ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
ΚΥΡΙΑΚΗΣ Γ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
(Ματθ. ς΄ 22 - 33)
«Εἶπεν ὁ Κύριος, ὁ λύχνος τοῦ σώματός ἐστιν ὁ ὀφθαλμός· ἐὰν οὖν ὁ ὀφθαλμός σου ἁπλοῦς ᾖ, ὅλον τὸ σῶμά σου φωτεινόν ἔσται·
ἐὰν δὲ ὁ ὀφθαλμός σου πονηρὸς ᾖ, ὅλον τὸ σῶμά σου σκοτεινὸν ἔσται. εἰ οὖν τὸ φῶς τὸ ἐν σοὶ σκότος ἐστί, τὸ σκότος πόσον;
Οὐδεὶς δύναται δυσὶ κυρίοις δουλεύειν· ἢ γὰρ τὸν ἕνα μισήσει καὶ τὸν ἕτερον ἀγαπήσει, ἢ ἑνὸς ἀνθέξεται καὶ τοῦ ἑτέρου καταφρονήσει. οὐ δύνασθε Θεῷ δουλεύειν καὶ μαμωνᾷ.
Διὰ τοῦτο λέγω ὑμῖν, μὴ μεριμνᾶτε τῇ ψυχῇ ὑμῶν τί φάγητε καὶ τί πίητε, μηδὲ τῷ σώματι ὑμῶν τί ἐνδύσησθε· οὐχὶ ἡ ψυχὴ πλεῖόν ἐστι τῆς τροφῆς καὶ τὸ σῶμα τοῦ ἐνδύματος;
ἐμβλέψατε εἰς τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ, ὅτι οὐ σπείρουσιν οὐδὲ θερίζουσιν οὐδὲ συνάγουσιν εἰς ἀποθήκας καὶ ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος τρέφει αὐτά· οὐχ ὑμεῖς μᾶλλον διαφέρετε αὐτῶν;
τίς δὲ ἐξ ὑμῶν μεριμνῶν δύναται προσθεῖναι ἐπὶ τὴν ἡλικίαν αὐτοῦ πῆχυν ἕνα;
καὶ περὶ ἐνδύματος τί μεριμνᾶτε; καταμάθετε τὰ κρῖνα τοῦ ἀγροῦ πῶς αὐξάνει· οὐ κοπιᾷ οὐδὲ νήθει·
λέγω δὲ ὑμῖν ὅτι οὐδὲ Σολομὼν ἐν πάσῃ τῇ δόξῃ αὐτοῦ περιεβάλετο ὡς ἓν τούτων.
Εἰ δὲ τὸν χόρτον τοῦ ἀγροῦ, σήμερον ὄντα καὶ αὔριον εἰς κλίβανον βαλλόμενον, ὁ Θεὸς οὕτως ἀμφιέννυσιν, οὐ πολλῷ μᾶλλον ὑμᾶς, ὀλιγόπιστοι;
μὴ οὖν μεριμνήσητε λέγοντες, τί φάγωμεν ἢ τί πίωμεν ἢ τί περιβαλώμεθα;
πάντα γὰρ ταῦτα τὰ ἔθνη ἐπιζητεῖ· οἶδε γὰρ ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος ὅτι χρῄζετε τούτων ἁπάντων.
ζητεῖτε δὲ πρῶτον τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν.»
Ἀπόδοση στὴν νεοελληνική:
Εἶπε ὁ Κύριος: Ὁ λύχνος, ποὺ φωτίζει κ’ ἐξυπηρετεῖ τὸ σῶμα, εἶναι τὸ μάτι (ὁ λύχνος ποὺ φωτίζει τὴν ψυχὴ εἶναι ὁ νοῦς, τὸ λογικὸ ποὺ σᾶς ἔχει δώσει ὁ Θεός). Ἐὰν λοιπὸν τὸ μάτι εἶναι γερὸ καὶ καθαρό, ὅλο τὸ σῶμα θὰ φωτίζεται, θἆναι φωτεινό.
Ἐὰν ὅμως τὸ μάτι σου εἶναι κατεστραμμένο κι ἀνίκανο νὰ δεῖ τὸ φῶς, ὅλο τὸ σῶμα σου θἆναι βυθισμένο στὸ σκοτάδι. Ἐὰν λοιπὸν τὸ φῶς, ποὺ σοῦ ἔδωσε ὁ Θεὸς (ὁ νοῦς δηλαδὴ καὶ ἡ συνείδηση, ἐξ αἰτίας τῆς προσκόλλησης στὰ ὑλικὰ ἀγαθά), εἶναι σκοτάδι, τότε τὸ ἠθικὸ σκοτάδι τῆς ψυχῆς σου πόσο πυκνὸ καὶ ἀδιαπέραστο θὰ εἶναι;
Κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ ὑπηρετεῖ συγχρόνως δύο κυρίους· διότι ἢ θὰ μισήσει τὸν ἕνα καὶ θ’ ἀγαπήσει τὸν ἄλλον ἢ θὰ προσκολληθεῖ στὸν ἕνα καὶ θὰ καταφρονήσει τὸν ἄλλο. Καὶ σεῖς δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ὑπηρετεῖτε τὸν Θεὸ καὶ τὸν πλοῦτο· (ἢ θ’ ἀγαπήσετε τὸν Θεὸ καὶ θὰ περιφρονήσετε τοὺς ἐπίγειους θησαυροὺς ἢ θὰ ὑποδουλωθεῖτε σ’ αὐτοὺς καὶ θὰ καταφρονήσετε τὸν Θεό).
Γιὰ τοῦτο ἀκριβῶς καὶ σᾶς λέγω, μὴ φροντίζετε μὲ στενοχώρια κι ἀγωνία γιὰ τὴν ζωή σας, δηλαδὴ γιὰ τὸ τὶ θὰ φᾶτε καὶ τὸ τὶ θὰ πιεῖτε, οὔτε καὶ γιὰ τὸ σῶμα σας μὲ τὶ θὰ ντυθεῖτε. Δὲν ἀξίζει ἡ ζωὴ περισσότερο ἀπὸ τὴν τροφὴ καὶ τὸ σῶμα ἀπὸ τὸ ἔνδυμα;
Παρατηρῆστε τὰ πτηνὰ τ’ οὐρανοῦ καὶ δεῖτε ὅτι αὐτὰ οὔτε σπέρνουν οὔτε θερίζουν οὔτε συγκεντρώνουν τροφὲς σὲ ἀποθῆκες. Καὶ ὅμως ὁ Πατήρ σας ὁ οὐράνιος τὰ τρέφει. Ἐσεῖς δὲν ἔχετε ἀσυγκρίτως μεγαλύτερη ἀξία ἀπὸ αὐτά;
Καὶ ποιός ἀπὸ σᾶς, ὅσες πολλὲς καὶ μεγάλες φροντίδες κι ἂν καταβάλει, μπορεῖ νὰ προσθέσει στὸ ἀνάστημά του ἕνα πήχυ;
Καὶ περὶ τοῦ ἐνδύματος γιατί φροντίζετε μὲ τόση ἀνησυχία καὶ ἀγωνία; Παρατηρῆστε μὲ προσοχὴ τ’ ἄνθη τοῦ ἀγροῦ, πῶς φυτρώνουν καὶ πῶς αὐξάνουν. Οὔτε κοπιάζουν οὔτε γνέθουν.
Καὶ ὅμως σᾶς λέγω τοῦτο, οὔτε κι αὐτὸς ὁ Σολομὼν μὲ ὅλη του τὴν βασιλικὴ μεγαλοπρέπεια καὶ δόξα δὲν φόρεσε ποτὲ ἕνα τόσο περίλαμπρο ἔνδυμα σὰν αὐτό, μὲ τὸ ὁποῖο περιβάλλεται ἕνα ἀπὸ τὰ ταπεινὰ αὐτὰ ἄνθη.
Κι ἂν ὁ Θεὸς ντύνει μὲ τόση λαμπρότητα τὰ χορτάρια τοῦ ἀγροῦ, ποὺ σήμερα ὑπάρχουν καὶ αὔριο ρίχνονται στὸν φοῦρνο, δὲν θὰ ντύσει πολὺ περισσότερο ἐσᾶς, ὀλιγόπιστοι;
Λοιπόν, μὴ κυριευθεῖτε ποτὲ ἀπὸ τὴν ἀνήσυχη μέριμνα καὶ μὴ λέγετε συνεχῶς, «τί θὰ φᾶμε ἢ τί θὰ πιοῦμε ἢ τί θὰ ντυθοῦμε;»
Διότι οἱ εἰδωλολάτρες (ποὺ δὲν γνωρίζουν τὰ αἰώνια ἀγαθὰ καὶ τὴν στοργικὴ πρόνοια τοῦ Θεοῦ), ἐπιζητοῦν ἀποκλειστικὰ καὶ μόνον αὐτὰ τὰ φθαρτὰ ἀγαθά. Ἐσεῖς ὅμως μὴ κυριεύεσθε ἀπὸ τέτοιες μέριμνες, διότι ὁ Πατήρ σας ὁ οὐράνιος γνωρίζει ὅτι ἔχετε ἀνάγκη ἀπ’ ὅλ’ αὐτά, καὶ ὡς πανάγαθος, ποὺ εἶναι, θὰ σᾶς τὰ δώσει.
Ζητεῖτε δὲ πρῶτα (καὶ κυρίως) τὴν βασιλεία τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν ἀρετὴ ποὺ θέλει ἀπὸ σᾶς ὁ Θεός, καὶ ὅλα αὐτὰ τὰ ἐπίγεια ἀγαθὰ θὰ σᾶς δοθοῦν μαζὶ μὲ τ’ ἀνεκτίμητα ἀγαθὰ τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν.