Ἀγαπᾶτε τόν Θεό

Ἀγαπᾶτε τόν Θεό

 Ἀπὸ τὶς Διδαχὲς τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ

    Ὁ πανάγαθος καί πολυέλεος Θεός, ἀδελφοί μου, ἔχει πολλά καί διάφορα ὀνόματα· λέγεται καί φῶς, καί ζωή, καί ἀνάστασις. Ὅμως τό κύριον ὄνομα τοῦ Θεοῦ μας εἶναι καί λέγεται ἀγάπη. Πρέπει ἡμεῖς, ἀνίσως καί θέλωμεν νά περάσωμεν καί ἐδῶ καλά, νά πηγαίνωμεν καί εἰς τόν παράδεισον, καί νά λέγωμεν τόν Θεόν μας ἀγάπην καί πατέρα, πρέπει νά ἔχωμεν δύο ἀγάπας· ἀγάπην εἰς τόν Θεόν μας, καί εἰς τούς ἀδελφούς μας. Φυσικόν μας εἶναι νά ἔχωμεν αὐτάς τάς δύο ἀγάπας· παρά φύσιν εἶναι νά μήν τάς ἔχωμεν. Καί καθώς ἕνα χελιδόνι χρειάζεται δύο πτέρυγας διά νά πετᾷ εἰς τόν ἀέρα, οὕτω καί ἡμεῖς χρειαζόμεθα αὐτάς τάς δύο ἀγάπας, διότι χωρίς αὐτῶν εἶναι ἀδύνατον νά σωθῶμεν.
Καί πρῶτον ἔχομεν χρέος νά ἀγαπῶμεν τόν Θεόν μας, διότι μᾶς ἐχάρισε τόσην γῆν μεγάλην ἐδῶ νά κατοικῶμεν πρόσκαιρα, τόσες χιλιάδες φυτά, βρύσες, ποταμούς, θαλάσσας, ἀέρα, ἡμέραν, νύκτα, οὐρανόν, ἥλιον κ.λπ. Ὅλα αὐτά διά ποῖον τά ἔκαμε, εἰμή δι᾿ ἡμᾶς; Τί μᾶς ἐχρεώστει; Τίποτε. Ὅλα χάρισμα· μᾶς ἔκαμεν ἀνθρώπους, δέν μᾶς ἔκαμε ζῷα· μᾶς ἔκαμεν εὐσεβεῖς ὀρθοδόξους χριστιανούς, καί ὄχι ἀσεβεῖς αἱρετικούς· ἄν καί ἁμαρτάνωμεν χιλιάδες φορές τήν ὥραν, μᾶς εὐσπλαγχνίζεται ὡσάν πατέρας καί δέν μᾶς θανατώνει νά μᾶς βάλῃ εἰς τήν κόλασιν, ἀλλά περιμένει τήν μετάνοιάν μας μέ τάς ἀγκάλας ἀνοικτάς, πότε νά μετανοήσωμεν, νά παύσωμεν ἀπό τά κακά, καί νά κάμωμεν τά καλά, νά ἐξομολογηθῶμεν, νά διορθωθῶμεν, νά μᾶς ἐναγκαλισθῇ, νά μᾶς βάλῃ εἰς τόν παράδεισον νά χαιρώμεθα πάντοτε.

    Τώρα λοιπόν τοιοῦτον γλυκύτατον Θεόν καί Δεσπότην δέν πρέπει καί ἡμεῖς νά τόν ἀγαπῶμεν, καί ἄν τύχῃ ἀνάγκη, νά χύσωμεν καί τό αἷμά μας χιλιάδες φορές διά τήν ἀγάπην του, καθώς τό ἔχυσε καί Ἐκεῖνος διά τήν ἀγάπην μας; Ἕνας ἄνθρωπος σέ κράζει εἰς τόν οἶκόν του καί θέλει νά σέ φιλεύσῃ ἕνα ποτήρι κρασί, καί πάντοτε εἰς ὅλην σου τήν ζωήν θέ νά τόν ἐντρέπεσαι καί τόν τιμᾷς· καί τόν Θεόν δέν πρέπει νά τιμᾷς καί νά ἐντρέπεσαι ὁπού σοῦ ἐχάρισε τόσα καλά καί ἐσταυρώθηκε διά τήν ἀγάπην σου; Ποῖος πατέρας ἐσταυρώθηκε διά τά παιδιά του καμμίαν φοράν; Καί ὁ γλυκύτατός μας Ἰησοῦς Χριστός ἔχυσε τό αἷμά Του καί μᾶς ἐξηγόρασεν ἀπό τάς χεῖρας τοῦ διαβόλου. Τώρα δέν πρέπει καί ἡμεῖς νά ἀγαπῶμεν τόν Χριστόν μας; Ἡμεῖς ὄχι μόνον δέν τόν ἀγαπῶμεν, ἀλλά τόν ὑβρίζομεν καθ᾿ ἡμέραν μέ τάς ἁμαρτίας ὁπού κάμνομεν. Ἀμή ποῖον θέλετε νά ἀγαπῶμεν, ἀδελφοί μου; Νά ἀγαπῶμεν τόν διάβολον, ὁπού μᾶς ἔβγαλεν ἀπό τόν παράδεισον καί μᾶς ἔφερεν εἰς τόν κατηραμένον τοῦτον κόσμον καί παθαίνομεν τόσα κακά; Καί ἔχει προαίρεσιν ὁ διάβολος, ἄν ἠδύνατο αὐτήν τήν ὥραν νά μᾶς θανατώσῃ ὅλους καί νά μᾶς βάλῃ εἰς τήν κόλασιν, τό ἔκαμνε. Τώρα σᾶς ἐρωτῶ, ἀδελφοί μου, νά μοῦ εἰπῆτε ποῖον πρέπει, νά μισοῦμεν τόν διάβολον, τόν ἐχθρόν μας, ἤ ν᾿ ἀγαπῶμεν τόν Θεόν μας, τόν ποιητήν μας, τόν πλάστην μας;

     - Ναί, ἅγιε τοῦ Θεοῦ.

    - Πολύ καλά τό λέγετε, νά ἔχω τήν εὐχήν σας, μά καί ὁ Θεός χρειάζεται στρῶμα διά νά καθήσῃ· ποῖον δέ εἶναι; Ἡ ἀγάπη. Ἄς ἔχωμεν λοιπόν καί ἡμεῖς τήν ἀγάπην εἰς τόν Θεόν καί εἰς τούς ἀδελφούς μας, καί τότε ἔρχεται ὁ Θεός μας καί μᾶς χαροποιεῖ, καί μᾶς φυτεύει εἰς τήν καρδίαν μας τήν ζωήν τήν αἰώνιον, καί περνοῦμεν καί ἐδῶ καλά καί πηγαίνομεν καί εἰς τόν παράδεισον νά εὐφραινώμεθα πάντοτε.