Πῆγα νά τοῦ ζητήσω συγγνώμη…
Ἕνας παλαιός μοναχός διηγήθηκε τά
ἀκόλουθα:
«Εἴχαμε πολλή ἀγάπη μέ κάποιο Διάκονο
τῆς λαύρας τοῦ Ἀββᾶ Γερασίμου στόν Ἰορδάνη. Κάποτε ὅμως, χωρίς νά γνωρίζω γιά
ποιό λόγο, ἄρχισε νά μοῦ συμπεριφέρεται μέ ψυχρότητα. Τόν ρώτησα νά μάθω τήν
αἰτία, καί μοῦ εἶπε:
- Αὐτό κι αὐτό ἔκαμες.
Ἐγώ τόν διαβεβαίωσα ὅτι δέν εἶχα κάνει
τίποτα ἀπ᾿ ὅλα αὐτά, κι ἐκεῖνος μοῦ ἀπάντησε:
- Συγχώρεσέ με, ἀλλά δέν μπορῶ νά
πιστέψω ὅτι εἶναι ἔτσι ὅπως τά λές.
Γυρίζοντας στό κελλί μου, ἄρχισα νά
ἐρευνῶ τήν συνείδησή μου, ἄν εἶχα κάνει κάτι τέτοιο, ἀλλά δέν ἔβρισκα.
Ἡ ψυχρότητα ὅμως μέ τόν διάκο
συνεχιζόταν. Θυμήθηκα τότε τά λόγια τῶν ἁγίων Πατέρων καί λέω στόν ἑαυτό μου:
“Ὁ Διάκος μέ ἀγαπάει ἀληθινά, καί γι᾿ αὐτό πῆρε τό θάρρος νά μοῦ φανερώσει ὅ,τι
ἔνοιωθε ἡ καρδιά του γιά μένα, ὥστε νά μήν τό ἐπαναλάβω. Ἀλλά σύ, ἀθλία ψυχή
μου, λές ὅτι δέν τό ἔκανες αὐτό. Μύρια ὅμως κακά ἔχεις κάνει καί ἀσφαλῶς τά
ἔχεις λησμονήσει. Ποῦ εἶναι ὅσα ἔκανες χθές ἤ πρίν δέκα μέρες; Τά θυμᾶσαι; Καί
τοῦτο λοιπόν τό ἔκανες, ὅπως κι ἐκεῖνα, καί τό ξέχασες, ὅπως καί τ᾿ ἄλλα’’.
Μέ τέτοιους λογισμούς σηκώθηκα καί
πῆγα νά τοῦ ζητήσω συγγνώμη καί νά τοῦ βάλω μετάνοια. Χτύπησα τήν πόρτα. Ἀλλά
μόλις ἄνοιξε, μοῦ ἔβαλε πρῶτος μετάνοια, λέγοντας:
- Συγχώρεσέ με, Πάτερ, γιατί μέ
ἐξαπάτησαν οἱ πονηροί δαίμονες καί σέ ὑποψιάστηκα ἄδικα γιά κείνη τήν
περίπτωση. Μέ πληροφόρησε ὅμως ὁ Θεός, ὅτι πραγματικά ἐσύ εἶσαι ἀθῶος.
Καί δέν μ᾿ ἄφησε νά τοῦ πῶ τίποτ᾿
ἄλλο, ἐπιμένοντας ὅτι δέν ὑπάρχει πιά λόγος.»