Τό κακό δέν ὑπάρχει, παρά μόνον ὅταν τό πράττουμε

Τό κακό δέν ὑπάρχει, παρά μόνον ὅταν τό πράττουμε

Ἅγιος Διάδοχος ὁ Φωτικῆς*

   Ἡ πίστη καί ἡ ἐλπίδα διδάσκουν τόν ἄνθρωπο νά καταφρονεῖ τά ὁρατά ὑλικά ἀγαθά. Ἐνῶ ἡ ἀγάπη ἑνώνει τήν ψυχή μέ τίς ἀρετές τοῦ Θεοῦ, ἀναζητώντας τόν ἀόρατο Θεό μέ τήν νοερή αἴσθηση.

   Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εἴμαστε πλασμένοι κατ᾿ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Τό “καθ᾿ ὁμοίωσιν’’ ὅμως τό ἔχουν μόνον ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι μέ πολλή ἀγάπη ὑποδούλωσαν τήν ἐλευθερία τους στόν Θεό·  γιατί ὅταν δέν ἀνήκουμε στούς ἑαυτούς μας, τότε εἴμαστε ὅμοιοι μέ Ἐκεῖνον πού μᾶς συμφιλίωσε μέ τόν ἑαυτό Του μέσω τῆς ἀγάπης. Αὐτό δέν μπορεῖ κανείς νά τό ἐπιτύχει, ἄν δέν πείσει τήν ψυχή του νά μήν δελεάζεται ἀπό τήν εὔκολη δόξα τούτου τοῦ κόσμου.

   Τό κακό, οὔτε φυσική ὕπαρξη ἔχει, ἀλλ᾿ οὔτε καί κανένας εἶναι ἐκ φύσεως κακός. Γιατί ὁ Θεός δέν ἔπλασε τίποτε κακό. Ὅταν κανείς ἐπιθυμήσει τό κακό, τότε τό ἀνύπαρκτο ἀρχίζει καί γίνεται ὑπαρκτό, ὅπως τό θέλει ἐκεῖνος πού τό κάνει. Πρέπει λοιπόν, μέ τήν ἐπιμέλεια τῆς μνήμης τοῦ Θεοῦ, νά ἀμελοῦμε τήν συνήθεια τοῦ κακοῦ. Γιατί εἶναι πιό δυνατή ἡ φύση τοῦ καλοῦ ἀπό τήν ἕξη(συνήθεια) τοῦ κακοῦ. Καί τοῦτο, γιατί τό καλό ὑπάρχει, ἐνῶ τό κακό δέν ὑπάρχει, παρά μόνον ὅταν τό πράττουμε.

* «ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ τῶν ἱερῶν Νηπτικῶν», τόμος Α΄, Λόγος ἀσκητικός, διαιρεμένος σὲ 100 κεφάλαια πρακτικὰ γνώσεως καὶ διακρίσεως πνευματικῆς, 1 (α΄), 3 (γ΄), 4 (δ΄).