Εἶσαι…

                       

Εἶσαι…

                   Πάθη κεντοῦνε τὴν ψυχὴ

                   καὶ μὲ πληγώνουν.

                   Ἔμαθα σιωπηλὸς νὰ ζῶ

                   κι᾿ ἂς μὴ φοβόμουν.

                   Πικρὲς γουλιές, ὅσες κι᾿ ἂν πιῶ,

                   δῶρα τοῦ πόνου·

                   Ἐσὲ ποθῶ· καὶ Σ᾿ ἀγαπῶ!

   Εἶσαι τὸ Φῶς μου.

ἱερομ. Ν.Δ.Κ.

(Ἀπ’ τὴ ποιητικὴ συλλογὴ «ΠΝΟΕΣ»)