Προσευχὴ «ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ»
Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης*
Ὅταν κάνουμε τὴν προσευχή μας, πρέπει νὰ πηγάζει κάθε λέξη της κατ’ εὐθεῖαν ἀπὸ τὴν καρδιὰ καὶ κάθε μία ἀπ’ αὐτὲς τὶς λέξεις νὰ διατηρεῖ ὅλη τὴν δύναμη τοῦ περιεχομένου της. Ἂν ἀφήσουμε νὰ ἐξατμισθεῖ ἡ οὐσία ἑνὸς φαρμάκου, τὸ φάρμακο αὐτὸ παύει νὰ εἶναι σωτήριο γιὰ τὴν σωματική μας ὑγεία. Ἔτσι καὶ κατὰ τὴν προσευχή. Ἂν λέμε τὰ λόγια της μὴ προσέχοντας στὸ ζωοποιὸ νόημά τους, μὴ νοιώθοντας τὴν ἀλήθειά τους στὴν καρδιά μας, δὲν θὰ ἀποκομίσουμε ὠφέλεια ἀπὸ τὴν προσευχή. Γιατὶ ἡ ἀληθινή, ἡ καρποφόρος προσευχὴ γίνεται μονάχα ὅταν εἶναι προσευχὴ «ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ».
Τὰ λόγια τῆς
προσευχῆς ἀντιστοιχοῦν στὰ συστατικὰ στοιχεῖα ἑνὸς φαρμάκου. Τὸ καθένα ἔχει τὴν
δική του δύναμη καὶ ὅλα μαζὶ ἀποτελοῦν τὴν θεραπευτικὴ δόση ποὺ χρειάζεται τὸ
ἄρρωστο σῶμα μας. Ὅπως οἱ φαρμακοποιοὶ φυλᾶνε σὲ κλειστὸ μπουκάλι ἕνα
παρασκεύασμα ἰαματικό, γιὰ νὰ μὴν ἐξατμισθεῖ ἡ δύναμή του, ἔτσι καὶ ἐμεῖς
πρέπει νὰ κάνουμε μὲ τὰ λόγια τῆς προσευχῆς. Νὰ φυλᾶμε τὴν δύναμή τους στὸν
κλειστὸ χῶρο τῆς καρδιᾶς μας, γιὰ νὰ τὰ προφέρουμε μὲ ὅλη τὴν δύναμή τους ἄθικτα
καὶ ἀκεραία.
* Ἀπὸ τὸ θαυμάσιο βιβλίο «Ἡ ἐν
Χριστῷ ζωή μου», (43) σελ. 36, 37.