Ὁ ὅσιος Ἰωαννίκιος ὁ Μέγας
Ἑορτάζει τὴν δ΄ (4η) Νοεμβρίου.
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*
Τὸν Ἰωαννίκιον ἐκ γῆς λαμβάνει,
Ὁ τῷ λόγῳ γῆν τοῦ Θεοῦ πήξας Λόγος.
Σῆμά σοι ἔν γε τετάρτῃ, Ἰωαννίκιε, χεῦσαν.
Τοῦτος ὁ μακάριος Ἰωαννίκιος γεννήθηκε κατὰ τὸν εἰκοστὸ τέταρτο χρόνο τῆς τυραννίδας τοῦ θηριωνύμου καὶ εἰκονομάχου Λέοντος τοῦ Ἰσαύρου τὸ ψμ΄ 740 μ.Χ., ἀπὸ πατέρα ποὺ τὸν ἔλεγαν Μυριτρίκη καὶ μητέρα ποὺ λεγόταν Ἀναστασώ, καὶ πατρίδα εἶχε τὴν Βιθυνία. Ὅταν ἔφθασε στὴν ἀνδρικὴ ἡλικία πῆγε στὸν πόλεμο κατὰ τῶν Βουλγάρων μαζὶ μὲ τὸν βασιλιᾶ. Ἐκεῖ, ἔκανε μεγάλες ἀνδραγαθίες καὶ νίκες· κατέκοψε πολλοὺς ἀπ᾿ τοὺς ἐχθρούς, καὶ λύτρωσε (γλύτωσε) πολλοὺς ἀπ᾿ τοὺς Γραικούς.
Ἔπειτα, ἀφοῦ καταφρόνησε τὴν δόξα καὶ τὴν τιμὴ ποὺ σχεδίαζε ὁ βασιλιᾶς νὰ τοῦ δώσει γιὰ τὶς ἀνδραγαθίες του, ἔρχεται στὸ βουνὸ τοῦ Ὀλύμπου· καὶ κεῖ ἄκουσε μὲ τ᾿ αὐτιά του Θεία φωνή, κι ἀνέβηκε στὰ ὑψηλότερα μέρη τοῦ βουνοῦ. Ἐκεῖ δέ, βρίσκει δύο μοναχούς, τοὺς ὁποίους ποτὲ δὲν εἶχε δεῖ ἀνθρώπου μάτι, φορούσανε τρίχινα ροῦχα καὶ τρεφόντουσαν μ᾿ ἄγρια βοτάνια (χόρτα). Βρίσκοντας λοιπὸν αὐτούς, ἔμαθε ὅ,τι σκοπὸ μελετοῦσε (ἐρευνοῦσε) μέσα στὴν καρδιά του, καὶ χάριν εὐλογίας ἔλαβε ἀπὸ κείνους ἕνα ροῦχο.
Κι ἀπὸ κεῖ ἀναχώρησε καὶ πῆγε στὸ βουνὸ τὸ ὀνομαζόμενο τοῦ Τριχάλικος. Ὕστερα μεταβαίνει στὸ μοναστήρι τῶν Αὐγάρων, κι ἀπὸ κεῖ φτάνει στὰ βουνὰ τῆς Κοντουρίας.
Μαθαίνοντας μόνον τριάντα ψαλμούς, ἔψαλλε αὐτοὺς μαζὶ μ᾿ ἕνα τροπάριο ποὺ λέει: «Ἡ ἐλπίς μου ὁ Θεός, καταφυγή μου ὁ Χριστός, σκέπη μου τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον».
Ἔτσι λοιπόν, ἀφοῦ διαπέρασε τόπους πολλοὺς ὁ ἀοίδιμος καὶ ἔκαμε θαύματα μεγαλώτατα, καὶ προεῖπε γιὰ τὰ πράγματα ὅσα ἔμελλε νὰ γίνουν, ἦλθε στὸ μοναστήρι τοῦ Ἀντιδίου καὶ ἀναπαύθηκε ἐκεῖ ἐν εἰρήνῃ, πλήρης ἡμερῶν, διότι ὅταν ἐκοιμήθη ἦταν ἐνενηντατεσσάρων ἐτῶν.
Ταῖς Αὐτοῦ ἁγίαις πρεσβείαις, Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.
* «Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν» τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, τόμ. 2ος, σελ. 27-28. (Φραστικὴ διασκευή, ὑπὸ ἱερομ. Ν. ἁγιορείτου).