ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Η΄ ΛΟΥΚΑ
(Λουκ.
ι΄ 25-37)
«Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, νομικός τις προσῆλθε τῷ Ἰησοῦ
ἐκπειράζων αὐτὸν καὶ λέγων· διδάσκαλε, τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω;
ὁ δὲ εἶπε πρὸς αὐτόν· ἐν τῷ νόμῳ τί γέγραπται;
πῶς ἀναγινώσκεις;
ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν· ἀγαπήσεις Κύριον τὸν
Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος
σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου, καὶ τὸν πλησίον σου ὡς ἑαυτόν.
εἶπε δὲ αὐτῷ· ὀρθῶς ἀπεκρίθης· τοῦτο ποίει
καὶ ζήσῃ.
ὁ δὲ θέλων δικαιοῦν ἑαυτὸν εἶπε πρὸς τὸν Ἰησοῦν· καὶ τίς ἐστί μου πλησίον;
ὑπολαβὼν δὲ ὁ Ἰησοῦς εἶπεν· ἄνθρωπός τις κατέβαινεν
ἀπὸ Ἱερουσαλὴμ εἰς Ἱεριχώ, καὶ λῃσταῖς περιέπεσεν· οἳ καὶ ἐκδύσαντες αὐτὸν καὶ πληγὰς ἐπιθέντες ἀπῆλθον ἀφέντες ἡμιθανῆ
τυγχάνοντα.
κατὰ συγκυρίαν δὲ ἱερεύς τις κατέβαινεν ἐν τῇ
ὁδῷ ἐκείνῃ, καὶ ἰδὼν αὐτὸν ἀντιπαρῆλθεν·
ὁμοίως δὲ καὶ Λευΐτης γενόμενος κατὰ τὸν τόπον,
ἐλθὼν καὶ ἰδὼν ἀντιπαρῆλθε.
Σαμαρείτης δέ τις ὁδεύων ἦλθε κατ᾽ αὐτὸν καὶ
ἰδὼν αὐτὸν ἐσπλαγχνίσθη,
καὶ προσελθὼν κατέδησε τὰ τραύματα αὐτοῦ ἐπιχέων
ἔλαιον καὶ οἶνον, ἐπιβιβάσας δὲ αὐτὸν ἐπὶ τὸ ἴδιον κτῆνος ἤγαγεν αὐτὸν εἰς
πανδοχεῖον καὶ ἐπεμελήθη αὐτοῦ·
καὶ ἐπὶ τὴν αὔριον ἐξελθών, ἐκβαλὼν δύο δηνάρια
ἔδωκε τῷ πανδοχεῖ καὶ εἶπεν αὐτῷ· ἐπιμελήθητι αὐτοῦ, καὶ ὅ τι ἂν προσδαπανήσῃς,
ἐγὼ ἐν τῷ ἐπανέρχεσθαί με ἀποδώσω σοι.
τίς οὖν τούτων τῶν τριῶν πλησίον δοκεῖ σοι
γεγονέναι τοῦ ἐμπεσόντος εἰς τοὺς λῃστάς;
ὁ δὲ εἶπεν· ὁ ποιήσας τὸ ἔλεος μετ᾽ αὐτοῦ. εἶπεν
οὖν αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· πορεύου καὶ σὺ ποίει ὁμοίως.»
Τὸν καιρὸ ἐκεῖνο, ἦλθε πρὸς τὸν Ἰησοῦ ἕνας νομοδιδάσκαλος
μὲ σκοπὸ νὰ τὸν πειράξει καὶ τοῦ λέει: Διδάσκαλε,
τί πρέπει νὰ κάμω, γιὰ νὰ κληρονομήσω τὴν αἰώνια ζωή;
Καὶ ὁ Κύριος τοῦ εἶπε: Στὸν νόμο τί εἶναι γραμμένο; Πῶς ἀντιλαμβάνεσαι αὐτὸ ποὺ διαβάζεις;
Κι αὐτὸς ἀποκρίθηκε καὶ εἶπε: Νὰ ἀγαπᾶς Κύριο τὸν Θεό σου μὲ ὅλη σου τὴν
καρδιὰ καὶ μὲ ὅλη σου τὴν ψυχὴ καὶ μὲ ὅλη σου τὴν δύναμη καὶ μὲ ὅλο σου τὸν νοῦ,
καὶ τὸν πλησίον σου, ὅπως τὸν ἑαυτό σου.
Εἶπε δὲ πρὸς αὐτὸν ὁ Κύριος: Σωστὰ ἀποκρίθηκες· ἔτσι νὰ κάνεις καὶ θὰ ζήσεις.
Αὐτὸς ὅμως θέλοντας νὰ δικαιολογήσει τὸν ἑαυτό
του εἶπε πρὸς τὸν Ἰησοῦ: Καὶ ποιὸς εἶναι ὁ
πλησίον μου;
Πῆρε τὸν λόγο ὁ Ἰησοῦς καὶ εἶπε (τὴν παραβολή):
Ἕνας ἄνθρωπος κατέβαινε ἀπὸ τὴν Ἱερουσαλὴμ
στὴν Ἱεριχὼ κ’ ἔπεσε στὰ χέρια ληστῶν, οἱ ὁποῖοι, ἀφοῦ τοῦ πήραν τὰ χρήματα, τὸν
γύμνωσαν, τὸν πλήγωσαν, ἔφυγαν καὶ τὸν ἄφησαν μισοπεθαμένο.
Κατὰ
σύμπτωση ἕνας ἱερέας κατέβαινε στὸν δρόμο ἐκεῖνο καὶ μολονότι εἶδε τὸν
τραυματία, τὸν προσπέρασε, χωρὶς νὰ τοῦ δώσει καμμιὰ βοήθεια.
Τὸ
ἴδιο καὶ κάποιος Λευΐτης, ὅταν ἔφτασε στὸ μέρος ἐκεῖνο, πλησίασε τὸν πληγωμένο,
τὸν εἶδε, ἀλλὰ τὸν προσπέρασε ἀσυγκίνητος.
Ἕνας
ὅμως Σαμαρείτης, ποὺ περνοῦσε ἀπ’ τὸν δρόμο ἐκεῖνο, ἦλθε κοντὰ στὸν μισοπεθαμένο
τραυματία, κι ὅταν τὸν εἶδε τὸν σπλαγχνίσθηκε·
κι
ἀφοῦ πλησίασε, ἔδεσε τὰ τραύματά του, ἀφοῦ προηγουμένως τὰ ἔπλυνε καὶ τ’ ἄλειψε
μὲ λάδι καὶ κρασί, τὸν ἀνέβασε στὸ ζῶο του, τὸν πῆγε σὲ κάποιο πανδοχεῖο καὶ τὸν
περιποιήθηκε ὁ ἴδιος.
Καὶ τὴν ἄλλη ἡμέρα, ὅταν ἔφευγε, ἔβγαλε δύο δηνάρια, τὰ ἔδωσε στὸν
ξενοδόχο καὶ τοῦ εἶπε: Περιποιήσου τον, καὶ ὅ,τι παραπάνω δαπανήσεις, ἐγώ, ὅταν
ἐπιστρέψω θὰ σοῦ τὸ πληρώσω.
Λοιπόν, ρώτησε τότε ὁ Κύριος τὸν
νομοδιδάσκαλο, ποιὸς ἀπ’ τοὺς τρεῖς αὐτοὺς
νομίζεις, ὅτι φάνηκε πραγματικὸς πλησίον καὶ ἀδελφὸς γιὰ τὸν ἄνθρωπο αὐτόν, ποὖχε
πέσει στὰ χέρια τῶν ληστῶν;
Κ’ ἐκεῖνος εἶπε: Αὐτὸς ποὺ ἔκαμε ἔλεος κι ἀγάπη πρὸς αὐτόν. Εἶπε λοιπὸν σ’ αὐτὸν ὁ Ἰησοῦς:
Πήγαινε καὶ σὺ καὶ κάμε ὅμοια μὲ αὐτόν.