Αὐτὸς εἶναι ὁ δρόμος!…
Ἦταν ἕνας φτωχὸς βεδουῖνος, ποὺ ἔδειχνε στὰ καραβάνια τὸν δρόμο μέσα στὴν ἔρημο. Κάποτε, ὅμως, παρασυρμένοι ἀπὸ τὸ φαινόμενο τοῦ
ἀντικατοπτρισμοῦ ἔβλεπαν ὀάσεις στὸν ἀντίθετο δρόμο. Ἄρχισαν νὰ τὸν
ὑποψιάζονται ὅτι τοὺς παραπλανᾶ. Καὶ σὲ κάποια στιγμὴ τοῦ ἐπιτέθηκαν καὶ τὸν
αἱματοκύλησαν. Πρόλαβε, ὅμως, ἐκεῖνος, ὕψωσε τὸ χέρι κατὰ τὸν ὁρίζοντα καὶ τοὺς
ἔδειξε: «Αὐτὸς εἶναι ὁ δρόμος!
Ἀκολουθεῖστε τον, γιατὶ ἀλλιῶς χαθήκατε», εἶπε καὶ ξεψύχησε…
Κατάπληκτοι ἐκεῖνοι ἀπὸ τὴν ὕστατη αὐτὴ
χειρονομία ἀναρωτήθηκαν. Ἕνας, ποὺ ἐπιμένει μέχρι θανάτου, μπορεῖ νὰ λέει
ψέματα; Ἂς ἀκολουθήσουμε, λοιπόν, τὸν δρόμο του…
Ἔπειτα ἀπὸ κάμποσα μίλια ἔφτασαν στὴν
ὄαση. Μετανοιωμένοι ξαναγύρισαν στὸν τόπο τοῦ ἐγκλήματος καὶ ἔστησαν ἐκεῖ
μνημεῖο εὐγνωμοσύνης. Ἕνα χέρι ποὺ τρεμοσβήνοντας δείχνει τὸ δρόμο!
Καὶ ἡ Ἐκκλησία ὑψώνει ἕνα ἄλλο
μνημεῖο. Δύο χέρια ἁπλωμένα στὸν Σταυρό, αἱμόφυρτα, νὰ δείχνουν στὸν πλανεμένο
ἄνθρωπο τὸν σωστὸ δρόμο. Τὸν δρόμο τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας. Τὸν δρόμο τ’ οὐρανοῦ!...
«Αὐτὸς εἶναι ὁ δρόμος! Ἀκολουθεῖστε τον...»!!!
«Αὐτὸς εἶναι ὁ δρόμος! Ἀκολουθεῖστε τον...»!!!