Ἡ ἀληθινὰ εὐτυχισμένη ζωὴ
Ἂν ἦταν νἄτανε τυφλὰ τὰ μάτια σ’ ὅ,τι βλάπτει
ὁμοίως καὶ τ’ αὐτιὰ κουφὰ σ’ ὅ,τι τὰ πάθη ἐξάπτει
κι’ ὁ νοῦς ἂν δὲν τραβιότανε σ’ ὅ,τι ἡ ψυχὴ δὲν θέλει
μὲ ἄγκιστρα ἀόρατα τοῦ πονηροῦ τὰ βέλη
σὰν πόση εἰρήνη καὶ χαρὰ στὰ ἔνδον θὰ κρατοῦσε
καὶ μ’ ἄνεσι, πόση, καθεὶς στὸ βίο του θὰ ζοῦσε!
Σὺ φύλαξέ
μου, Κύριε, ὅλας μου τὰς αἰσθήσεις
καὶ τὸν
προδότη μου τὸ νοῦ, Σὺ φύλαξε ἐπίσης.
Σὺ φύλαξέ μου, Κύριε, τὸ νοῦ καὶ τὰς αἰσθήσεις
κι ἐπίχαρμα
τοῦ Πονηροῦ νὰ γίνω μὴ μ’ ἀφήσῃς.
(«Τὰ ποιήματα τοῦ καλόγερου», τόμος Β΄,
Ἀθῆναι 1973, σελ. 129.)