Ὅταν ἡ θεία χάρις ξυπνήσει τὸν ἁμαρτωλό…

Ὅταν ἡ θεία χάρις ξυπνήσει τὸν ἁμαρτωλό…

Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης*

 

   Δὲν πρέπει νὰ ἀντιδροῦμε ὅμοια, δηλαδὴ μὲ μῖσος καὶ ἐγωϊσμό, ὅπως συνηθίζει ἡ ἀχρειωμένη ἀνθρώπινη φύση, ἀπέναντι σὲ ὅσους μᾶς συμπεριφέρονται μὲ ἐχθρότητα, μὲ φθόνο, μὲ ἐγωϊσμό.

   Ἀπεναντίας, πρέπει νὰ νοιώθουμε γι’ αὐτοὺς οἶκτο, γιατὶ εἶναι ἔτσι ὑποψήφιοι γιὰ τὴν Κόλαση. Πρέπει νὰ προσευχηθοῦμε γι’ αὐτοὺς στὸν Θεὸ ἀπὸ τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς μας, νὰ τοὺς βγάλει ἀπὸ τὸ σκοτάδι, νὰ τοὺς φωτίσει μὲ τὸ φῶς τῆς χάριτός Του.

   Ὅταν ἡ θεία χάρις ξυπνήσει τὸν ἁμαρτωλό, τότε ἐκεῖνος βλέπει καθαρά, μέσα στὸ φῶς της, πόσο τερατώδεις καὶ ἄφρονες ἦσαν οἱ σκέψεις του, οἱ πράξεις του, οἱ ψυχικές του ροπές. Ἡ καρδιά του, ποὺ ἕως τότε βρισκόταν σὲ πνευματικὸ λήθαργο, ἀνανήφει.

   Ἡ χάρις τὴν ἀπαλλάσσει ἀπὸ τὸ κακὸ καὶ τὸ ἀντικαθιστᾶ μὲ τὴν εὐσπλαχνία, μὲ τὴν καλωσύνη, μὲ τὴν πραότητα.

   Ἔτσι, ἀπὸ ἐκεῖ καὶ πέρα, ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς καλεῖται ἀπὸ τὸν Κύριο νὰ ἀγαπᾶ ἀκόμη καὶ τοὺς ἐχθρούς του: «Ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν, εὐλογεῖτε τοὺς καταρωμένους ὑμᾶς, καλῶς ποιεῖτε τοῖς μισοῦσιν ὑμᾶς καὶ προσεύχεσθε ὑπὲρ τῶν ἐπηρεαζόντων ὑμᾶς καὶ διωκόντων ὑμᾶς» (Ματθ. ε΄ 44).

* Ἀπὸ τὸ θαυμάσιο βιβλίο «Ἡ ἐν Χριστῷ ζωή μου», (119) σελ. 69.