Γέροντας καὶ δαιμονοληψία…
Ἁγίου Ἰγνατίου Μπριαντσιανίνωφ
Τὸν
Δ΄ αἰῶνα ζοῦσε στὴν Αἴγυπτο ἕνας ἅγιος Γέροντας, ποὺ εἶχε τὸ χάρισμα τῶν
ἰαμάτων· ἀπ’ αὐτὸ εἶχε ἀποκτήσει πολὺ μεγάλη δόξα. Γρήγορα ὅμως παρατήρησε, ὅτι
ἡ ὑπερηφάνεια τὸν ἐξουσίαζε καὶ ὅτι δὲν ἦταν σὲ θέση νὰ τὴν νικήσει μὲ τὶς
δικές του δυνάμεις. Καὶ τότε μὲ πολὺ θερμὴ προσευχὴ κατέφυγε στὸν Θεό. Καὶ τὸν
παρεκάλεσε νὰ ἐπιτρέψει νὰ δαιμονισθεῖ· γιὰ
νὰ ταπεινωθεῖ. Καὶ ὁ Θεὸς εἰσάκουσε τὸ ταπεινὸ αἴτημα τοῦ δούλου Του. Καὶ
ἄφησε ἄφησε τὸν σατανᾶ νὰ μπεῖ μέσα του.
Ὁ Γέροντας ἄφησε τὸν ἑαυτό του σὲ ὅλες τὶς
ἐπιθέσεις τοῦ διαβόλου. Αὐτὸ κράτησε πέντε μῆνες. Στὸ διάστημα αὐτὸ τοῦ
φοροῦσαν ράκη. Ὁ κόσμος ποὺ προηγουμένως ἔτρεχε σ᾿ αὐτὸν καὶ τὸν δόξαζε γιὰ
μεγάλο ἅγιο, τώρα τὸν ἐγκατέλειψε! Ὅλοι
ἔλεγαν, πὼς τρελλάθηκε! Μὰ ὁ γέροντας ἀπαλλαγμένος
πιὰ ἀπὸ τὴν μάταιη κ᾿ ἐπικίνδυνη δόξα τῶν ἀνθρώπων καὶ τὴν ὑψηλοφροσύνη,
ποὺ τὸν μάστιζε ἐξ αἰτίας της, εὐχαριστοῦσε τὸν Θεὸ ποὺ τὸν ἔσωσε.
Ἡ σωτηρία του ὁλοκληρώθηκε μὲ λίγη ταλαιπωρία καὶ λίγη (κατὰ τὴν κρίση τῶν
σαρκικῶν ἀνθρώπων) ἀτιμία. Οἱ
σαρκικοὶ ἄνθρωποι δὲν μποροῦσαν νὰ καταλάβουν ὅτι ὁ διάβολος μὲ τὴ δική τους
τιμὴ τοῦ ἔσκαβε τὸν λάκκο. Καὶ πολὺ περισσότερο δὲν μποροῦσαν νὰ καταλάβουν
ποτέ, πὼς μὲ τὴ δαιμονοληψία ξαναγύρισε στὸν ἀσφαλῆ δρόμο τῆς θείας
εὐσπλαγχνίας!...