ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
ΚΥΡΙΑΚΗΣ Α΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ
(Ἑβρ. ια΄ 24 – 26, 32 – 40)
«Ἀδελφοί, πίστει Μωϋσῆς μέγας γενόμενος ἠρνήσατο λέγεσθαι υἱὸς θυγατρὸς Φαραώ,
μᾶλλον ἑλόμενος συγκακουχεῖσθαι τῷ λαῷ τοῦ Θεοῦ ἢ πρόσκαιρον ἔχειν ἁμαρτίας ἀπόλαυσιν,
μείζονα πλοῦτον ἡγησάμενος τῶν Αἰγύπτου θησαυρῶν τὸν ὀνειδισμὸν τοῦ Χριστοῦ· ἀπέβλεπε γὰρ εἰς τὴν μισθαποδοσίαν.
Καὶ τί ἔτι λέγω; ἐπιλείψει γάρ με διηγούμενον ὁ χρόνος περὶ Γεδεών, Βαράκ τε καὶ Σαμψὼν καὶ Ἰεφθάε, Δαυΐδ τε καὶ Σαμουὴλ καὶ τῶν προφητῶν,
οἳ διὰ πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας, εἰργάσαντο δικαιοσύνην, ἐπέτυχον ἐπαγγελιῶν, ἔφραξαν στόματα λεόντων,
ἔσβεσαν δύναμιν πυρός, ἔφυγον στόματα μαχαίρας, ἐνεδυναμώθησαν ἀπὸ ἀσθενείας, ἐγενήθησαν ἰσχυροὶ ἐν πολέμῳ, παρεμβολὰς ἔκλιναν ἀλλοτρίων·
ἔλαβον γυναῖκες ἐξ ἀναστάσεως τούς νεκροὺς αὐτῶν· ἄλλοι δὲ ἐτυμπανίσθησαν, οὐ προσδεξάμενοι τὴν ἀπολύτρωσιν, ἵνα κρείττονος ἀναστάσεως τύχωσιν·
ἕτεροι δὲ ἐμπαιγμῶν καὶ μαστίγων πεῖραν ἔλαβον, ἔτι δὲ δεσμῶν καὶ φυλακῆς·
ἐλιθάσθησαν, ἐπρίσθησαν, ἐπειράσθησαν, ἐν φόνῳ μαχαίρας ἀπέθανον, περιῆλθον ἐν μηλωταῖς, ἐν αἰγείοις δέρμασιν, ὑστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι,
ὧν οὐκ ἦν ἄξιος ὁ κόσμος, ἐν ἐρημίαις πλανώμενοι καὶ ὄρεσι καὶ σπηλαίοις καὶ ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς.
Καὶ οὗτοι πάντες μαρτυρηθέντες διὰ τῆς πίστεως οὐκ ἐκομίσαντο τὴν ἐπαγγελίαν,
τοῦ Θεοῦ περὶ ἡμῶν κρεῖττόν τι προβλεψαμένου, ἵνα μὴ χωρὶς ἡμῶν τελειωθῶσι.»
Ἀπόδοση στὴν νεοελληνική:
Ἀδελφοί, ἕνεκα τῆς πίστεως του ὁ Μωϋσῆς, ὅταν μεγάλωσε, ἀρνήθηκε νὰ ὀνομάζεται παιδὶ τῆς θυγατέρας τοῦ Φαραώ,
καὶ προτίμησε καλύτερα νὰ ταλαιπωρεῖται καὶ νὰ κακοπαθεῖ μαζὶ μὲ τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ, παρὰ νὰ ἔχει πρόσκαιρη ἀπόλαυση μιᾶς ἁμαρτωλῆς καὶ τρυφηλῆς ζωῆς.
Καὶ ἀπὸ τοὺς θησαυρούς, ἀπὸ τ’ ἀγαθὰ καὶ τὴν δόξα τῆς Αἰγύπτου, θεώρησε μεγαλύτερο καὶ πολυτιμότερο πλοῦτο τὸ νὰ χλευάζεται καὶ νὰ περιφρονεῖται, ὅπως ὁ Χριστός. Διότι εἶχε προσηλωμένα τὰ μάτια του καὶ περίμενε μὲ πίστη τὴν ἀνταμοιβή, ποὺ θὰ τοῦ ἔδιδε ὁ Θεὸς στοὺς οὐρανούς.
Καὶ τί νὰ διηγοῦμαι ἀκόμη; Θὰ σταματήσω, διότι δὲν θὰ μὲ πάρει ὁ χρόνος, νὰ διηγηθῶ γιὰ τὸν Γεδεών, τὸν Βαρὰκ καὶ τὸν Σαμψὼν καὶ τὸν Ἰεφθάε, γιὰ τὸν Δαυῒδ καὶ τὸν Σαμουὴλ καὶ τοὺς προφῆτες.
Αὐτοί, μὲ τὴν πίστη τους, ἀγωνίσθηκαν καὶ κατανίκησαν βασίλεια, ἄσκησαν δικαιοσύνη, πέτυχαν τὴν πραγματοποίηση τῶν ὑποσχέσεων τοῦ Θεοῦ, ἔφραξαν τὰ στόματα λεόντων,
ἔσβησαν τὴν φοβερὴ δύναμη τῆς φωτιᾶς, διέφυγαν τὸν κίνδυνο νὰ σφαγοῦν μὲ μαχαίρια, δυναμώθηκαν κι ἔγιναν καλὰ ἀπὸ ἀρρώστιες, ἀναδείχθηκαν κραταιοὶ καὶ δυνατοὶ στὸν πόλεμο, ἔκαμψαν κι ἔτρεψαν σὲ φυγὴ πολυάριθμα στρατεύματα ξένων ἐχθρῶν.
Μερικὲς γυναῖκες, (μὲ τὴν πίστη τους αὐτή), πῆραν πάλι ζωντανοὺς τοὺς νεκρούς τους, ποὺ ἀναστήθηκαν· κι ἄλλοι δέθηκαν στὸ τύμπανο, (στὸ φοβερὰ βασανιστικὸ ἐκεῖνο ὄργανο), χωρὶς νὰ δεχθοῦν τὴν ἀπελευθέρωση, (ποὺ τοὺς πρότειναν οἱ βασανιστές τους, –ἐὰν ἀρνοῦνταν τὴν πίστη τους–, καὶ ὑπέμειναν τὸ φοβερὸ μαρτύριο μέχρι θανάτου), γιὰ νὰ ἐπιτύχουν καὶ πάρουν ἀνάσταση ἀσύγκριτα καλύτερη ἀπὸ τὴν παροῦσα ζωή.
Ἄλλοι δὲ δοκίμασαν ἐμπαιγμοὺς καὶ μαστιγώσεις, κι ἀκόμη δεσμὰ καὶ φυλακή.
Λιθοβολήθηκαν, πριονίσθηκαν, πέρασαν μέσα ἀπὸ πολλοὺς πειρασμούς, πέθαναν σφαγέντες μὲ μάχαιρα, περιπλανήθηκαν ἐδῶ κι ἐκεῖ φορῶντας, (ἀντὶ γιὰ ἐνδύματα), προβιὲς καὶ δέρματα γιδιῶν, ὑπέστησαν στερήσεις, θλίψεις, κακουχίες.
Τέτοιους ἁγίους ἀνθρώπους δὲν ἦταν ἄξιος νὰ τοὺς ἔχει ὁ ἁμαρτωλὸς κόσμος. Περιπλανώμενοι σ’ ἐρημιὲς καὶ στὰ ὄρη, στὰ σπήλαια καὶ στὶς τρύπες τῆς γῆς.
Καὶ ὅλοι αὐτοί, μολονότι ἔλαβαν τὴν καλὴ μαρτυρία, ὅτι εὐαρέστησαν στὸν Θεὸ λόγω τῆς πίστεώς τους, ἐντούτοις δὲν ἀπόλαυσαν πλήρως τὴν ὑπόσχεση τῆς λύτρωσης καὶ τῆς οὐρανίου βασιλείας.
Διότι ὁ Θεὸς εἶχε προβλέψει γιὰ μᾶς κάτι καλύτερο· δηλαδὴ νὰ μὴν ἀπολαύσουν αὐτοὶ πλήρη τὴν τελείωση, τὴν μακαριότητα καὶ τὴν σωτηρία, χωρὶς ἐμᾶς (ἀλλὰ ὅλοι μαζί).