Ὁ ὅσιος Γεώργιος ὁ Σιναΐτης
Ἑορτάζει τὴν ια΄ (11η) Μαρτίου.
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*
Πῶς ἂν διῆλθες πλέθρα γῆς τάχος τόσα,
Εἰμὴ ἄσαρκος, ὥς τις ἦς, πάτερ, βίῳ;
Ὁ ὅσιος τοῦτος Γεώργιος ἦταν στοὺς χρόνους τοῦ Ἱεροσολύμων Πέτρου, ποὺ πατριάρχευσε χρόνους εἴκοσι, καὶ τοῦ βασιλέως Ἰουστινιανοῦ, ἐν ἔτει φλε΄ (535). Τοῦτος, λοιπόν, ὅπως γράφει ὁ Ἱεροσολύμων Σωφρόνιος, κατοικοῦσε στὸ Σίναιο Ὄρος ὄντας νηστευτὴς καὶ πολὺ ἐνάρετος.
Μία φορὰ δὲ ἐπεθύμησε νὰ μεταλάβει στὸν ναὸ τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἀναστάσεως1 στὰ Ἱεροσόλυμα καί, ὢ τοῦ θαύματος!, εὐθὺς βρέθηκε στὰ Ἱεροσόλυμα διαπερνῶντας (διανύοντας) τὸ διάστημα τῶν δώδεκα ἡμερῶν ἀπ’ τὸ Σινᾶ ἕως τὰ Ἱεροσόλυμα σὲ μιὰ στιγμή. Κ’ ἔτσι παρὼν στὴν θεία λειτουργία ποὺ τελεῖτο στὸν ναὸ τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἀναστάσεως κοινώνησε τὰ θεῖα Μυστήρια ἀπ’ τὰ χέρια τοῦ πατριάρχου Ἱεροσολύμων Πέτρου. Μετὰ δὲ τὴν κοινωνία λέγει ὁ Πέτρος στὸν συγκάθεδρό του Μηνᾶ:
– Πότε ἦλθε τοῦτος ὁ ἀββᾶς ὁ Σιναΐτης;2
Ἐκεῖνος ἀποκρίθηκε:
– Καί ’γώ, δέσποτα, τώρα τὸν εἶδα.
Ὁ Πατριάρχης τοῦ λέει:
– Πές του νὰ μείνει σήμερα νὰ φάει μὲ μᾶς παξαμά, δηλαδή, ψωμὶ στὴν τράπεζα.
Προσκάλεσε λοιπὸν ὁ Μηνᾶς τὸν ὅσιο Γεώργιο στὴν τράπεζα, κι ὁ Γεώργιος ἀποκρίθηκε:
– Ἂς γίνει τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ.
Ἔπειτα, ἀφοῦ προσευχήθηκε καὶ προσκύνησε, ἀμέσως βρέθηκε πάλι στὴν κέλλα του στὸ ὄρος τοῦ Σινᾶ. Ὅταν ὅμως ἦλθε ἡ ὥρα τῆς τραπέζης, ζητοῦσε ὁ Πατριάρχης τὸν ἀββᾶ Γεώργιο, ἀλλὰ δὲν φαινόταν σὲ κανένα μέρος, γι’ αὐτὸ καὶ τὸν κατηγόρησε ὡς ἀπειθῆ. Μετὰ ταῦτα ἔστειλε ὁ Πατριάρχης τὸν ἀββᾶ Φωτεινὸ στὸν ἐπίσκοπο τῆς Φαρᾶν γράφοντας καὶ στοὺς πατέρες τοῦ Σιναίου ὄρους, γιὰ νὰ στείλουν σ’ αὐτὸν τὸν ὅσιο Γεώργιο, ἐπειδὴ δὲν στάθηκε νὰ φάει στὴν τράπεζά του. Οἱ δὲ πατέρες βλέποντας τὰ γράμματα τοῦ Πατριάρχου θαύμασαν. Ἔτσι ὁμολόγησαν μὲ καθαρὴ συνείδηση ὅτι ὁ ἀββᾶς Γεώργιος δὲν ἐξῆλθε ποτὲ ἀπ’ τὸ Σινᾶ, ἀλλὰ ’κεῖ βρισκόταν πάντοτε. Καὶ πρὸς ἀθώωση καὶ ἀπολογία περισσότερη ἔστειλαν στὸν Πατριάρχη τρεῖς ἱερομονάχους, τὸν ἀββᾶ Στέφανο τὸν Καππαδόκη, τὸν ἀββᾶ Ζώσιμο καὶ τὸν ἀββᾶ Δουλίτιο. Ἔγραψε δὲ πρὸς τὸν Πατριάρχη καὶ ὁ ὅσιος Γεώργιος λέγοντας:
– Συγχώρησέ με, σεβασμιώτατε πάτερ, ἑβδομῆντα χρόνια εἶναι ποὺ δὲν ἐξῆλθα ἀπ’ τὸ ὄρος Σινᾶ, οὔτε στὴν Παλαιστίνη εἰσῆλθα3, καὶ ἂν εἶχα ἔλθει δὲν θὰ περιφρονοῦσα τὸν ἀγγελιαφόρο σου. Ἀλλ’ ἂς γνωρίζει ἡ μακαριότης σου ὅτι μετὰ ἀπὸ ἕξι μῆνες πρόκειται καὶ οἱ δύο ν’ ἀπέλθουμε εἰς συνάντηση τοῦ Κυρίου καί ’κεῖ μέλλει νὰ εἴμαστε ἀχώριστοι πάντοτε.
Κι ἐκπληρώθηκε ἔμπρακτα ἡ προφητεία τοῦ Ὁσίου, ἐπειδὴ ἀφοῦ πέρασαν ἕξι μῆνες ἐκοιμήθησαν καὶ οἱ δύο.4
Ταῖς Αὐτοῦ ἁγίαις πρεσβείαις, Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.
* «Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν» τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, τόμ. 4ος, σελ. 70-72. (Μικρὴ φραστικὴ διασκευή, ὑπὸ ἱερομ. Ν. ἁγιορείτου).
1. Μερικοὶ λέγουν ὅτι κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς λαμπροφόρου Ἀναστάσεως ἐπεθύμησε τοῦτο ὁ Ὅσιος.
2. Φαίνεται ὅτι οἱ Σιναΐτες εἶχαν κάποιο ἐξωτερικὸ σημάδι, ἀπ’ τὸ ὁποῖο γνώρισε καὶ τὸν Σιναΐτη τοῦτον ὁ Πατριάρχης.
3. Δὲν ψεύδεται ἐδῶ ὁ Ὅσιος λέγοντας ὅτι δὲν ἐξῆλθε ἀπ’ τὸ Σινᾶ καὶ δὲν εἰσῆλθε στὴν Παλαιστίνη. Καθότι ὄχι μὲ φυσικὴ δύναμη καὶ δική του κίνηση τῶν ποδιῶν ἐξῆλθε ἀπὸ ’κεῖ καὶ εἰσῆλθε στὴν Παλαιστίνη, ἀλλὰ μὲ ξένη καὶ ὑπερφυσικὴ καὶ ἄρρητη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
4. Ἀπ’ τὸ Συναξάρι τοῦτο συμπεραίνουμε ὅτι οἱ ἅγιοι ὄντες στὴν ζωὴ τούτη, ἂν καὶ φοροῦν τὸ παχὺ καὶ βαρὺ τοῦτο σῶμα, ὑπὸ τῆς παντοδυνάμου ὅμως καὶ ζωοποιοῦ χάριτος καὶ δυνάμεως τοῦ ἁγίου Πνεύματος ἐνδυναμούμενοι, χωνευόμενοι καὶ μεταχαλκευόμενοι, ἀποβάλλουν μὲν τὴν παχύτητα καὶ βαρύτητα τοῦ σώματος, γίνονται δὲ κοῦφοι ὡς ἀετοί, κατὰ τὸ προφητικό. Ἔτσι ἁρπαζόμενοι ὑπὸ τοῦ Πνεύματος ἐν στιγμῇ διαβαίνουν διαστήματα πάμπολλα καὶ ναυσιπόρους ποταμοὺς διαπερνοῦν, ὅπως ἡ ὁσία Μαρία ἡ Αἰγυπτία κι ἄλλοι ὅσιοι, καὶ πετοῦν στὸν ἀέρα, ὅπως ὁ ὅσιος Μάξιμος ὁ Καυσοκαλυβίτης ποὺ πετῶντας κατέβαινε ἀπ’ τὸ ὄρος τοῦ Ἄθωνος. Διότι ἐκεῖνο τὸ ἀξίωμα, τὸ ὁποῖο μέλλουν νὰ λάβουν μετὰ τὴν ἀνάσταση τ’ ἄφθαρτα σώματα τῶν δικαίων, τὸ ν’ ἁρπάζονται δηλαδὴ ἐν νεφέλαις, τοῦτο κάποιοι τῶν ἁγίων ἔφθασαν νὰ λάβουν ἀπὸ ἐδῶ εἰς ἀρραβῶνα καὶ πληροφορία ἐκείνου.