Νὰ ὑμνεῖς, ψυχή μου, τὸν Κύριο…

 

Νὰ ὑμνεῖς, ψυχή μου, τὸν Κύριο…

Ὁσίου Καλλίστου Ἀγγελικούδη*

   Νὰ ὑμνεῖς, ψυχή μου, τὸν Κύριο, ἀπ’ τοὺς οὐρανοὺς τοῦ οὐρανοῦ, ποὺ ἡ οὐσία Του εἶναι φῶς· νὰ τὸν ὑμνεῖς στὰ ἐπουράνια ὕψη, μέσα σ’ ὅλους τοὺς Ἀγγέλους Του καὶ τὶς οὐράνιες δυνάμεις¹. Εἶναι ἐξαιρετικὰ ἄξιες δοξολογίας καὶ ἡ δύναμη καὶ ἡ σοφία Του, κ’ εὐλογημένο τὸ ἅγιο ὄνομά Του.

   Νὰ ὑμνεῖς τὸν Κύριο παίρνοντας ἀφορμὴ ἀπὸ τὰ πάνω ἀπ’ τὸ στερέωμα νερὰ καὶ τὸ πάνω ἀπὸ αὐτὰ φῶς· ἀπ’ τὸ στερέωμα τοῦ οὐρανοῦ καὶ τὴν τάξη του καὶ τὴν θαυμαστὴ περιδίνησή του· ἀπ’ τὸν αἰθέρα ποὺ καίει τὰ πάντα· ἀπ’ τὴν λαμπρότητα καὶ τὴν ὀμορφιὰ τοῦ ἡλίου καὶ τῆς σελήνης καὶ τῶν ἄστρων καὶ ἀπὸ τὴν διαφορά τους, τὴν θέση, τὴν κίνηση καὶ τὴν χωρὶς ὕλη πυρώδη κατάσταση καὶ ὕπαρξή τους, ποὺ εἶναι κάτι τὸ ὑπερβολικὰ φοβερό· ἀπ’ τὸ φῶς τῆς ἡμέρας καὶ τὴν μεταβολή της κατὰ τὴν παράτασή της, μὲ τὴν ὁποία ὅλος ὁ κόσμος διοικεῖται πάνσοφα καὶ δίκαια.

   Νὰ ὑμνεῖς, ψυχή μου, τὸν Κύριο ἀπ’ τὴν σύνθεση τῶν τεσσάρων μεγίστων στοιχείων τοῦ παντός, δηλαδὴ τοῦ νεροῦ, τῆς φωτιᾶς, τοῦ ἀέρα καὶ τῆς γῆς, ἡ ὁποία παραμένει σὲ θαυμαστὴ εἰρήνη κ’ εὐστάθεια μολονότι αὐτὰ εἶναι ἐνάντια μεταξύ τους κι ἀσυμβίβαστα. Ἀπ’ τὴν ὁρμητικὴ φορὰ καὶ τὴν διαφορὰ τῶν πουλιῶν καὶ τὴν πρόνοια γιὰ τὴν ζωὴ καὶ τὴν διατήρησή τους. Ἀπ’ τὴν θάλασσα καὶ τὴν ἰσχυρότατη δύναμή της, ποὺ συγκρατεῖται μὲ τὴν ἄμμο, ἕνα τόσο σαθρὸ ὀχύρωμα, κι ἀπ’ ὅλα ὅσα ζοῦν μέσα στὴν θάλασσα, ποὖναι ἄπειρα κ’ ἔχουν μύριες διαφορὲς μεταξύ τους στὴν ὄψη, στὸν ὄγκο, στὶς ἰδιότητες, στὴν ζωὴ καὶ στοὺς τόπους διαμονῆς, στὶς συνήθειες, στὶς ἱκανότητες καὶ στὶς ἐνέργειές τους.

   Νὰ ὑμνεῖς πάλι μὲ εἰρήνη καὶ θαυμασμὸ τὸν Κύριο ἀπ’ τὴν κάθε εἴδους γρήγορη συγκομιδὴ ἀπὸ τὴν θάλασσα τῶν ἀναγκαίων γιὰ τὴν ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου.

   Νὰ ὑμνεῖς μὲ χαρὰ τὸν Κύριο ἀπ’ τὴν γῆ καὶ τ’ ἀναρίθμητα ζῶα ποὺ κινοῦνται ἢ ἕρπουν στὴν γῆ κ’ ἔχουν ποικίλες καὶ πολλὲς διαφορὲς μεταξύ τους. Κι ἀκόμη βέβαια καὶ ἀπ’ τὰ δένδρα ποὺ φυτρώνουν σ’ αὐτή, καρποφόρα ἢ καὶ ἄκαρπα, μὲ τὶς ἀφάνταστες διαφορὲς ἀκόμη καὶ μεταξὺ δένδρων τοῦ ἴδιου γένους, καὶ ἀπ’ τὰ φυτὰ τὰ κηπευτικά, τὰ σιτηρά, τὰ ὄσπρια κι ὅσα χρησιμεύουν στὸν ἀρωματισμό, στὴν θέρμανση, στὴν ψύξη, στὴν ὑγρασία, στὴν ξηρότητα, τὰ ὁποῖα διαφέρουν γιὰ πάμπολλους λόγους ὑπερβολικά, πέρα ἀπ’ τὸν λόγο, μὲ χίλιους δυὸ τρόπους. Καὶ ἀπ’ τὰ νερὰ τὰ πολυειδῆ καὶ ποικίλα, τὶς βροχές, τὰ χιόνια, τὸ χαλάζι, καὶ ἀπ’ τὶς βροντὲς καὶ τὶς ἀστραπές.

   Ἀπ’ αὐτὰ λοιπὸν καὶ τὰ παρόμοια νὰ ὑμνεῖς καὶ νὰ εὐλογεῖς, ψυχή μου, τὸν Κύριο γιὰ τὴν ἀκατανόητη δύναμή Του, τὴν ἄρρητη σοφία Του καὶ τὴν ἀπερίγραπτη δόξα Του, καὶ μάλιστα, γιατὶ ἀπὸ τέτοιο Δημιουργὸ ὅλα τὰ ὁρατὰ ἔγιναν γιὰ σένα ἀπὸ τὴν ἀνέκφραστη ἀγάπη ποὺ ἔχει γιὰ σένα, γιὰ νὰ ζεῖς μέσα σ’ αὐτὲς τὶς λαμπρότητες καὶ δόξες ὅπως ταιριάζει στὴν φύση καὶ στὸ λογικό σου καὶ νὰ θεωρεῖς τὴν δόξα καὶ τὴν σοφία καὶ τὴν δύναμη τοῦ Δημιουργοῦ σου ποὺ τόσο σ’ ἀγαπᾶ, ὁ ὁποῖος καὶ τὸν μονογενῆ Του Υἱὸ ἔδωσε γιὰ χάρη μας² ποὺ ἔγινε ἄνθρωπος μὲ ἀσυνήθιστο, θαυμάσιο τρόπο, ποὺ ξεπερνᾶ τὴν νόηση τοῦ ἀνθρώπου.

* «ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ τῶν ἱερῶν Νηπτικῶν», τόμος Δ΄, ΛΘ΄ (39) Εἰς τό, Αἴνει ἡ ψυχή μου τὸν Κύριον.

1. Ψαλμ. ρμε΄ 1-2.

2. Ἰωάν. γ΄ 16.