Οἱ διακριτικές «πέτρες»
Ἕνας
μικρούλης ἔρριξε στήν ἄκρη τοῦ γυαλοῦ τ’ ὄμορφο καραβάκι του. Δέν πρόσεξε,
ὅμως, κ’ ἔτσι τό καραβάκι ἀπομακρύνθηκε, χωρίς νά προλάβει νά τό πιάσει.
Τότε ὁ πατέρας του πῆρε πέτρες καί τίς
πετοῦσε μπροστά ἀπό τό καραβάκι. Ὁ μικρός στήν ἀρχή δέν κατάλαβε κι ἀπόρησε γι᾿
αὐτό τό πετροβόλημα. Ἀλλά δέν ἄργησε νά ἐννοήσει.
Οἱ πέτρες ἔπεφταν πέρα ἀπ’ τό καραβάκι,
χωρίς νά τό χτυποῦν. Καί μέ τά κυματάκια, πού προκαλοῦσαν, τό ἔφεραν σιγά-σιγά
πίσω στήν ἀκρογιαλιά. Κ’ ἔτσι ὁ μικρός μέ μεγάλη χαρά τό πῆρε πάλι στήν ἀγκαλιά
του.
Πολλές ἀπό τίς θλίψεις πού μᾶς βρίσκουν μοιάζουν μ᾿ αὐτό τό πετροβόλημα.
Εἶναι οἱ διακριτικές «πέτρες» πού ρίχνει ὁ Θεός Πατέρας μας, ὅταν ἀπομακρυνθοῦμε ἀπό
κοντά του, γιά νά γυρίσουμε σ᾿ Αὐτόν, κ’ ἔτσι νά γίνει «χαρὰ ἐν τῷ οὐρανῷ ἐπὶ ἑνὶ ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι» (Λουκ. ιε΄ 7),
δηλαδή, χαρά μεγάλη στόν οὐρανό γιά ἕναν ἁμαρτωλό πού μετανοεῖ κ’ ἐπιστρέφει
στή στοργική ἀγκάλη τοῦ Θεοῦ!...