Ὁ ὅσιος καὶ ὁμολογητὴς Εὐστάθιος, ἐπίσκοπος Κίου τῆς Βιθυνίας
Ἑορτάζει τὴν κθ΄ (29η) Μαρτίου.
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*
Τὸν πηλὸν ἐκδύς, Εὐστάθιε παμμάκαρ,
Χριστῷ παρέστης τῷ δι’ ἡμᾶς πηλίνῳ.
Τοῦτος ὁ ἅγιος πατὴρ ἡμῶν καὶ ὁμολογητὴς Εὐστάθιος ἀποτίναξε ἀπ’ τὸν ἑαυτό του –ὡς φορτίο βαρὺ– τὸν κόσμο καὶ τὰ τοῦ κόσμου, ἔγινε μοναχός, καὶ φέροντας ἐπ’ ὤμων τὸν ζυγὸ τοῦ Χριστοῦ ἄοκνα ἐκτελοῦσε τὶς ἐντολές Του κ’ ἐπιμελοῦνταν τὴν σωτηρία τῆς ψυχῆς του. Ὕστερα δὲ ἔγινε καὶ ἱερέας ἀφοῦ πείσθηκε στὶς πολλὲς πρὸς αὐτὸν παρακλήσεις τοῦ λαοῦ.
Εὐχαριστοῦσε δὲ πάντοτε τὸν Θεό, πρὸς τὸν ὁποῖο εἶχε πίστη ἀδίστακτη, εἶχε ἀγάπη σ’ ὅλους ἀνυπόκριτη, ἦταν διδακτικός, ταπεινός, συμπαθής, ἐλεήμων, ζηλωτὴς καλῶν ἔργων. Ἔτσι λοιπόν, γιὰ τὶς ἀρετές του αὐτὲς ἔγινε καὶ ἀρχιερέας τῆς ἐν Βιθυνίᾳ Κίου. Τούτη λοιπὸν τὴν Ἐπισκοπὴ παρέλαβε ὁ Ἅγιος καὶ κυβέρνησε γιὰ ἱκανοὺς χρόνους, σύμφωνα μὲ τοὺς κανόνες καὶ τὶς παραδόσεις τῶν ἁγίων Ἀποστόλων.
Ἐπειδὴ ὅμως σηκώθηκε στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἡ αἵρεση τῶν εἰκονομάχων, τοῦτος ὁ μακάριος ὁπλισθεὶς μὲ τὴν μελέτη τῶν θείων Γραφῶν, μ’ αὐτήν, σὰν μὲ σφενδόνη, χτυποῦσε τοὺς εἰκονομάχους, οἱ ὁποῖοι καυχώντουσαν ἐναντίον τῶν τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησιῶν. Γι’ αὐτὸ καὶ κάποιοι ἀπ’ αὐτοὺς διέβαλαν τὸν Ἅγιο στὸν τότε εἰκονομάχο βασιλέα. Καὶ λοιπόν, πρῶτα μὲν ἐδέχθη ὁ Ἅγιος ἀπειλές, ἔπειτα δὲ ἔλαβε ἐμπτύσματα στὸ πρόσωπο, δαρμούς, φυλακές, κακοπάθειες, ἀνακρίσεις καὶ ραβδισμούς. Τελευταῖα δέ, ἀφοῦ τὸν ἔδειραν οἱ εἰκονομάχοι μὲ χονδρὰ ραβδιὰ τὸν ἐξόρισαν ἀπ’ τὴν Ἐπισκοπή του, διὰ τὴν προσκύνηση καὶ τιμὴ τῶν ἁγίων εἰκόνων. Ἐκεῖ λοιπὸν στὴν ἐξορία πέρασε κάποιους χρόνους θλιβόμενος, κακουχούμενος, στερούμενος, πεινῶντας, διψῶντας καὶ γυμνητεύοντας. Κι ἀφοῦ μὲ τέτοιες κακοπάθειες ταλαιπωρήθηκε ὁ ἀοίδιμος, εὐχαριστῶντας τὸν Θεὸ ἀπῆλθε στὶς αἰώνιες μονές.
Ταῖς Αὐτοῦ ἁγίαις πρεσβείαις, Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.
* «Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν» τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, τόμ. 4ος, σελ. 154, 155. (Μικρὴ φραστικὴ διασκευή, ὑπὸ ἱερομ. Ν. ἁγιορείτου).