Στιγμὲς ἀπ’ τ’ Ἅγιον Ὄρος (BINTEO)

Στιγμὲς ἀπ’ τ’ Ἅγιον Ὄρος (BINTEO)

   «Νά ἐπισκέπτεσαι, μέ σκοπό νά διδαχθεῖς, ἁγίους ἄνδρες, τούς πραγματικά ἁγίους, πού ζοῦν στά Μοναστήρια. Εἶναι σάν νά ἐπισκέπτεσαι λιμάνι γεμᾶτο γαλήνη.

Ἔλαμψε τὸ πρόσωπό της

Ἔλαμψε τὸ πρόσωπό της

(Ἤ, ἀλλιῶς: ὅταν κοινωνοῦμε μὲ πόθο καὶ λαχτάρα κι ὄχι ἀπὸ συνήθεια…)

   Παραμονὴ Θεοφανείων τοῦ 2000... Στὸ Πήλιουρι, ἕνα χωριὸ τῆς Χειμάρρας τῆς Βορείου Ἠπείρου, ὁ ἱερέας κατεβαίνει ἀπὸ τὸ αὐτοκίνητο ποὺ τοὺς μετέφερε ὡς ἐκεῖ καὶ ἑτοιμάζεται ν᾿ ἁγιάση τὰ σπίτια... Εἶχε ἔρθει ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα μαζὶ μὲ τρεῖς φοιτητὲς γιὰ νὰ βοηθοῦν στὸ ἀναλόγιο καὶ γιὰ τὴν μεταφορὰ τῶν ἀναγκαίων γιὰ τὶς ἱεροπραξίες στὰ χωριὰ τῆς περιοχῆς καὶ ὅπου ἀλλοῦ θὰ χρειαζόταν.

Στὴν Ὀρθοδοξία δὲν ὑπάρχει «ἀτομικὴ λατρεία», οὐδὲ κἂν «ἀτομικὴ προσευχή»!

Στὴν Ὀρθοδοξία δὲν ὑπάρχει «ἀτομικὴ λατρεία», οὐδὲ κἂν «ἀτομικὴ προσευχή»!

   Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι κοινωνία προσώπων. Εἰσερχόμενος διὰ τῆς μετανοίας (καὶ μόνον!) στὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, δηλαδὴ στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ὁ ἄνθρωπος, ἐξέρχεται τῆς ἀτομικότητος· αἵρει τὸν προσωπικό του Σταυρό καὶ πορεύεται τὴν στενὴ καὶ τεθλιμμένη ὁδό· στὴν πορεία αὐτή, χάριτι Θεοῦ, ὑπάρχουν, ἐνίοτε, καὶ κάποιοι συγκυρηναῖοι. Ἄλλον δρόμο-τρόπο καὶ διαφορετικὴ πορεία ἡ Ἐκκλησία οὔτε γνώρισε οὔτε θὰ γνωρίσει ἕως συντελείας τῶν αἰώνων.

Τὰ τρία πραγματικὰ κέρδη τοῦ βίου

Τὰ τρία πραγματικὰ κέρδη τοῦ βίου

Τρία μονάχα εἶν᾿ ἀγαθά, ἀληθινά, μεγάλα

κι᾿ ἔξω ἀπ᾿ αὐτὰ ἀθύρματα^¹ καὶ ψεύδη εἶν᾿ ὅλα τἆλλα.

- Τὸ πρῶτο εἶναι τὰ κακὰ ποὺ ἔχουμε ξεκλίνει

καὶ ἡ καρδιά μας καθαρὴ ἔχει ἀπὸ ᾿κεῖνα μείνει.

- Τὸ ἄλλο εἶναι τὰ καλὰ  ποὔχει καθένας κάνει

χωρὶς τὴν κούφη^² ἐπίδειξη κι᾿ αὐταρεσκείας πλάνη.

Κόσμος

Κόσμος

Ὁσίου Θεοφάνους τοῦ Ἐγκλείστου*

Ὅσιος Θεοφάνης

   Ἡ γνώμη ὅτι μέσα στόν κόσμο δέν μπορεῖ κανείς νά σωθεῖ, εἶναι σωστή μόνον ὅταν ζεῖ κατά τρόπο κοσμικό. Ὅταν ὅμως ζεῖ κανείς μέσα στόν κόσμο ὄχι γιά τόν κόσμο, ἀλλά γιά τήν σωτηρία, δέν ὑπάρχει καμιά συμφορά. Τόσοι δέν σώθηκαν καί δέν σώζονται ζώντας μέσα στόν κόσμο; Γιατί νά μήν ἀνήκετε κ᾿ ἐσεῖς στήν παράταξή τους;

   Κόσμος εἶναι τά πάθη, εἶναι οἱ ἄνθρωποι πού ζοῦν ἀποκλειστικά σύμφωνα μέ τά πάθη, εἶναι τό σύνολο τῶν συνηθειῶν καί τῶν μέσων πού σοφίσθηκαν γιά τήν ἱκανοποίηση τῶν παθῶν. Ἡ ἀπάρνηση ὅλων αὐτῶν σημαίνει ἐγκατάλειψη τοῦ κόσμου, ἔστω κι ἄν ὅλοι γύρω ζοῦν κοσμικά.

Φτερά πνευματικά…

Φτερά πνευματικά…

Ἁγίου Μακαρίου τοῦ Αἰγυπτίου*

     Ὅπως ὅταν βλέπει κάποιος ἕνα πουλί νά πετᾶ καί θέλει κι αὐτός νά πετάξει, ἀδυνατεῖ νά πετάξει ἀφοῦ δέν ἔχει φτερά, ἔτσι συμβαίνει καί μέ τήν πνευματική ζωή τοῦ ἀνθρώπου. Θέλει ἀσφαλῶς ὁ ἄνθρωπος καί ποθεῖ νά εἶναι καθαρός καί ἄμεμπτος καί ἀμόλυντος, θέλει νά μή ἔχει μέσα του τήν κακία, ἀλλά νά εἶναι διαρκῶς μαζί μέ τόν Θεό, βλέπει ὅμως ὅτι δέν ἔχει τήν ἀπαραίτητη γι᾿ αὐτό δύναμη. Θέλει νά πετάξει στή θεϊκή ἀτμόσφαιρα καί στήν ἐλευθερία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἀλλ᾿ ἐάν δέν ἀποκτήσει φτερά δέν μπορεῖ νά τό κατορθώσει.

Πῆγα νά τοῦ ζητήσω συγγνώμη…

Πῆγα νά τοῦ ζητήσω συγγνώμη…

     Ἕνας παλαιός μοναχός διηγήθηκε τά ἀκόλουθα:

  «Εἴχαμε πολλή ἀγάπη μέ κάποιο Διάκονο τῆς λαύρας τοῦ Ἀββᾶ Γερασίμου στόν Ἰορδάνη. Κάποτε ὅμως, χωρίς νά γνωρίζω γιά ποιό λόγο, ἄρχισε νά μοῦ συμπεριφέρεται μέ ψυχρότητα. Τόν ρώτησα νά μάθω τήν αἰτία, καί μοῦ εἶπε:

Ἡ ἀληθινή συγχώρηση… (Β΄)

Ἡ ἀληθινή συγχώρηση… (Β΄)

Ἀπὸ τὶς Διδαχὲς τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ*

   Δύο ἄνθρωποι, χριστιανοί μου, ἦλθον μίαν φοράν καί ἐξωμολογήθησαν εἰς ἐμέ, Πέτρος καί Παῦλος, καί νά ἰδῆτε πῶς τούς ἐδιώρθωσα, καλά ἤ κακά. Σᾶς φανερώνω τήν καρδίαν μου.

   Μοῦ λέγει ὁ Πέτρος: “Πνευματικέ μου, ἀπό τόν καιρόν ὁπού ἐγεννήθηκα ἕως τώρα, ἐνήστευα, ἐπροσευχόμην πάντοτε, ἔκαμνα ἐλεημοσύνας εἰς τούς πτωχούς, ἔκτισα μοναστήρια, ναούς καί ἄλλα καλά ἔκαμα. Τόν ἐχθρόν μου δέν τόν συγχωρῶ’’. Τόν ἀπεφάσισα διά τήν κόλασιν.

Ἄν πιστεύαμε στήν Ἀνάστασι !

Ἄν πιστεύαμε στήν Ἀνάστασι !

Ἀρχιμ. Δανιὴλ Ἀεράκη*

     Ἄν πιστεύαμε στήν Ἀνάστασι, θά βλέπαμε τήν ἀνάστασι τῆς  φ ύ σ ε ω ς  σάν εἰκόνα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ. Θάβεται καί σαπίζει ὁ κόκκος. Σάν ἔρχεται ὅμως ἡ ἄνοιξις, ἀνασταίνεται. «Ἡ ζωή ἐν τάφῳ».

     • Ἄν πιστεύαμε στήν Ἀνάστασι, θά βλέπαμε τήν Ἀνάστασι τοῦ Χριστοῦ σάν ἀπόδειξι καί τῆς  δ ι κ ῆ ς  μ α ς  ἀναστάσεως. Ἄν οἱ νεκροί δέν ἀνασταίνωνται, οὔτε ὁ Χριστός ἀναστήθηκε. «Εἰ ἀνάστασις νεκρῶν οὐκ ἔστιν, οὐδέ Χριστός ἐγήγερται» (Α΄ Κορ. ιε΄ 13).

Ὅταν πεινᾶμε τρεφόμαστε καὶ τὸν φτωχὸ τὸν παρατρέχουμε…

Ὅταν πεινᾶμε τρεφόμαστε καὶ τὸν φτωχὸ τὸν παρατρέχουμε…

Μεγάλου Βασιλείου*

  …Ποιό εἶναι τὸ νεώτερο στοιχεῖο τούτων τῶν καιρῶν; Ὡς μυαλωμένοι ἄνθρωποι ἂς τὸ ἐρευνήσουμε. Κι’ ἂς τὸ συλλογισθοῦμε, ὡς λογικοὶ καὶ ἱκανοὶ νὰ κρίνουμε. Μήπως δὲν ὑπάρχει Ἐκεῖνος (ὁ Θεός), ποὺ κυβερνάει τὸ σύμπαν; Μήπως ὁ ἀριστοτέχνης Θεὸς λησμόνησε τὴν ἐπιστασία; Μήπως τοῦ ἀφαιρέθηκε ἡ ἐξουσία καὶ ἡ δύναμη; Ἢ μήπως ἐξακολουθεῖ νὰ ἔχει τὴν ἴδια δύναμη καὶ δὲν ἔχασε τὴν ἐξουσία, ἀλλὰ παρεξέκλινε σὲ σκληρότητα καὶ μεταποίησε τὸ κατ’ ἐξοχὴν ἀγαθὸ σὲ σκληρότητα καὶ τὴν κηδεμονία του, ποὺ προσφέρει σὲ μᾶς τοὺς ἀνθρώπους, σὲ μισανθρωπία; Κάτι τέτοιο δὲν θὰ τὸ πεῖ κανένας, ποὺ ἔχει σωφροσύνη. Ἀλλὰ εἶναι φανερὲς καὶ γνωστὲς οἱ αἰτίες, οἱ ὁποῖες μᾶς ἐπηρεάζουν καὶ μᾶς παρασύρουν νὰ μὴν αὐτοσυγκρατούμαστε. Παίρνοντας ἐμεῖς ἀγαθά, δὲν δίνουμε σὲ ἄλλους. Ἐπαινοῦμε τὴν πράξη τῆς εὐεργεσίας καὶ τὴν στεροῦμε ἀπὸ κείνους, ποὺ τὴν ἔχουν ἀνάγκη. Εἴμαστε δοῦλοι καὶ ἐλευθερωνόμαστε καὶ τοὺς ὁμόδουλους δὲν τοὺς συμπονοῦμε. Ὅταν πεινᾶμε τρεφόμαστε καὶ τὸν φτωχὸ τὸν παρατρέχουμε. Ἔχοντας χορηγὸ καὶ ταμία τὸν Θεό, ποὺ δὲν στερεῖται ἀπὸ τίποτα, ἔχουμε γίνει φειδωλοὶ καὶ ἀκοινώνητοι στοὺς φτωχούς. Τὰ πρόβατά μας εἶναι πολύτοκα καὶ γεννοῦν πολλὰ καὶ οἱ γυμνοί, ποὺ δὲν ἔχουν ροῦχο νὰ φορέσουν, εἶναι πολὺ περισσότεροι ἀπ’ τὰ πρόβατα. Οἱ ἀποθῆκες ἀποδεικνύονται στενὲς ἐξ αἰτίας τοῦ πλήθους τῶν ἀποθηκευμένων καὶ τὸν πιεσμένο ἀπ’ τὴ φτώχεια δὲν τὸν ἐλεοῦμε. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ μᾶς ἀπειλεῖ τὸ δίκαιο δικαστήριο. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ Θεὸς δὲν ἀνοίγει τὸ χέρι Του, ἐπειδὴ ἐμεῖς ἔχουμε ἀποκλείσει τὴ φιλαδελφία. Γι᾿ αὐτὸ εἶναι ξερὰ τὰ χωράφια μας, ἐπειδὴ πάγωσε ἡ ἀγάπη…

Ἀγάπη ἔμπρακτη! (ΒΙΝΤΕΟ)

Ἀγάπη ἔμπρακτη! (ΒΙΝΤΕΟ)

   «Ἀγαθὸν προσευχὴ μετὰ νηστείας καὶ ἐλεημοσύνης καὶ δικαιοσύνης· ἀγαθὸν τὸ ὀλίγον μετὰ δικαιοσύνης ἢ πολὺ μετὰ ἀδικίας. καλὸν ποιῆσαι ἐλεημοσύνην ἢ θησαυρίσαι χρυσίον· ἐλεημοσύνη γὰρ ἐκ θανάτου ρύεται, καὶ αὐτὴ ἀποκαθαριεῖ πᾶσαν ἁμαρτίαν· οἱ ποιοῦντες ἐλεημοσύνας καὶ δικαιοσύνας πλησθήσονται ζωῆς, οἱ δὲ ἁμαρτάνοντες πολέμιοί εἰσι τῆς ἑαυτῶν ζωῆς.»

   Εἶναι ὡραῖο καί καλό πρᾶγμα ἡ προσευχή μέ νηστεία καί ἐλεημοσύνη καί κάθε ἄλλη ἀρετή. Εἶναι καλό πρᾶγμα νά ἔχει κανείς λίγα ἀποκτηθέντα μέ δικαισύνη ἤ νά ἔχει πολλά μέ ἀδικία. Καλό εἶναι νά κάμει κανείς τήν ἐλεημοσύνη, παρά νά ἀποθησαυρίζει χρυσάφι.

Μοναχικὴ αὐταπάρνηση

Μοναχικὴ αὐταπάρνηση

Ἀπὸ τὸν βίο τοῦ ὁσίου Σεραφεὶμ τοῦ Σάρωφ*

          Ἡ μοναχική του αὐταπάρνησις, ἡ ἀγάπη καὶ ἡ παράδοσις στὸν Κύριο καὶ στὴν Θεοτόκο ἦσαν χαρακτηριστικές. Ἕνας ἐπισκέπτης, ὁ Ἰβὰν Γιακόβλεβιτς Καρατάεφ, πῆγε τὸ 1831 νὰ πάρη τὴν εὐλογία του. Φεύγοντας, ἐπειδὴ θὰ πήγαινε στὸ Κούρσκ, τὸν ρώτησε:

— Μήπως θέλετε νὰ παραγγείλετε κάτι στὸν κατὰ σάρκα ἀδελφὸ καὶ στοὺς οἰκείους σας;

Τότε ὁ Ὅσιος ἔδειξε τὴν εἰκόνα τοῦ Κυρίου καὶ τῆς Θεοτόκου καὶ εἶπε μὲ χαμόγελο:

Θαῦμα τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς

Θαῦμα τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς

     Κάποιος ἄνθρωπος, ξεκίνησε ἀπ’ τὴ Θεσσαλονίκη μὲ πολλὴ εὐλάβεια γιὰ νὰ πάει στὴ Κωνσταντινούπουλη νὰ προσκυνήσει στὸ Ναὸ τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς. Εἶχε ἀκούσει γιὰ τὰ πολλὰ κι’ ἐξαίσια θαύματα ποὺ τελοῦσε ἡ Παναγία Δέσποινα μὲ τὸ ὕδωρ ἐκεῖνο, ἀπ’ τὸ ὁποῖο εἶχε μεγάλο πόθο νὰ πιεῖ, πρὸς ἁγιασμὸ τῆς ψυχῆς του.

Ἔλαβε λοιπόν, ἀρκετὰ χρήματα γιὰ τὸ ταξίδι του καὶ γιὰ νὰ προσφέρει στὸ Ναό, κι’ ἐπιβιβάστηκε στὸ πλοῖο. Κατὰ τὴ διάρκεια, ὅμως, τοῦ πλοῦ, τὸν βρῆκε βαρειὰ ἀρρώστια καὶ βλέποντας ὅτι πεθαίνει, κάλεσε τὸν ναύκληρο καὶ τοῦ λέγει:

Ἡ Ζωοδόχος Πηγή

Ἡ Ζωοδόχος Πηγή

   Ἡ ἑορτὴ τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς εἶναι ἡ τιμητικὴ ἀνάμνηση ἑνὸς μεγάλου θαύματος τῆς Παναγιᾶς μας, τὸ  ὁποῖο ὅμως, στὸ πέρασμα τῶν αἰώνων ἔγινε πηγὴ καὶ πολλῶν ἄλλων θαυμάτων.

   Πρὶν ἀπὸ 1550 καὶ πλέον χρόνια, ἔγινε ἕνα μεγάλο θαῦμα. Στὰ περίχωρα τῆς Κωνσταντινούπολης ποὺ τὴν περίκλειαν ὑψηλὰ τείχη, στὸ σημεῖο ἀκριβῶς ποὺ ἦταν ἡ λεγόμενη πύλη τῆς Σηλυβρίας, βρέθηκε ἡ Ζωοδόχος Πηγή. Ἐκεῖ τότε ἦταν ἕνα μεγάλο καὶ πυκνότατο δάσος ποὺ ἦταν δύσκολο νὰ τὸ περάσει κανεὶς χωρὶς νὰ χαθεῖ μέσα σ’ αὐτό.

Ποιά εἶναι ἡ τωρινὴ κατάσταση;

Ποιά εἶναι ἡ τωρινὴ κατάσταση;

Μεγάλου Βασιλείου*

   Ποιά εἶναι τὰ δικά μας πράγματα; (Ποιά εἶναι ἡ τωρινὴ κατάσταση;)

   Πάγωσε ἡ ἀγάπη·

   ἐξορίζεται ἡ διδασκαλία τῶν πατέρων·

   τὰ ναυάγια, τὰ σχετικὰ μὲ τὴν πίστη, εἶναι πυκνά·

   τὰ στόματα τῶν εὐσεβῶν σιγοῦν·

   οἱ λαοὶ διώχνονται ἀπὸ τοὺς εὐκτήριους οἴκους καὶ ἀναγκάζονται νὰ σηκώνουν τὰ χέρια τους σὲ προσευχὴ σὲ τόπους ὑπαίθριους…

ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΑ ΕΥΛΟΓΗΤΑΡΙΑ

ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΑ ΕΥΛΟΓΗΤΑΡΙΑ
Ἦχος πλ. α'.

Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας 1957.

   Τὰ Ἀναστάσιμα Εὐλογητάρια ὅπως ψάλλονταν κάθε Κυριακὴ στὸν Πάνσεπτο Πατριαρχικό Ναό τοῦ Ἁγίου Γεωργίου στὴν Κωνσταντινούπολη ἀπὸ πλήρεις τοὺς πατριαρχικοὺς χορούς, ἐν ἑνὶ στόματι.

      Ἐντυπωσιάζουν τὰ κανοναρχάκια, ποὺ ψάλλουν τὰ μέλη μὲ τὶς γλυκὲς κι ἀγγελικές τους φωνές, εὐθαρσῶς καὶ δυνατά, μὲ ὅλη τους τὴν ἄνεση, παρὰ τὴν ἀπουσία μουσικοῦ κειμένου!!!

   Στοὺς χοροὺς προεξάρχουν οἱ ἀείμνηστοι Ἄρχων Πρωτοψάλτης τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας Κωνσταντῖνος Πρίγγος καὶ ὁ Ἄρχων Λαμπαδάριος τῆς ΜΧΕ Θρασύβουλος Στανίτσας.

Κείμενο:

Πάντοτε νά καθαρίζεσθε ψυχικῶς…

Πάντοτε νά καθαρίζεσθε ψυχικῶς…

Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου*

      Νά καθαρισθεῖτε ψυχικῶς καί νά φροντίζετε πάντοτε νά καθαρίζεσθε, νά ἐξαγνίζεσθε. Ἐπειδή μέ τίποτε ἄλλο ὁ Θεός δέν χαίρεται τόσο πολύ, ὅσο μέ τή διόρθωση τοῦ χαρακτήρα καί τή σωτηρία τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου, χάριν τοῦ ὁποίου ὅλος ὁ λόγος καί ὅλο τό Μυστήριο τῆς θείας Οἰκονομίας (ἔγινε) πρός σωτηρία του. Γιά νά γίνετε σάν ἄστρα φωτεινά μέσα σέ κόσμο σκοτεινό, καί δύναμη ζωτική γιά τούς ἄλλους ἀνθρώπους, μέ τήν ὁποία θά τούς ἑλκύετε στό μέγα Φῶς, τόν Χριστό…

* Λόγος λθ΄, Εἰς τὰ Ἅγια Φῶτα, § 20, ΕΠΕ 5, 112.

Ἄν ἄλλαζα πρῶτα μόνον τόν ἑαυτό μου…

Ἄν ἄλλαζα πρῶτα μόνον τόν ἑαυτό μου…

          Τά παρακάτω λόγια γράφτηκαν στόν τάφο ἑνός κατά κόσμον ἐπωνύμου στίς κρύπτες τοῦ Ἀββαείου τοῦ Οὐέστμινστερ:

          «Ὅταν ἦμουν νέος καί ἐλεύθερος καί ἡ φαντασία μου δέν εἶχε ὅρια ὀνειρευόμουν ν᾿ ἀλλάξω τόν κόσμο.

          Καθώς μεγάλωνα κάπως καί ἀποκτοῦσα περισσότερη γνώση, ἀνακάλυψα πώς ὁ κόσμος δέν ἀλλάζει, ἔτσι περιόρισα κάπως τόν στόχο μου καί ἀποφάσισα ν᾿ ἀλλάξω μόνο τήν πατρίδα μου. Ἀλλά καί αὐτή φαινόταν ἀμετακίνητη. Φτάνοντας στή δύση τῆς ζωῆς μου, σέ μιά τελευταία ἀπέλπιδα προσπάθεια, ἀρκέστηκα στήν προσπάθεια νά σώσω μόνο τήν οἰκογένειά μου, αὐτούς πού ἦταν πιό κοντά μου, ἀλλά δυστυχῶς, δέν ἤθελαν οὔτε ν᾿ ἀκούσουν.

Ὅλα τά ἔμαθα…

Ὅλα τά ἔμαθα…

     Διηγήθηκε κάποτε ὁ ἀββᾶς Ζωσιμᾶς:

    «Κάποιος ἀπ᾿ τούς ἀδελφούς πού ἔμειναν μαζί μου καί πῆραν ἀπό μένα τό μοναχικό σχῆμα, μοῦ λέγει μιά μέρα:

     - Ἀββᾶ μου, σ᾿ ἀγαπῶ πολύ.

    - Ἀδελφέ, τοῦ ἀπάντησα, δέν βρῆκα ἀκόμη ἄνθρωπο πού νά μ᾿ ἀγαπάει ὅπως τόν ἀγαπῶ ἐγώ. Νά, τώρα λές ἐσύ “σ᾿ ἀγαπῶ’’. Τό πιστεύω. Ἄν ὅμως συμβεῖ κάτι πού δέν σ᾿ ἀρέσει, δέν θά μείνεις ὁ ἴδιος. Ἐνῶ ἐγώ, ὅ,τι κακό κι ἄν πάθω ἀπό σένα, δέν θά σταθεῖ ἱκανό νά μέ χωρίσει ἀπ᾿ τήν ἀγάπη σου.

Ἡ Ἐξομολόγηση

Ἡ  Ἐξομολόγηση

Ἐπιστολή  τοῦ  ἁγίου  Ἐπισκόπου  Ἀχρίδος  ΝΙΚΟΛΑΟΥ  ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ*

ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ (ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ)

   Θέλεις νά μάθεις, μοῦ γράφεις, πόσο ἀναγκαία εἶναι ἡ ἐξομολόγηση. Παλαιότερα, γράφεις, ἐξωμολογεῖσο συχνά. Μά τώρα σταμάτησες. Γιατί κάποιος σέ εἰρωνεύτηκε. Δέν ἔπρεπε ὅμως. Καί ποιόν δέν ἔχει εἰρωνευθῆ ὁ κόσμος; Καί ὅπως τό ξέρεις, λέγει ὁ Παντεπόπτης: «Οὐαί σέ κεῖνον πού θά γελάσει ἐδῶ, γιατί ἐκεῖ θά θρηνήσει καί θά κλαύσει!».

   Παράλληλα μέ τήν δουλειά σου, μοῦ γράφεις, ἀσχολεῖσαι καί μέ ἕνα ἀμπέλι. Καί πηγαίνει καλά. Γιατί τό φροντίζεις καί τό καλλιεργεῖς. Ἄν κάποιος λοιπόν, παρατηροῦσε τό ἀμπέλι σου καί σέ κορόϊδευε, πού τό καλλιεργεῖς μέ ἐπιμέλεια καί τό φροντίζεις, θά σταματοῦσες; Καί βέβαια δέν θά σταματοῦσες!

    Πῶς λοιπόν σταμάτησες τήν φροντίδα τῆς ψυχῆς σου, πού εἶναι πιό πολύτιμη ἀπ᾿ ὅλα τά ἀμπέλια τῆς γῆς; Ὅταν πεθάνεις, μόνο τήν ψυχή σου θά πάρεις μαζί σου! Τό ἀμπέλι σου θά τό ἀφήσεις ἐδῶ.  Ἀπό ὅλες τίς καλλιέργειες, ἡ καλλιέργεια τῆς ψυχῆς εἶναι ἡ πιό σπουδαία. Καί ἀπ᾿ ὅλους τούς κόπους πού κάνει ὁ ἄνθρωπος, μόνο ὁ κόπος γιά τήν ψυχή του μετράει στήν ἄλλη ζωή. Γι᾿ αὐτό σέ παρακαλῶ: Μ ε τ α ν ό η σ ε. Καί ἄρχισε πάλι νά ἐξομολογεῖσαι.

Ἔμεινε θεληματικὰ στὸν Σταυρό…

Ἔμεινε θεληματικὰ στὸν Σταυρό…

Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου*

   Κάποιοι προβληματίζονται καὶ ρωτοῦν γιατί ὁ Χριστὸς ἔμεινε πάνω στὸν Σταυρό, ἐνῶ θὰ μποροῦσε νὰ κατέβει, μὲ τὴν δύναμη ποὺ εἶχε ὡς Θεός, καὶ νὰ γλυτώσει ἀπ’ ὅλα τὰ βασανιστήρια καὶ τοὺς πόνους τοῦ Σταυροῦ. Θὰ ἀπαντήσουμε σ’ αὐτοὺς ποὺ κάνουν τέτοια ἐρωτήματα λέγοντας ὅτι τὸ πιὸ σπουδαῖο πράγμα ποὺ ἔγινε πάνω στὸν Σταυρό, εἶναι ἀκριβῶς, τὸ γεγονὸς ὅτι ὅ Χριστὸς ἔμεινε ἐκεῖ σταυρωμένος. Πῶς θὰ ἦταν δυνατὸ νὰ ἀνασταίνονται οἱ νεκροὶ μὲ τὴν ἐπίκληση καὶ μόνο τοῦ παναγίου ὀνόματός Του, ἂν Ἐκεῖνος εἶχε κατέβει ἀπ’ τὸν Σταυρὸ κι ἂν δὲν πέθαινε πάνω στὸν Σταυρὸ γιὰ νὰ νικήσει τὸν θάνατο, ἀφοῦ ὡς ἀναμάρτητος δὲν μποροῦσε νὰ κρατηθεῖ ἀπὸ τὸν θάνατο; Τὰ γεγονότα ποὺ ἀκολούθησαν τὴν σταύρωση ἀπέδειξαν ὅτι ὁ Χριστὸς ἔμεινε θεληματικὰ στὸν Σταυρό.
   Ὁ Χριστός, ποὺ εἶχε ἀναστήσει νεκρούς, θὰ μποροῦσε μὲ τὴν μεγαλύτερη εὐκολία, ν’ ἀποτρέψει τὸν θάνατο πολὺ προτοῦ ἔρθει. Αὐτὸς ποὺ ἔδινε σ’ ἄλλους τὴν ζωή, θὰ μποροῦσε, χωρὶς ἀμφιβολία, νὰ δώσει καὶ στὸν Ἑαυτό Του ζωή· κάτι ποὺ ἔγινε μετὰ ἀπὸ τρεῖς ἡμέρες, ὅταν φανερώνοντας τὴν μεγάλη Του δύναμη ἀναστήθηκε ἐνῶ ἦταν νεκρός. Τὴν πραγματική Του δύναμη τὴν ἔδειξε καὶ πάλι μέσα ἀπὸ τὰ γεγονότα ποὺ ἀκολούθησαν. Ἀφοῦ καὶ μόνο τὸ ἄκουσμα τοῦ ὀνόματός Του φαίνεται νὰ ἔχει τόση δύναμη, πάνω στὰ νεκρὰ σώματα, ὥστε νὰ τὰ ἀνασταίνει, οὐδεὶς ἀμφιβάλλει ὅτι φανέρωσε τὴν δύναμή Του καὶ πάνω στὸ ἴδιο Του τὸ σῶμα, νικώντας τὸν θάνατο.

* Ὀμιλία στὸν ΜΣΤ΄(46) Ψαλμό, Migne P.G. 55, 208-216.

Ἡ ἀληθινή συγχώρηση… (Α΄)

Ἡ ἀληθινή συγχώρηση… (Α΄)

(Ὁ Ἁγιος Νικηφόρος καί ὁ Σαπρίκιος)

Ἀπὸ τὶς Διδαχὲς τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ*

     Καί πρῶτον, πρέπει, ἀδελφοί μου, νά προσέχετε εἰς ὅλα τά νοήματα τοῦ ἁγίου Εὐαγγελίου, διότι εἶναι ὅλα διαμάντια, θησαυρός, χαρά, εὐφροσύνη, ζωή αἰώνιος, καί περισσότερον ἐδῶ εἰς τά Ἄχραντα Μυστήρια. Καί πρῶτον νά στοχασθῶμεν τί ἔκαμεν ὁ Χριστός μας. Δέν ἐφύλαξε μῖσος καί ἔχθραν νά μή μεταλάβῃ τόν Ἰούδαν τόν ἐχθρόν του, ἀλλ᾿ ὅπως ἐμετάλαβε καί τούς ἕνδεκα μαθητάς, τούς φίλους του τούς καλούς, ἔτσι καί τόν Ἰούδαν, τόν ἐχθρόν του.

Περίμενε τήν δίκαιη ἀνταπόδοση…

Περίμενε τήν δίκαιη ἀνταπόδοση…

Μεγάλου Βασιλείου*

  Ταλαιπώρησες καί στενοχώρησες τόν συνάνθρωπό σου; Περίμενε τήν ἴδια συμπεριφορά ἀπέναντί σου ἀπό ἄλλους. Ἅρπαξες τά ὑπάρχοντα τῶν κατωτέρων σου; Γρονθοκόπησες καί κτύπησες πτωχούς; Ντρόπιασες ἄλλους μέ ὑβριστικά, περιφρονητικά λόγια; Συκοφάντησες; Εἶπες ψέματα; Σκέφθηκες πονηρά καί εἰς βάρος ξένων γάμων καί οἰκογενειῶν; Κατεπάτησες τίς ἔνορκες διαβεβαιώσεις σου; Μετέθεσες εἰς βάρος τῶν γειτόνων σου τά σύνορα τῶν κτημάτων πού κληρονόμησες ἀπό τούς πατέρες σου; Ἔβαλες ἁρπακτικά χέρια σέ κτήματα ὀρφανῶν; Κατεπίεσες χῆρες; Προτίμησες τήν ἡδονή τῶν ἀπολαύσεων τῆς γῆς ἀντί τῶν ἀγαθῶν πού ὑπόσχεται στήν οὐράνια Βασιλεία του ὁ Θεός; Περίμενε τήν δίκαιη ἀνταπόδοση ὅλων αὐτῶν. Διότι ὅσα σπέρνει καθένας, αὐτά καί θά θερίσει. Βεβαίως καί ἐάν ἔχουν γίνει καί κάποια καλά ἀπό μέρους σου, περίμενε καί αὐτῶν τήν πληρωμή καί μάλιστα πολλαπλάσια. Διότι, καθώς γράφει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, σύ, Κύριε, θά ἀνταποδώσεις στόν καθένα σύμφωνα μέ τά ἔργα του (Ρωμ. β΄ 6). Ἐάν θυμᾶσαι σ᾿ ὅλη σου τήν ζωή αὐτή τήν διαβεβαίωση τοῦ Πνεύματος τοῦ Θεοῦ, θά μπορέσεις ν’ ἀποφύγεις τά περισσότερα ἁμαρτήματα, μέ τήν Χάρη καί βοήθεια τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.

* Ὁμιλία εἰς τὸν ΞΑ΄ (61) Ψαλμόν, ΕΠΕ 5, 396-398.

Παραδόθηκε στὴν προσευχή…

Παραδόθηκε στὴν προσευχή…

     Ἕναν εὐλαβέστατο νέο μοναχό, ὀνομαζόμενο Λιβερτῖνο, τὸν συνάντησαν καθ᾿ ὁδὸν ὁ κόμης τῶν Γότθων Δάριδας μαζὶ μὲ τὸν στρατό του. Μερικοὶ λοιπὸν στρατιῶτες τὸν κατέβασαν ἀπ’ τὸ ἄλογο ποὺ ἵππευε καὶ τὸ πήρανε μαζί τους. Ὁ δὲ Λιβερτῖνος, ἀφοῦ ὑπέμεινε πρόθυμα τὴν ἀφαίρεση τοῦ ἵππου, τοὺς παρέδωσε καὶ τὸ φραγγέλιο ποὺ κρατοῦσε λέγοντάς τους:

          — Λάβετε καὶ τοῦτο νὰ τὸ ἔχετε, διότι, πῶς ἀλλιῶς θὰ ὁδηγεῖτε τὸ ζῶο;

          Ἔπειτα, παραδόθηκε στὴν προσευχή.

Θεία Χάρη

Θεία Χάρη

Ὁσίου Θεοφάνους τοῦ Ἐγκλείστου*

      Ὅταν ἡ Θεία Χάρη ἐπισκέπτεται τήν ψυχή, τήν τέρπει καί τήν θερμαίνει. Ὅταν ἀπομακρύνεται, τήν γεμίζει ἀνησυχία καί ἀδημονία. Συνήθως ἀπομακρύνεται γιά νά τήν δοκιμάσει ἤ γιά νά τήν τιμωρήσει γιά κάτι κακό πού δέχθηκε καί μολύνθηκε. Στήν πρώτη περίπτωση ἐπιστρέφει σύντομα, μόλις ἡ ψυχή τήν ἀναζητήσει θερμά. Στήν δεύτερη ὅμως δέν ἐπιστρέφει, ἄν δέν προηγηθεῖ εἰλικρινής μετάνοια καί καθαρή ἐξομολόγηση.

«Ἀληθῶς ἀνέστη ὁ Κύριος!»

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΠΑΥΛΟΥ

«Ἀληθῶς ἀνέστη ὁ Κύριος!»

     Ὁ μακαριστός ἤδη Ἁγιορείτης συγγραφέας καί μουσικοδιδάσκαλος π. Ἀνδρέας (Θεοφιλόπουλος), στό ψυχωφελέστατο καί πολύ διδακτικό «Γεροντικό» του*, ἀναφέρει τήν ἀκόλουθη χαριτωμένη καί θαυμαστή διήγηση.

          Οἱ Πατέρες τῆς Νέας Σκήτης (τοῦ Ἁγίου Ὄρους) μοῦ διηγήθηκαν τό ἀκόλουθο θαῦμα, πού ἔγινε στήν Ἱερά Μονή τοῦ Ἁγίου Παύλου:

          Ἐπί ἡγουμενείας τοῦ ἀρχιμανδρίτη Σεραφείμ, κατά τό ἔτος 1935 ἤ 1936, ὅταν τό ἅγιο Πάσχα ὅλοι οἱ Πατέρες καί ἀδελφοί τῆς Μονῆς, 60 τόν ἀριθμό, κατά τήν παράδοση βγῆκαν ἔξω στό προαύλιο νά κάνουν τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, μετά τό «Χριστός Ἀνέστη», ὁ Καθηγούμενος Σεραφείμ, σ᾿ ἕνα ἀπό τά πιό ἀγαθά, ἁπλᾶ, ταπεινᾶ, ἀλλά καί πιστά γεροντάκια, τόν ἀδελφό τῆς Μονῆς καί πρόθυμο ἐργάτη τῆς ὑπακοῆς Γέροντα Θωμᾶ, εἶπε:

Ἀπόψε θά ’ρθω, Κύριε…

Ἡλιόγερμα στὸ Ἅγιον Ὄρος

Ἀπόψε θά ’ρθω, Κύριε…

          Ἀπόψε θά ’ρθω Κύριε, ἀπόψ’ ἀργὰ τὸ βράδυ

          σὰν τὸ Νικόδημο θἀρθῶ στῆς νύχτας τὸ σκοτάδι.

          Θέλω νὰ πῶ τὸν πόνο μου, θέλω νὰ σοῦ μιλήσω,

          νὰ σὲ ’ρωτήσω γιὰ πολλά, θέλω νὰ σὲ γνωρίσω.

Καθήκοντα Ποιμένων

Καθήκοντα Ποιμένων

Ἁγίου Τύχωνος τοῦ Ζαντόνσκ*

        Ὅταν μερικοὶ παρανομοῦν, ὅποιοι κι᾿ ἂν εἶναι αὐτοί, καὶ τὸ γνωρίζεις καλά, νὰ μὴ σιωπᾶς. Νὰ ἐλέγχεις παντοῦ καὶ πάντοτε τὴν παρανομία τους μὲ τὸν λόγο σου, γιὰ νὰ μὴ μοιάσεις μὲ μουγγὸ σκυλί, ποὺ δὲν γαυγίζει τὴν ὥρα ποὺ οἱ κλέφτες μπαίνουν μέσα στὸ σπίτι καὶ ἁρπάζουν, ἢ τὴν ὥρα ποὺ οἱ λύκοι πέφτουν στὸ κοπάδι καὶ τὸ κατασπαράζουν.