-Ἀργὰ ἂς βγαίνει ἡ
Προσευχὴ ἀργὰ καὶ μὲ εἰρήνη
μὲ προσοχὴ καὶ σύνεσι, βαθειὰ ταπεινοσύνη.
τοῦ οὐρανοῦ κλείνουν γερὰ τὴν πύλη τὴν ἁγία.
Κι᾿ ὅσα μιὰ τέτοια προσευχὴ λόγια κι᾿ ἄν ἀραδειάσῃ
δὲν θὰ ᾿μπορέσῃ σ᾿ τοῦ Θεοῦ τὸ Θρόνο ἐμπρὸς νὰ φθάσῃ.
-Μὰ θέλει ἀκόμα ἡ προσευχὴ φωτιὰ ψυχῆς καὶ ζέσι
γιατὶ ἀλλοιῶς στὸν κόλπο μας βαρειὰ πάλι θὰ πέσῃ.
-Μὰ ἄν μοῦ λείπουνε αὐτά, ὅλα πολλά ἤ ἕνα,
στόμα καὶ νοῦς στὴ προσευχὴ θὰ πρέπει νἆν᾿ ᾿κλεισμένα;
Μακρὰν ἡ παρανόησις καὶ ἄπαγε τῆς πλάνης!
ὅπως μπορεῖς, μὰ πάντοτε τὴν προσευχὴ θὰ κάνῃς.
Κι᾿ ἄν εἰς τὰ ὕψη δὲν μπορῇ νὰ ἀνεβῇ ἐκείνη
ὁ Εὔσπλαγχνος στὴ γῆ ἐδῶ «Τὸ οὖς αὐτοῦ θὰ κλίνῃ».
Γιὰ νὰ ἀκούσῃ τοὺς παλμοὺς ψυχῆς προσευχομένης
κι᾿ ἄν ἀπ᾿ τὴν πρέπουσαν εὐχὴν μακρὰν ἀκόμη μένῃς.
Στὴν πρόθεσί σου τὴν ἁγνή, στὴν ἄδολη καρδιά σου
θὰ ρίξῃ ᾿μάτι σπλαγχνικό, ὅσο γι᾿ αὐτὸ ξενοιάσου.
Καὶ θὰ σοῦ δώσῃ Αὐτὸς λοπὸν τὸ μέγα χάρισμά της
γιὰ νὰ κινῆσαι ἐλεύθερος μέσ᾿ στ᾿ ἅγια δώματά της.
κι᾿ ὅταν τῆς «καθαρᾶς εὐχῆς» τὸ χάρισμ᾿ ἀποκτήσῃς
τοῦ δράκοντος τὶς μηχανὲς εὔκολα πιὰ θὰ λύσῃς.
Γι᾿ αὐτὸ μὴν ἀμελῇς ποτέ, ποτὲ τὴν προσευχή σου
μὲ ὅση ἔχεις δύναμι, προσπάθει, άγωνίσου.
Ἔχε τὴν πρόθεσι ἁγνή, κι᾿ ὑπόμεν᾿ ἐγκαρτέρει
κι᾿ ἡ ὑπομονή σου –δὲν μπορεῖ- καρπὸν πολὺν θὰ φέρῃ.
(«Τὰ ποιήματα τοῦ καλόγερου», τόμος Α', 1971, σελ 226.)