτι) κατὰ τὸν χρόνο ποὺ ἐμεῖς ἤμασταν πνευματικὰ ἀσθενεῖς, ἁμαρτωλοὶ κ’ ἔνοχοι, ὁ Χριστὸς στὸν κατάλληλο καιρό, ποὺ εἶχε ὁρίσει μὲ τὴν πρόγνωσή του ὁ Θεός, πέθανε ἐπὶ τοῦ σταυροῦ, γιὰ νὰ σώσει μὲ τὴν λυτρωτική του θυσία τοὺς ἀσεβεῖς.
(Μέγιστη ὄντως ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ!) Διότι μόλις καὶ μετὰ δυσκολίας θὰ ὑπάρξει ἄνθρωπος νὰ θυσιασθεῖ γιὰ κάποιον δίκαιο. Γιὰ τὸν ἀγαθὸ ἴσως καὶ νὰ τολμήσει κανεὶς νὰ πεθάνει.
Ὁ Θεὸς ὅμως δείχνει κι ἐπιβεβαιώνει κατ’ ἕνα τρόπο ἀναντίρρητο τὴν ἀγάπη του πρὸς ἐμᾶς ἀπ’ τὸ γεγονὸς ὅτι, ἐνῶ ἐμεῖς ἤμασταν ἁμαρτωλοί, ὁ Χριστὸς θυσιάσθηκε γιὰ χάρη μας.
Πολὺ περισσότερο, λοιπόν, τώρα ποὺ λάβαμε τὴν δικαίωση μὲ τὸ αἷμα τῆς θυσίας του, θὰ σωθοῦμε ἀσφαλῶς δι’ αὐτοῦ ἀπὸ τὴν μέλλουσα ὀργή.
Διότι ἐάν, ἐνῶ ἤμασταν ἐχθροί, συμφιλιωθήκαμε μὲ τὸν Θεὸ διὰ τοῦ σταυρικοῦ θανάτου τοῦ Υἱοῦ του, πολὺ περισσότερο τώρα, ποὺ ἔχουμε συμφιλιωθεῖ, θὰ σωθοῦμε διὰ μέσου τοῦ ζῶντος αἰωνίως πλησίον τοῦ Θεοῦ Κυρίου καὶ μεσίτου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.